Nichkhun memundurkan kursinya beber

Nichkhun memundurkan kursinya beberapa sentimeter, kepalanya melongok kearah jendela kaca disampingnya. Dari jendelanya ia bisa melihat apa yang sedang dilakukan para penghuni gedung apartemen sebelah dengan cukup jelas tanpa menggunakan alat bantu penglihatan karena jarak yang begitu dekat.

Ia memfokuskan arah pandangnya kearah jendela yang tepat berseberangan dengan jendelanya. Ia bisa melihat gadis berambut coklat kemerahan- si penghuni apartemen yang tepat berseberangan dengan apartemen Nichkhun –sibuk mengetik dengan laptopnya yang merupakan salah satu rutinitas gadis itu tiap malam.

Hanya dengan mengamati lamat-lamat si gadis rambut merah, dari kaos Barcelona kedodoran yang ia kenakan, rambut panjang ikalnya yang digelung sekenanya dengan pensil hingga wajah gadis itu yang terlihat bersinar karena paparan cahaya layar laptop yang mengenainya membuat Nichkun menarik kedua sudut bibirnya.

Selama tiga tahun Nichkhun hidup di apartemennya, selain mengenal banyak tetangga dan lingkungan baru, Nichkhun juga mengenal sebuah cara untuk menyukai seseorang yang mungkin selain terjadi pada dirinya sendiri hanya terjadi di film-film dan novel-novel roman picisan kegemaran gadis-gadis muda.

Setiap malam, ia hanya duduk di atas kursi belajarnya sembari mengerjakan tugas dari dosen akademi arsitekturnya, sesekali menoleh kearah jendela penghuni apartemen seberang dan merasakan letupan-letupan perasaan tak terdefinisi di dadanya ketika mengamati gadis itu sedang beraktifitas. Mengetik dengan laptopnya, menyeduh minuman hangat dalam cangkir yang warna dan bentuknya sudah dihafal Nichkhun diluar kepala, membaca buku-buku setebal batu bata atau hanya merenung dengan earphone tersumbat di kedua telinganya sambil membuka jendela dan menatap langit malam tanpa menyadari bahwa sepanjang malam seorang pemuda mengamatinya sejak ia membuka jendela hingga ia menutupnya kembali untuk berangkat tidur.

Nichkhun tak pernah tahu siapa nama gadis itu, tak pernah tahu apakah gadis itu masih kuliah seperti dirinya atau telah bekerja juga tak pernah bertatap muka untuk mengobrol bersama gadis itu diluar sana.

Ia menyukai gadis itu tanpa alasan yang cukup masuk akal kecuali jika selalu merasa bahagia tiap menghabiskan berjam-jam mengamati gadis itu bisa diterima sebagai sebuah alasan logis.

Nichkhun menghabiskan tahun-tahun hidupnya menyukai gadis itu dengan cara yang konyol dan sederhana. Sekonyol remaja yang baru saja merasakan kasmaran untuk pertama kalinya dan sesederhana menarik kerai jendela setiap pagi.

_

Setiap pagi sebelum berangkat kuliah, Nichkhun bekerja paruh waktu sebagai pengantar susu bagi penghuni beberapa gedung apartemen di distrik kotanya, termasuk gedung apartemennya sendiri dan gedung apartemen si gadis rambut merah.

Pemuda itu selalu bangun pukul empat pagi dan mengayuh sepedanya ke gedung distributor susu yang berjarak satu kilometer dari apartemennya. Akan ada banyak anak-anak muda sepertinya disana yang akan mengambil beberapa lusin botol susu kemudian mulai bekerja mengantarkan susu-susu tersebut ke para pelanggan di kawasan jatah mereka beroperasi.

Nichkhun sendiri bertugas mengantarkan susu di tiga gedung apartemen dan ia selalu mengakhirkan gedung apartemen si gadis berambut merah karena ia tak ingin buru-buru. Agar ia bisa memiliki kesempatan cukup lama untuk berdiri di depan pintu unit si gadis berambut merah yang terletak di lantai teratas gedung apartemen.

Pagi itu Nichkhun keluar dari lift dan mulai menyusuri lantai lima gedung apartemen terakhir dengan tangan kiri memijat-mijat lehernya untuk meredakan rasa lelah. Ia hanya tidur tiga jam karena melembur tugasnya semalaman.

Nichkhun mulai meletakkan botol demi botol susu di depan setiap pintu apartemen. Langkahnya berhenti tepat di depan pintu apartemen 515 yang berada di paling ujung koridor, pintu apartemen si gadis rambut merah.

Ia menempelkan telapak tangannya ke pintu besi bewarna abu-abu dihadapannya dan menyunggingkan senyum tipis ketika merasakan dinginnya besi mulai menjalari kulit tangannya. Melakukannya hampir tiap pagi merupakan tindakan paling berani yang bisa ia lakukan dan entah mengapa membuatnya selalu merasa lebih dekat dengan gadis itu.

Nichkun merogoh kantong celana jeans nya lalu mengeluarkan sticky note dan sebuah spidol hitam. Masih dengan senyum tersungging, pemuda itu menuliskan beberapa baris kalimat di sticky note kemudian merekatkannya ke botol susu yang ia letakkan di depan pintu apartemen si gadis rambut merah.

Nichkhun menyentuhkan ibu jarinya ke bibir kemudian kembali menempelkannya ke pintu dihadapannya. “Semoga harimu menyenangkan.”

