Tersenyumlah, dan kamu tidak akan p

Tersenyumlah, dan kamu tidak akan pernah tahu, hal positif apa yang kamu berikan kepada orang yang melihat senyum manismu itu, wahai hawa…

***

“Mau makan apa A’?”

“Nasi telur ya Teh[1].”

Aku terpekur sendirian di sebuah warung burjo dekat kosku. Warung burjo adalah semacam warung masakan rumah yang sedang booming di daerah Joglosemar[2]. Burjo merupakan singkatan dari Bubur kacang ijo, tapi menu yang disediakan tidak hanya bubur. Ada nasi telur, nasi sarden, nasi sayur, mie, dan berbagai macam makanan rumahan lainnya. Tak lupa, berbagai minuman sachet juga dipersiapkan untuk disajikan kapanpun ada yang meminta. Mungkin semacam warung Tegal (warteg) kalau di Jakarta.

Bedanya, Kalau Warteg biasanya dimiliki oleh orang Tegal, maka burjo biasanya digawangi oleh orang-orang dari Jawa Barat terutama Kuningan. Memang, ada segelintir orang Yogya yang juga mencoba mencari peruntungan dari bisnis Burjo ini, namun jumlahnya masih dibawah Burjo asal Kuningan dan Jawa Barat.

Karena itulah, setiap aku makan di Burjo, aku terbiasa memanggil penjaga laki-laki dengan sebutan Aa’[3] dan Teteh untuk yang perempuan.

Dan di Burjo dekat kosku ini, Burjo dijaga oleh dua orang wanita muda yang bersemangat di siang hari, dan dua orang lelaki kekar di malam hari.

Aku menduga, jika mereka sedang tidak jaga, pastilah mereka tidur. Karena memang, kegiatan mereka sehari-hari selalu berkutat bersama minyak goreng dan air panas yang menjadi senjata mereka untuk menyambung hidup.

Biasanya, orang yang membuka bisnis Burjo ini adalah orang-orang berkeluarga yang tidak begitu kaya, lalu melakukan urbanisasi ke kota Yogyakarta. Karena mereka tidak terlalu kaya, mungkin anak-anaknya pun terpaksa tidak sekolah, seperti dua teteh yang menjaga burjo ini sekarang.

Teteh yang pertama sedikit gemuk dan pendek, namun berkulit putih dan berwajah bersih, serta memiliki rambut yang cukup indah. Menurutku, dia termasuk orang yang cukup cantik. Apalagi jika sudah mendengar logatnya, benar-benar lucu dan menggemaskan. Mirip cherrybelle mungkin.

Sedang Teteh yang kedua, sedikit lebih kurus dan juga lebih pendek dari yang pertama, kulitnya juga tidak seputih Teteh yang pertama, namun bagiku, bentuk badannya terlihat lebih proporsional. Dan sama saja, dari segi wajah, Teteh itu terbilang cantik.

Aku menduga usia mereka masih di bawah dua puluh tahun. Dan mereka tidak sekolah, apalagi kuliah. Di usia semuda itu, mereka sudah menjadi semacam orang yang mandiri dan tahu, apabila mereka tidak bekerja, mereka tidak akan bertahan hidup.

“Nasi telurnya, sayurnya lengkap A’?” suara si Teteh yang gemuk dan putih menyadarkanku dari lamunan yang tak sengaja datang.

“Emm, emang sayurnya ada apa aja Teh?”

“Ada sop sama oseng-oseng tempe A’, enak loh A’, masing anget, hehe.” Kata si Teteh sambil tersenyum. Manis.

“Yaudah deh Teh, lengkap aja, tapi gak usah pake sambel ya Teh, lagi gak enak nih perutku buat makan yang pedes-pedes.”

“Ahh, si Aa’ mah emang gak pernah makan pedes dari dulu, huw.” Lagi-lagi Teteh tersenyum kepadaku.

