Terkadang atau bahkan sering kaliny

Terkadang atau bahkan sering kalinya kita tidak pernah mengetahui seberapa besar ruang yang telah kita tempati. Barangkali kita pun tak pernah ingin tahu sama sekali. Entah itu besar atau kecil. Luas atau sempit. Dingin atau hangat. Terang atau gelap.

Tidak di awalnya. Tidak begitu penting bagi kita, sama sekali. Hal yang biasanya selalu kita pikirkan hanyalah kenyamanan yang kita dapatkan, setidaknya untuk saat-saat seperti ini. Sering kali kita mengabaikan apa yang kita akan rasakan ke depannya. Dan biasanya kita akan mulai merasakan semua keganjilan tersebut ketika kita merasakannya secara tidak terduga.

Sesak.

Sakit.

Hasrat.

Kebencian.

Cinta.

Semua rasa itu akan berkumpul menjadi satu kesatuan dalam suatu ruangan yang sama. Dan ketika mereka telah menjadi satu, barulah kita akan menyadari betapa sempitnya ruangan tersebut. Betapa kecilnya. Betapa sesaknya. Dan pada saat itu juga, barulah kita akan mencari lilin untuk mencari tempat yang lebih luas. Namun, tidak semudah itu.

Begitu banyak dinding yang harus kita lewati. Membentengi tiap ruangan yang tidak akan pernah kita ketahui seperti apa ruangan yang lainnya. Terutama bila kita hanya mempunyai satu kesempatan untuk mendaki dinding tersebut. Dan untuk melakukannya kita membutuhkan kekuatan untuk melawan dinding yang tersusun atas batuan-batuan yang kokoh.

Tapi, apa yang harus kita lakukan ketika kita hanya seorang diri dalam ruangan gelap tersebut?

Menangis kah?

Berdiam diri?

Atau tetap berusaha memanjat dinding tersebut meski kita tahu kalau kita tidak akan sekuat dinding tersebut? Bagaimana kalau kita masih terperangkap di ruangan yang sama?

Seseorang pernah berkata, jangan pernah menyesali apa yang kau dapatkan kini. Dan itu benar. Meski kita terperangkap seorang diri dalam ruangan gelap tersebut, tak usah berputus asa, karena dalam kegelapan pun kita masih bisa menemukan kebahagiaan dan kehangatan. Hanya bila kita tak pernah melupakan kalau kita masih memiliki lilin dengan api di ujung sumbunya.

.

.

.

Naif bila seseorang berpikir bahwa perjalanan hidupnya akan berjalan sebagai mana mestinya. Tidak akan ada yang tahu bila takdir mengubah rotasinya menjadi keterbalikan dari apa yang menjadi hipotesa kita. Mungkin kita hidup sekarang, namun besok siapa yang tahu? Mungkin kita adalah diri kita yang sekarang, namun besok siapa tahu kita terbangun dalam tubuh yang lain.

Namun, pernyataan tersebut hanya bagaikan omong kosong belaka. Bualan yang hanya bisa membuat gadis seperti Momoi Satsuki mendengus lucu dengan makna ungkapannya. Betapa lucunya dulu ia pernah berpikir demikian pula. Ia pikir kehidupan keluarganya akan lebih baik setelah Ibunya memutuskan untuk menikah lagi dengan seorang duda beranak satu.

Lima tahun lalu masih begitu jelas betapa bahagianya raut wajah sang Ibu ketika Ayah tirinya memasangkan cincin yang mengikat mereka sebagai sepasang suami istri. Dan dia di sana berusaha untuk tersenyum dan merasakan kebahagiaan serupa seperti Ibunya. Ia pikir Kakak tirinya, Nijimura Shuuzou, juga melakukan hal yang serupa. Karena sejak itu mereka adalah keluarga yang baru saja memulai kehidupan baru.

Tapi nyatanya itu semua benar-benar omong kosong lagi untuknya. Sumpah serapah dan amarah seolah yang menjadi penghuni satu-satunya di rumah tersebut, yang kemudian membuat Nijimura memutuskan untuk melanjutkan kuliahnya di Tokyo dengan membiayai hidup sendiri. Seolah ia sudah benar-benar lepas tangan mengenai sepasang sejoli yang gagal tersebut.

Menyesal kadang muncul dalam benak Momoi. Mengapa ia tak ikut saja dengan Kakak tirinya? Ironis memang, tapi Nijimura jauh lebih menghargai kehadirannya bahkan menganggapnya benar-benar seperti Adik kandungnya sendiri. Tak heran dibanding Ayah Nijimura sendiri, Momoi justru yang paling merasa kehilangan Nijimura.

Dan coba bayangkan, sejak pagi buta sampai matahari meninggalkan tahtanya pun sumpah serapah itu masih terdengar—sial, tak bisakah mereka mengunci mulut sebentar saja?!

Sungguh sial! Tidakkah mereka berpikir bahwa apa yang mereka sebabkan dapat mengirimkan kebencian mendalam dari anak mereka sendiri? Bagaimana mungkin Momoi tetap bertahan di rumah yang hanya berisi caci maki tanpa adanya keinginan dari mereka berdua untuk mencoba mengalah? Benar-benar orang tua yang menyedihkan—atau justru dirinyalah yang tidak mengerti situasi dan kondisi di sini?

Ha! Bollocks!

Momoi mengalihkan pandangan kedua matanya pada secarik kertas yang kini ia genggam. Sebuah kertas yang tertulis alamat apartemen yang ditempati oleh Nijimura di Tokyo. Ya, dia akan sesegera mungkin meniti hidup baru di sana daripada terjebak di sini sendirian. Sekarang sepertinya Momoi cukup mengerti alasan kuat Nijimura ingin segera lulus SMA dan tinggal di Tokyo.

"Tolong, pikirkan pilihanmu lagi, Satsuki," kata Ibunya memohon kepadanya semalam, "Kau tidak pernah tinggal di Tokyo. Aku tidak ingin sesuatu berbahaya terjadi denganmu bila kau menetap di sana."

Momoi menatapnya iba. "Tapi kalian melanggar janji. Dulu kalian janji akan akur kembali dan menjadi keluarga yang sebenarnya asalkan aku tidak menyusul Kak Shuuzou. Nyatanya aku tidak melihat perubahan apapun di sini, justru Ayah dan Ibu semakin gencar mencaci-maki satu sama lain."

"Satsuki…," tiba-tiba Ibunya menatap sengit kepada suaminya, "Kenapa kau hanya bersikap diam seperti itu saja? Jangan hanya karena Satsuki adalah putriku dari mantan suamiku lantas kau bersikap enteng dengan tindakannya kali ini. Katakan sesuatu, Satoshi!"

"Apa?! Kau ingin aku melarangnya pergi? Usianya sudah 18 tahun, dia punya hak ingin pergi ke manapun. Selain itu, Satsuki memiliki Shuuzou di Tokyo, dan aku percaya bahwa putraku bisa menjaga Satsuki meski mereka hanyalah sebatas saudara tiri."

"Beraninya kau—"

"Hentikan!" Momoi berteriak dan menatap keduanya kecewa, "Aku pergi sekarang."

Sementara itu di sebuah gedung tua di pinggir kota, terkikis dari capaian pandangan masyarakat luas kota Tokyo, beberapa orang berkumpul di sebuah ruangan dengan jendela yang terbuka lebar. Padahal ini masih musim dingin, terlihat beberapa kepingan salju terbawa angin hingga memasuki ruangan tersebut.

Mereka tak kedinginan, padahal tubuh mereka hanya terbalut pakaian biasa tanpa sebuah mantel ataupun syal. Padahal kulit mereka sudah begitu pucat bagaikan seseorang yang terlalu lama berdiam diri di luar sana, tapi mereka tak bisa merasakan hawa dingin tersebut. Tubuh pucat itu bagaikan tak dialiri oleh darah.

"Akashi, kau baik-baik saja?" tanya seorang wanita berambut hitam agak khawatir dengan kondisi pemuda berambut merah darah yang kini berdiam diri di sofa sana. Mungkin ia terkesan tak mendengarkan, pikirannya memang tengah memikirkan hal lain. Hal lain yang sama sekali tidak diketahuinya sampai detik ini.

"Entah," hanya itu yang bisa ia jawab. Karena memang ia masih tidak mengerti apa yang terjadi dengannya. Bukan karena ia tak bisa tidur. Well, sejak dulu memang ia tidak pernah tidur. Sejak beberapa bulan yang lalu pikirannya dikuasai oleh kekhawatiran dan kegelisahan yang tak berujung. Seolah ada sesuatu di luar dunianya yang tengah menanti. Dunia baru yang tak dikenalinya namun siap untuk menangkapnya saat waktunya ia jatuh ke dalam.