_

Dengan wajah pias dan hidung memerah karena flu parah yang dideritanya sejak kemarin, Nichkhun berjalan terseok-seok dengan membawa sekeranjang besar pakaian kotor menuju ruang cuci apartemen yang terletak di lantai bawah.

Sebenarnya ia sangat enggan untuk meninggalkan kamarnya di apartemen yang hangat dan nyaman, terlebih dengan cuaca yang sangat tidak bersahabat seperti sekarang. Tetapi mengingat ia terancam tidak bisa berpakaian jika tak segera mencuci seluruh pakaian kotornya, ia pun menyemangati dirinya sendiri untuk berangkat mencuci.

Nichkhun hampir saja menjatuhkan keranjang cuciannya ketika menyadari siapa yang berada di dalam ruang cuci bersamanya.

Apa yang dilakukan si gadis rambut merah disini?

“Oh, halo,” si gadis rambut merah yang duduk di kursi depan deretan mesin cuci dan sibuk membaca sebuah buku mendongak ketika menyadari kedatangan seseorang.

Nichkhun tercekat dan hanya diam terpaku. Suaranya sama sekali tidak mau bekerja sama dengan keinginannya untuk membalas sapaan si gadis rambut merah.

Seakan-akan membaca pertanyaan yang terpeta di wajah Nichkhun, si gadis rambut merah berkata. “Aku dari apartemen sebelah. Ada masalah dengan pipa air di apartemen kami, makanya beberapa dari kami menumpang mencuci pakaian disini. Kami harap kami tidak terlalu merepotkan.”

“Em . . . Tidak apa-apa,” Nichkhun akhirnya berhasil menjawab dengan susah payah.

“Terimakasih.”

Dengan langkah tergesa-gesa untuk menyembunyikan wajahnya yang kini sewarna dengan hidungnya, Nichkhun berjalan kearah salah satu mesin cuci di sudut ruangan dan mulai memasukkan pakaian-pakaiannya.

Dalam hati ia merutuki kebodohannya. Mengapa ia bisa sebegitu gugupnya di depan gadis itu? Bagaimana jika gadis itu berpikir yang macam-macam tentangnya karena tingkah anehnya? Ah, andai saja ia bisa tampak tenang dan rileks tadi mungkin ia bisa memulai obrolan untuk pertama kalinya dengan gadis itu sambil menunggui pakaian mereka tercuci. Bahkan kini, ketika ia akhirnya berhasil duduk dengan sikap yang cukup normal di kursi yang sama dengan gadis itu, ia sama sekali tidak memiliki nyali untuk menoleh. Apalagi mengajak bicara.

Sembari berusaha meredakan kegugupannya Nichkhun mulai memutar otaknya, memikirkan cara untuk mengajak bicara gadis itu. Mungkin menanyakan namanya? Lalu bertanya tentang kuliah atau pekerjaannya?

Tetapi sepertinya dewi fortuna belum ingin terlalu berbaik hati padanya pagi ini.

“Aku pamit dulu. Sampai jumpa lain waktu.”

Nichkhun mendongak, si gadis rambut merah berdiri dihadapannya sambil memeluk keranjang cucian yang menutupi sebagian wajahnya, tampaknya gadis itu telah selesai mencuci. Nichkhun sendiri tidak menyadarinya karena terlalu sibuk dengan lamunannya.

Dengan berat hati Nichkhun mengangguk dan mengulang perkataan si gadis rambut merah. “Sampai jumpa lain waktu.”

Matanya terus mengawasi langkah gadis itu hingga keluar dari ruang cuci. Tangannya naik ke dada kiri, merasakan debar jantungnya yang tak terkendali mulai mereda.

Ia menarik sudut bibirnya, berusaha mensyukuri keberuntungan kecilnya hari ini, bisa melihat gadis itu dalam jarak dekat, mendengar suaranya untuk pertama kali, dan yang lebih penting diatas yang lain, gadis itu akhirnya mengetahui eksistensinya. Bukankah itu sebuah progres yang baik?

_

“Kulihat sedari tadi kau gelisah sekali.”

Nichkhun yang sedang berdiri di dekat jendela berbalik. Jiyoung, sahabatnya semenjak sekolah dasar, menatapnya dengan tatapan curiga.

“Oh ya? Aku hanya merasa sedikit lelah,” kilah Nichkhun sembari duduk dan kembali menghadapi lembar-lembar rancangan yang merupakan tugas akhirnya. Malam ini ia bermalam di studio milik ayah Jiyoung yang juga seorang arsitek kenamaan bersama beberapa rekannya untuk mengerjakan tugas mereka.

“Bohong,” bantah Jiyoung dengan kalem, gadis itu menyodorkan cangkir berisi teh hangat yang baru saja ia buat kearah Nichkhun. “Aku mengenalmu sejak kita masih belia, Khun. Aku tahu ada yang salah padamu hanya dengan melihat wajahmu.”

Nichkhun menelengkan kepala dengan raut wajah yang kentara frustasi. Pemuda itu menimbang-nimbang untuk memutuskan apakah ia ingin menceritakan sumber kegelisahannya pada Jiyoung atau tidak. Ia selalu mempercayai Jiyoung selama ini, hanya saja, ia tidak akan tahan dengan reaksi Jiyoung seusai mendengar ceritanya.

“Jika itu suatu hal yang memalukan, aku berjanji akan berusaha untuk tidak tertawa,” ujar Jiyoung seakan-akan bisa membaca pikiran Nichkhun.

