Keroncong Pembunuhanhampir malam di

Keroncong Pembunuhan
hampir malam di Yogya
ketika keretaku tiba
Lagu keroncong membuatku ngantuk, padahal malam ini aku harus membunuh seseorang. Orang-orang tua memang menyukai lagu keroncong, ini membuat mereka terkenang-kenang akan masa lalunya.
Mereka terserak di bawah sana, di sekitar kolam renang, tapi tampaknya tak banyak yang mendengarkan lagu keroncong itu dengan sungguh-sungguh. Mereka bercakap sendiri, riuh dan tawa sesekali pecah dari tiap kerumunan.
Tak semuanya tua memang, bahkan banyak wanita muda. Paling tidak itulah yang menarik perhatianku. Lewat teleskop pada senapan ini, aku memperhatikan mereka satu per satu, seolah-olah aku berada di antara mereka. Sebuah pesta yang meriah. Ada kambing-guling. Hmmm…

Garis silang pada teleskop itu terus saja bergerak. Sesekali berhenti pada dahi seseorang, dan mengikutinya. Kalau kutekankan telunjukku, tak pelak lagi dahi itu akan berlubang. Dan tubuh orang itu akan roboh. Bisa roboh perlahan-lahan seperti pohon ditebang, bisa pula tersentak dan mengacaukan kerumunan orang yang sedang tertawa-tawa itu, menumpahkan gelas pada nampang yang dibawa pelayan. Tentu lebih menarik lagi kalau tubuh itu terpental ke kolam renang dengan suara bergedebur sehingga airnya muncrat membasahi pakaian para tamu dan kolam renang itu segera berwarna merah karena darah dan wanita-wanita berteriak: “Auuww!”


Tapi aku belum menemukan orang yang mesti kubunuh. Memang belum waktunya. Ia akan datang sebentar lagi. Dan sebetulnya aku pun tak perlu terlalu repot mencarinya karena pesawat komunikasi yang terpasang pada telingaku siap menunjukkan orangnya.
“Kamu sudah siap?” terdengar suara pada headphone itu, sebuah suara yang merdu.
“Dari tadi aku sudah siap, yang mana orangnya?”
“Sabar dong, sebentar lagi.”
Dari teras lantai 7 hotel ini, aku masih mengintip lewat teleskop. Angin laut yang basah terasa asin di bibirku. Iseng-iseng sambil menunggu sasaran, aku mencari orang yang berbicara padaku. Dan aku melihat wajah-wajah pada teleskop. Para wanita dengan pakaian malam yang anggun. Ada yang punggungnya terbuka. Cantik sekali. Aku tak mengira seorang wanita akan terlibat dalam pembunuhan seperti ini.
“Siapa sasaranku?” tanyaku minggu lalu, ketika dia memesan penembakan ini. Dilakukan lewat telepon seperti itu, tentu wajahnya hanya bisa kukira-kira saja.
“Kau tidak perlu tahu, ini bagian dari kontrak kita.”
Kontrak semacam ini memang sering terjadi. Aku dibayar untuk menembak, siapa yang jadi sasaran bukan urusanku.

“Tapi satu hal kau boleh tahu.”
“Apa?”
“Orang itu pengkhianat.”
“Pengkhianat?”
“Ya, pengkhianat bangsa dan negara.”
Jadi, sasaranku adalah seorang pengkhianat bangsa dan negara. Apakah aku termasuk pahlawan jika menembaknya? Kugerakkan lagi senapanku. Dari balik teleskop kuteliti orang-orang yang makin banyak saja berdatangan. Ada sesuatu yang terasa kurang enak setiap kali aku menatap wajah orang-orang di bawah itu.
Memang wajah mereka adalah wajah orang baik-baik, tapi entahlah apa yang kurang enak di sana. Apakah karena banyak yang memakai baju resmi, seragam yang kubenci? Ataukah karena perasaanku saja. Namun sungguh mati, aku akan sangat berbahagia kalau korbanku kali ini adalah seseorang yang memuakkan.