Tiba-tiba sang kepala keluarga di sana menyentuh bahunya sehingga membuatnya terkesiap sebentar.

"Katakan sesuatu bila ada yang mengganggu pikiranmu," katanya.

Pemuda itu balas menatapnya. "Ada sesuatu yang akan terjadi."

"Sesuatu?!" tiba-tiba saja gadis berambut cokelat sebahu menghampirinya setelah mengabaikan acara tivi kesukaannya, "Apa itu? Baik atau buruk? Apa memiliki dampak negatif untuk kita atau sebalik—"

"Riko, jangan buru-buru seperti itu," potong pemuda berkacamata di sampingnya. Kini mereka semua mengarahkan pandangan mereka pada pemilik mata merah-emas di ruangan tersebut.

"Kenapa sekarang kau justru diam, Akashi?" tanya seorang wanita blonde sambil duduk di samping pemuda dengan bobot tubuh berotot yang kini sibuk memutar-mutar asal bola oranye di jarinya.

Akashi Seijuurou menatap mereka semua sebelum menjawab. "Keduanya.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

บางครั้ง หรือแม้แต่บ่อยครั้งเราไม่เคยค้นหาจำนวนพื้นที่ที่เราอาศัยอยู่ บางทีเราไม่ต้องการรู้เลย ไม่ว่าจะเป็นขนาดใหญ่ หรือขนาดเล็ก กว้าง หรือแคบ เย็น หรืออบอุ่น สว่างหรือมืดไม่อยู่ในจุดแรก ไม่จึงสำคัญสำหรับเรา ทั้งหมด เป็นปกติเสมอเราคิดว่า จะสะดวกแค่ที่เราได้รับ น้อยสำหรับช่วงเวลาเช่นนี้ บ่อยครั้งเราละเว้นสิ่งที่เราจะพบในอนาคต และโดยปกติเราจะเริ่มรู้สึกหลุดทั้งหมดเมื่อเรารู้สึกว่า ไม่ไม่คาดคิดความรัดกุมป่วยการหลงใหลความเกลียดชังรักรสทั้งหมดที่จะถูกรวบรวมลงในเอนทิตี้ที่หนึ่งในห้องพักด้วยกัน และเมื่อพวกเขาได้กลายเป็นหนึ่ง แล้วเราจะทราบว่า narrowness ของห้อง ว่าเล็ก วิธี sesaknya และที่แจ้งของครู่ แล้วเราจะมองหาเทียนหาพื้นที่กว้าง อย่างไรก็ตาม มันจะไม่ง่ายเหมือนที่มากของผนังที่เราต้องผ่านการ เสริมสร้างห้องที่เราจะไม่ทราบอะไรเรียงห้องมากขึ้น โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อเรามีโอกาสหนึ่งไต่กำแพง และที่ เราต้องการกำลังยืนกำแพงซึ่งประกอบด้วยหินหินแข็งแต่ สิ่งที่ควรเราทำเมื่อเราเพียงคนเดียวในห้องมืดขาร้องไห้เก็บเงียบหรือให้พยายามที่จะปีนกำแพง แม้ว่าเรารู้ว่า เราจะไม่แข็งแรงที่ผนัง ถ้าเราจะยังคงจมในห้องเดียวกันเคยมีคนเคยกล่าว ไม่เสียใจสิ่งที่คุณได้รับขณะนี้ และมันเป็นความจริง แต่ เราติดอยู่คนเดียวในห้องมืด ไม่จำเป็นต้องสิ้นหวัง เนื่องจากในความมืด เรายังสามารถพบความสุขและความอบอุ่น เมื่อเราไม่เคยลืมว่า เรายัง มีเทียนกับเปลวไฟที่ปลายวิค...Naive เมื่อบางคนคิดว่า