Nichkhun sedikit terperangah. Oke, mengesampingkan sikap kekanak-kanakannya yang kadarnya keterlaluan dan terkadang cukup memuakkan, Kang Jiyoung adalah ‘pembaca’ yang baik dan terkadang bisa begitu pengertian. Nichkhun terkadang heran mengapa sahabatnya ini tidak mengambil jurusan psikologi alih-alih mendalami meeting industry di bangku kuliah.

“Baiklah,” Nichkhun memutuskan untuk membuka suara. “Aku sedang merindukan seseorang, tepatnya seorang gadis. Dan . . . tidak melihatnya seharian ini cukup membuatku hampir gila.”

“Kau sudah memiliki pacar, Khun? Tega sekali tidak memberitahuku,” kata Jiyoung dengan raut kesal sekaligus kaget.

Nichkhun memutar kedua bola matanya sebal. “Bukan. Aku hanya menyukainya.”

Kekagetan di wajah Jiyoung mulai memudar dan beralih menjadi raut jenakanya yang khas. “Kalau begitu telepon saja dia sekarang. Menurutmu apa gunanya membeli ponsel jika

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

นิชคุณผลักดันให้เก้าอี้ของเขากลับไม่กี่นิ้วหัวของเขาโน้มตัวไปทางหน้าต่างกระจกข้างของเธอ จากหน้าต่างของเขาที่เขาจะได้เห็นสิ่งที่ถูกทำโดยอาศัยอยู่ในอพาร์ทเม้นสร้างประตูถัดไปค่อนข้างชัดเจนโดยไม่ต้องใช้ทัศนูปกรณ์สำหรับความใกล้ชิด.

เขามุ่งความสนใจไปที่ดวงตาของเขาไปในทิศทางของหน้าต่างอยู่ตรงข้ามหน้าต่างด้านขวาเขาจะได้เห็นหญิงสาวสีน้ำตาลแดงที่มีผมของผู้พักอาศัยในอพาร์ตเมนต์ที่ถูกต้องตรงข้ามกับอพาร์ทเม้นพิมพ์นิชคุณ-ยุ่งกับแล็ปท็อปที่เป็นหนึ่งของกิจวัตรประจำวันในยามค่ำ​​คืนของเธอ.

เพียงโดยการสังเกตสาวผมจาง ๆ สีแดงจากบาร์เซโลนาที่มีขนาดใหญ่เสื้อ เขาได้รับการสวมใส่,ผมหยิกยาวบิดขึ้นสุ่มสี่สุ่มห้าด้วยดินสอที่มีลักษณะใบหน้าของเธอส่องเป็นแล็ปท็อปหน้าจอแสง nichkun สัมผัสน่าสนใจเกี่ยวกับมันทำให้มุมทั้งสองด้านของปากของเธอ.

นิชคุณอาศัยอยู่เป็นเวลาสามปีในอพาร์ตเมนต์ของเขานอกเหนือไปจากเพื่อนบ้านจำนวนมากและได้รับรู้สภาพแวดล้อมใหม่,นิชคุณก็รู้หนทางที่จะรักใครบางคนที่อาจจะเกิดขึ้นกับตัวเองมากกว่าที่จะเกิดขึ้นในภาพยนตร์โรแมนติกและความบ้าคลั่งวิเศษนวนิยายของหญิงสาว.

ทุกคืนเขาก็นั่งอยู่บนเก้าอี้ในขณะที่ทำงานในงานของการเรียนรู้จากคณาจารย์ สถาบันการศึกษาของสถ​​าปัตยกรรม,บางครั้งมองไปทางหน้าต่างและความรู้สึกที่อาศัยอยู่ในอพาร์ทเม้นข้ามความรู้สึกที่ไม่ได้กำหนดคลื่นในหน้าอกของเขาในขณะที่เขาเฝ้ามองหญิงสาวที่ถูกใช้งาน การพิมพ์ที่มีแล็ปท็อปเบียร์ถ้วยเครื่องดื่มร้อนในสีและรูปร่างจะถูกบันทึกโดยนิชคุณเต้นของหัวใจอ่านหนังสือหนาพอ ๆ กับอิฐหรือเพียงแค่คิดอุดตันด้วยหูฟังในหูทั้งสองในขณะที่เขาเปิดหน้าต่างและจ้องที่ท้องฟ้ายามค่ำ​​คืนตลอดทั้งคืนโดยไม่ทราบว่าชายหนุ่มดูเขาตั้งแต่เขาเปิดหน้าต่างจนกว่าเขาจะปิดมันไปนอน.

นิชคุณไม่เคยรู้ที่ ชื่อของหญิงสาว,ไม่เคยรู้ว่าเธอเป็นคนที่ยังเป็นนักศึกษาเหมือนเขาหรือมีการทำงานยังไม่เคยพบหน้าสนทนากับเธอออกมี.

เขาชอบเธอไม่มีข้อแก้ตัวเลยพอสมควรจนกว่าจะรู้สึกมีความสุขในแต่ละชั่วโมงใช้เวลาเฝ้าดูเธอ มันสามารถเป็นที่ยอมรับเป็นเหตุผลตรรกะ.

นิชคุณใช้เวลาหลายปีในชีวิตของเขาเหมือนสาวด้วยวิธีโง่และเรียบง่าย วัยรุ่นโง่ที่เพิ่งรู้สึกในความรักครั้งแรกและในขณะที่ผ้าม่านหน้าต่างดึงง่ายทุกเช้า.

