Keroncong Pembunuhanhampir malam di

Keroncong Pembunuhan
hampir malam di Yogya
ketika keretaku tiba
Lagu keroncong membuatku ngantuk, padahal malam ini aku harus membunuh seseorang. Orang-orang tua memang menyukai lagu keroncong, ini membuat mereka terkenang-kenang akan masa lalunya.
Mereka terserak di bawah sana, di sekitar kolam renang, tapi tampaknya tak banyak yang mendengarkan lagu keroncong itu dengan sungguh-sungguh. Mereka bercakap sendiri, riuh dan tawa sesekali pecah dari tiap kerumunan.
Tak semuanya tua memang, bahkan banyak wanita muda. Paling tidak itulah yang menarik perhatianku. Lewat teleskop pada senapan ini, aku memperhatikan mereka satu per satu, seolah-olah aku berada di antara mereka. Sebuah pesta yang meriah. Ada kambing-guling. Hmmm…

Garis silang pada teleskop itu terus saja bergerak. Sesekali berhenti pada dahi seseorang, dan mengikutinya. Kalau kutekankan telunjukku, tak pelak lagi dahi itu akan berlubang. Dan tubuh orang itu akan roboh. Bisa roboh perlahan-lahan seperti pohon ditebang, bisa pula tersentak dan mengacaukan kerumunan orang yang sedang tertawa-tawa itu, menumpahkan gelas pada nampang yang dibawa pelayan. Tentu lebih menarik lagi kalau tubuh itu terpental ke kolam renang dengan suara bergedebur sehingga airnya muncrat membasahi pakaian para tamu dan kolam renang itu segera berwarna merah karena darah dan wanita-wanita berteriak: “Auuww!”


Tapi aku belum menemukan orang yang mesti kubunuh. Memang belum waktunya. Ia akan datang sebentar lagi. Dan sebetulnya aku pun tak perlu terlalu repot mencarinya karena pesawat komunikasi yang terpasang pada telingaku siap menunjukkan orangnya.
“Kamu sudah siap?” terdengar suara pada headphone itu, sebuah suara yang merdu.
“Dari tadi aku sudah siap, yang mana orangnya?”
“Sabar dong, sebentar lagi.”
Dari teras lantai 7 hotel ini, aku masih mengintip lewat teleskop. Angin laut yang basah terasa asin di bibirku. Iseng-iseng sambil menunggu sasaran, aku mencari orang yang berbicara padaku. Dan aku melihat wajah-wajah pada teleskop. Para wanita dengan pakaian malam yang anggun. Ada yang punggungnya terbuka. Cantik sekali. Aku tak mengira seorang wanita akan terlibat dalam pembunuhan seperti ini.
“Siapa sasaranku?” tanyaku minggu lalu, ketika dia memesan penembakan ini. Dilakukan lewat telepon seperti itu, tentu wajahnya hanya bisa kukira-kira saja.
“Kau tidak perlu tahu, ini bagian dari kontrak kita.”
Kontrak semacam ini memang sering terjadi. Aku dibayar untuk menembak, siapa yang jadi sasaran bukan urusanku.

“Tapi satu hal kau boleh tahu.”
“Apa?”
“Orang itu pengkhianat.”
“Pengkhianat?”
“Ya, pengkhianat bangsa dan negara.”
Jadi, sasaranku adalah seorang pengkhianat bangsa dan negara. Apakah aku termasuk pahlawan jika menembaknya? Kugerakkan lagi senapanku. Dari balik teleskop kuteliti orang-orang yang makin banyak saja berdatangan. Ada sesuatu yang terasa kurang enak setiap kali aku menatap wajah orang-orang di bawah itu.
Memang wajah mereka adalah wajah orang baik-baik, tapi entahlah apa yang kurang enak di sana. Apakah karena banyak yang memakai baju resmi, seragam yang kubenci? Ataukah karena perasaanku saja. Namun sungguh mati, aku akan sangat berbahagia kalau korbanku kali ini adalah seseorang yang memuakkan.
Kuedarkan lagi senapanku. Mengintip kelakuan orang tanpa diketahui rasanya menyenangkan.
sepasang mata bola
dari balik jendela
Belum habis juga lagu keroncong itu. Rasanya lama sekali. Seperti juga orang-orang di bawah sana, aku tak perlu mendengarkannya dengan sungguh-sungguh. Musik keroncong sekarang ini seperti benda museum, para senimannya kurang jenius untuk membuatnya lebih berkembang. Di manakah wanita yang bersuara lembut itu?

Di mana-mana orang mengunyah makanan, menyeruput minuman, tersenyum dan tertawa. Ada ibu-ibu berdiri dengan kaku di samping suaminya yang sibuk bicara dengan tangan bergerak-gerak ke segala penjuru. Bapak-bapak yang dari wajahnya tampak berjiwa pegawai, menyembunyikan diri dengan sopan, tapi makan banyak-banyak. Tampak pula petugas berpakaian preman mondar-mandir membawa walkie-talkie. Agaknya pesta kambing-guling pada tepi kolam renang dalam sebuah hotel di tepi pantai ini dihadiri orang-orang penting.
Malam cerah dan langit penuh bintang. Bahkan bulan pun sedang purnama. Kuletakkan senapanku karena pegal. Aku berjalan ke dalam kamar, mengambil kacang dari meja. Kupasang televisi, tapi segera kumatikan lagi. Acara televisi selalu buruk. Sunyi sekali rasanya kamar hotel ini. Aku ingin buru-buru menembak sasaranku, lantas pulang dan minum segelas bir.