การเดินทางของเขาจะทำงานตามที่คาดไว้ จะไม่มีใครรู้เมื่อชะตาเปลี่ยนหมุนของการย้อนกลับของสิ่งที่เป็น สมมติฐานของเรา บางทีเราอยู่ในขณะนี้ แต่พรุ่งนี้ใครรู้ บางทีการที่เรามีที่เรามีขณะนี้ แต่พรุ่งนี้ใครรู้เรากลับขึ้นในร่างกายของอีกอย่างไรก็ตาม ยอดเหลวไหลที่แท้จริงเท่านั้น Gibberish ที่สามารถทำหญิงชอบซัตสึกิโมะโมะอิ snorting ตลกกับความหมายของข้อความ น่ารักอย่างไรนั้นเขาเคยคิดทำนองเดียวกัน เขาคิดว่า ชีวิตครอบครัวจะดีขึ้นหลังจากแม่ของเขาตัดสินใจที่จะ remarry กับแคร่หนึ่ง กับ widowerห้าปีที่ผ่านมายังคงเป็นลักษณะชัดเจนดังนั้นวิธีมีความสุขบนใบหน้าของแม่เมื่อแหวนคู่พ่อของเธอที่ binds นั้นเป็นคู่สามีภรรยา และเขามีในพยายามยิ้ม และรู้สึกว่าความสุขของที่คล้ายกันเช่นแม่ของเธอ เขาคิดว่า เขาพี่ Nijimura Shuuzou ยัง ทำสิ่งที่คล้ายกัน เพราะนับตั้งแต่ครอบครัวที่มีเพียงแค่ เริ่มต้นชีวิตใหม่แต่ในความเป็นจริงทั้งหมดทั้งหมดอึอีกครั้งสำหรับเขา ถ้อยคำหยาบคายและความโกรธที่ดูเหมือนจะ อยู่เฉพาะในบ้าน แล้ว ทำการ Nijimura ตัดสินใจการศึกษาของเขาในโตเกียว มีเงินอยู่คนเดียว ว่าเขาเป็น hands-off อย่างสมบูรณ์เกี่ยวกับคู่ของ lovebirds ที่ล้มเหลวนั้นขออภัยบางครั้งปรากฏขึ้นในจิตใจของโมะโมะอิ ทำไมเขาไม่ได้ไม่เข้าร่วมหลักสูตรกับน้องครึ่ง เรื่องจริง แต่ไกลดีชื่นชมเขาสถานะ Nijimura แม้แต่คิดว่า มันจริงเป็นน้องสาวของเขาเอง มีเสน่ห์กว่า Nijimura พ่อของเขาเอง โมะโมะอิจะแม่นยำมากที่สุดความรู้สึกแพ้ Nijimuraและแค่คิด ตั้งแต่เช้าจนถึงดวงอาทิตย์ออกจากบัลลังก์เคย expletive ยังคงเสียง — ขี้ ไม่สามารถจะล็อคปากสั้นมันเป็นขี้ พวกเขาไม่คิดว่า การที่ ผู้ใช้สามารถส่งความลึกของความเกลียดชังของตน วิธีสามารถโมะโมะอิยังคงอยู่ในบ้านที่ประกอบด้วยชนของความปรารถนาของพวกเขาทั้งสองพยายามที่จะขยับเขยื้อน หรือไม่ อย่างแท้จริงเศร้าเฒ่า — หรือแม้แต่เขาที่เข้าใจสถานการณ์และเงื่อนไขที่นี่ฮา Bollocksโมะโมะอิเปิดตาทั้งสองข้างบนกระดาษที่เขาลัดของเขา กระดาษจะเขียนอยู่ที่กำหนด โดยอพาร์ทเมนท์ Nijimura ในโตเกียว ใช่ เขาจะเร็วที่สุดเพื่อดำเนินชีวิตใหม่มีมากกว่าติดที่นี่คนเดียว ตอนนี้ดูเหมือนเหตุผลที่แข็งแรงพอที่จะเข้าใจ Nijimura โมะโมะอิต้องเร็ว ๆ นี้จบศึกษาจากโรงเรียนมัธยม และอาศัยอยู่ในโตเกียว"กรุณา คิดเกี่ยวกับการกำหนดลักษณะของคุณอีก ซัตสึกิ, " กล่าวว่า แม่ของเขา pleaded กับเขาเมื่อคืน "คุณไม่เคยอาศัยอยู่ในโตเกียว ไม่ต้องการสิ่งที่เป็นอันตรายเกิดขึ้นกับคุณเมื่อคุณอาศัยอยู่ที่นั่น"โมะโมะอิอิบาของเธอ "แต่พวกคุณกำลังทำผิดสัญญา