_

ตอนเช้าก่อนที่จะออกวิทยาลัย, นิชคุณทำงาน part-time เป็นนมที่อาศัยอยู่ในอาคารอพาร์ทเม้นหลายแห่งในอำเภอเมืองทุกรวมทั้งอาคารพาร์ทเมนต์ของเธอเองและอพาร์ทเม้นสาวผมแดงอาคาร.

ชายหนุ่มคนหนึ่งจะได้รับการขึ้นที่สี่ในตอนเช้าและขี่จักรยานเข้าไปในอาคารจำหน่ายของนมภายในหนึ่งกิโลเมตรจากอพาร์ทเม้นจะมีจำนวนมากของเด็กหนุ่มสาวที่มีที่มีแนวโน้มที่จะใช้ขวดไม่กี่โหลของนมนั้นก็เริ่มทำงานส่งมอบนมนมให้กับลูกค้าในการปันส่วนพวกเขาทำงาน.

หน้าที่นิชคุณเองที่จะส่งมอบนมในอาคารสามพาร์ทเมนท์และอาคารอพาร์ทเมนเขา mengakhirkan เสมอ สาวผมแดงเพราะเธอไม่ต้องการที่จะวิ่งเพื่อที่เขาจะมีโอกาสที่นานพอที่จะยืนอยู่ด้านหน้าของหน่วยสาวผมแดงที่ตั้งอยู่บนชั้นบนสุดของอาคารอพาร์ตเมนต์.
ตอนเช้า
นิชคุณออกมาจากลิฟท์และเริ่มลงชั้นห้าของอาคารพาร์ทเมนต์ที่ผ่านมาด้วยมือซ้ายนวดคอของเขาจะช่วยให้บรรเทา ความเมื่อยล้า เพียง แต่เขาจะหลับไปสามชั่วโมงคืนเพราะ melembur ของเขา.

นิชคุณเริ่มต้นวางขวดหลังจากขวดนมในด้านหน้าของประตูของอพาร์ทเม้นทุกคน ขั้นตอนที่หยุดอยู่ตรงหน้าประตูอพาร์ทเม้น 515 ในตอนท้ายของทางเดิน, อพาร์ทเม้นประตูของหญิงสาวผมสีแดง.

เขากดฝ่ามือของเขาไปที่ประตูเหล็กด้านหน้าของเขาสีเทาสีและรอยยิ้มเล็กน้อยเมื่อเหล็กเริ่มที่จะรู้สึกเย็นแผ่ซ่านผ่านผิวหนังของเขาทำมันเกือบทุกเช้าคือการกระทำที่กล้าหาญที่สุดเท่าที่เขาจะทำอย่างใดและทำให้มันมักจะรู้สึกใกล้ชิดกับเธอ.

nichkun ถึงในกระเป๋ากางเกงยีนส์ของเขาและดึงโน้ตและเครื่องหมายสีดำ ยังคงมีรอยยิ้ม,ชายหนุ่มคนหนึ่งเมื่อไม่กี่บรรทัดในบันทึกเหนียวติดกับขวดนมและแล้วเขาก็วางไว้ที่หน้าประตูของพาร์ทเมนต์ผมสีแดงของหญิงสาว.

นิชคุณสัมผัสนิ้วหัวแม่มือของเขาเพื่อให้ริมฝีปากของเขาและแล้วติดมันไปที่ประตูก่อนที่เขา "มีวันที่ดี."

_

ด้วยใบหน้าขาวซีดและจมูกแดงในขณะที่เขาได้รับความเดือดร้อนไข้หวัดใหญ่อย่างรุนแรงตั้งแต่เมื่อวานนี้นิชคุณโซเซไปด้วยตะกร้าขนาดใหญ่ของเสื้อผ้าสกปรกพาร์ทเมนต์ห้องซักรีดที่ตั้งอยู่บนชั้นล่าง.

จริงเขาก็ไม่เต็มใจที่จะออกจากห้องพักของเขาในอพาร์ทเม้นเป็นอบอุ่นและสบายโดยเฉพาะอย่างยิ่งกับสภาพอากาศที่ไม่เอื้ออำนวยมากเหมือนตอนนี้แต่การพิจารณาเขาขู่ว่าจะไม่แต่งตัวถ้าไม่รีบล้างทั้งหมดเสื้อผ้าสกปรกที่เขาได้รับการสนับสนุนตัวเองที่จะไปล้าง.

นิชคุณเกือบจะปรับตัวลดลงตะกร้าซักผ้าเมื่อเขาตระหนักว่าผู้ที่อยู่ในห้องซักรีดกับเธอ.

สิ่งที่ผู้หญิง ผมสีแดงที่นี่

"โอ้สวัสดี"สาวผมแดงนั่งอยู่ในแถวหน้าของเครื่องซักผ้ากำลังยุ่งอยู่กับการอ่านหนังสือและเงยหน้าขึ้นมองเมื่อมีคนตระหนักถึง.

นิชคุณสำลักและจ้องมองเงียบ เสียงของเขาไม่ได้อยู่ที่ทั้งหมดเต็มใจที่จะทำงานร่วมกันด้วยความปรารถนาที่จะแก้แค้นอวยพรผมของหญิงสาวสีแดง.

เช่นถ้าอ่านคำถามที่ตัดผ่านใบหน้าของนิชคุณ, หญิงสาวผมสีแดงกล่าวว่า"ฉันมาจากอพาร์ทเม้นประตูถัดไป มีปัญหาเกี่ยวกับระบบประปาในพาร์ทเมนต์ของเราเพื่อให้บางส่วนของเรา boarded เสื้อผ้าล้างที่นี่ เราหวังว่าเราไม่ได้เป็นปัญหามากเกินไป. "

'em . . มันไม่เป็นไร "นิชคุณตอบประสบความสำเร็จด้วยความยากลำบาก.