“Hei, kamu masih di situ?” tiba-tiba terdengar lagi suara itu.
“Ya, kenapa?”
“Jangan main-main! Aku tahu kamu tidak di tempat!”
Aku bergegas kembali ke teras.
“Bagaimana? Sudah datang orangnya?”
“Dia memakai baju batik merah, kebetulan satu-satunya yang merah di sini, jadi enak untuk kamu.”

Kulihat ke bawah, mereka seperti kerumunan makhluk-makhluk kecil, tentu tak terlalu jelas mana yang berbaju batik merah dari lantai 7 seperti ini. Kuangkat kembali senapanku. Kucari posisi yang enak. Sambil mengunyah kacang aku mengintip kembali lewat teleskop. Garis silang itu kembali beredar dari wajah ke wajah. Mereka masih tertawa-tawa dan tersenyum-senyum. Aku juga tersenyum. Sebentar lagi wajahmu akan ketakutan tanpa tahu malu. Tapi aku tidak melakukan itu. Aku hanya bekerja berdasarkan kontrak.
“Di sebelah mana dia?” tanyaku lewat mike yang tergantung di bawah daguku.
“Dia di sudut kolam renang sebelah selatan, dekat payung hijau.”
Kugeserkan senapanku ke kanan. Kulewati lagi wajah-wajah berlemak, klimis, dan gemerlapan. Wanita-wanita cantik terpaksa kulewati begitu saja. Dan, nah, itu dia, seorang lelaki yang mamakai baju batik berwarna merah.
Wajahnya tampan dan berwibawa. Ia sudah setengah umur tapi tak tampak telah uzur. Rambutnya disisr rapi ke belakang. Ia tak banyak tertawa dan tersenyum. Orang-orang mengerumuninya dengan hormat. Ada juga yang berwajah menjilat. Garis silang pada teleskopku berhenti tepat di antara kedua matanya.

“Apakah harus kulakukan sekarang?”
“Nanti dulu, tunggu komando!”
Dan aku mengamati wajah itu. Adakah ia mempunyai firasat? Dari balik teleskop ini, wajah-wajah memunculkan pesonanya sendiri, yang berbeda dibanding dengan bila kita berhadapan langsung dengan orangnya. Ia tak banyak bicara, namun tampaknya ia harus menjawab banyak pertanyaan. Dan aku merasa bahwa ia sangat hati-hati menjawab. Wajahnya menunjukkan niat bersopan santun yang tidak menyebalkan. Apakah yang akan terjadi kalau ia kutembak mati? Aku teringat kematian Ninoy di Filipina….
Tapi aku tidak tahu politik. Jadi, sambil menatap wajah yang akan berlubang itu, aku berpikir tentang yang lain. Mungkin ia punya istri, punya anak. Bahkan kupikir ia pun pantas punya cucu. Mereka akan bertangisan setelah mendengar kematian orang ini, dan tangis itu akan makin menjadi-jadi ketika mengetahui cara kematiannya. Biar saja. Bukankah ia seorang pengkhianat bangsa dan negara? Ia pantas mendapatkan hukumannya.
Agak tegang juga aku menunggu perintah menembak. Itulah repotnya selalu bekerja berdasarkan kontrak. Tidak bisa seenaknya sendiri. Aku dibayar untuk mengarahkan garis silang teleskop senapanku pada tempat yang paling mematikan, untuk kemudian menekan pelatuknya. Aku selalu mengatakan pada diriku sendiri bahwa aku tidak membunuh orang, aku hanya membidik dan menekan pelatuk.

Kutatap lagi wajah itu, rasanya begitu dekat, bahkan pori-porinya terlihat dengan jelas. Aku bagaikan menatap bayang-bayang takdir. Siapakah sebenarnya yang menghentikan kehidupan orang itu, akukah atau Kamu? Orang itu tak sadar sama sekali kalau malaikan maut telah mengelus-elus tengkuknya.
“Bagaimana? Sekarang?”
“Aku bilang tunggu perintah!”
Sialan cewek itu, berani benar membentak-bentak seorang pembunuh bayaran. Tanganku tiba-tiba bergerak sendiri menggeser senapan itu. Dengan indra keenam ia kucari di antara kerumunan orang banyak. Wajah-wajah cantik silih berganti mengisi teleskopku. Aku harus memancing dia bicara.
“Tunggu perintah apa lagi?”
“Kau tak perlu tahu, pokoknya tunggu!”
“Ini tidak ada dalam perjanjian.”
“Ada! Kamu jangan main gila.”
selendang sutra
tanda mata darimu

Busyet! Lagu keroncong itu lagi, jelas sekali di telingaku. Pasti ia berada di dekat orkes. Kucari-cari sekitar orkes. Teleskopku sempat mampir di dada penyanyi keroncong yang membusung itu. Ada beberapa kerumunan. Di telingaku juga berdentang bunyi gelas dan piring. Ia mungkin di belakang orkes, dekat meja prasmanan. Ada beberapa wanita, dan petugas-petugas berpakaian preman. Yang mana? Aku meneliti mereka satu per satu. Beberapa di antaranya jelas cuma pegawai perusahaan catering. Ada satu wanita bertampang juragan. Mungkin satunya lagi. Rambutnya lurus dan hitam dengan poni menutup dahinya. Matanya menatap tajam ke arah si baju batik merah!
