Gadis kecil itu duduk di teras ruma

Gadis kecil itu duduk di teras rumah seorang diri. Tidak ada ayah ataupun nenek yang menemaninya kali ini. Hujan masih turun membasahi halaman rumah. Taman. Bunga. Pohon-pohon. Ayunan. Semua basah. Gadis kecil itu mengayunkan kaki mungilnya bermain air hujan. Sesekali ia tersenyum kecil merasakan dinginnya air hujan.
“Senja ayo masuk. Hujan.” Seorang ibu setengah baya keluar dari dalam rumah.
“Tapi, nek Senja pengen lihat pelangi.” Gadis kecil bernama Senja itu masih bermain air hujan, tak menghiraukan ajakkan neneknya.
“Lihat pelanginya di dalam saja ya.”
“Gak mau. Senja pengen lihat pelangi di sini.” Senja protes.
“Ya sudah. Tapi gak boleh hujan-hujan ya.” Neneknya mengalah. Meninggalkan Senja sendiri.

Hari mulai sore. Langit menyisakan titik-titik hujan. Matahari malu-malu mengintip dari balik awan. Sebuah mobil sedan memasuki garasi rumah. Seorang laki-laki muda keluar dari dalam mobil. Ia berlari menghindari hujan menuju teras rumah. Senja tersenyum riang melihat laki-laki muda itu.
“Ayah!” Senja berlari memeluk ayahnya yang basah kuyup.
Ayahnya membalas senyum putri kecilnya itu.
“Iya sayang. Kok anak ayah di luar. Kan lagi hujan. Nanti anak ayah masuk angin.” Ayahnya memeluk senja erat.
“Enggak ayah. Senja kan kuat. Senja lagi liat pelangi, tapi… pelanginya belum datang. Apa pelangi marah sama Senja yah?” Senja mengangkat kedua tangannya kemudian memandangi langit yang mulai berwarna biru cerah. Masih ada titik hujan di sana.
“Marah sama senja? Memangnya anak ayah nakal ya?”
“Tadi siang Senja mukul Rendi yah.” Senja tertunduk, takut ayahnya akan memarahi dirinya juga seperti Bu Sinta, gurunya di sekolah.
“Anak ayah kok gitu, KAYAK preman aja. Memangnya kenapa Senja mukul Rendi.”
“Habis Rendi jahat banget sama Rini, teman sebangku Senja. Masak bukunya Rini dibuang-buang yah. Senja kan gak suka. Makanya Senja pukul Rendi.” Senja mengepalkan tangan kanannya dan seperti seorang petinju ia memukul udara dengan tangan mungilnya itu.
“Senja sayang. Gak boleh gitu. Walaupun orang lain jahat sama kita, kita gak boleh membalasnya dengan kejahatan juga. Kita menganggap mereka itu jahat, tapi kita berbuat seperti mereka. Lalu, apa bedanya kita dengan mereka. Senja mengerti maksud ayah?” Ayah Senja menatap mata Senja. Bola mata berwarna coklat yang indah. Bibir mungil itu hanya manyun saja.
“Pokoknya ayah gak mau denger anak ayah berantem atau mukul orang. Anak ayah kan gadis kecil yang manis, pinter dan baik bukan preman. Mereka mungkin memang salah karena menyakiti kita tapi bukan menjadi hak kita untuk membalasnya, sayang.” Ayah senja melanjutkan.
“Tapi yah… aku kan cuma mau belain Rini aja yah. Memang salah ya?” Senja protes.
Ayah senja memandangi putri kecilnya itu. Waktu begitu cepat berlalu hingga tidak terasa sekarang Senja sudah besar. Usianya memang baru menginjak lima tahun tapi cara berfikirnya terkadang seperti orang dewasa. Kepergian ibu Senja empat tahun silam mungkin akan menjadi luka terdalam bagi Ayah Senja namun ia harus tetap kuat demi Senja, buah hatinya.
“Gak salah kalau Senja mau membela Rini tapi bukan dengan cara memukul Rendi. Kan Senja bisa bilang ke bu guru.”
Senja tertunduk merasa bersalah. “Lalu Senja harus bagaimana yah?”
“Besok Senja harus minta maaf sama Rendi. OK?”
“OK deh. Maafin Senja ya yah soalnya Senja udah bikin ayah marah.”
“Iya sayang. Tapi jangan diulangi lagi ya.” Ayah senja mengelus pipi Senja dengan lembut. Senja mengangguk pasti.
Sebuah pelangi terlukis indah di langit senja. Lengkungnya jatuh di atas pepohonan yang basah. Tetesan hujan di ujung dedaunan nampak seperti kristal-kristal yang bersinar diterpa cahaya matahari.
Senja menarik lengan baju ayahnya, “Ayah lihat itu. Pelangi. Indah ya yah.” Pekik Senja. Ayah Senja hanya mengangguk setuju.
“Emmm, ayah. Apa Ibu juga ada di sana?” Senja menunjuk pelangi di atas sana. Seolah berharap ibunya juga melihatnya disini.
“Iya, sayang.” Ayah Senja menjawab datar.
“Apakah ibu juga melihat Senja?”
“Ibu melihat Senja dari balik pelangi itu. Mata pelangi.” Ayah Senja menunjuk pada pelangi yang tersenyum hangat ke arah mereka.
“Mata Pelangi? Apa itu yah?” Senja penasaran.
“Mata Ibumu seperti pelangi. Indah sekali.”
“Benarkah yah?”
Ayah Senja tersenyum, “Iya sayang. Mata pelangi ibumu ada di matamu juga Senja.” Ayah Senja membelai lembut pipi mungil Senja.
“Mata pelangi? Berarti ibu ada di balik pelangi itu ya yah?” Senja menunjuk pelangi yang melengkung indah di atas pepohonan hijau.