Kuedarkan lagi senapanku. Mengintip kelakuan orang tanpa diketahui rasanya menyenangkan.
sepasang mata bola
dari balik jendela
Belum habis juga lagu keroncong itu. Rasanya lama sekali. Seperti juga orang-orang di bawah sana, aku tak perlu mendengarkannya dengan sungguh-sungguh. Musik keroncong sekarang ini seperti benda museum, para senimannya kurang jenius untuk membuatnya lebih berkembang. Di manakah wanita yang bersuara lembut itu?

Di mana-mana orang mengunyah makanan, menyeruput minuman, tersenyum dan tertawa. Ada ibu-ibu berdiri dengan kaku di samping suaminya yang sibuk bicara dengan tangan bergerak-gerak ke segala penjuru. Bapak-bapak yang dari wajahnya tampak berjiwa pegawai, menyembunyikan diri dengan sopan, tapi makan banyak-banyak. Tampak pula petugas berpakaian preman mondar-mandir membawa walkie-talkie. Agaknya pesta kambing-guling pada tepi kolam renang dalam sebuah hotel di tepi pantai ini dihadiri orang-orang penting.
Malam cerah dan langit penuh bintang. Bahkan bulan pun sedang purnama. Kuletakkan senapanku karena pegal. Aku berjalan ke dalam kamar, mengambil kacang dari meja. Kupasang televisi, tapi segera kumatikan lagi. Acara televisi selalu buruk. Sunyi sekali rasanya kamar hotel ini. Aku ingin buru-buru menembak sasaranku, lantas pulang dan minum segelas bir.
“Hei, kamu masih di situ?” tiba-tiba terdengar lagi suara itu.
“Ya, kenapa?”
“Jangan main-main! Aku tahu kamu tidak di tempat!”
Aku bergegas kembali ke teras.
“Bagaimana? Sudah datang orangnya?”
“Dia memakai baju batik merah, kebetulan satu-satunya yang merah di sini, jadi enak untuk kamu.”

Kulihat ke bawah, mereka seperti kerumunan makhluk-makhluk kecil, tentu tak terlalu jelas mana yang berbaju batik merah dari lantai 7 seperti ini. Kuangkat kembali senapanku. Kucari posisi yang enak. Sambil mengunyah kacang aku mengintip kembali lewat teleskop. Garis silang itu kembali beredar dari wajah ke wajah. Mereka masih tertawa-tawa dan tersenyum-senyum. Aku juga tersenyum. Sebentar lagi wajahmu akan ketakutan tanpa tahu malu. Tapi aku tidak melakukan itu. Aku hanya bekerja berdasarkan kontrak.
“Di sebelah mana dia?” tanyaku lewat mike yang tergantung di bawah daguku.
“Dia di sudut kolam renang sebelah selatan, dekat payung hijau.”
Kugeserkan senapanku ke kanan. Kulewati lagi wajah-wajah berlemak, klimis, dan gemerlapan. Wanita-wanita cantik terpaksa kulewati begitu saja. Dan, nah, itu dia, seorang lelaki yang mamakai baju batik berwarna merah.
Wajahnya tampan dan berwibawa. Ia sudah setengah umur tapi tak tampak telah uzur. Rambutnya disisr rapi ke belakang. Ia tak banyak tertawa dan tersenyum. Orang-orang mengerumuninya dengan hormat. Ada juga yang berwajah menjilat. Garis silang pada teleskopku berhenti tepat di antara kedua matanya.

“Apakah harus kulakukan sekarang?”
“Nanti dulu, tunggu komando!”
Dan aku mengamati wajah itu. Adakah ia mempunyai firasat? Dari balik teleskop ini, wajah-wajah memunculkan pesonanya sendiri, yang berbeda dibanding dengan bila kita berhadapan langsung dengan orangnya. Ia tak banyak bicara, namun tampaknya ia harus menjawab banyak pertanyaan. Dan aku merasa bahwa ia sangat hati-hati menjawab. Wajahnya menunjukkan niat bersopan santun yang tidak menyebalkan. Apakah yang akan terjadi kalau ia kutembak mati? Aku teringat kematian Ninoy di Filipina….