" ขอบคุณ. "

ด้วยขั้นตอนรีบเร่งเพื่อซ่อนใบหน้าของเขาตอนนี้คือสีเดียวกับจมูก,นิชคุณเดินไปทางหนึ่งในเครื่องซักผ้าในมุมของห้องและเริ่มวางเสื้อผ้าของเขา.

อยู่ในใจของเขาที่เขาสาปแช่งความโง่เขลาของเขา ทำไมทุกอย่างที่เขาสามารถจะประสาทในด้านหน้าของหญิงสาว? สิ่งที่ถ้าเธอคิดเกี่ยวกับมันสำหรับความหลากหลายของพฤติกรรมแปลก? ah,ถ้าเพียง แต่เขาจะปรากฏความสงบและผ่อนคลายก่อนที่บางทีเขาอาจจะสามารถเริ่มต้นการสนทนาครั้งแรกกับผู้หญิงในขณะที่รอสำหรับเสื้อผ้าของพวกเขาล้าง แม้ตอนนี้ในที่สุดเมื่อเขาพยายามที่จะนั่งลงกับทัศนคติที่ค่อนข้างปกติในเก้าอี้เดียวกันกับหญิงสาวที่เขาไม่ได้มีความกล้าที่จะเปิด นับประสาที่จะพูดคุย.

นิชคุณในขณะที่พยายามที่จะระงับความกังวลใจของเธอเริ่มที่จะเปิดใจของเขาคิดวิธีที่จะพูดคุยกับผู้หญิงคนนั้น อาจจะถามชื่อของเธอ? แล้วถามเกี่ยวกับวิทยาลัยหรือที่ทำงานหรือไม่

แต่ดูเหมือนว่าฟเทพธิดาไม่ได้อยากเกินไปเมตตากับเขาเมื่อเช้านี้.

"ฉันบอกลาเป็นครั้งแรก ผมจะเห็นคุณอีกครั้ง. "

นิชคุณขึ้นสาวผมแดงที่ยืนอยู่ตรงหน้าเขากอดตะกร้าซักผ้าที่ครอบคลุมมากที่สุดของใบหน้าของเธอหญิงสาวที่ดูเหมือนว่าจะได้เสร็จสิ้นการซัก นิชคุณไม่ได้ตระหนักถึงมันเพราะมันยุ่งเกินไปกับความคิดของเขา.

นิชคุณไม่เต็มใจที่จะพยักหน้าและทำซ้ำคำพูดของผมสีแดงของหญิงสาว "ฉันจะได้เห็นคุณอีกครั้ง."

ตายังคงดูขั้นตอนที่เธอออกมาจากห้องซักรีด มือซ้ายขึ้นไปยังหน้าอกของเขารู้สึกว่าหัวใจของเขาเต้นอย่างบ้าคลั่งเริ่มที่จะลดลง.

เขาดึงมุมของริมฝีปากของเขาพยายามที่จะขอบคุณสำหรับความโชคดีของเขาในวันนี้คุณจะได้เห็นเธอในระยะใกล้ที่จะได้ยินเสียงของเขาเป็นครั้งแรกและอื่น ๆ ที่สำคัญในช่วงอื่น ๆ ,ในที่สุดเธอก็เรียนรู้จากการดำรงอยู่ของมัน ไม่ได้ว่ามีความคืบหน้าดี

_

"ผมเห็นคุณต้องการรับกระสับกระส่ายทั้งหมด."

นิชคุณที่กำลังยืนอยู่ข้างหน้าต่างหัน Jiyoung เพื่อนที่ดีที่สุดของเขาตั้งแต่โรงเรียนประถมมองที่เขามีพิรุธ.

"oh yeah? ผมเพียงแค่รู้สึกเหนื่อยเล็กน้อย,'นิชคุณกล่าวว่าใบหน้าขณะนั่งและด้านหลังหน้าของร่างซึ่งเป็นที่สิ้นสุด เย็นวันนี้เขาใช้เวลาคืนในพ่อของสตูดิโอ Jiyoung ของผู้ที่ยังเป็นสถาปนิกที่มีชื่อเสียงกับเพื่อนร่วมงานหลายที่จะทำงานของพวกเขา.

"โกหก" กล่าวว่า Jiyoung สงบเธอมอบให้ฉันถ้วยชาร้อนเมื่อเร็ว ๆ นี้เขาได้ทำไปนิชคุณ"ผมรู้จักคุณตั้งแต่เราเป็นเด็กขุน ผมรู้ว่ามีบางอย่างผิดปกติกับคุณเพียงเพื่อดูใบหน้าของคุณ. "

นิชคุณเอียงศีรษะของเขาที่จะเผชิญกับความยุ่งยากที่เห็นได้ชัด ชายหนุ่มคนหนึ่งชั่งน้ำหนักในการตัดสินใจว่าเขาต้องการที่จะบอกแหล่งที่มาของความวิตกกังวล Jiyoung ของเขาหรือไม่ เขามักจะเชื่อว่า Jiyoung นี้ก็เพียงว่าเขาจะไม่ทนกับปฏิกิริยา Jiyoung หลังจากที่ได้ยินเรื่องราวของเขา.