Ayah Senja mengangguk untuk yang kesekian kalinya.
Ayah dan anak itu terus memandangi pelangi di atas sana dan berharap orang yang mereka sayang pun melihat mereka. Merasakan juga rasa rindu yang membuncah di dalam hati mereka. Sang pelangi membalas dengan warna tubuhnya yang bersinar terang di angkasa.

Langit malam semakin gelap. Dingin menyeruak masuk ke dalam tiap sudut rumah. Senja tertidur pulas di samping neneknya. Mata mungilnya tertutup rapat dan kedua tangannya erat memeluk boneka kelinci kesayangannya. Jam di dinding kamar menunjuk pada angka sembilan. Rio, ayah senja masih terjaga di ruang kerjanya. Matanya fokus memandangi layar komputer. Jemarinya dengan lincah mengetik. Sesekali Rio menguap karena mengantuk. Jemarinya menggerakkan mouse mengklik folder bertuliskan “Cinta”. Foto-foto perempuan berjilbab muncul di layar komputer. Senyumnya merekah. Sesosok bayi mungil tertidur pulas dalam pangkuannya. Dia Febri, ibu Senja. Air bening membuyarkan pandangan Rio. Memaksa untuk tumpah. Rio menghapus air bening itu dengan punggung tanggannya.
“Waktu begitu cepat berlalu sayang hingga tanpa ku sadari, Senja, buah hati kita menjadi perempuan kecil yang cantik seperti dirimu, sayang. Aku merindukanmu. Juga Senja. Apa Kau merindukan kami? Bahagiakah kau di sana? Kami memiliki kebiasan baru, sayang. Saat rindu menyergap hati, kami memandangi pelangi di balik rintik hujan. Senja yang mengusulkan itu. Aku setuju saja. Anak itu semakin hari semakin mirip denganmu, sayang. Manjanya, senyumnya, marahnya dan matanya. Mata pelangi milikmu ada padanya. Tiap kali aku menatapnya, aku merasa kau ada di sana. kau memang akan tetap selalu ada dan hidup, di hati kami.”

“Rio, bangun Rio. Rio.” Seseorang mengetuk pintu kamar. Rio terjerembab kaget. Dengan gontai ia membuka pintu. Ibu Rio berdiri dengan gusar di depan pintu kamar.
“Rio, Senja.” Ibu paruh baya itu menunjuk-nunjuk kamar Senja.
“Senja kenapa bu?” Rio panik tapi ia berusaha tetap tenang.
“Nafasnya… sesak.” Ibu Rio terbata. Rio berlari menuju kamar Senja. Pintu kamar terbuka. Bik Sumi duduk di samping Senja. Wajahnya panik.
“Tuan, non Senja tuan.” Rio melemparkan pandang. Dilihatnya Senja mengejang. Nafasnya naik-turun. Rio mendekat. Tubuh Senja juga panas. Rio meraih handphone yang tersimpan di saku celananya. Dengan gesit ia memencet nomor, menghubungi seseorang. Beberapa detik kemudian terdengar suara laki-laki dari seberang.
“Hallo, Dok. Maaf mengganggu waktu istirahat dokter. Senja badannya panas. Nafasnya juga sesak. Apa dokter bisa datang ke rumah?”
Diam sejenak di seberang.
“Iya dok. Saya tunggu. Terima kasih.” Terputus.

Lima belas menit kemudian terdengar suara mobil memasuki halaman rumah. Rio meminta bik Sumi membuka pintu. Dokter Andi masuk ke kamar Senja kemudian. Di tangannya sebuah tas hitam mengkilat berisi berbagai peralatan kedokteran. Dengan cekatan Dokter Andi memeriksa Senja. Rio memandang bergantian, Dokter Andi dan Senja. Kegelisahan menyusup ke dalam hatinya.
Jangan kau ambil Senja Tuhan. Aku mohon. Rio berdialog pada Sang Pencipta. Memohon agar Ia mengizinkan Senja tetap bersamanya, menemani hari-harinya.
Dokter Andi mengajak Rio keluar kamar.
“Maaf pak. Kondisi Senja sangat kritis. Suhu badannya tinggi. Harus segera dibawa ke rumah sakit. Lebih cepat lebih baik.” Dokter Andi menepuk pundak Rio kemudian berpamitan pulang.

Hari ke tujuh. Rumah Sakit Kasih Ibu ruang melati. Senja masih belum sadar sejak tujuh hari yang lalu. Sejak Dokter Andi menyarankan pada Rio, Senja segera dibawa ke Rumah Sakit. Raut muka yang pucat itu menyunggingkan sedikit senyum. Hanya sedikit. Bik Sumi duduk di sebelah Senja dengan tangan menyangga kepala yang terasa berat. Letih yang sangat, mengendap di tubuhnya yang mulai menua. Langit terlihat muram. Angin dingin membawa dedaunan kering terbang tanpa arah. Meski mendung, belum ada tanda hujan akan segera turun. Rio memasuki ruangan. Bik Sumi akhirnya tertidur di samping Senja. Rio membangunkan bik Sumi.
“Bik Sum, malam ini biar saya saja yang menjaga Senja. Bik Sumi bisa istirahat di rumah.” Rio tersenyum meski sedikit dipaksakan. Bik Sumi mengangguk dan berpamitan pulang. Rio memandangi Senja yang masih terlelap dalam tidur panjangnya. Tangannya lembut mengelus rambut Senja. Setitik air meleleh di pipi Rio. Rio membiarkannya tidak berusaha menghapus airmata yang sudah membasahi kedua matanya. Mendung di luar semakin pekat. Titik-titik hujan berbarengan turun membasahi tanah, pepohonan, parkiran, tenda para pedagang kaki lima dan yang lainnya. Orang-orang berlarian mencari tempat berteduh melindungi diri dari hujan. Rio memejamkan mata. Mendengarkan nyanyian hujan yang semakin deras. Punggungnya bersandar pada kursi. Hati dan pikirannya mengembara.