“Tembaklah dia sekarang,” ujarnya pelan dalam headphone-ku, dan kulihat dari teleskop dia memang berkata-kata sendiri. Rupanya betul dia. Ia mendengar lewat giwang dan berbicara padaku lewat mikrofon yang tersembunyi dalam leontin kalungnya. Leontin yang indah, terpajang di dadanya yang tipis.
“Apa?” tanyaku lagi, karena ingin meyakinkan, memang dia orangnya.
“Tembak sekarang!”
Jadi seperti inilah semua pembunuhan itu berlangsung. Mata rantai tanpa ujung dan pangkal. Wanita ini tentu hanya salah satu mata rantai. Kualihkan senapanku kembali pada sasaran. Lelaki setengah tua itu sedang mendengarkan cerita seseorang di hadapannya dengan sabar. Orang yang bercerita itu tampak berapi-api, namun lelaki itu kelihatannya menahan diri untuk tidak ikut terbakar. Ia mengangguk-angguk sambil mencuri pandang ke sekelilingnya. Seperti khawatir ada yang mendengar.

Aku sudah siap menembak. Satu tekanan telunjuk akan mengakhiri riwayat lelaki itu. Garis silang pada teleskop kugeser agak ke samping, supaya lubang peluru pada kepalanya tidak membuat pembagian yang terlalu simetris. Peluruku akan menembus mata kirinya. Dan aku menatap ma

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ฆาตกรรม Kroncongเกือบทุกคืนในเมื่อการมาถึงของ keretakuเพลง Kroncong ทำให้ฉันง่วงนอน แต่คืนนี้ฉันต้องฆ่าคน คนเก่าเป็นเพลงรักในแบบ Kroncong นี้ทำ terkenang kenang จะมา พวกเขากระจายภายใต้มี สระ แต่ดูเหมือนไม่มากฟังเพลงใน Kroncong นั้นอย่างจริงจัง พวกเขาพูดหัวเราะตนเอง เป็นครั้งคราว และอึกทึกยากจนออกจากฝูงชน จึงไม่ได้เก่าจริง ๆ แม้แต่ในสตรี น้อยที่สุดที่เป็นสิ่งน่าตื่นเต้น perhatianku ผ่าน telescopes บนปืนนี้ ฉันพบหนึ่ง ว่าฉันในหมู่พวกเขา บุคคลมีชีวิตชีวา มีแพะเลื่อน Hmmm ... ขนบรรทัดบนกล้องโทรทรรศน์ก็ต่อเมื่อต้องการย้าย การเป็นครั้งคราวหยุดบนหน้าผากของบุคคล และตามเขา ถ้า kutekankan telunjukku ย่อมหน้าผากมันจะกลวง และร่างกายของมนุษย์จะยุบ สามารถตกช้าเหมือนต้นไม้สรร นอกจากนี้ยังสามารถจัดชิดขึ้น และฝูงชนที่มี snickering แว่นตาในการเสิร์ฟนำ nampang ออก ทำร้าย น่าสนใจมากขึ้นอย่างแน่นอนอีกครั้งถ้าตัวนั้นกระเด็นไปสระว่ายน้ำกับ spurt น้ำ ดัง bergedebur เสียงเต็มผ้าอนามัยขนาดเสื้อผ้าแขกสระว่ายน้ำที่เร็วเป็นสีแดง เพราะเลือด และผู้หญิงตะโกน: "Auuww " แต่ผมยังไม่ได้หาคนที่ต้องฆ่า เวลายังไม่แน่นอน เขาจะมาในไม่ช้า และจริง ๆ แล้ว ฉันไม่ต้อง fuss เกินไปเนื่องจากการสื่อสารของเครื่องบินที่แนบกับหูของฉันพร้อมการแสดงของคน "คุณพร้อมหรือไม่" เสียงในหู เสียงไพเราะ"จากล่าสุด ได้เตรียม ที่ผู้ชาย? ""รอสักครู่ เร็ว ๆ นี้"ระเบียงชั้น 7 ของโรงแรมนี้ ฉันได้ทุกทีผ่านกล้อง อ่อน ๆ เปียกรู้สึกเค็มในริมฝีปากของฉัน บูรณะในขณะรอเป้าหมาย ฉันกำลังมองหาคนที่คุยกับฉัน และเห็นใบหน้าในกล้องโทรทรรศน์ ผู้หญิงเสื้อผ้าเย็นที่ทันสมัย กลับมาเปิดได้ ทั้งสวยงาม ผมไม่คิดว่า ผู้หญิงจะมีส่วนร่วมในการสังหารนี้ "ที่ sasaranku ? " ฉันกล่าวว่า สัปดาห์สุดท้าย เมื่อเขาสั่งถ่ายภาพ ทำได้ โดยการโทรศัพท์เช่นนั้น แน่นอนใบหน้าของเธออาจเพียงคิดเกี่ยวกับมัน"คุณไม่จำเป็นต้องรู้ ซึ่งเป็นส่วนหนึ่งของสัญญาของเรา"สัญญาชนิดนี้แน่นอนมักจะเป็นกรณี ฉันจ่ายเงินสำหรับการถ่ายภาพ ที่เป็นเป้าหมายไม่มีข้าพเจ้า "แต่สิ่งหนึ่งที่คุณควรรู้""อะไร""คนเป็นคนทรยศ""เป็นคนทรยศหรือไม่""ใช่ คนทรยศชาติและรัฐ"ดังนั้น sasaranku เป็นคนทรยศของชาติและรัฐ ถ้าฉันรวมพระเอกยิง Kugerakkan senapanku อีกด้วย หลังจาก kuteliti กล้องคนที่มากเพียงการไหล มีบางสิ่งบางอย่างที่รู้สึกไม่อร่อยทุกครั้งที่ฉันมองใบหน้าของคนด้านล่าง จริง ๆ หน้ามีใบหน้าของคนดี แต่ dunno อะไรอร่อยน้อยมีการ เป็น เพราะหลายคนได้สวมใส่เครื่องแบบราชการ ฉัน หรือเป็น เพราะวิธีที่รู้สึกว่ามัน แต่จริง ๆ ตาย ฉันจะมีความสุขมากถ้า korbanku เวลานั้นคนที่เป็น sickening Kuedarkan senapanku อีกด้วย มองที่พฤติกรรมคนส่วนใหญ่รู้สึกพอใจคู่ของลูกตาพอหน้าต่างยัง มีเพลงใน Kroncong มีความรู้สึกเหมือนนานมาแล้ว และคนที่ลงมี ฉันไม่ได้ฟังมันอย่างจริงจัง เพลง Kroncong ตอนนี้ได้เช่นวัตถุพิพิธภัณฑ์ ของศิลปินน้อยอัจฉริยะเพื่อให้พัฒนามากขึ้น หญิง soft-spoken ที่มันอยู่ที่ไหน ทุกคนวเจตอาหาร จิบเครื่องดื่ม ยิ้ม และหัวเราะ มีแม่ที่ยืนอยู่กับแข็งข้างสามีของเธอกำลังพูดคุยกับมือไปในทิศทาง บิดาของใบหน้าของเธอดูเหมือนรวดเร็ว เก็บซ่อนสุภาพ แต่กินมาก นอกจากนี้เจ้าหน้าที่การมอง แต่งตัวผู้ก่อการร้าย pacing ประกอบ walkie-talkie แบบ สันนิษฐานของแพะพรรคแบ่งบนสระว่ายน้ำในโรงแรมของนี้บุคคลสำคัญที่เข้าร่วมคืนที่มีสีสันสดใส และท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยดาว แม้แต่ดวงจันทร์เคยมีเต็มรูปแบบ เอิม senapanku เนื่องจากการเจ็บ ฉันเดินเข้าไปในห้องพัก เอาถั่วออกจากตาราง โทรทัศน์ตามคุณ แต่เร็ว ๆ นี้รากพระองค์อีกครั้ง โทรทัศน์มักไม่ดี สภาพเมื่อมีความรู้สึกเหมือนห้อง ฉันต้องรีบยิง sasaranku กลับบ้าน แล้วดื่มเบียร์ "Hey มีคุณยัง" ก็ได้ยินอีกเสียง"ใช่ ทำไม? ""ไม่ยุ่งรอบ ฉันรู้ว่า คุณไม่ได้อยู่ในสถาน"ฉันวิ่งไประเบียง"อย่างไร คนแล้วมาหรือไม่""เธอสวมผ้าบาติกสีแดง บังเอิญเท่าสีแดงนี่ เลวคุณ" ผมเห็นลง พวกเขาเช่นสิ่งมีชีวิตขนาดเล็กของฝูงชน ไม่แน่นอนชัดเจนเกินไปใดจะแต่งตัวในผ้าบาติกสีแดงจากชั้น 7 นี้ ผมยก senapanku หลัง ฉันค้นหาตำแหน่ง ขณะเคี้ยวถั่วลิสง ที่ผม peeped กลับผ่านกล้องโทรทรรศน์ เส้นขนที่ขึ้นใหม่หมุนเวียนไปจากหน้า พวก giggling และ tersenyum-senyum ฉันยังยิ้ม ใบหน้าของคุณเร็ว ๆ นี้ จะกลัวโดยไม่ละอายใจ แต่ไม่ได้ทำที่ ฉันทำงานตามสัญญา "อยู่ติดกับเขาอยู่ที่ไหน" ฉันกล่าว ไมค์ผ่านห้อยอยู่ใต้คางของฉัน"เขาเป็นมุมสระว่ายน้ำใต้ ใกล้ร่มสีเขียว"Senapanku Kugeserkan ทางด้านขวา Kulewati ใบหน้าไขมัน klimis เพิ่มเติม และ sparkly ผู้หญิงสวยต้อง kulewati ก ตอนนี้ที่ เขา คนเสื้อบาติก mamakai เป็นสีแดงใบหน้าของเขาจะหล่อ และไทม์ เธอมีอายุครึ่งหนึ่งของเขา แต่ไม่ มี ผมของเธอเป็นอย่าง disisr ไปด้านหลัง เขาไม่มากหัวเราะและยิ้ม คน Mengerumuninya ด้วยความเคารพ นอกจากนี้ยังมี faceless lick ข้ามสายที่ teleskopku หยุดตรงตา "ไรตอนนี้" "หลังจากใช้คำสั่ง รอ" และเฝ้าดูใบหน้าของมัน เขาไม่ได้เฉลียวใจ พอกล้องโทรทรรศน์ ใบหน้ามนต์เสน่ห์ ให้แตกต่างกันเมื่อเทียบกับเมื่อเรากำลังเผชิญกับคนโดยตรง เขาไม่พูดมาก แต่ดูเหมือนว่า เขาต้องตอบคำถามมากมาย และรู้สึกว่า เป็นคำตอบที่ระมัดระวังมาก ใบหน้าของเขาแสดงความตั้งใจที่ไม่ bersopan เรียบร้อยครับผม จะเกิดอะไรขึ้นถ้าเขา kutembak ตาย ผมนึกถึงความตายของชาติกรุงในฟิลิปปินส์...