alat komunikasi utamanya. Bahasa is

alat komunikasi utamanya. Bahasa isyarat mengutamakan
komunikasi visual, pengguna bahasa ini menggunakan
orientasi, bentuk dan gerakan tangan, lengan, tubuh, serta
expresi wajah untuk mengungkapkan pikiran mereka.
Sama halnya dengan bahasa yang kita gunakan
untuk berbicara, bahasa isyarat tidak bersifat universal.
Bahasa isyarat unik dalam jenisnya di setiap negara. Untuk
Indonesia, sistem yang sekarang umum digunakan adalah
Sistem Isyarat Bahasa Indonesia (SIBI) yang sama dengan
bahasa isyarat America (ASL - American Sign Language).
Tetapi cara komunikasi tersebut sering
menyulitkan/membatasi komunikasi dengan orang lain
yang normal, karena perbedaan komunikasinya itu kurang
dapat difahami oleh masyarakat umum atau lawan
komunikasinya. Untuk mengatasi keterbatasan komunikasi
tersebut diperlukan upaya penterjemahan bahasa isyarat
(khusus yang digunakan oleh tuna rungu) tersebut menjadi
bahasa yang umum atau mudah difahami orang
lain/normal. Dengan demikian akan terjadi komunikasi

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ความหมายหลักของการสื่อสาร เน้นภาษาสัญลักษณ์นิเทศ ผู้ใช้ภาษานี้ใช้แนว รูปร่าง และการเคลื่อนไหวของมือ แขน ร่าง กาย และสีหน้าแสดงความคิดของพวกเขาเหมือนเป็นภาษาที่เราใช้พูด ภาษาสัญลักษณ์ไม่ใช่สากลภาษาเครื่องจะไม่เหมือนในทุกประเทศ สำหรับอินโดนีเซีย ระบบปัจจุบันที่ใช้ทั่วไประบบภาษาอินโดนีเซียของสัญลักษณ์ (SIBI) ด้วยเหมือนกันอเมริกาเครื่องหมายภาษา (ภาษาสัญลักษณ์ ASL-อเมริกัน)แต่เป็นการสื่อสารทางcomplicate/จำกัด การติดต่อสื่อสารกับผู้อื่นที่เป็นปกติ เนื่องจากความแตกต่างในการสื่อสารมีน้อยสามารถเข้าใจได้ โดยประชาชนทั่วไปหรือฝ่ายตรงข้ามการสื่อสาร เพื่อเอาชนะข้อจำกัดของการสื่อสารความพยายามที่ต้องการแปลภาษาเครื่อง(พิเศษใช้ โดยคนหูหนวก) กลายเป็นภาษาที่ใช้กันทั่วไป หรือคนที่เข้าใจอื่นๆ/ปกติ ดังนั้น จะมีการสื่อสาร

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

เครื่องมือสื่อสารหลัก ภาษามือจัดลำดับ
การสื่อสารภาพผู้ใช้ภาษาที่ใช้
การวางรูปร่างและการเคลื่อนไหวของมือแขนร่างกายและ
การแสดงออกทางสีหน้าในการแสดงความคิดของพวกเขา.
เช่นเดียวกับภาษาที่เราใช้
จะพูดคุยภาษามือไม่เป็นสากล.
เข้าสู่ระบบภาษาที่ไม่ซ้ำกันในชนิด ในแต่ละประเทศ สำหรับ
อินโดนีเซียซึ่งขณะนี้ระบบที่ใช้กันทั่วไปคือ
อินโดนีเซียระบบคิว (SIBI) เช่นเดียวกันกับ
อเมริกาภาษามือ (ASL - ภาษามือแบบอเมริกัน).
แต่วิธีการสื่อสารมักจะเป็น
เรื่องยากที่ / จำกัด การสื่อสารกับคนอื่น ๆ
ตามปกติเพราะความแตกต่างในการสื่อสารน้อย
สามารถเข้าใจได้โดยประชาชนทั่วไปหรือฝ่ายตรงข้าม
การสื่อสาร เพื่อเอาชนะข้อ จำกัด ของการสื่อสาร
เป็นสัญญาณความพยายามการแปลภาษาที่ต้องการ
(โดยทั่วไปใช้โดยคนหูหนวก) จะกลายเป็น
ภาษาทั่วไปเข้าใจได้ง่ายคนหรือ
คนอื่น ๆ / ปกติ ดังนั้นจะมีการสื่อสาร