"ถ้ามันเป็นสิ่งที่น่าอับอายผมสัญญาว่าจะพยายามที่จะไม่หัวเราะ" Jiyoung กล่าวราวกับว่าเขาสามารถอ่านจิตใจของนิชคุณ.

บิตนิชคุณงง เอาล่ะใส่กันทัศนคติของเด็กที่มีระดับเป็นอุกอาจและบางครั้งก็น่าเกลียดมากKang Jiyoung เป็น 'ผู้อ่านที่ดีและบางครั้งอาจเป็นความเข้าใจดังนั้น นิชคุณสงสัยว่าทำไมบางครั้งนี้ไม่ได้เป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของเขาเอกในด้านจิตวิทยาแทนของอุตสาหกรรมการประชุมแพร่หลายในวิทยาลัย.

"ทั้งหมดขวา" นิชคุณตัดสินใจที่จะเปิดขึ้นเสียง "ฉันมีคนพลาดตรงสาว และ . .ไม่เห็นในวันนี้ทำให้ผมเกือบบ้าพอ. "

" คุณมีแฟนคุณ? ไม่ได้มีหัวใจที่จะบอกฉัน "Jiyoung กล่าวด้วยสีหน้าทั้งรำคาญและประหลาดใจ.

นิชคุณเปลี่ยนดวงตาของเธอรำคาญ "แทนที่จะ ฉันรักมัน. "

ตกใจใน Jiyoung ใบหน้าเริ่มจางหายไปและกลายเป็นลักษณะที่ขี้เล่นที่โดดเด่น "ถ้าเป็นเช่นนั้นเรียกเขาว่าตอนนี้คิดว่าสิ่งที่จุดซื้อโทรศัพท์มือถือถ้า

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

Nichkhun เลื่อนของเขานั่งกี่เซนติเมตร peeking ภายในศีรษะต่อกระจกให้ จากหน้าต่าง เขาเห็นว่ากำลังทำชาวอาคารประตูถัดไปกับสวยใสโดยไม่ต้องใช้เครื่องมือเช่นวิสัยทัศน์เร็ว ๆ นี้ได้

ค่าไปทางทิศทางที่ เขาเน้นหน้าต่างขวาฝั่งตรงข้ามหน้าต่างของเธอได้ เขาได้เห็น reddish brown haired สาวที่คนพักอยู่ฝั่งตรงข้ามอพาร์ทเมนท์ว่าง Nichkhun-พิมพ์ ด้วยคำสั่งได้สาวหนึ่งแต่ละคืน

เพียงแค่ โดยการสังเกต lamat lamat ผมแดง สาวจากเสื้อบาร์เซโลนา เขาสวมที่ saggy ikalnya ผมยาว digelung อย่างคนตาบอดกับดินสอจนใบหน้าของหญิงสาวมีลักษณะเรืองแสงเนื่องจากแสงแสงที่ตกบนหน้าจอของแล็ปท็อปช่วยให้ดึงดูดทั้งมุม Nichkun ของริมฝีปากของเขาในปีสามที่อาศัยอยู่ในอพาร์ทเมนท์ของเขา Nichkhun

แต่รู้ว่าหลายบ้านและสภาพแวดล้อมใหม่ Nichkhun ยังรู้วิธีที่จะรักคนที่อาจยังเกิดขึ้นกับตัวเขาเองเท่านั้นเกิดในภาพยนตร์และนวนิยายโรแมนซ์เยื่อซาวน่าสำหรับหนุ่มสาว

ทุกคืน เขาอยู่บนพระเก้าอี้ในขณะที่ทำงานบนกำหนดจากศาสตราจารย์สถาบันสถาปัตยกรรม ทุกขณะนี้แล้วหันไปทางหน้าต่างตรงข้ามชาวอพาร์ทเมนท์และรู้สึกถูกย้ายรู้สึกกระจายกระจายยังไม่ได้กำหนดในหน้าอกของเขาขณะสังเกตสาว พิมพ์พร้อมกับแล็ปท็อปของพวกเขา BREW ถ้วยเครื่องดื่มอุ่นสีและรูปร่างมีอยู่แล้ว memorised Nichkhun นอกหัว อ่านหนังสือหนาเป็นก้อนอิฐ หรือเพียงคิดกับหูฟังในหูขณะเปิดบล็อคสองหน้าต่างและจ้องที่ท้องฟ้ายามค่ำคืนของเขาตลอดทั้งคืนโดยไม่รู้ถึงที่หนุ่มดูตั้งแต่เขาเปิดหน้าต่างจนเขาปิดมันอีกครั้งเพื่อตั้งค่าสลี

Nichkhun ไม่ทราบชื่อของเด็กหญิง ไม่ทราบถ้ามีสาววิทยาลัยเช่นตัวเอง หรือทำงานยังไม่เผชิญหน้าสำหรับพูดคุยกับสาวที่ออกมี

เขาชอบหญิงสาวไม่ มีความสมเหตุผลเพียงพอยกเว้นว่ามันจะได้รู้สึกมีความสุขชั่วโมงใช้จ่ายแต่ละที่สังเกตผู้หญิงสามารถเป็นที่ยอมรับเป็นเหตุผลตรรกะ

Nichkhun ใช้ปีของชีวิตเช่นเดียวกับที่สาว ด้วยวิธีง่าย และโง่ วัยรุ่น Sekonyol ที่เพียงแค่ kasmaran เป็นครั้งแรก และง่ายเหมือนดึงผ้าม่านหน้าต่างทุกวัน ..