Tapi aku tidak tahu politik. Jadi, sambil menatap wajah yang akan berlubang itu, aku berpikir tentang yang lain. Mungkin ia punya istri, punya anak. Bahkan kupikir ia pun pantas punya cucu. Mereka akan bertangisan setelah mendengar kematian orang ini, dan tangis itu akan makin menjadi-jadi ketika mengetahui cara kematiannya. Biar saja. Bukankah ia seorang pengkhianat bangsa dan negara? Ia pantas mendapatkan hukumannya.
Agak tegang juga aku menunggu perintah menembak. Itulah repotnya selalu bekerja berdasarkan kontrak. Tidak bisa seenaknya sendiri. Aku dibayar untuk mengarahkan garis silang teleskop senapanku pada tempat yang paling mematikan, untuk kemudian menekan pelatuknya. Aku selalu mengatakan pada diriku sendiri bahwa aku tidak membunuh orang, aku hanya membidik dan menekan pelatuk.

Kutatap lagi wajah itu, rasanya begitu dekat, bahkan pori-porinya terlihat dengan jelas. Aku bagaikan menatap bayang-bayang takdir. Siapakah sebenarnya yang menghentikan kehidupan orang itu, akukah atau Kamu? Orang itu tak sadar sama sekali kalau malaikan maut telah mengelus-elus tengkuknya.
“Bagaimana? Sekarang?”
“Aku bilang tunggu perintah!”
Sialan cewek itu, berani benar membentak-bentak seorang pembunuh bayaran. Tanganku tiba-tiba bergerak sendiri menggeser senapan itu. Dengan indra keenam ia kucari di antara kerumunan orang banyak. Wajah-wajah cantik silih berganti mengisi teleskopku. Aku harus memancing dia bicara.
“Tunggu perintah apa lagi?”
“Kau tak perlu tahu, pokoknya tunggu!”
“Ini tidak ada dalam perjanjian.”
“Ada! Kamu jangan main gila.”
selendang sutra
tanda mata darimu

Busyet! Lagu keroncong itu lagi, jelas sekali di telingaku. Pasti ia berada di dekat orkes. Kucari-cari sekitar orkes. Teleskopku sempat mampir di dada penyanyi keroncong yang membusung itu. Ada beberapa kerumunan. Di telingaku juga berdentang bunyi gelas dan piring. Ia mungkin di belakang orkes, dekat meja prasmanan. Ada beberapa wanita, dan petugas-petugas berpakaian preman. Yang mana? Aku meneliti mereka satu per satu. Beberapa di antaranya jelas cuma pegawai perusahaan catering. Ada satu wanita bertampang juragan. Mungkin satunya lagi. Rambutnya lurus dan hitam dengan poni menutup dahinya. Matanya menatap tajam ke arah si baju batik merah!
“Tembaklah dia sekarang,” ujarnya pelan dalam headphone-ku, dan kulihat dari teleskop dia memang berkata-kata sendiri. Rupanya betul dia. Ia mendengar lewat giwang dan berbicara padaku lewat mikrofon yang tersembunyi dalam leontin kalungnya. Leontin yang indah, terpajang di dadanya yang tipis.
“Apa?” tanyaku lagi, karena ingin meyakinkan, memang dia orangnya.
“Tembak sekarang!”
Jadi seperti inilah semua pembunuhan itu berlangsung. Mata rantai tanpa ujung dan pangkal. Wanita ini tentu hanya salah satu mata rantai. Kualihkan senapanku kembali pada sasaran. Lelaki setengah tua itu sedang mendengarkan cerita seseorang di hadapannya dengan sabar. Orang yang bercerita itu tampak berapi-api, namun lelaki itu kelihatannya menahan diri untuk tidak ikut terbakar. Ia mengangguk-angguk sambil mencuri pandang ke sekelilingnya. Seperti khawatir ada yang mendengar.

Aku sudah siap menembak. Satu tekanan telunjuk akan mengakhiri riwayat lelaki itu. Garis silang pada teleskop kugeser agak ke samping, supaya lubang peluru pada kepalanya tidak membuat pembagian yang terlalu simetris. Peluruku akan menembus mata kirinya. Dan aku menatap ma

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ฆาตกรรม Kroncong
เกือบคืน Yogya
เมื่อรถไฟมาถึงของฉัน
Kroncong เพลงทำให้ฉันง่วงนอน แต่คืนนี้ผมจะต้องฆ่าคน คนเฒ่าคนแก่ชอบ Kroncong เพลงนี้ทำให้พวกเขาจะได้รับการเตือนในอดีตของเขา.