Waktu melaju begitu cepat. Langit semakin gelap namun hujan belum ingin beranjak pergi. Membawa tiap jiwa tenggelam dalam mimpi. Terlihat cahaya yang sangat terang. Rio melangkahkan kaki menyusuri padang ilalang. Menoleh ke kanan ke kiri. Tak ada seorang pun. Rio tetap terus melangkah. Terdengar suara orang di bawah pohon besar yang berada tak jauh dari tempat Rio berdiri. Rio mendekat. Seorang perempuan muda sedang bermain dengan seorang gadis kecil. Mereka tampak bahagia, senyum mereka merekah. Gadis kecil itu menoleh ke arah Rio.
“Ayah.” Panggil gadis itu.
Rio mencoba mengenali wajah dan suara itu.
“Senja.” Rio berkata pelan. Gadis kecil itu sudah berdiri di depan Rio.
“Itu ibu yah.” Senja menunjuk perempua

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

สาวน้อยนั่งอยู่บนระเบียงของบ้านคนเดียว ไม่มีพ่อหรือยายที่มาพร้อมกับเขาเวลานี้ ฝนยังคงมาลงเล่นหน้าบ้าน สวน ดอกไม้ ต้นไม้ สวิง ทั้งหมดเปียก สาวน้อย swung mungilnya เล่นน้ำฝนที่เก็บ บางครั้งยิ้มสักหลาดขนาดเล็กฝนชิ"มาในในทไวไลท์ ฝน" แม่วัยกลางคนออกจากบ้าน"แต่ pengen nek ทไวไลท์ดูเรนโบว์" สาวน้อยชื่อสนธยายังเล่นแม้ มีฝนตก ไม่ ajakkan ยาย"เจอใน pelanginya เดียวกัน""ไม่ต้องการ Pengen สนธยานั้นเรนโบว์นี่" ปฏิเสธการจ่ายค่ำ"ดังนั้นไม่ว่าจะเป็นการ แต่มันอาจฝนฝนไม่ใช่การ " ยายของเขายอม จากทไวไลท์ตัวเองวันเริ่มต้นขึ้นในตอนบ่าย ท้องฟ้าที่ออกจากจุดของฝน อาย peeking พอเมฆดวงอาทิตย์ รถเก๋งรถป้อนโรงรถของบ้าน ชายหนุ่มออกจากรถ เขาวิ่งฝนไปทางระเบียงบ้านหลีกเลี่ยง ทไวไลท์ยิ้ม cheerfully มอง ชายหนุ่ม"พ่อ" ทไวไลท์ที่ทำงานพ่อฮักที่เปี่ยมล้นไปด้วยพ่อของเธอตอบที่รอยยิ้มของลูกน้อยของเธอ"ใช่วัคซีน พ่อเด็กกกนอก ขวาอีกครั้ง พ่อของเด็กในภายหลังป้อนลม" พ่อ hugged แน่นทไวไลท์"เบสบอล dads ทไวไลท์ของแข็ง ทไวไลท์อีกดินเรนโบว์ แต่... pelanginya ก็ยังไม่มา โบว์มีอะไรโกรธดีทไวไลท์เหมือนกัน? " ทไวไลท์ยกมือและจ้องเริ่มต้นสีฟ้าสดใสฟ้า ยังมีจุดที่มีฝนความโกรธคือ เย็นเดียวกัน เด็กพ่อซนมากฮะ""ล่าสุด mukul สนธยาวัน Rendi ดี" ทไวไลท์ downcast กลัวพ่อจะประชุมเพลิงเขาเป็นครู นางห้องในโรงเรียน"บุตรของพระบิดา เรือคายัค gitu กกกวนเมืองเขียน ดังนั้น ทำไมเป็นทไวไลท์ mukul Rendi ""เดียวน่ารังเกียจจริง ๆ Rini พร่อง Rendi sebangku เพื่อนของทไวไลท์ อาหารหนังสือ Rini dibuang buang ดี ไม่ของชอบทไวไลท์ สนธยาเพื่อที่ Rendi" ทไวไลท์ balled มือขวาของเขา และเหมือนนักมวย เขาตีอากาศกับ mungilnya มือก็"ทไวไลท์เรียน ไม่ได้ดังนั้น แม้ว่าร้ายคนอื่นเป็นเหมือนกัน เราควรไม่ตอบ ด้วยความชั่วร้ายเกินไป เราถือว่า เป็นความชั่วร้าย แต่เราชอบ ดังนั้น อะไรคือความแตกต่างระหว่างเราและพวกเขา ทไวไลท์เข้าใจเจตนาของพ่อ" ทไวไลท์ Twilight ตาจ้องไปที่พ่อ ตาสีน้ำตาล มันเป็นเพียงริมฝีปากเล็กน้อยน่ารัก manyun เท่านั้น"หรือฉันไม่ต้องการเด็กพ่อของพ่อ berantem mukul คน ลูกชายของพ่อของหวานสาวน้อย ฉลาด และดีไม่มีผู้ก่อการร้าย พวกเขาแน่นอนอาจไม่ถูกต้องเนื่องจากที่มันได้ทำร้ายเรา แต่ก็ไม่ได้ขวาของเราตอบสนอง รัก" ทไวไลท์ dads ดำเนินต่อไป"ดี...