Aku bukannya tertarik secara picisan kepada si Teteh yang memang secara fisik sangat menggoda ini. Sejujurnya, aku tidak sekedar melihat fisiknya saat mengatakan bahwa dia itu manis. Bukan wajahnya yang membuat dia terlihat manis saat tersenyum, tapi cara dia tersenyum.

Ya, jika seandainya posisiku sama dengan dia, tentu aku tidak akan semudah itu tersenyum. Bagaimana tidak? Terjebak dalam rutinitas yang membosankan di dalam ruangan pengap berukuran 4x3m, tentu bukanlah perkara yang menyenangkan. Bagaimana mungkin seseorang masih bisa tersenyum saat menjalani hal mengerikan seperti itu?

Tapi kenyataannya, hari ini aku melihatnya. Melihat Teteh yang jelas-jelas dapat mengulum senyum dengan manis dan tanpa beban di tengah kepungan asap dan gemericik minyak goreng yang tentunya sakit jika terkena kulit. Melihat Teteh yang jelas-jelas ceria dan mengumbar kebahagiaan di dalam sempitnya ruangan beratapkan asbes yang membuat gerah sepanjang hari.

Ya, dia tersenyum dan bahagia. Setidaknya itulah yang kutangkap.

Ajarilah aku teh, bagaimana kamu dapat bahagia dengan kehidupanmu ini?

Kamu bisa saja menangis setiap hari, meratapi nasib, dan bekerja dengan malas-malasan karena takdir yang terkesan tidak adil ini. Kamu bisa saja marah kepada kami semua, pelangganmu yang kebanyakan adalah mahasiswa manja dengan segala fasilitas instannya. Kamu bisa saja memasang wajah cemberut kepada semua orang, untuk mengatakan kepada mereka betapa tidak beruntungnya dirimu.

Tapi kamu tidak melakukannya. Kamu tetap tersenyum…

“Mangga[4] A’ nasi telurnya.” Akhirnya pesananku siap juga, setelah menunggu kurang lebih lima menit. Dan tetap, kuterima piring berisi pesananku dengan senyum yang menghiasi wajah si Teteh.

Kulihat nasi bertemankan sayur dan telur yang masih hangat ini dengan penuh gairah. Kelaparanku seharian ini akhirnya akan terpuaskan oleh masakan enak ini. Kulahap makananku dengan cepat dan bernafsu. Padahal dulu Ibuku harus bermain pesawat-pesawatan dulu denganku agar aku mau memakan nasi ayam masakan beliau. Namun sekarang, aku dapat melahap nasi telur ini dalam waktu kurang dari sepuluh menit. Roda kehidupan memang berputar kawan.

Setelah selesai makan, kuteguk air putih gratisan yang tetap segar. Rasanya enak sekali, seakan-akan semua beban kehidupan telah hilang. Membuat kepenatan yang tercipta saat berkutat dengan berbagai buku di perpus fakultas menjadi sirna. Membuat aku sejenak bisa menikmati hidupku yang telah lama hilang gara-gara sebuah makhluk kejam yang bernama skripsi datang ke dalam hidupku.

Aku memang sedang dipusingkan oleh berbagai masalah kuliah yang menderaku. Sudah memasuki semester 9 dan belum menemukan judul yang cocok untuk skripsiku. Aku kini semakin dikejar-kejar oleh waktu untuk menyelesaikan studiku, untuk membahagiakan ibuku.

Namun pada kenyataannya, aku masih belum memiliki motivasi yang bulat. Aku masih takut akan apa yang kulakukan nantinya setelah lulus. Mau jadi apa aku?

Apakah jadi seorang pegawai kantoran? PNS? Wirausahawan? Atau malah menjadi pengangguran? Ahhh! Aku takut!

Namun, senyum dari teteh mengubahnya.

Melihat Teteh yang selalu tersenyum dalam kesusahan hidupnya. Melihat Teteh yang selalu ceria dan tidak berfokus pada kesedihannya. Melihat teteh yang menikmati hidup yang bagi sebagian orang tidak nikmat itu. Membuat aku sadar.