พวกเขาจะกระจายลงไปที่นั่นรอบสระว่ายน้ำ แต่ดูเหมือนว่าหลายคนที่ไม่ได้ฟังเพลง Kroncong มันอย่างจริงจัง พวกเขาได้พูดกับตัวเองเสียงหัวเราะอึกทึกและเป็นครั้งคราวยากจนออกจากฝูงชนทุก.
ทุกอย่างไม่เก่าแน่นอนแม้หญิงสาวหลายคน อย่างน้อยนั่นคือสิ่งที่จับความสนใจของฉัน ผ่านกล้องโทรทรรศน์ในปืนนี้ผมเฝ้าดูพวกเขาหนึ่งโดยหนึ่งเป็นถ้าฉันอยู่ท่ามกลางพวกเขา บุคคลที่ยอดเยี่ยม มีแพะรอบ อืมม ... ข้ามเส้นที่กล้องโทรทรรศน์ก็คงย้าย บางครั้งหยุดที่หน้าผากของบุคคลและตามเขา ถ้าผมกดนิ้วของฉันไม่ต้องสงสัยเลยว่ามันจะเป็นหน้าผากกลวง และร่างกายของมนุษย์จะยุบ สามารถยุบช้าเหมือนต้นไม้โค่นนอกจากนี้ยังสามารถ snapped และฝูงชนเมาหัวเราะมันหกแก้วที่บริกรนำ nampang แน่นอนที่น่าสนใจมากขึ้นหากร่างกายได้รับการตีกลับลงไปในสระว่ายน้ำด้วยเสียง bergedebur พ่นน้ำจึงเปียกเสื้อผ้าของผู้เข้าพักและสระว่ายน้ำเป็นสีแดงทันทีเพราะของเลือดและหญิงตะโกน: "Auuww" แต่ฉันไม่ได้พบคนที่ต้องฆ่า มันไม่ได้เป็นเวลาที่ยัง เขาจะมาเร็ว ๆ นี้ และในความเป็นจริงผมไม่ได้มีปัญหามากเกินไปที่จะมองหาการสื่อสารที่ดีที่สุดในการติดตั้งพร้อมที่จะแสดงหูของเขา. "คุณพร้อมหรือยัง?" เสียงในหูฟังเสียงไพเราะ. "ฉันได้รับพร้อมที่หนึ่ง? " " อดทน dong, เร็ว ๆ นี้. " จากระเบียงชั้น 7 ของโรงแรมก็ยังแอบมองผ่านกล้องโทรทรรศน์ ลมทะเลเปียกบนริมฝีปากของฉันได้ลิ้มรสเค็ม อย่างเกียจคร้านในขณะที่รอเป้าหมายฉันกำลังมองหาคนที่พูดกับผม และข้าพเจ้าได้เห็นใบหน้าของกล้องโทรทรรศน์ ผู้หญิงที่มีเครื่องแต่งกายตอนเย็นที่สง่างาม มีกลับมาเปิดให้บริการ สวยมาก ฉันไม่คิดว่าผู้หญิงจะมีส่วนร่วมในการฆ่าแบบนี้. "ใครคือเป้าหมายของฉันได้อย่างไร" ฉันถามสัปดาห์ที่ผ่านมาเมื่อเขาได้รับคำสั่งให้ยิง ทำผ่านโทรศัพท์เช่นนั้นของใบหน้าแน่นอนสามารถคาดเดาเกี่ยวกับเรื่องนี้. "คุณไม่จำเป็นต้องรู้เป็นส่วนหนึ่งของสัญญาของเรา." ชนิดของสัญญานี้มักจะเป็นกรณี ผมได้รับเงินในการถ่ายภาพที่เป็นเป้าหมายไม่ได้เป็นปัญหาของฉัน. "แต่สิ่งหนึ่งที่คุณควรจะรู้ว่า." "คืออะไร" "คนเป็นคนทรยศ." "คนทรยศ" "ใช่คนทรยศของประเทศและรัฐ." ดังนั้นเป้าหมายของฉันคือคนทรยศ ประเทศและรัฐ ฉันจะเป็นพระเอกถ้าจะยิงเขาหรือไม่? ผมย้ายปืนอีกครั้ง จากด้านหลังกล้องผมตรวจสอบคนที่มากขึ้นและกำลังจะมาถึง มีบางอย่างที่รู้สึกสบายเวลาน้อยกว่าทุกครั้งที่ผมมองไปที่ใบหน้าของคนที่อยู่ด้านล่างของมัน. อันที่จริงพวกเขาต้องเผชิญคือใบหน้าของคนดี แต่ผมไม่ทราบว่าสิ่งที่มีความอร่อยน้อย มันเป็นเพราะหลายคนกำลังสวมใส่เสื้อผ้าที่เป็นทางการเครื่องแบบเกลียด? หรือเพราะจินตนาการของฉัน แต่ตายจริงๆผมมีความสุขมากหากผู้ป่วยของฉันเวลานี้เป็นคนที่มีความสะอิดสะเอียน. Kuedarkan ปืนอีกครั้ง พฤติกรรมแอบสังเกตรสชาติที่ไม่พึงประสงค์. ตาบอลจากด้านหลังหน้าต่างยัง Keroncong ยังเหนื่อยมัน มันดูเหมือนเป็นเวลานาน เช่นเดียวกับคนที่นั่นผมไม่ต้องการที่จะรับฟังอย่างจริงจัง Keroncong ในวันนี้เป็นชิ้นพิพิธภัณฑ์ศิลปินเป็นอัจฉริยะน้อยที่จะทำให้มันมีวิวัฒนาการ ในกรณีที่ผู้หญิงนุ่มพูด? ทุกคนเคี้ยวอาหารจิบเครื่องดื่มรอยยิ้มและเสียงหัวเราะ มีแม่ที่ยืนอยู่ข้างเคร่งครัดสามีของเธอกำลังยุ่งอยู่กับการพูดคุยกับมือของเขาย้ายไปในทิศทางที่ทุกคนมี พ่ออยู่บนใบหน้าของเขาเป็นพนักงานที่มีชีวิตชีวาไปซ่อนตัวอยู่อย่างสุภาพ แต่กินมาก นอกจากนี้ยังมีเจ้าหน้าที่ตำรวจนอกเครื่องแบบมาแบกวิทยุสื่อสาร สันนิษฐานบุคคลแพะม้วนที่ริมสระน้ำในโรงแรมริมน้ำได้เข้าร่วมโดยบุคคลสำคัญ. เป็นคืนที่สดใสและท้องฟ้าเต็มไปด้วยดาว แม้ดวงจันทร์เต็ม ฉันใส่ลงปืนไรเฟิลของฉันเพราะของความรุนแรง ฉันเดินเข้าไปในห้องที่ใช้ถั่วจากตาราง ฉันใส่โทรทัศน์ แต่เร็ว ๆ นี้ผมเปิดอีกครั้ง รายการโทรทัศน์ที่ไม่ดีอยู่เสมอ เธอพบว่ามันเหงาห้องพักที่โรงแรม ฉันต้องการที่จะรีบเร่งในการยิงเป้าหมายของฉันแล้วไปที่บ้านและเครื่องดื่มแก้วเบียร์. "เฮ้คุณยังคงมี?" ก็ได้ยินเสียงอีกครั้ง. "ใช่ทำไม?" "อย่ายุ่ง ๆ ! ฉันรู้ว่าคุณไม่ได้อยู่ในสถานที่! " ฉันรีบวิ่งกลับไปที่ระเบียง. "ได้อย่างไร? แล้วมามนุษย์ได้หรือไม่ " "เขาได้รับการสวมใส่ผ้าบาติกสีแดงบังเอิญเพียงหนึ่งสีแดงที่นี่ดังนั้นที่ดีสำหรับคุณ." ผมมองลงที่พวกเขาชอบฝูงชนของสิ่งมีชีวิตขนาดเล็กที่ไม่แน่นอนชัดเจนมากซึ่งชั้นในชุดผ้าบาติกสีแดง 7 เช่นนี้ ผมยกปืนไรเฟิลของฉันกลับ ฉันกำลังมองหาตำแหน่งที่สะดวกสบาย เคี้ยวถั่วลิสงฉัน peered