แต่ฉันเพียงต้องการ belain Rini เอ yah ผิดแน่นอนฮะ? " ปฏิเสธการจ่ายค่ำพ่อสนธยาจ้องสาวน้อยของเขาที่ เวลาผ่านไปอย่างรวดเร็วจนถึงขณะนี้ไม่รู้สึกดีทไวไลท์แล้ว อายุของเธอเป็นขั้นตอนใหม่ในระยะเวลาห้าปีแต่ว่า berfikirnya บางครั้งเป็นผู้ใหญ่ ห้องของแม่ของทไวไลท์ 4 ปีอาจจะตัดที่ลึกที่สุดสำหรับพ่อของทไวไลท์ แต่เขาต้องอยู่เพื่อสนธยา ผลไม้ของหัวใจแข็งแรง"ไม่หนึ่งสนธยาต้องปกป้อง Rini แต่ไม่ ใช้การกดปุ่ม Rendi สนธยากาฬสามารถบอกบุเพื่อครู"ทไวไลท์พบมีความผิด "ทไวไลท์ควร เป็นอย่างไรดี? ""พรุ่งนี้เย็นควรขอโทษ Rendi เดียวกัน ตกลงหรือไม่""ตกลง deh ให้อภัยเขาเพราะดีใช่ทไวไลท์ Twilight udah bikin โกรธพ่อ ""ใช่วัคซีน แต่ไม่ใช่ลองใหม่ " ทไวไลท์ Twilight แก้มตบพ่อเบา ๆ ค่ำที่พยักหน้าสวยสีรุ้งบนท้องฟ้า น้ำตก Lengkungnya กว่าต้นไม้จะเปียก หยดฝนที่ปลายใบเหมือนผลึกส่องแสงอื่น ๆทไวไลท์แขนน่าสนใจของบิดาของเขา "พ่อดูก็ เรนโบว์ สวยใช่ดี" ทไวไลท์ปลุก พ่อสนธยาเพียงพยักหน้าตกลง"Emmm พ่อ สิ่งแม่ยังมี" ชี้มีรุ้งทไวไลท์ ถ้าหวังว่า แม่ของเธอจะดูได้ที่นี่"ใช่ เรียน" พ่อของทไวไลท์ตอบกลับ"คุณยังเห็นทไวไลท์""ดูทไวไลท์แม่พอรุ้ง เรนโบว์ตา" พ่อของทไวไลท์ชี้ไปที่รุ้งรอยยิ้มอย่างอบอุ่นต่อพวกเขา"ตาของรุ้ง คืออะไรดี สนธยาที่อยากรู้อยากเห็น"ตาของคุณแม่เช่นรุ้ง สวยครั้งนี้""คือมันดีทไวไลท์ dads ยิ้ม "ได้เรียน สายตาของรุ้งในตามีก็แม่" ค่อย ๆ ตบแก้มของพ่อสนธยาสนธยาเล็ก ๆ"ตาของรุ้ง หมายถึงแม่อยู่หลังเรนโบว์ที่ใช่กัน" เรนโบว์สนธยาชี้มนผ่านต้นไม้สีเขียวทไวไลท์ dads พยักหน้าเวลา umpteenthบิดาและบุตรยังคงจ้องเรนโบว์ค่ามีความหวังที่พวกเขา fondly เคยเห็นและ รู้สึกยัง welled nostalgia ขึ้นภายในหัวใจของพวกเขา Countered รุ้ง ด้วยสีของมันบนท้องฟ้าสดใสท้องฟ้าตอนกลางคืนกำลังเข้ม สดใส เย็นเข้าทุกมุมของบ้าน ทไวไลท์นอนหลับอยู่ที่ยาย Mungilnya ตาปิดแน่น และมือทั้งสองข้างไว้แน่นกอดตุ๊กตากระต่ายชื่นชอบเธอ นาฬิกาบนผนังห้องจะชี้ไปที่เลขเก้า ริโอ พ่อของทไวไลท์ยังคงทำงานในห้องทำงานของเขา ตาเพ่งมองที่หน้าจอคอมพิวเตอร์ ความว่องไว ด้วยการพิมพ์นิ้วมือ ริโอเป็นครั้งคราวระเหยเนื่องจากการง่วงนอน นิ้วเลื่อนเมาส์คลิกที่โฟลเดอร์ที่ชื่อ "รัก" ผู้หญิง veiled ภาพปรากฏบนหน้าจอคอมพิวเตอร์ แบ่งรอยยิ้มของเขา สวยงามเล็ก ๆ ทารกหลับในตักของเธอ slumbering แม่ของเธอ ค่ำเฟบ ล้างน้ำ membuyarkan อันริโอ บังคับให้หก เอาน้ำใสของริโอด้วยหลังมือของเขา"เวลาผ่านไปดังนั้นอย่างรวดเร็วรักฉันโดยไม่ทราบว่า ทไวไลท์ หัวใจของเรากลายเป็น ผู้หญิงเล็ก ๆ เช่นตัวเอง รักการ ฉันคิดถึงเธอ นอกจากนี้ทไวไลท์ ที่คุณคิดถึงเราหรือไม่ Bahagiakah มีคุณหรือไม่ เรามีศุลกากรใหม่ รัก เมื่อนางสาวซุ่มดวงใจ จ้องเรนโบว์หลัง raindrop ทไวไลท์ที่เสนอนั้น ฉันยอมรับแน่นอน เด็กจะได้รับมากขึ้นคล้ายกับคุณ เรียน Manjanya รอยยิ้มของเธอ ดวงตาของเธอรุนแรง ตาเรนโบว์ของคุณมีให้เธอ ทุกครั้งที่ฉันมองไปที่เขา ฉันรู้สึกว่า คุณไม่มี คุณจริงจะอยู่เสมอมี และห้องนั่ง เล่น ในหัวใจของเรา ""ริโอ ปลุกในริโอเด ริการ" คนกังวานประตูห้อง ริโอ terjerembab ช็อก เขาช้าเปิดประตูด้วย แม่ริโอที่ยืนกับ Huff ที่ประตูห้อง"ริโอ ทไวไลท์" Moms วัยกลางคนที่พาไปห้องพัก"ทไวไลท์ทำไมบุ? " ริโอตกใจแต่เธอพยายามทำใจให้สบาย"ลมหายใจของเขาแน่นขึ้น" แม่ของ terbata ริโอ ริโอวิ่งไปทางห้อง ห้องประตูเปิด มิดะ Bik ที่นั่งถัดจากทไวไลท์ ใบหน้าของเธอคือซออกมา"ที่รัก ไม่ใช่โฮสต์ทไวไลท์" ริโอขว้างปาอัน เขาเห็น mengejang ทไวไลท์ เขาหายใจ heaving ริโอที่กำลัง สนธยาอุ่นเนื้อยัง ริโอคว้าโทรศัพท์ที่เก็บไว้ในกระเป๋ากางเกงของเขา มีระเบียบการเขาบีบเลข ติดต่อ หลังจากไม่กี่วินาทีมันแต่เพียงแห่งเสียงชายจากด้านอื่น ๆ"ฮัลโล Doc ขอรบกวนแบ่งแพทย์ ความร้อนของร่างกายทไวไลท์ ลมหายใจของเขาก็เข้า ที่แพทย์สามารถมาบ้านหรือไม่"อาศัยอยู่ในขณะที่อีกด้านหนึ่ง"ใช่ท่า ผมกำลังรอการ ขอขอบคุณคุณ" เชื่อมต่อสิบห้านาทีต่อมาเสียงของรถยนต์ที่เข้าโฮมเพจ ริโอถาม bik เลยกลายเปิดประตู Andi แพทย์เดินเข้าไปในห้องแล้วทไวไลท์ ในมือมีถุงสีดำเงาประกอบด้วยอุปกรณ์ทางการแพทย์ต่าง ๆ ด้วยเช็ค Andi แพทย์มือดีออกทไวไลท์ ริโอดูสลับ แพทย์ Andi และค่ำ คืบ unease เข้าไปในหัวใจของเขาคุณอย่าใช้พระสนธยา ผมขอ ริการสนทนาเกี่ยวกับผู้สร้าง เขา pleaded กับเธอ เย็นยังคงอนุญาตให้กับเธอวันนั้นหมอ Andi เชิญริโอพอ"ฉันเสียใจที่รัก ทไวไลท์เงื่อนไขสำคัญ อุณหภูมิร่างกายสูงได้ ควรทันทีควรไปโรงพยาบาล เร็วดีกว่า" หมอ patted ไหล่ของริโอ Andi แล้วอำลาบ้านวันที่เจ็ด รักแม่ของโรงพยาบาลพื้นที่งบประมาณ ทไวไลท์จะยังคงไม่ทราบตั้งแต่เจ็ดวันที่ผ่านมา ตั้งแต่ Andi แพทย์แนะนำในริโอ ทไวไลท์ถูกนำมาโรงพยาบาลทันที หน้าซีดมันใส่รอยยิ้มเล็กน้อย เพียงนิดเดียว มิดะ Bik เสาร์ถัดจากทไวไลท์ ด้วยมือหนาให้ความรู้สึกใหญ่สนับสนุน การมาก jaded ชำระเวลาร่างกายให้สุกงอม ท้องฟ้ามีลักษณะน่ากลัว ลมเย็นนำใบไม้แห้งที่บิน โดยไม่มีทิศทาง แม้ มีฝนแสง มีแล้วไม่มีสัญญาณจะฝนเร็ว ๆ นี้มาลง ริโอใส่ห้อง มิดะ Bik สุดหลับถัดจากทไวไลท์ ริโอปลุก bik สุ"ผลรวม Bik คืนนี้ให้ฉันคนเดียวให้ทไวไลท์ มิดะ Bik สามารถพักผ่อนที่บ้าน" ริโอยิ้มแม้จะบังคับเล็กน้อย มิดะ Bik อำลาพยักหน้าและไปบ้าน ริโอกำลังว่ายซึ่งยังคงหลับนอนยาว มือของเขาค่อย ๆ ตบผมของทไวไลท์ Speck น้ำละลายแก้ม ริโอให้เขาไม่พยายามลบส่องแล้วน้ำตา moistened ตา ฝนแสงภายนอกเข้มข้นมากขึ้น ฝนจุดพรึบลงเต็มผ้าอนามัยขนาดดิน ต้นไม้ จอดรถ เต็นท์จำหน่ายถนนและอื่น ๆ คนทำงานรอบหาที่กำบังเพื่อป้องกันตัวเองจากฝน ริโอปิดตา ฟังเพลงฝนตกที่มีการหนัก เขาวางตัวบนเก้าอี้ หัวใจและ wanders ใจเวลา sped อย่างรวดเร็ว ท้องฟ้าคือการเข้ม แต่ฝนตกไม่อยากไป นำชีวิตแต่ละชนิดในฝัน ดูไฟสว่างมาก ริโอเดินลงของ reeds เลี้ยวไปทางขวาไปทางซ้าย ไม่มีไม่มีใคร ริโอยังคงอยู่ต่อไปจะก้าวขึ้น คนเสียงใต้ต้นไม้ใหญ่ซึ่งมีที่ตั้งอยู่ที่ริโอ ริโอที่กำลัง สาวเล่นกับสาวน้อย พวกเขาดูมีความสุข รอยยิ้มที่จะแตก สาวน้อยเปิดต่อริโอ"พ่อ" เรียกหญิงสาวริโอพยายามจดจำใบหน้าและเสียงที่"ทไวไลท์" ริโอกล่าวว่า เงียบ ๆ สาวน้อยที่ยืนหน้าริโอ"ที่เป็นแม่ที่ดี" Perempua ชี้ทไวไลท์

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

สาวน้อยนั่งอยู่บนระเบียงเพียงอย่างเดียว ไม่มีพ่อหรือคุณยายที่มาพร้อมกับเขาในเวลานี้ ฝนยังคงตกลงมาที่หน้าบ้านเปียก พาร์ค ดอกไม้ ต้นไม้ การแกว่ง เปียกทั้งหมด สาวน้อยแกว่งขาเล็ก ๆ ของเธอเล่นน้ำฝน บางครั้งเขาก็ยิ้มเล็ก ๆ น้อย ๆ รู้สึกฝนเย็น.