Aku bukanlah orang paling susah di dunia.

Jika teteh masih bisa tersenyum bahagia di dalam kemuraman burjo yang penuh asap rokok, mengapa aku tidak bisa?

Haha, ternyata memang benar kata orang, inspirasi bisa muncul dari mana saja. Termasuk sekarang, berkat senyum teteh, wanita cantik yang tegar dalam menghadapi kerasnya hidup, aku menjadi bersemangat kembali.

Mungkin kamu tidak berniat apa-apa saat tersenyum kepadaku…

“Apa aja A’ belinya?”

Mungkin bagimu, itu hanyalah sebuah ekspresi biasa yang tak berarti banyak…

“Jadinya empat setengah[5] A’”

Tapi senyummu itu telah membangkitkan semangatku, dan mungkin juga ratusan orang lain yang datang ke Burjo ini.

“Ini kembaliannya A’, makasih ya A’.”

Senyummu, ya, senyum manismu.

“Mari A’.”

Sekali lagi, bukan bentuk senyummu yang membuatku suka, tapi caramu tersenyum.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

Tersenyumlah และคุณจะไม่เคยรู้ สิ่งบวกอะไรคุณให้คนดูยิ้มที่ manismu โอ อีฟ...***"อะไรคือ A ' ต้องกิน? ""ข้าวไข่ใช่เตห์ [1]"ฉันคนเดียวใน burjo คอกใกล้ kosku terpekur คอก Burjo เป็นชนิดของร้านอาหารรสชาติเยี่ยมที่เฟื่องฟูในแคว้น Joglosemar [2] Burjo เป็นตัวย่อของถั่วเขียว Pureed แต่เมนูมีไม่เฉพาะ mush มีข้าวไข่ ปลา ข้าว ก๋วยเตี๋ยว ข้าวผัก และอาหารอื่น ๆ ภายในบ้านที่หลากหลาย อย่าลืม ความหลากหลายของเครื่องดื่มมีพร้อมสำหรับอาหารสูตรมีการร้องขอ บางทีบางจัดเรียงของก๋วยเตี๋ยว stalls (warteg) ในจาการ์ตาข้อแตกต่างคือ ถ้า Warteg ปกติของ Tegal แล้ว burjo digawangi มักจะ โดยคนของชวาตะวันตก ทองเหลืองโดยเฉพาะอย่างยิ่งการ แน่นอน มีกำมือของคนยังพยายามหาโชคจริงจากธุรกิจ Burjo แต่ยอดเงินยังอยู่ใต้ทองเหลืองและ Burjo ในชวาตะวันตกเดิมเนื่องจากว่า ฉันกินที่ Burjo ฉันคุ้นเคยกับการเรียกเจ้าหน้าที่ชายเป็น Aa ' [3] และในเพศหญิง. Tetehและใน Burjo ใกล้นี้ kosku, Burjo รักษา โดยหญิงสาวสองคนที่ตื่นเต้นในช่วงวัน burly คนสองคืนสงสัย ถ้าพวกเขาไม่ระวัง ต้องแล้วนอนของพวกเขา เพราะจริง ๆ กิจกรรมประจำวันของพวกเขาเสมอดิ้นรนกับการปรุงอาหารน้ำมันและน้ำร้อนซึ่งเป็นอาวุธของพวกเขาเชื่อมต่อ อยู่Biasanya, orang yang membuka bisnis Burjo ini adalah orang-orang berkeluarga yang tidak begitu kaya, lalu melakukan urbanisasi ke kota Yogyakarta. Karena mereka tidak terlalu kaya, mungkin anak-anaknya pun terpaksa tidak sekolah, seperti dua teteh yang menjaga burjo ini sekarang.Teteh yang pertama sedikit gemuk dan pendek, namun berkulit