ควรจะเป็นคุณผู้ชายสัญญาจะได้รับตามอีก และมีครอบครัวจริงตราบใดที่ฉันไม่ได้แซงกักซี Shuuzou ในความเป็นจริงไม่เห็นใด ๆ เปลี่ยนแปลงนี่ แม้แต่แม่ และพ่อคึกคักมากขึ้น hollering กัน""ซัตสึกิ...," จู่ ๆ แม่จ้องไปจนถึงสามี "ทำไมคุณเพียงไม่เงียบเช่นนั้นแทน ไม่เพียง เพราะลูกสาวของฉันมาจากซัตสึกิอดีตสามี แล้วคุณกำลังถูกเบา ๆ กับการกระทำของเธอครั้งนี้ บอกอะไร ซาโตชิ""อะไร คุณต้องการให้ฉันให้เธอไป เขาอายุได้ 18 ปี เขามีสิทธิที่จะไปได้ นอกจากนี้ ซัตสึกิมี Shuuzou ในโตเกียว และฉันเชื่อว่า ฉันสามารถทำให้ซัตสึกิว่าจะจำกัดไว้เพียง half-brother""วิธีกล้าคุณ — ""หยุด" โมะโมะอิตะโกน และมองทั้งสองอย่างผิดหวัง "ฉันไปเดี๋ยวนี้"ในขณะเดียวกัน ในการก่อสร้างเก่าในเมือง ใกล้กับมุมมองของชุมชนพื้นที่ eroded โตเกียว ผู้รวบรวมในห้องที่มีหน้าต่างกว้างเปิด แต่ก็ยังหนาว ดู กี่เกล็ดหิมะมีจำหน่ายลมใส่ห้องพวกเขาจะไม่เย็น แต่เขามีเสื้อผ้าเพียงธรรมดาไม่ swathed เสื้อหรือผ้าพันคอ แต่ผิวของพวกเขาถูกให้จางเป็นเช่นคนที่มีความยาวเกินไปเงียบออกมี แต่พวกเขาอาจไม่รู้สึกเย็น ไม่ต้องมีชลประทานซีดร่างกาย โดยเลือด" Akashi เป็น Alright ? " ถามผู้หญิงในดำ haired น้อยเกี่ยวข้องกับเงื่อนไขของแดงเลือด haired ขณะเงียบบนโซฟามีหนุ่มคนนี้ เขาคงไม่ฟัง ประทับใจเขาจำเป็นคิดว่าศูนย์กลางของสิ่งอื่น ๆ สิ่งอื่นที่เขารู้ไม่ถึงนี้มากสอง"อย่างใด เขาเท่านั้นที่สามารถตอบ เพราะเขายัง ไม่เข้าใจสิ่งเกิดขึ้นกับเธอ ไม่ได้ เพราะเขาไม่สามารถนอนหลับ ดี ตั้งแต่แรก แน่นอนเขาไม่เคยนอน ตั้งแต่ไม่กี่เดือนที่ผ่านมา จิตใจของเขาครอบงำ โดยความกังวลและความวิตกกังวลไม่มีสิ้นสุด ดูเหมือนว่า สิ่งที่อยู่นอกโลกของเขาที่รอคอย โลกใหม่ที่ไม่มีใครรู้แต่พร้อมที่จะจับเขาเมื่อเขาอยู่ในเวลาทันใดนั้นหัวหน้าครอบครัวมีสัมผัสไหล่ของเธอดังนั้นเธอกระหืดบิต"พูดอะไรบางอย่างเมื่อมีปัญหาจิต เขากล่าวว่าชายหนุ่มจ้องไปที่เธอตอบ "สิ่งที่จะเกิดขึ้น""บางสิ่งบางอย่าง!" ทั้งหมดของแบบฉับพลันได้สะพายยาวสาวคล้ำทาบทามเขาหลังจากสองโทรทัศน์แขวนเหตุการณ์ของเขาชื่นชอบ "มันคืออะไร ดีหรือไม่ดี สิ่งที่มีผลกระทบเชิงลบสำหรับเราหรือตรงข้ามกัน ""ริโก้ ไม่เร่งรัดเช่นนั้น, " ตัดหนุ่ม bespectacled อยู่ติดกับเขา ตอนนี้ พวกเขากำลังทั้งหมดขับรถของพวกเขามุมมองเจ้าของตาสีแดงทองในห้อง"ทำไมวันนี้ คุณค่อนข้างเงียบ Akashi ? " ถามผู้หญิงที่นั่งอยู่ติดกับหนุ่มสีบลอนด์กับน้ำหนักตัวกล้ามเนื้อซึ่งตอนนี้ไม่ว่าง twirling ลูกส้มที่จุดเริ่มต้นของนิ้วของเขาSeijuurou Akashi ที่จ้องมองพวกเขาทั้งหมดก่อนที่จะตอบ "ทั้งสองอย่าง