"Dusk ให้เป็นไปใน ฝนตก. "แม่วัยกลางคนออกของ A
บ้าน." แต่ยาย Senja ต้องการที่จะเห็นรุ้ง. "สาวน้อยชื่อรุ่งอรุณก็ยังคงเล่นน้ำฝนไม่สนใจ ajakkan
ยาย." ดูรุ้งในหลักสูตรใช่.
"" ไม่ได้ไป Dusk ต้องการที่จะเห็นรุ้งที่นี่. "Dusk
ประท้วง." ใช่แล้ว แต่ฝนอาจจะไม่ ya. "คุณยายของเขายอมจำนน Dusk ออกเพียงอย่างเดียว. มันก็รับสาย สกายออกจากเม็ดฝน อาทิตย์อายแอบออกจากหลังเมฆ รถซีดานเข้าที่จอดรถของบ้าน ชายหนุ่มคนหนึ่งออกมาจากรถ เขาหลบฝนไปทางระเบียง Dusk ยิ้มแย้มแจ่มใสชายหนุ่มเห็นมัน. "พ่อ!" ทไวไลท์วิ่งไปกอดพ่อของเธอถูกเปียกโชก. พ่อของเขายิ้มลูกสาวตัวน้อยของเขา. "ใช่รัก วิธีที่พ่อของเด็กที่อยู่ด้านนอก กาญจน์อีกครั้งฝน ต่อมาพ่อของเด็กเป็นลม. "พ่อของเธอกอดแน่นค่ำ." พ่อไม่ สนธยาที่แข็งแกร่ง ยามเย็นอีกครั้งรุ้งดิน แต่รุ้งยังมาไม่ถึง .... สิ่งที่รุ้งโกรธที่ย่ะ Dusk? "Dusk ยกมือของเขาแล้วมองไปที่ท้องฟ้าเริ่มที่จะสีฟ้าสดใส ยังคงมีจุดที่ฝนตกมี. "โกรธที่มืด? พ่อยาเด็กซนหรือไม่? "" บ่ายวันนี้ Rendi ทไวไลท์ตีกัน. "Dusk โค้งคำนับกลัวพ่อของเขาจะด่าเขาเช่นเดียวกับนาง Sprott ครูของเขาที่โรงเรียน." พ่อของเด็กว่าทำไมเป็นเช่นนั้นพวกอันธพาล KAYAK เขียน ดังนั้นสิ่งที่ Rendi ตีทไวไลท์. "" ออกจากความชั่วร้าย Rendi Rini เดียวกันมากเพื่อนม้านั่ง Dusk หนังสือทำอาหาร Rini สูญเสียได้ดี พลบค่ำไม่ชอบ ดังนั้นค่ำที่ Rendi. "Dusk clenched มือข้างขวาของเขาและเป็นนักมวยเขาตีอากาศที่มีขนาดเล็กมือ." Dusk รัก ไม่เป็นเช่นนั้น แม้ว่าความชั่วร้ายอื่น ๆ เดียวกันเราไม่ควรจะตอบแทนเขาด้วยการกระทำผิดเช่นกัน เราคิดว่าพวกเขาจะไม่ดี แต่เราไม่ชอบพวกเขา ดังนั้นสิ่งที่แตกต่างที่เรามีกับพวกเขา ทไวไลท์เข้าใจความหมายของพ่อหรือไม่ "ตาค่ำสนธยาพ่อ ลูกตาสีน้ำตาลสวยงาม มันเป็นเพียงเล็ก ๆ pouted ริมฝีปากเพียงอย่างเดียว. "อย่างไรก็ตามพ่อไม่ต้องการที่จะได้ยินเสียงพ่อของเด็กที่ต่อสู้หรือตีคน พ่อของเด็กสาวหวานเล็ก ๆ น้อย ๆ ที่ฉลาดและดีแทนที่จะเป็นอันธพาล แน่นอนพวกเขาอาจไม่ถูกต้องสำหรับทำร้ายเรา แต่เราจะไม่ได้รับการตอบที่รัก. "ตอนเย็นพ่อเดินบน." แต่ดี ... ฉันแค่ไปยืน Rini AJA ย่ะ แท้จริงหนึ่งฮะ? "ประท้วง Dusk. พ่อค่ำเฝ้าดูลูกสาวตัวน้อยของเขา เวลาผ่านไปอย่างรวดเร็วจนมีตอนนี้มืดได้ดี อายุแน่นอนหันเพียงห้าปีเก่า แต่วิธีคิดบางครั้งก็เป็นผู้ใหญ่ เดินทางแม่ทไวไลท์สี่ปีที่ผ่านมาอาจจะเป็นแผลที่ลึกที่สุดของพ่อทไวไลท์ แต่เขาต้องอยู่ที่แข็งแกร่งเพื่อประโยชน์ของทไวไลท์ทารก. "ไม่มีใครอยากที่จะปกป้องถ้าทไวไลท์ Rini แต่ไม่โดยการกดปุ่ม Rendi กาญจน์ทไวไลท์ bu สามารถบอกครู. "Dusk โค้งคำนับให้รู้สึกผิด "จากนั้น Senja จะทำอย่างไรดี?" "พรุ่งนี้ Dusk ต้องขอโทษที่ Rendi OK? "" ตกลง DEH ทไวไลท์ให้อภัยยาย่ะเพราะ Twilight've ทำให้พ่อของฉันโกรธ. "" ใช่ที่รัก แต่ไม่ต้องทำซ้ำอีกครั้งใช่. "ค่ำสนธยาพ่อเบา ๆ ลูบแก้ม พยักหน้า