putih dan berwajah bersih, serta memiliki rambut yang cukup indah. Menurutku, dia termasuk orang yang cukup cantik. Apalagi jika sudah mendengar logatnya, benar-benar lucu dan menggemaskan. Mirip cherrybelle mungkin.Sedang Teteh yang kedua, sedikit lebih kurus dan juga lebih pendek dari yang pertama, kulitnya juga tidak seputih Teteh yang pertama, namun bagiku, bentuk badannya terlihat lebih proporsional. Dan sama saja, dari segi wajah, Teteh itu terbilang cantik.Aku menduga usia mereka masih di bawah dua puluh tahun. Dan mereka tidak sekolah, apalagi kuliah. Di usia semuda itu, mereka sudah menjadi semacam orang yang mandiri dan tahu, apabila mereka tidak bekerja, mereka tidak akan bertahan hidup.“Nasi telurnya, sayurnya lengkap A’?” suara si Teteh yang gemuk dan putih menyadarkanku dari lamunan yang tak sengaja datang.“Emm, emang sayurnya ada apa aja Teh?”“Ada sop sama oseng-oseng tempe A’, enak loh A’, masing anget, hehe.” Kata si Teteh sambil tersenyum. Manis.“Yaudah deh Teh, lengkap aja, tapi gak usah pake sambel ya Teh, lagi gak enak nih perutku buat makan yang pedes-pedes.”“Ahh, si Aa’ mah emang gak pernah makan pedes dari dulu, huw.” Lagi-lagi Teteh tersenyum kepadaku.Aku bukannya tertarik secara picisan kepada si Teteh yang memang secara fisik sangat menggoda ini. Sejujurnya, aku tidak sekedar melihat fisiknya saat mengatakan bahwa dia itu manis. Bukan wajahnya yang membuat dia terlihat manis saat tersenyum, tapi cara dia tersenyum.Ya, jika seandainya posisiku sama dengan dia, tentu aku tidak akan semudah itu tersenyum. Bagaimana tidak? Terjebak dalam rutinitas yang membosankan di dalam ruangan pengap berukuran 4x3m, tentu bukanlah perkara yang menyenangkan. Bagaimana mungkin seseorang masih bisa tersenyum saat menjalani hal mengerikan seperti itu?Tapi kenyataannya, hari ini aku melihatnya. Melihat Teteh yang jelas-jelas dapat mengulum senyum dengan manis dan tanpa beban di tengah kepungan asap dan gemericik minyak goreng yang tentunya sakit jika terkena kulit. Melihat Teteh yang jelas-jelas ceria dan mengumbar kebahagiaan di dalam sempitnya ruangan beratapkan asbes yang membuat gerah sepanjang hari.Ya, dia tersenyum dan bahagia. Setidaknya itulah yang kutangkap.Ajarilah aku teh, bagaimana kamu dapat bahagia dengan kehidupanmu ini?Kamu bisa saja