แต่ไม่รู้การเมือง ดังนั้น ในขณะที่ใบหน้าที่จะ perforated ไว้พร้อม คิดถึงคนอื่น ๆ บางทีเขามีภรรยา ไม่ ในความเป็นจริงผมคิดว่า เขาสมควรที่จะได้มีหลาน พวกเขาจะ bertangisan หลังจากการตายของบุคคลนี้ ได้ยิน และการร้องที่จะอาละวาดมากขึ้นเมื่อรู้ว่าตาย ให้คนเดียว เขาไม่เป็นคนทรยศชาติและประเทศ เขาสมควรได้รับโทษของเขา นอกจากนี้ผมยังค่อนข้างกำลังย้ำรอสั่งยิง ที่เป็นสิ่งยุ่งยากจะทำงานตามสัญญา ไม่สามารถไปรอบ ๆ ตัวเอง ผมได้รับจ่ายให้กล้องโทรทรรศน์ข้ามสาย senapanku ไดรฟ์ที่ไซต์ของยุทธภัณฑ์สุด และจากนั้น กด pelatuknya ฉันมักจะบอกกับตัวเองว่า ฉันไม่ได้ฆ่าคน ฉันเพียงเล็ง และกดทริกเกอร์ อีกหน้าของ Kutatap มันรู้สึกว่าปิด แม้แต่รูขุมขน porinya มองเห็นได้อย่างชัดเจน ชอบคู่ที่มองที่เงาของ ผู้จะหยุดคนที่ชีวิต akukah หรือคุณ คนไม่ทราบเลยถ้า malaikan mengelus-elus "ตายได้"อย่างไร ตอนนี้""ฉันว่า รอคำสั่ง" ไอ้เจี๊ยบที่ กล้า membentak-bentak ฆาตกรตัวจริง มือของฉันก็ย้ายปืนขยับเอง กับที่หก เขาความรู้สึกฉันขอเขาออกท่ามกลางฝูงชนมาก ใบหน้าสวยงามหมุนเติม teleskopku ผมพูดเขาตกปลา"รอคำสั่งอะไรอีก""คุณไม่จำเป็นต้องรู้ รอ""ไม่อยู่ในข้อตกลงนี้""ไม่มี คุณไม่สามารถเล่นบ้า"ผ้าคลุมไหล่ผ้าไหมจากคุณหอม Busyet! Lagu keroncong itu lagi, jelas sekali di telingaku. Pasti ia berada di dekat orkes. Kucari-cari sekitar orkes. Teleskopku sempat mampir di dada penyanyi keroncong yang membusung itu. Ada beberapa kerumunan. Di telingaku juga berdentang bunyi gelas dan piring. Ia mungkin di belakang orkes, dekat meja prasmanan. Ada beberapa wanita, dan petugas-petugas berpakaian preman. Yang mana? Aku meneliti mereka satu per satu. Beberapa di antaranya jelas cuma pegawai perusahaan catering. Ada satu wanita bertampang juragan. Mungkin satunya lagi. Rambutnya lurus dan hitam dengan poni menutup dahinya. Matanya menatap tajam ke arah si baju batik merah!“Tembaklah dia sekarang,” ujarnya pelan dalam headphone-ku, dan kulihat dari teleskop dia memang berkata-kata sendiri. Rupanya betul dia. Ia mendengar lewat giwang dan berbicara padaku lewat mikrofon yang tersembunyi dalam leontin kalungnya. Leontin yang indah, terpajang di dadanya yang tipis.“Apa?” tanyaku lagi, karena ingin meyakinkan, memang dia orangnya.“Tembak sekarang!” Jadi seperti inilah semua pembunuhan itu berlangsung. Mata rantai tanpa ujung dan pangkal. Wanita ini tentu hanya salah satu mata rantai. Kualihkan senapanku kembali pada sasaran. Lelaki setengah tua itu sedang mendengarkan cerita seseorang di hadapannya dengan sabar. Orang yang bercerita itu tampak berapi-api, namun lelaki itu kelihatannya menahan diri untuk tidak ikut terbakar. Ia mengangguk-angguk sambil mencuri pandang ke sekelilingnya. Seperti khawatir ada yang mendengar. Aku sudah siap menembak. Satu tekanan telunjuk akan mengakhiri riwayat lelaki itu. Garis silang pada teleskop kugeser agak ke samping, supaya lubang peluru pada kepalanya tidak membuat pembagian yang terlalu simetris. Peluruku akan menembus mata kirinya. Dan aku menatap ma

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ฆาตกรรม Kroncong
เกือบคืน Yogya
เมื่อรถไฟมาถึงของฉัน
Kroncong เพลงทำให้ฉันง่วงนอน แต่คืนนี้ผมจะต้องฆ่าคน คนเฒ่าคนแก่ชอบ Kroncong เพลงนี้ทำให้พวกเขาจะได้รับการเตือนในอดีตของเขา.
พวกเขาจะกระจายลงไปที่นั่นรอบสระว่ายน้ำ แต่ดูเหมือนว่าหลายคนที่ไม่ได้ฟังเพลง Kroncong มันอย่างจริงจัง พวกเขาได้พูดกับตัวเองเสียงหัวเราะอึกทึกและเป็นครั้งคราวยากจนออกจากฝูงชนทุก.
ทุกอย่างไม่เก่าแน่นอนแม้หญิงสาวหลายคน อย่างน้อยนั่นคือสิ่งที่จับความสนใจของฉัน ผ่านกล้องโทรทรรศน์ในปืนนี้ผมเฝ้าดูพวกเขาหนึ่งโดยหนึ่งเป็นถ้าฉันอยู่ท่ามกลางพวกเขา บุคคลที่ยอดเยี่ยม มีแพะรอบ อืมม ... ข้ามเส้นที่กล้องโทรทรรศน์ก็คงย้าย บางครั้งหยุดที่หน้าผากของบุคคลและตามเขา ถ้าผมกดนิ้วของฉันไม่ต้องสงสัยเลยว่ามันจะเป็นหน้าผากกลวง และร่างกายของมนุษย์จะยุบ สามารถยุบช้าเหมือนต้นไม้โค่นนอกจากนี้ยังสามารถ snapped และฝูงชนเมาหัวเราะมันหกแก้วที่บริกรนำ nampang แน่นอนที่น่าสนใจมากขึ้นหากร่างกายได้รับการตีกลับลงไปในสระว่ายน้ำด้วยเสียง bergedebur พ่นน้ำจึงเปียกเสื้อผ้าของผู้เข้าพักและสระว่ายน้ำเป็นสีแดงทันทีเพราะของเลือดและหญิงตะโกน: "Auuww" แต่ฉันไม่ได้พบคนที่ต้องฆ่า มันไม่ได้เป็นเวลาที่ยัง เขาจะมาเร็ว ๆ นี้ และในความเป็นจริงผมไม่ได้มีปัญหามากเกินไปที่จะมองหาการสื่อสารที่ดีที่สุดในการติดตั้งพร้อมที่จะแสดงหูของเขา. "คุณพร้อมหรือยัง?" เสียงในหูฟังเสียงไพเราะ. "ฉันได้รับพร้อมที่หนึ่ง? " " อดทน dong, เร็ว ๆ นี้. " จากระเบียงชั้น 7 ของโรงแรมก็ยังแอบมองผ่านกล้องโทรทรรศน์ ลมทะเลเปียกบนริมฝีปากของฉันได้ลิ้มรสเค็ม อย่างเกียจคร้านในขณะที่รอเป้าหมายฉันกำลังมองหาคนที่พูดกับผม และข้าพเจ้าได้เห็นใบหน้าของกล้องโทรทรรศน์ ผู้หญิงที่มีเครื่องแต่งกายตอนเย็นที่สง่างาม มีกลับมาเปิดให้บริการ สวยมาก ฉันไม่คิดว่าผู้หญิงจะมีส่วนร่วมในการฆ่าแบบนี้. "ใครคือเป้าหมายของฉันได้อย่างไร" ฉันถามสัปดาห์ที่ผ่านมาเมื่อเขาได้รับคำสั่งให้ยิง ทำผ่านโทรศัพท์เช่นนั้นของใบหน้าแน่นอนสามารถคาดเดาเกี่ยวกับเรื่องนี้. "คุณไม่จำเป็นต้องรู้เป็นส่วนหนึ่งของสัญญาของเรา." ชนิดของสัญญานี้มักจะเป็นกรณี ผมได้รับเงินในการถ่ายภาพที่เป็นเป้าหมายไม่ได้เป็นปัญหาของฉัน. "แต่สิ่งหนึ่งที่คุณควรจะรู้ว่า." "คืออะไร" "คนเป็นคนทรยศ." "คนทรยศ" "ใช่คนทรยศของประเทศและรัฐ." ดังนั้นเป้าหมายของฉันคือคนทรยศ ประเทศและรัฐ ฉันจะเป็นพระเอกถ้าจะยิงเขาหรือไม่? ผมย้ายปืนอีกครั้ง จากด้านหลังกล้องผมตรวจสอบคนที่มากขึ้นและกำลังจะมาถึง มีบางอย่างที่รู้สึกสบายเวลาน้อยกว่าทุกครั้งที่ผมมองไปที่ใบหน้าของคนที่อยู่ด้านล่างของมัน. อันที่จริงพวกเขาต้องเผชิญคือใบหน้าของคนดี แต่ผมไม่ทราบว่าสิ่งที่มีความอร่อยน้อย มันเป็นเพราะหลายคนกำลังสวมใส่เสื้อผ้าที่เป็นทางการเครื่องแบบเกลียด? หรือเพราะจินตนาการของฉัน แต่ตายจริงๆผมมีความสุขมากหากผู้ป่วยของฉันเวลานี้เป็นคนที่มีความสะอิดสะเอียน. Kuedarkan ปืนอีกครั้ง พฤติกรรมแอบสังเกตรสชาติที่ไม่พึงประสงค์. ตาบอลจากด้านหลังหน้าต่างยัง Keroncong ยังเหนื่อยมัน มันดูเหมือนเป็นเวลานาน เช่นเดียวกับคนที่นั่นผมไม่ต้องการที่จะรับฟังอย่างจริงจัง Keroncong ในวันนี้เป็นชิ้นพิพิธภัณฑ์ศิลปินเป็นอัจฉริยะน้อยที่จะทำให้มันมีวิวัฒนาการ ในกรณีที่ผู้หญิงนุ่มพูด? ทุกคนเคี้ยวอาหารจิบเครื่องดื่มรอยยิ้มและเสียงหัวเราะ มีแม่ที่ยืนอยู่ข้างเคร่งครัดสามีของเธอกำลังยุ่งอยู่กับการพูดคุยกับมือของเขาย้ายไปในทิศทางที่ทุกคนมี พ่ออยู่บนใบหน้าของเขาเป็นพนักงานที่มีชีวิตชีวาไปซ่อนตัวอยู่อย่างสุภาพ แต่กินมาก นอกจากนี้ยังมีเจ้าหน้าที่ตำรวจนอกเครื่องแบบมาแบกวิทยุสื่อสาร สันนิษฐานบุคคลแพะม้วนที่ริมสระน้ำในโรงแรมริมน้ำได้เข้าร่วมโดยบุคคลสำคัญ. เป็นคืนที่สดใสและท้องฟ้าเต็มไปด้วยดาว แม้ดวงจันทร์เต็ม ฉันใส่ลงปืนไรเฟิลของฉันเพราะของความรุนแรง ฉันเดินเข้าไปในห้องที่ใช้ถั่วจากตาราง ฉันใส่โทรทัศน์ แต่เร็ว ๆ นี้ผมเปิดอีกครั้ง รายการโทรทัศน์ที่ไม่ดีอยู่เสมอ เธอพบว่ามันเหงาห้องพักที่โรงแรม ฉันต้องการที่จะรีบเร่งในการยิงเป้าหมายของฉันแล้วไปที่บ้านและเครื่องดื่มแก้วเบียร์. "เฮ้คุณยังคงมี?" ก็ได้ยินเสียงอีกครั้ง. "ใช่ทำไม?" "อย่ายุ่ง ๆ ! ฉันรู้ว่าคุณไม่ได้อยู่ในสถานที่! " ฉันรีบวิ่งกลับไปที่ระเบียง. "ได้อย่างไร? แล้วมามนุษย์ได้หรือไม่ " "เขาได้รับการสวมใส่ผ้าบาติกสีแดงบังเอิญเพียงหนึ่งสีแดงที่นี่ดังนั้นที่ดีสำหรับคุณ." ผมมองลงที่พวกเขาชอบฝูงชนของสิ่งมีชีวิตขนาดเล็กที่ไม่แน่นอนชัดเจนมากซึ่งชั้นในชุดผ้าบาติกสีแดง 7 เช่นนี้ ผมยกปืนไรเฟิลของฉันกลับ ฉันกำลังมองหาตำแหน่งที่สะดวกสบาย เคี้ยวถั่วลิสงฉัน peered กลับผ่านกล้องโทรทรรศน์ ข้ามเส้นเป็นอีกครั้งที่หมุนเวียนจากตัวต่อตัว พวกเขาก็ยังคงหัวเราะและรอยยิ้ม ฉันยังยิ้ม เร็ว ๆ นี้ใบหน้าของคุณจะไม่มีความละอายเกรงกลัว แต่ผมไม่ได้ทำมัน ฉันเท่านั้นที่ทำงานภายใต้สัญญา. "ในด้านที่เขาคืออะไร?" ฉันถามผ่านไมค์ที่แขวนอยู่ใต้คางของฉัน. "เขาเป็นในมุมของสระว่ายน้ำทางตอนใต้ใกล้กับร่มสีเขียว." ปืน Kugeserkan ไปทางขวา ฉันผ่านใบหน้าอีกครั้งไขมันเลี่ยนและใสกิ๊ง ผู้หญิงที่สวยบังคับให้ฉันผ่านไป และดีมีที่มันเป็นคนที่ mamakai เสื้อบาติกสีแดง. ใบหน้าของเขาก็หล่อและสง่างาม แล้วเขาเป็นวัยกลางคน แต่ไม่ปรากฏว่าได้รับผู้สูงอายุ ผม Disisr กลับอย่างเรียบร้อย เขาไม่ได้เป็นจำนวนมากหัวเราะและรอยยิ้ม คนรวมตัวกันอยู่รอบตัวเธอด้วยความเคารพ นอกจากนี้ยังจะต้องเผชิญเลีย กากบาทบน teleskopku หยุดระหว่างตา. "สิ่งที่ฉันควรจะทำตอนนี้หรือไม่" "รอเดี๋ยวรอคอมมานโด!" และฉันดูใบหน้าว่า มีเธอมีลางสังหรณ์หรือไม่? จากด้านหลังกล้องโทรทรรศน์นี้ใบหน้านำเสน่ห์ของตัวเองของพวกเขาซึ่งจะแตกต่างจากตอนที่เรากำลังติดต่อโดยตรงกับบุคคล เขาไม่พูดมาก แต่ดูเหมือนว่าเขาจะต้องตอบคำถามจำนวนมาก และผมก็รู้สึกว่าเขาเป็นคนระมัดระวังเป็นอย่างมากที่จะตอบ ใบหน้าของเขาแสดงให้เห็นถึงความตั้งใจในการที่สุภาพครับไม่มี จะเกิดอะไรขึ้นถ้าผมยิงมันตาย? ผมคิดว่าการตายของ Ninoy ในฟิลิปปินส์ .... แต่ผมไม่ทราบว่าการเมือง ดังนั้นมองไปที่ใบหน้าที่จะพรุนมันฉันคิดเกี่ยวกับคนอื่น ๆ บางทีเขาอาจจะมีภรรยามีลูกได้ ผมคิดว่ามันไม่เหมาะสมที่ได้มีลูกหลาน