กลับผ่านกล้องโทรทรรศน์ ข้ามเส้นเป็นอีกครั้งที่หมุนเวียนจากตัวต่อตัว พวกเขาก็ยังคงหัวเราะและรอยยิ้ม ฉันยังยิ้ม เร็ว ๆ นี้ใบหน้าของคุณจะไม่มีความละอายเกรงกลัว แต่ผมไม่ได้ทำมัน ฉันเท่านั้นที่ทำงานภายใต้สัญญา. "ในด้านที่เขาคืออะไร?" ฉันถามผ่านไมค์ที่แขวนอยู่ใต้คางของฉัน. "เขาเป็นในมุมของสระว่ายน้ำทางตอนใต้ใกล้กับร่มสีเขียว." ปืน Kugeserkan ไปทางขวา ฉันผ่านใบหน้าอีกครั้งไขมันเลี่ยนและใสกิ๊ง ผู้หญิงที่สวยบังคับให้ฉันผ่านไป และดีมีที่มันเป็นคนที่ mamakai เสื้อบาติกสีแดง. ใบหน้าของเขาก็หล่อและสง่างาม แล้วเขาเป็นวัยกลางคน แต่ไม่ปรากฏว่าได้รับผู้สูงอายุ ผม Disisr กลับอย่างเรียบร้อย เขาไม่ได้เป็นจำนวนมากหัวเราะและรอยยิ้ม คนรวมตัวกันอยู่รอบตัวเธอด้วยความเคารพ นอกจากนี้ยังจะต้องเผชิญเลีย กากบาทบน teleskopku หยุดระหว่างตา. "สิ่งที่ฉันควรจะทำตอนนี้หรือไม่" "รอเดี๋ยวรอคอมมานโด!" และฉันดูใบหน้าว่า มีเธอมีลางสังหรณ์หรือไม่? จากด้านหลังกล้องโทรทรรศน์นี้ใบหน้านำเสน่ห์ของตัวเองของพวกเขาซึ่งจะแตกต่างจากตอนที่เรากำลังติดต่อโดยตรงกับบุคคล เขาไม่พูดมาก แต่ดูเหมือนว่าเขาจะต้องตอบคำถามจำนวนมาก และผมก็รู้สึกว่าเขาเป็นคนระมัดระวังเป็นอย่างมากที่จะตอบ ใบหน้าของเขาแสดงให้เห็นถึงความตั้งใจในการที่สุภาพครับไม่มี จะเกิดอะไรขึ้นถ้าผมยิงมันตาย? ผมคิดว่าการตายของ Ninoy ในฟิลิปปินส์ .... แต่ผมไม่ทราบว่าการเมือง ดังนั้นมองไปที่ใบหน้าที่จะพรุนมันฉันคิดเกี่ยวกับคนอื่น ๆ บางทีเขาอาจจะมีภรรยามีลูกได้ ผมคิดว่ามันไม่เหมาะสมที่ได้มีลูกหลาน พวกเขาจะอยู่ในน้ำตาหลังจากที่ได้ยินการตายของชายคนนี้และน้ำตามันจะมากขึ้นดังนั้นเมื่อรู้ว่าการตายของเขา ช่างมันเถอะ เขาไม่ได้เป็นคนทรยศของประเทศและรัฐ? เขาสมควรได้รับการลงโทษ. แต่ฉันยังตึงเครียดรอสำหรับการสั่งซื้อที่จะยิง นั่นเป็นปัญหากับการทำงานภายใต้สัญญา ไม่สามารถไปรอบ ๆ เพียงอย่างเดียว ฉันจ่ายเงินสำหรับการกำกับกากบาทปืนกล้องโทรทรรศน์ในสถานที่ที่อันตรายที่สุดและจากนั้นบีบไก ฉันมักจะบอกกับตัวเองว่าผมไม่ได้ฆ่าใครฉันเพียงแค่จุดมุ่งหมายและกดไก. ผมมองอีกครั้งใบหน้าของมันก็คือเพื่อให้ใกล้เคียงแม้รูขุมขนที่มองเห็นได้ชัดเจน ผมชอบจ้องมองที่เงาของโชคชะตา