Dusk แน่นอน. รุ้งสวยงามที่วาดอยู่บนท้องฟ้ายามเย็น โค้งตกมากกว่าต้นไม้เปียก เม็ดฝนในตอนท้ายของใบมีลักษณะเหมือนคริสตัลที่ส่องในแสงแดด. Dusk คว้าแขนของพ่อของเขา "พ่อเห็นมัน สายรุ้ง สวยยาย่ะ. "Pekik Dusk พ่อ Dusk เพียงพยักหน้าในสัญญา. "พ่อ Emmm สิ่งที่แม่อยู่ที่นั่นด้วยหรือไม่ "Dusk ชี้รุ้งไปอยู่ที่นั่น เช่นเดียวกับแม่ของเธออยากจะเห็นที่นี่. "ใช่ที่รัก." พ่อตอบแบนทไวไลท์. "คุณจะยังเห็นทไวไลท์?" "ผมเห็นในทไวไลท์สีรุ้งที่อยู่เบื้องหลังมัน เรนโบว์ตา. "พ่อทไวไลท์หมายถึงรุ้งยิ้มอย่างอบอุ่นที่พวกเขา." สายตาของสายรุ้งหรือไม่? มันคืออะไรกัน? "Dusk อยากรู้อยากเห็น." ดวงตาของคุณแม่เหมือนรุ้ง สวย. "" นั่นใช่มั้ย? "พ่อทไวไลท์ยิ้ม" ใช่รัก ตาตารุ้งแม่ก็ยังมืด. "พ่อเย็นเบา ๆ ลูบแก้มเล็ก ๆ ทไวไลท์." ตาของรุ้ง? หมายถึงแม่ที่อยู่เบื้องหลังรุ้งเป็นอย่างดี? "รุ่งอรุณชี้รุ้งโค้งมากกว่าต้นไม้สีเขียว. พ่อพยักหน้าทไวไลท์เป็นครั้งที่เท่าไรไม่ทราบ. พ่อและลูกชายยังคงมองหาที่รุ้งขึ้นที่นั่นและหวังว่าคนที่พวกเขาเห็นพวกเขาด้วยความรัก ยังรู้สึกความปรารถนาที่ซึมขึ้นมาในหัวใจของพวกเขา ตอบด้วยสีของร่างกายรุ้งส่องแสงสว่างสดใสในท้องฟ้า. ท้องฟ้ายามค่ำคืนจะได้รับความมืด ระเบิดเย็นลงในทุกซอกทุกมุมของบ้าน Dusk หลับอยู่ข้างยายของเขา ตาเล็ก ๆ ปิดและมือของเธอแน่นกอดกระต่ายที่รักของเธอยัด นาฬิกาบนผนังของห้องพักหมายถึงจำนวนเก้า ริโอพ่อค่ำยังคงตื่นขึ้นมาในห้องทำงานของเขา ดวงตาของเขาจ้องที่เน้นหน้าจอคอมพิวเตอร์ ด้วยมือว่องไวพิมพ์ เป็นครั้งคราวระเหยริโอเพราะอาการง่วงนอน นิ้วมือของเขาย้ายคลิกเมาส์บนโฟลเดอร์ที่ระบุว่า "ความรัก" ภาพของผู้หญิงที่สวมหน้ากากปรากฏบนหน้าจอคอมพิวเตอร์ รอยยิ้มของเธอยากจน ร่างเล็ก ๆ น้อย ๆ ลูกน้อยนอนหลับอยู่ในตักของเธอ เขา Febri แม่เย็น น้ำใสขัดจังหวะมุมมองของริโอ บังคับให้สาด ริโอเอาน้ำใสกับ tanggannya กลับ. "เวลาผ่านไปอย่างรวดเร็วของฉันที่รักขึ้นโดยไม่ทราบว่ามัน Dusk, ลูกของเราเป็นผู้หญิงเล็ก ๆ น้อย ๆ เป็นสวยที่คุณรัก ฉันคิดถึงคุณ นอกจากนี้ Dusk อะไรที่คุณพลาดเรา? Bahagiakah คุณมี? เรามีประเพณีใหม่ที่รัก ปัจจุบันหัวใจปรารถนาซุ่มโจมตีเราดูรุ้งที่อยู่เบื้องหลังฝน ทไวไลท์เสนอมัน ผมเห็นด้วย เด็กเป็นมากขึ้นคล้ายกับที่คุณรัก Spoiled รอยยิ้มโกรธและตา ตาสีรุ้งคุณมีให้เขา ทุกครั้งที่ผมมองเขาทุกฉันรู้สึกว่าคุณอยู่ที่นั่น คุณกำลังจะไปอยู่ที่นั่นเสมอและอาศัยอยู่ในหัวใจของเรา. "" ริโอริโอปลุก ริโอ. "ใครบางคนเคาะประตู ริโอลดลงตกใจ โดยอย่างช้า ๆ เขาเปิดประตู แม่ริโอยืนอยู่ในอารมณ์โกรธที่ประตูห้องได้. "ริโอ, ทไวไลท์. แม่ห้องชี้วัยกลางคนค่ำ." Dusk ทำไมแม่? "ความตื่นตระหนกริโอ แต่เขาพยายามที่จะยังคงอยู่ในความสงบ." ลมหายใจ ... แออัด. "แม่สะดุดริโอ ริโอวิ่งไปที่ห้องมืด ประตูเปิด Bik Sumi นั่งข้าง Senja ใบหน้าของเขาคือความหวาดกลัว. "เซอร์โท Dusk