_

ทุกเช้าก่อนออกไปยังวิทยาลัย เวลาทำงานส่วน Nichkhun แนะนำนมสำหรับผู้อยู่อาศัยหลายอาคารอพาร์ทเมนท์ในเมืองหลวง อำเภอ อาคารอพาร์ทเมนท์ของเขาเองและอาคารผมแดงหญิง

หนุ่มเสมอรวมทั้งตื่นที่สี่ในช่วงเช้า และล้มอาคารตัวแทนจำหน่ายนมจะมาเมนท์ของเขา จะมีมากมายของเด็กหนุ่มที่ดูเหมือนมี การได้รับนมกี่ขวดโหลแล้ว เริ่มทำงานนมนมส่งมอบแก่ลูกค้าในพื้นที่ได้มีทำ

ของ Nichkhun stint นมส่งมอบอาคารอพาร์ทเมนท์สาม และเขามักจะล่าช้าออกจากอพาร์ทเมนท์อาคารสาว red-haired เพราะเธอไม่อยากวิ่ง เพื่อให้เขาสามารถมีโอกาสยาว พอที่จะยืนอยู่ที่ประตูของหน่วยซี haired สาวสีแดงที่อยู่ชั้นบนสุดของอาคาร

เช้าที่ Nichkhun ออกจากลิฟต์ และเริ่มลงอาคารอพาร์ทเมนท์อาคาร 5 ชั้นกับซ้ายมือ memijat mijat คอของเขาเพื่อบรรเทาความเหนื่อย เธอเท่านั้นนอน 3 ชั่วโมงเนื่องจาก melembur หน้าที่

พักNichkhun เริ่มวางขวดสาเกขวดนมหน้าประตูแต่ละอพาร์ทเมนท์ หยุดก้าวที่ประตู 1002 อพาร์ทเมนท์อยู่ภายใน ประตูห้องสุดท้ายผมสาวสีแดง

เขาฝาปาล์มของเขาเป็นสิ่งมีชีวิตสีเทาเหล็กก่อนที่เขา และใส่รอยยิ้มบาง ๆ เมื่อรู้สึกของเหล็กเริ่ม menjalari ผิวมือของเธอ เกือบทุกเช้าเป็นการดำเนินการมากสามารถทำทำ และทำอย่างใด ก็มักจะรู้สึกใกล้ชิดกับสาว

Nichkun ล้วงกระเป๋ากางเกงยีนส์ของเขา และดึงย่อและเครื่องหมายสีดำ ด้วยการยิ้ม tersungging ยัง ชายหนุ่ม ได้เขียนกี่บรรทัดย่อและวางลงในขวดนมที่เขาใส่ที่ประตูห้องของผมสาวสีแดงที่

Nichkhun สัมผัสของนิ้วหัวแม่มือกับริมฝีปากของเธออีกครั้งแล้ว วางไปประตูก่อนที่เขา "อาจสนุกวันของคุณ"

_

กับหน้าจมูก reddened pias เป็นไข้หวัดใหญ่รุนแรง ที่เขาประสบตั้งแต่เมื่อวาน ลดลงมือเดิน Nichkhun กับแบกตะกร้าใส่เสื้อผ้าสกปรกพาร์ทห้องซักรีดที่อยู่บนชั้น

ในความเป็นจริงเขาอยู่เกรงใจมากออกจากห้องของเธอในอพาร์ทเมนท์ที่อบอุ่น และสะดวก สบาย โดยเฉพาะอย่างยิ่งกับสภาพอากาศที่ถูกดังนั้นโรงแรมที่เป็น แต่ให้เขาขู่ไม่แต่งตัวไม่ทันทีซักผ้าสกปรกทั้งหมด เขากระตุ้นตัวเองไปสำหรับซักผ้า

Nichkhun เกือบหลุดตะกร้า cuciannya เมื่อรู้ที่อยู่ในห้องกับเขาด้วย

อะไรสาวผมแดงที่นี่?

"Oh สวัสดี"สาวผมแดงที่อยู่ในแถวนั่งหน้าเครื่องซักผ้า และว่าง อ่านหนังสือมองขึ้นเมื่อตระหนักถึงการมาคน

tercekat และ transfixed เพียง Nichkhun เสียงของเขาไม่สมบูรณ์ที่จะร่วมมือกับเขาต้องการล้างแค้นของหญิงสาวผมแดงอวยพร

ดูเหมือนจะ ได้อ่าน terpeta มีส่วนผสมของ Nichkhun สาวผมแดงกล่าวว่า การ "ฉันมาจากอพาร์ทเมนท์ประตูถัดไป มีปัญหาไฟฟ้าในอพาร์ทเมนท์ของเรา เพื่อของเราใช้เสื้อผ้าการซักผ้าที่นี่ เราหวังว่า เราจะไม่ลำบากเกินไป"

“Em . . . ได้ล่ะ "Nichkhun ก็จัดการตอบสนอง ด้วยความยากลำบาก

" ขอบคุณ"

ทันเพื่อซ่อนใบหน้าของเธอตื่นเต้นตอนนี้กับจมูกของเขา Nichkhun เดินไปทางหนึ่งเครื่องซักผ้าเครื่องที่มุมห้อง และเริ่มวาง pakaian-pakaiannya.