ว่าใครจะหยุดชีวิตของบุคคลที่ akukah หรือคุณ? คนที่ไม่ได้สติเลยถ้าทูตสวรรค์ของการเสียชีวิตที่ได้รับการลูบหลังของลำคอของเธอ. "ได้อย่างไร? ตอนนี้? " "ผมพูดว่ารอคำสั่ง" ประณามผู้หญิงที่กล้าหาญจริงๆตะโกนฆาตกร มือของฉันย้ายตัวเองก็ขยับปืน ด้วยความรู้สึกที่หกของเขาฉันถูกมองที่ฝูงชน ใบหน้าสวยสลับกรอก teleskopku ผมต้องล่อให้เขาที่จะพูดคุย. "คำสั่งรออะไร?" "คุณไม่จำเป็นต้องรู้เพียงแค่รอ!" "มันไม่ได้อยู่ในข้อตกลง." "มี! คุณไม่ได้เล่นบ้า. " ผ้าพันคอไหมที่ระลึกจากคุณBusyet! Keroncong อีกครั้งอย่างเห็นได้ชัดในหูของฉัน เขาจะต้องอยู่ใกล้กับวงออเคสตรา ผมกำลังมองไปรอบ ๆ วงออเคสตรา Teleskopku ได้หยุดในหน้าอกของนักร้องพอง Keroncong มัน มีฝูงชนหลาย หูนอกจากนี้ยังมีการตีระฆังเสียงของแก้วและจาน เขาอาจจะอยู่เบื้องหลังวงใกล้โต๊ะบุฟเฟ่ต์ มีบางอย่างที่ผู้หญิงและเจ้าหน้าที่นอกเครื่องแบบอยู่ อันไหน? ผมตรวจสอบพวกเขาหนึ่งโดยหนึ่ง บางส่วนของพวกเขาอย่างเห็นได้ชัดเพียงพนักงานของ บริษัท ที่จัดไว้ มีผู้หญิงคนหนึ่งที่กำลังมองหากัปตันเป็น บางทีอื่น ๆ สีดำและผมตรงเรียบบนหน้าผากของเขา ดวงตาของเขาจ้องไปในทิศทางของเสื้อผ้าบาติกสีแดง! "ยิงเขาตอนนี้" เขากล่าวอย่างเงียบ ๆ ในหูฟังของฉันและฉันเห็นจากกล้องโทรทรรศน์ที่เขากำลังพูดของตัวเอง เห็นได้ชัดว่าเขาแก้ไข เขาได้ยินผ่านกระดุมและพูดกับผมผ่านไมโครโฟนที่ซ่อนอยู่ในจี้สร้อยคอของเธอ จี้สวยในกรอบหน้าอกบาง. "คืออะไร?" ฉันถามอีกครั้งเพราะพวกเขาต้องการที่จะโน้มน้าวให้มันเป็นเขา. "ยิงในขณะนี้!" ดังนั้นนี่คือการฆ่าทั้งหมดที่เกิดขึ้น โดยไม่ต้องห่วงโซ่ปลายและฐาน ผู้หญิงคนนี้เป็นที่แน่นอนเพียงหนึ่งของห่วงโซ่ ผมหันหลังกลับเมื่อปืนไรเฟิลเป้าหมาย ชายวัยกลางคนถูกฟังคนที่อยู่ในด้านหน้าของเขาด้วยความอดทน คนที่บอกผมว่ามันดูร้อนแรง แต่คนที่ดูเหมือนว่าจะงดเว้นการเผาไหม้ เขาพยักหน้าในขณะที่เขาขโมยอย่างรวดเร็วรอบ ในฐานะที่เป็นห่วงไม่มีใครได้ยิน. ผมก็พร้อมที่จะยิง หนึ่งความดันนิ้วจะสิ้นสุดประวัติศาสตร์ของมนุษย์ Kugeser กากบาทบนกล้องโทรทรรศน์เล็กน้อยไปด้านข้างเพื่อให้รูกระสุนในหัวของเขาไม่ได้ทำให้ส่วนสมมาตรเกินไป กระสุนจะเจาะตาซ้ายของเขา และผมก็มองไปที่แม่