ไม่." ริโอโยนมุมมอง Dusk เห็นกระตุก ลมหายใจสั่นเทา ริโอเดินเข้ามาใกล้ Dusk ร่างกายร้อนเกินไป ริโอคว้าโทรศัพท์มือถือซุกในกางเกงกระเป๋าของเขา Nimbly เขาโทรออกหมายเลขผู้ติดต่อ ไม่กี่วินาทีต่อมาได้ยินเสียงชายจากด้านอื่น ๆ . "สวัสดีหมอ ขออภัยที่จะขัดขวางการแบ่งแพทย์ ทไวไลท์ความร้อนในร่างกาย ภาวะการหายใจสั้นเช่นกัน สิ่งที่แพทย์สามารถมาบ้านได้หรือไม่ "มีการหยุดชั่วคราวที่อื่นๆ เป็นด้าน." ท่าเรือใช่ ฉันรอ ขอบคุณ. "ตัดการเชื่อมต่อ. สิบห้านาทีต่อมาเสียงของรถยนต์ที่เข้ามาที่หน้าบ้าน ริโอถาม bik Sumi เปิดประตู แพทย์ Andi เข้ามาในห้องมืดในภายหลัง ในมือของเขาถุงสีดำเงาที่มีความหลากหลายของอุปกรณ์ทางการแพทย์ ด้วยการแพทย์คล่องแคล่ว Andi ตรวจ Dusk ริโอมองสลับดร. แอนดี้และ Senja ความวิตกกังวลคืบคลานเข้ามาหัวใจของเขา. คุณใช้พระเจ้า Senja กรุณา การเจรจาในริโอผู้สร้าง เขาขอร้องให้ช่วยให้ทไวไลท์ยังคงอยู่กับเขามาพร้อมกับวันที่เขา. แพทย์ Andi เอาริโอออกจากห้อง. "ผมขอโทษครับ สภาพทไวไลท์เป็นสิ่งสำคัญมาก อุณหภูมิของร่างกายสูง จะต้องดำเนินการทันทีที่โรงพยาบาล ไม่ช้าก็เร็วดีกว่า. "ดร. Andi ตบริโอแล้วบอกลาบ้าน. เจ็ดวัน Kasih Ibu โรงพยาบาลพื้นที่มะลิ ทไวไลท์ยังคงไม่ได้สติตั้งแต่เจ็ดวันที่ผ่านมา ตั้งแต่ดร. Andi แนะนำในริโอ, Dusk ทันทีที่โรงพยาบาล สีหน้าซีดที่ทำให้เขายิ้มเล็กน้อย เพียงเล็กน้อย Bik Sumi นั่งถัด Senja ด้วยการสนับสนุนมือหัวรู้สึกหนัก เหนื่อยมาก settles ในร่างกายเริ่มต้นที่จะทำให้สุก ท้องฟ้ามีลักษณะที่น่ากลัว ลมหนาวแบกใบไม้แห้งบินไร้ทิศทาง แม้ว่ามืดครึ้มมีป้ายฝนจะตกเร็ว ๆ นี้ ริโอเข้ามาในห้อง Bik Sumi ที่สุดก็ผล็อยหลับไปข้าง Senja ริโอปลุก bik Sumi. "Bik ซำ, คืนนี้ให้ฉันเพียงแค่เฝ้า Dusk Bik Sumi สามารถพักผ่อนได้ที่บ้าน. "ริโอยิ้มแม้เพียงเล็กน้อยบังคับ Bik Sumi พยักหน้าและกล่าวคำอำลาที่บ้าน ริโอดูทไวไลท์ก็ยังคงนอนหลับอยู่ในความยาวเตียง มือลูบเบา ๆ ของผมมืด หยดน้ำละลายในริโอแก้ม ริโออย่าพยายามที่จะเช็ดน้ำตาที่มีตาเปียก มืดครึ้มนอกเข้มข้นมากขึ้น เม็ดฝนลดลงพร้อมกันรดดิน, ต้นไม้, สวน, เต็นท์ผู้ขายที่ถนนและอื่น ๆ คนวิ่งหาที่กำบังเพื่อป้องกันตัวเองจากสายฝน ริโอปิดตาของเขา ฟังเพลงของฝนตกหนักมากขึ้น หลังของเขาที่วางอยู่บนเก้าอี้ เดินหัวใจและจิตใจ. เวลาเร่งอย่างรวดเร็ว ท้องฟ้ามืด แต่ฝนก็ไม่ได้อยากจะออก นำจิตวิญญาณของแต่ละแช่อยู่ในความฝัน แสงที่มองเห็นจะสดใสมาก ริโอก้าวลงทุ่งหญ้า หันไปทางขวาไปทางซ้าย ไม่มีใคร ริโอยังคงเก็บไป เสียงใต้ต้นไม้ใหญ่ที่อยู่ไม่ไกลจากที่ริโอยืน ริโอเดินเข้ามาใกล้ หญิงสาวคนหนึ่งกำลังเล่นกับสาวน้อย พวกเขาดูเหมือนมีความสุขที่พวกเขายิ้มยากจน สาวน้อยหันไปทางริโอ. "พ่อ." เรียกเธอ. ริโอพยายามที่จะจดจำใบหน้าและเสียง. "Dusk." ริโอกล่าวอย่างเงียบ ๆ สาวน้อยกำลังยืนอยู่ในด้านหน้าของริโอ. "มันเป็นแม่ดี." Dusk ชี้ perempua