หัวใจเธอ merutuki ความโง่ ทำไมไม่ได้เขารับประสาทดังนั้นหน้าหญิง ถ้าคิดว่า หญิงสาวที่ messes เขาเนื่องจากทุกข์ของแพงกว่าหรือไม่ อา ถ้าเพียงแต่เขาสามารถดูสงบ และผ่อนคลาย ล่าสุดอาจเขาสามารถเริ่มต้นการสนทนาครั้งแรกกับสาวในขณะที่ให้เสื้อผ้าที่พวกเขามี leached ป่านนี้ เมื่อเขาก็ไม่ได้นั่งอยู่กับทัศนคติที่ค่อนข้างปกติในเก้าอี้เดียวกันกับหญิงสาว เขาก็ไม่มีกึ๋นในการค้นหา นอกจากนี้ เชิญพูดคุยกัน

ในขณะที่พยายามที่จะดับชนวน kegugupannya Nichkhun เริ่มเล่นสมอง ความคิดวิธีการเชิญพูดคุยของเด็กผู้หญิง อาจจะถามเขาหรือไม่ แล้ว ถามเกี่ยวกับการบรรยายหรือการทำงานของเธอ

แต่มันดูเหมือนเทพเจ้าแห่ง? ฟอร์จูน่ายังต้องเกินไปกรุณาเขาเช้านี้

"ฉันขออนุญาตก่อน เจอครั้งต่อไป"

Nichkhun มองขึ้น ของสาวกายยืนก่อนเขาขณะฮักตะกร้าผ้าครอบคลุมส่วนใหญ่ของใบหน้าของเธอ มันดูเหมือนว่า สาวเสร็จซักผ้า Nichkhun ไม่ทราบ เพราะไม่ มี lamunannya

ด้วยหัวใจหนัก และทำซ้ำพยักหน้าคำ Nichkhun สาวผมแดง "เจอครั้งต่อไป"

ตาของเธอเก็บตาบนหญิงสาวก้าวออกจากห้องซักรีด มือของเธอขึ้นไปหน้าอกซ้าย รู้สึกหัวใจของเขาที่ debar เขาเริ่มเบาบางมุม

เธอดึงริมฝีปากของเขา พยายามที่โชคของเธอที่ทำให้เราชื่นชมวันนี้ สามารถดูที่สาวใกล้ ได้ยินเสียงของเขาเป็นครั้งแรก และที่สำคัญ เหนือ อื่น เธอได้เรียนรู้ในที่สุดของการดำรงอยู่ของ ไม่ได้ที่กำลังดี?

_

"เคยเห็นทั้งหมดข้างต้นคุณประสาทเป็นนรก"

Nichkhun ที่ยืนใกล้หน้าต่างเปิด Jiyoung เพื่อนที่ดีที่สุดตั้งแต่ประถม จ้องเขา ด้วยสงสัย stares

"Oh ใช่หรือไม่ ผมเพียงรู้สึกเหนื่อยน้อย"kilah Nichkhun ขณะที่คุณนั่งหน้าแผ่นงานแผ่นงานออกแบบซึ่งเป็นงานสิ้นสุด เย็นนี้เขาใช้เวลายามค่ำคืนในสตูดิโอเป็นของพ่อ Jiyoung ที่เป็นสถาปนิกที่โดดเด่นพร้อมกับเพื่อนร่วมงานบางอย่างทำหน้าที่ของตน

"นอน Jiyoung กับสงบ ปฏิเสธเธอมอบให้ฉันถ้วยชาอุ่นประกอบด้วยเพิ่งทำต่อ Nichkhun "ผมรู้จักตั้งแต่เราตอนเด็ก ๆ ยังคง คุณ ฉันรู้ว่า ไม่มีอะไรผิดกับคุณเพียงแค่มองที่ใบหน้าของคุณ"

Nichkhun inclining หัวที่ มีลักษณะส่วนผสมเสียงชัด ชายหนุ่มถูกประเมินเพื่อตัดสินใจว่า เขาต้องการบอกแหล่งที่มาเนื่องจากเธอที่ Jiyoung หรือไม่ เขาเชื่อเสมอว่าทุกตาม Jiyoung เท่านั้น เขาจะไม่ทนกับปฏิกิริยาหลังจากได้ยินเรื่องราวของเขา Jiyoung

"ถ้าเป็นสิ่งที่อาย ฉันสัญญาจะพยายามไม่หัวเราะ Jiyoung กล่าวว่าดูสามารถอ่านจิตใจของ Nichkhun

Nichkhun flabbergasted บิต ตกลง วางเฉยทัศนคติ kekanak kanakannya อุกอาจ และบางครั้งก็ใช้ค่อนข้าง sickening Kang Jiyoung เป็น 'ผู้อ่าน' เป็นสิ่งที่ดี และบางครั้งก็สามารถจะให้เข้าใจ Nichkhun wonder บางครั้งเหตุนี้ไม่ใช่เพื่อนเธอ majored ในจิตวิทยาแทนการประชุมอุตสาหกรรมดองในวิทยาลัย

"ดี" Nichkhun ตัดสินใจเปิดเสียง "ฉันกำลังถูก longs คน หญิงสาว และ... ไม่เห็นมันทุกวันมันมีมากทำให้ฉันแทบบ้า"

"แล้วมีแฟน คุณไหม หมีไม่บอก, "กล่าวว่า Jiyoung กับดูอารมณ์เสีย และ shocked

เล่น Nichkhun ทั้ง eyeball เกลียดมัน "ไม่ได้เรื่อง ฉันรักมัน"

ช็อคหน้า Jiyoung เริ่มเลือนหายไป และย้ายเข้าในลักษณะของ jenakanya ทั่วไป "เพียงเรียกเขาขณะนี้นั้น ไงจุดซื้อโทรศัพท์มือถือถ้าการ