พวกเขาจะอยู่ในน้ำตาหลังจากที่ได้ยินการตายของชายคนนี้และน้ำตามันจะมากขึ้นดังนั้นเมื่อรู้ว่าการตายของเขา ช่างมันเถอะ เขาไม่ได้เป็นคนทรยศของประเทศและรัฐ? เขาสมควรได้รับการลงโทษ. แต่ฉันยังตึงเครียดรอสำหรับการสั่งซื้อที่จะยิง นั่นเป็นปัญหากับการทำงานภายใต้สัญญา ไม่สามารถไปรอบ ๆ เพียงอย่างเดียว ฉันจ่ายเงินสำหรับการกำกับกากบาทปืนกล้องโทรทรรศน์ในสถานที่ที่อันตรายที่สุดและจากนั้นบีบไก ฉันมักจะบอกกับตัวเองว่าผมไม่ได้ฆ่าใครฉันเพียงแค่จุดมุ่งหมายและกดไก. ผมมองอีกครั้งใบหน้าของมันก็คือเพื่อให้ใกล้เคียงแม้รูขุมขนที่มองเห็นได้ชัดเจน ผมชอบจ้องมองที่เงาของโชคชะตา ว่าใครจะหยุดชีวิตของบุคคลที่ akukah หรือคุณ? คนที่ไม่ได้สติเลยถ้าทูตสวรรค์ของการเสียชีวิตที่ได้รับการลูบหลังของลำคอของเธอ. "ได้อย่างไร? ตอนนี้? " "ผมพูดว่ารอคำสั่ง" ประณามผู้หญิงที่กล้าหาญจริงๆตะโกนฆาตกร มือของฉันย้ายตัวเองก็ขยับปืน ด้วยความรู้สึกที่หกของเขาฉันถูกมองที่ฝูงชน ใบหน้าสวยสลับกรอก teleskopku ผมต้องล่อให้เขาที่จะพูดคุย. "คำสั่งรออะไร?" "คุณไม่จำเป็นต้องรู้เพียงแค่รอ!" "มันไม่ได้อยู่ในข้อตกลง." "มี! คุณไม่ได้เล่นบ้า. " ผ้าพันคอไหมที่ระลึกจากคุณBusyet! Keroncong อีกครั้งอย่างเห็นได้ชัดในหูของฉัน เขาจะต้องอยู่ใกล้กับวงออเคสตรา ผมกำลังมองไปรอบ ๆ วงออเคสตรา Teleskopku ได้หยุดในหน้าอกของนักร้องพอง Keroncong มัน มีฝูงชนหลาย หูนอกจากนี้ยังมีการตีระฆังเสียงของแก้วและจาน เขาอาจจะอยู่เบื้องหลังวงใกล้โต๊ะบุฟเฟ่ต์ มีบางอย่างที่ผู้หญิงและเจ้าหน้าที่นอกเครื่องแบบอยู่ อันไหน? ผมตรวจสอบพวกเขาหนึ่งโดยหนึ่ง บางส่วนของพวกเขาอย่างเห็นได้ชัดเพียงพนักงานของ บริษัท ที่จัดไว้ มีผู้หญิงคนหนึ่งที่กำลังมองหากัปตันเป็น บางทีอื่น ๆ สีดำและผมตรงเรียบบนหน้าผากของเขา ดวงตาของเขาจ้องไปในทิศทางของเสื้อผ้าบาติกสีแดง! "ยิงเขาตอนนี้" เขากล่าวอย่างเงียบ ๆ ในหูฟังของฉันและฉันเห็นจากกล้องโทรทรรศน์ที่เขากำลังพูดของตัวเอง เห็นได้ชัดว่าเขาแก้ไข เขาได้ยินผ่านกระดุมและพูดกับผมผ่านไมโครโฟนที่ซ่อนอยู่ในจี้สร้อยคอของเธอ จี้สวยในกรอบหน้าอกบาง. "คืออะไร?" ฉันถามอีกครั้งเพราะพวกเขาต้องการที่จะโน้มน้าวให้มันเป็นเขา. "ยิงในขณะนี้!" ดังนั้นนี่คือการฆ่าทั้งหมดที่เกิดขึ้น โดยไม่ต้องห่วงโซ่ปลายและฐาน ผู้หญิงคนนี้เป็นที่แน่นอนเพียงหนึ่งของห่วงโซ่ ผมหันหลังกลับเมื่อปืนไรเฟิลเป้าหมาย ชายวัยกลางคนถูกฟังคนที่อยู่ในด้านหน้าของเขาด้วยความอดทน คนที่บอกผมว่ามันดูร้อนแรง แต่คนที่ดูเหมือนว่าจะงดเว้นการเผาไหม้ เขาพยักหน้าในขณะที่เขาขโมยอย่างรวดเร็วรอบ ในฐานะที่เป็นห่วงไม่มีใครได้ยิน. ผมก็พร้อมที่จะยิง หนึ่งความดันนิ้วจะสิ้นสุดประวัติศาสตร์ของมนุษย์ Kugeser กากบาทบนกล้องโทรทรรศน์เล็กน้อยไปด้านข้างเพื่อให้รูกระสุนในหัวของเขาไม่ได้ทำให้ส่วนสมมาตรเกินไป กระสุนจะเจาะตาซ้ายของเขา และผมก็มองไปที่แม่