menangis setiap hari, meratapi nasib, dan bekerja dengan malas-malasan karena takdir yang terkesan tidak adil ini. Kamu bisa saja marah kepada kami semua, pelangganmu yang kebanyakan adalah mahasiswa manja dengan segala fasilitas instannya. Kamu bisa saja memasang wajah cemberut kepada semua orang, untuk mengatakan kepada mereka betapa tidak beruntungnya dirimu.แต่คุณไม่ได้ทำ คุณเก็บยิ้ม..."มะม่วง [4] A ' ข้าวไข่" Pesananku ที่สุดพร้อมด้วย หลังจากรอเกิน 5 นาที และต่อไป ฉันได้รับอาหารประกอบด้วย pesananku ด้วยรอยยิ้มที่เหมือนใบหน้าของซี Tetehผมเคยเห็นข้าวบริษัทผักและไข่ยังคง อบอุ่น ด้วยความรัก Kelaparanku วันนี้จะในที่สุดเป็น sated ด้วยอาหารอร่อย Kulahap อาหารของฉันได้อย่างรวดเร็ว และ lusting ในขณะควรจะเป็นแม่ ควรเล่นเครื่องบิน pesawatan ใช้อยู่กับฉันที่อยากกินไก่จานข้าว แต่ตอนนี้ ฉันสามารถกินข้าวนี้ไข่น้อยกว่า 10 นาที กงล้อแห่งชีวิตเป็นจริงเปิดหลงใหลเมื่อเสร็จสิ้นการ รับประทานอาหาร kuteguk น้ำขาวฟรีพักสด มันรู้สึกดีครั้ง ประหนึ่งว่าชีวิตภาระทั้งหมดได้หายไป ทำให้เหนื่อยเมื่อดิ้นรนกับหนังสือในคณะ perpus กำจัด ช่วงสามารถเพียงทำชีวิตที่ยาวนานได้หายไปเนื่องจากสิ่งมีชีวิตชั่วร้าย ชื่อวิทยานิพนธ์มาเป็นชีวิตของฉันฉันถูกแน่นอนกำลังฟุ้งซ่าน โดยปัญหาของ menderaku วิทยาลัยการ แล้วป้อนภาค 9 และยังมีการค้นหาชื่อที่เหมาะสม skripsiku ฉันกำลังขณะนี้มากถูกติดตาม โดยเวลาการ studiku ในแม่ด้วยแต่ในความเป็นจริง ยังไม่มีแรงจูงใจของรอบ กลัวสิ่งที่ฉันได้หลังจากจบการศึกษาในภายหลัง ต้องการให้ สิ่งที่ฉันเป็นถ้าพนักงานของสำนักงานหรือไม่ PNS ผู้ประกอบการหรือไม่ หรือแม้แต่กลายเป็นคนตกงาน Ahhh ฉันกลัวอย่างไรก็ตาม รอยยิ้มของ teteh เปลี่ยนดู Teteh ยิ้มในปัญหาในชีวิต ดู Teteh ร่าเริงเสมอและไม่เน้นความโศกเศร้าของเขา Teteh ดูที่เป็นมาตรฐานของที่อยู่อาศัยสำหรับคนส่วนใหญ่ไม่ชอบ ทำให้ฉันตระหนักผมไม่ยากที่สุดในโลกถ้า teteh สามารถยังคง ยิ้มอย่างมีความสุขใน burjo หยีเต็มไปด้วยควันบุหรี่ ทำไมไม่ฉันฮาฮา ดังปรากฎว่าคนของมันจริง ปรากฏแรงบันดาลใจจากที่ใดก็ รวมถึงตอนนี้ ขอบคุณรอยยิ้มของผู้หญิงสวย teteh ยากในการจัดการกับท่านชีวิต ฉันกลายเป็นตื่นเต้นอีกบางทีคุณไม่ได้ตั้งใจอะไรในขณะที่ยิ้มกับฉัน"สิ่งที่เขียน A ' ซื้อ? "บางทีคุณ มันเป็นเพียงนิพจน์ทั่วไปที่ไม่ได้หมายความว่า มาก..."มันเกิดขึ้นสี่ครึ่ง [5] A ' "แต่รอยยิ้มนั้นมียกวิญญาณของฉัน และอาจจะหลายร้อยคนอื่น ๆ ที่มา Burjo นี้"กลับได้รับ makasih เป็น' ยา"ใช่ รอยยิ้ม รอยยิ้ม manismu"ให้ A ' "อีกครั้ง ไม่รูปร่างของรอยยิ้มที่ทำให้ฉันเช่นนั้น แต่แบบที่คุณยิ้ม

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

รอยยิ้มและคุณจะไม่ทราบว่าสิ่งที่ดีที่คุณให้กับคนที่เห็นรอยยิ้มหวานของคุณอีฟโอ ... *** "ต้องการที่จะกินสิ่งที่ A '?" "ไข่ข้าวชาใช่ [1]." ผมครุ่นคิดอยู่คนเดียว burjo ที่อยู่ใกล้กับคอก Kosku คอกคอก Burjo เป็นชนิดของการปรุงอาหารที่บ้านที่เฟื่องฟูในพื้นที่ Joglosemar [2] Burjo ตัวย่อของโจ๊กถั่วเขียว แต่เมนูที่มีให้ไม่เพียง แต่โจ๊ก มีไข่ข้าวปลาซาร์ดีน, ข้าวผักก๋วยเตี๋ยวและความหลากหลายของอาหารปรุงสุกที่บ้านอื่น ๆ ไม่ลืมความหลากหลายของซองเครื่องดื่มนอกจากนี้ยังมีการเตรียมที่จะนำเสนอเมื่อใดก็ตามที่มีการร้องขอเป็น บางทีอาจจะเป็นชนิดของแผง Tegal (warteg) เมื่ออยู่ในจาการ์ตา. ความแตกต่างคือถ้า warteg เป็นเจ้าของโดยปกติ Tegal แล้วมักจะ burjo รักษาโดยผู้คนในจังหวัดชวาตะวันตกโดยเฉพาะอย่างยิ่งทองเหลือง อันที่จริงมีกี่คน Yogya ที่ยังพยายามที่จะแสวงโชคจากธุรกิจ Burjo นี้ แต่ตัวเลขยังคงต่ำกว่า Burjo ต้นกำเนิดทองเหลืองและชวาตะวันตก. นั่นเป็นเหตุผลที่เวลาที่ฉันกินที่ Burjo ทุกฉันใช้ในการเรียกยามคนเป็น Aa '[3] และ Teteh สำหรับผู้หญิง. และ Burjo ใกล้ Kosku นี้ Burjo รักษาโดยหญิงสาวสองคนมีความตื่นเต้นในระหว่างวันและทั้งสองคนแข็งแกร่งในเวลากลางคืน. ผมคิดว่าถ้าพวกเขาไม่ได้อยู่ในกรณีที่พวกเขาจะต้องนอนหลับ เพราะแน่นอนกิจกรรมประจำวันของพวกเขามักจะดิ้นรนพร้อมกับน้ำมันปรุงอาหารและน้ำร้อนเป็นอาวุธของพวกเขาที่จะอยู่รอด. โดยปกติแล้วคนที่เปิดธุรกิจ Burjo เป็นผู้ชายในครอบครัวที่ไม่ได้อุดมไปด้วยดังนั้นแล้วทำรูปแบบของเมืองยอกยาการ์ที่ เพราะพวกเขาจะไม่ได้รวยมากเกินไปอาจจะเป็นเด็กที่ถูกบังคับให้ออกจากโรงเรียนเช่นสอง teteh ที่ให้ burjo นี้ในขณะนี้. Teteh แรกบิตอ้วน แต่สีขาวเผือดสะอาดและมีผมสวยสวย ผมคิดว่าเขาเป็นหนึ่งในผู้ที่เพียงแค่สวย โดยเฉพาะอย่างยิ่งถ้าคุณเคยได้ยินสำเนียงของเขาจริงๆน่ารักและน่ารัก ที่คล้ายกัน Cherrybelle ที่สุด. ในขณะที่สอง Teteh เล็กน้อยบางและสั้นกว่าครั้งแรกผิว Teteh ไม่ได้เป็นสีขาวเป็นครั้งแรก แต่สำหรับผมรูปร่างหน้าตาของเธอสัดส่วนมากขึ้น และเพียงแค่เดียวกันในแง่ของใบหน้า Teteh ค่อนข้างสวย. ผมคิดว่าพวกเขายังคงที่มีอายุต่ำกว่ายี่สิบปี และพวกเขาจะไม่ได้ไปโรงเรียนให้วิทยาลัยเพียงอย่างเดียว ในวัยที่พวกเขาได้กลายเป็นชนิดของคนที่เป็นอิสระและรู้ว่าถ้าพวกเขาไม่ได้ทำงานพวกเขาจะไม่รอด. "ไข่ข้าวสมบูรณ์ผัก A '?" เสียงของไขมัน Teteh และสีขาวตีฉันจากภวังค์ที่ตั้งใจมา . "Emm, emang ผักมีชาชนิดใด?" "มีซุปเดียวกันเทมเป้ผัดผัด-A เป็น 'แท็บเล็ตที่พอใจ A', anget ตามลำดับฮิฮิ." กล่าวว่า Teteh ยิ้ม หวาน. "Yaudah DEH ชาสมบูรณ์เขียน แต่ไม่จำเป็นต้องใช้ซอสชาใช่อีกครั้งไม่ได้ท้องยาที่ดีสำหรับการรับประทานอาหาร pedes-pedes." "อ่าที่ emang Aa 'ไพ่ไม่เคยกิน pedes ตั้งแต่แรก Huw." อีกครั้ง -lagi Teteh ยิ้มให้ฉัน. ฉันไม่ได้สนใจในการผลิตเยื่อกระดาษเพื่อ Teteh ร่างกายซึ่งเป็นที่ดึงดูดมาก จะซื่อสัตย์ฉันไม่เพียงแค่เห็นทางกายภาพเมื่อเขาบอกว่าเขาเป็นหวาน ไม่ได้ใบหน้าที่ทำให้เธอดูน่ารักเมื่อเธอยิ้ม แต่วิธีที่เขายิ้ม. ใช่ในกรณีที่ตำแหน่งเดียวกันกับเขาแน่นอนผมจะไม่ยิ้มง่าย ฉันสามารถวิธีที่จะไม่? ติดอยู่ในกิจวัตรประจำวันที่น่าเบื่อในห้องอุดอู้วัด 4x3m ไม่แน่นอนเป็นเรื่องที่น่าพอใจ วิธีการอาจมีใครบางคนยังสามารถยิ้มขณะที่การผ่าตัดเป็นสิ่งที่น่ากลัวเช่นนั้น? แต่ในความเป็นจริงในวันนี้ที่ผมเห็นมัน Teteh เห็นที่ชัดเจนสามารถดูดด้วยรอยยิ้มหวานและไม่ห่วงในช่วงกลางของการบุกโจมตีควันและวิ่งน้ำมันปรุงอาหารที่แน่นอนป่วยถ้าสัมผัสผิวหนัง ดู Teteh ชัดร่าเริงและมีความสุขในการปล่อยตัวในห้องแคบ ๆ ใยหินมุงการจับทุกวัน. ใช่เขาจะยิ้มและมีความสุข อย่างน้อยนั่นคือสิ่งที่ผมจับ. สอนฉันชาวิธีที่คุณสามารถมีความสุขกับชีวิตนี้คุณอาจจะร้องไห้ทุกวันคร่ำครวญชะตากรรมและทำงานร่วมกับขี้เกียจเพราะชะตากรรมที่ดูเหมือนไม่เป็นธรรม คุณอาจจะโกรธกับพวกเราทุกคนลูกค้าของคุณจะนิสัยเสียส่วนใหญ่เป็นนักเรียนที่มีสิ่งอำนวยความสะดวกทั้งหมดทันที คุณก็สามารถใส่หน้านิ่วคิ้วให้ทุกคนที่จะบอกพวกเขาว่าโชคร้ายที่คุณอยู่. แต่คุณไม่ทำมัน ให้คุณยิ้ม ... "มะม่วง [4] 'ไข่ข้าว." ในที่สุดคำสั่งของฉันพร้อมเช่นกันหลังจากที่รอคอยประมาณห้านาที และยังคงฉันได้รับสินค้าที่สั่งซื้อแผ่นด้วยรอยยิ้มที่ประดับหน้าของ Teteh ได้. ผมเห็นข้าวผัก bertemankan และไข่ยังคงอบอุ่นด้วยความรัก Kelaparanku ตลอดทั้งวันจะได้รับความพึงพอใจโดยอาหารจานอร่อยนี้ Kulahap อาหารของฉันได้อย่างรวดเร็วและกระหาย และเมื่อแม่ของฉันจะต้องเล่นเครื่อง pesawatan ฉันเป็นครั้งแรกเพื่อที่ฉันต้องการที่จะกินอาหารข้าวมันไก่ของเขา แต่ตอนนี้ฉันสามารถกินไข่ข้าวในเวลาที่น้อยกว่าสิบนาที ชีวิตล้อหมุนสหาย. เมื่อเสร็จสิ้นการรับประทานอาหาร kuteguk น้ำฟรีที่สดอยู่ มันให้ความรู้สึกที่ดีเพื่อให้เป็นถ้าทุกภาระของชีวิตที่ได้รับการสูญเสีย ความเมื่อยล้าการสร้างที่ถูกสร้างขึ้นเมื่อดิ้นรนกับความหลากหลายของหนังสือในห้องสมุดคณะจะหายไป ทำให้ผมสามารถเพลิดเพลินไปกับช่วงเวลาของชีวิตของฉันที่ได้รับหายไปนานเพราะเป็นสิ่งมีชีวิตที่ชั่วร้ายวิทยานิพนธ์ชื่อเข้ามาในชีวิตของฉัน. ฉันถูกทุกข์จากปัญหาการเรียนการสอนต่างๆ menderaku ได้เข้าสู่ช่วงครึ่งปีที่ 9 และยังไม่พบชื่อที่เหมาะสมสำหรับการ skripsiku ตอนนี้ผมเพิ่มขึ้นจะถูกไล่ล่าโดยใช้เวลาในการสำเร็จการศึกษาของฉันที่จะโปรดแม่ของฉัน. แต่ในความเป็นจริงผมยังไม่ได้มีแรงจูงใจที่รอบ ฉันยังคงกลัวในสิ่งที่จะทำหลังจากสำเร็จการศึกษา ดังนั้นสิ่งที่ am I? คือเพื่อให้พนักงานสำนักงาน? จู๋? ผู้ประกอบการ? หรือแม้กระทั่งกลายเป็นคนว่างงาน? Ahhh! ฉันกลัว! แต่รอยยิ้มของการเปลี่ยนแปลงมัน teteh ได้. เห็น Teteh ยิ้มในความทุกข์ของเขา ดู Teteh ได้เสมอร่าเริงและไม่ได้มุ่งเน้นไปที่ความเศร้าโศก ดู teteh ที่ชื่นชอบการใช้ชีวิตสำหรับบางคนไม่ได้เข้าข้างมัน ทำให้ฉันตระหนักถึง. ผมไม่ได้เป็นสิ่งที่ยากที่สุดในโลก. ถ้า teteh ยังสามารถยิ้มอย่างมีความสุขในความเศร้าโศก burjo เต็มรูปแบบของควันทำไมไม่สามารถฉัน? ฮ่า ๆ มันเป็นความจริงคำพูดเหล่านั้นแรงบันดาลใจได้มาจากที่ใดก็ได้ รวมทั้งตอนนี้ต้องขอบคุณยิ้ม teteh ผู้หญิงสวยที่กล้าหาญในการเผชิญกับความยากลำบากผมก็รู้สึกตื่นเต้นที่กลับ. บางทีคุณอาจจะไม่ได้ตั้งใจอะไรในขณะที่ยิ้มให้ฉัน ... "สิ่งที่ Aja A 'ซื้อหรือไม่" บางทีสำหรับคุณมันเป็นเพียงการแสดงออกปกติที่ทำไม่ได้ ความหมายอย่างมาก ... "มันทำให้สี่ครึ่ง [5] A '' แต่รอยยิ้มที่ได้ยกวิญญาณของฉันและบางทีอาจจะหลายร้อยคนที่มา Burjo นี้." มันเป็นความเปลี่ยนแปลงที่ขอขอบคุณยา A '. "Senyummu, ใช่, รอยยิ้มของคุณหวาน . "ให้ A '." อีกครั้งไม่ได้รูปแบบของรอยยิ้มที่ทำให้ฉันเหมือน แต่วิธีการที่คุณยิ้มได้