Pagi ini seperti biasa, aku terbari

Pagi ini seperti biasa, aku terbaring lemah di rumah sakit “Ibuku Sayang”. Setidaknya, hal ini tidak terlalu jauh berbeda dengan keadaanku selama kurang lebih empat hari ini, semenjak tubuh kurus keringku terserang oleh penyakit yang mungkin cukup ngeri didengar oleh orang awam, demam berdarah.

Jika ditarik garis lurusnya pun, aku sebenarnya tidak begitu tahu mengapa tiba-tiba aku mendapati penyakit sial dan terkutuk ini. Gara-gara penyakit ini, aku tertinggal semuanya. Entah itu kehidupan asmaraku, kuliahku, organisasiku, teman-temanku, juga berbagai rencana hidup yang sudah kubuat beberapa minggu terakhirku ini. Dan yang terparah, pekerjaanku! Padahal, di situ tersandar padaku akan kewajiban professional, yang untuk anak muda seusiaku seharunya kupikul dengan penuh tanggung jawab. Sungguh mengecewakan.

Setelah empat hari dan hanya sendirian di sini karena orang tua dan keluargaku sibuk mengurusi kehidupan mereka di dunia nyata untuk dapat membayar biaya rumah sakit yang mahal ini, jelas aku merasa bosan. Apalagi, tubuhku cukup lemas untuk sekedar jalan-jalan di area rumah sakit sekalipun. Alhasil, aku benar-benar hanya terkurung lemas di atas tempat tidur ini, dalam arti yang sebenar-benarnya. Bahkan, untuk sekedar buang air pun aku mesti mendapat bantuan dari para malaikat-malaikat wanita berbaju serba putih yang selalu ada untukku, setidaknya selama masih ada di rumah sakit ini.

Aku sendiri juga bukan merupakan keturunan anak kaya yang semua kebutuhannnya terpenuhi oleh kekayaan orang tuaku dan ditinggal pergi ke luar negeri setiap saat. Kami hanya orang biasa. Malah, justru aku yang pergi meninggalkan keluargaku untuk merantau ke kota gudeg Jogjakarta dalam rangka mencari ilmu. Yah, setidaknya itu sih niat awalku. Tapi ternyata begitu sampai di Jogja, aku malah lebih asik dengan kehidupan bersama-sama teman-teman baruku. Juga dengan organisasi kecil-kecilan yang cukup memberiku pengalaman dan penghasilan. Dan tentu saja dengan kehadiran seorang bidadari cantik nan mempesona yang akhirnya merebut hatiku. Meskipun dia belum kuliah dan masih dua tahun di bawahku umurnya. Namun aku rasa, dia adalah yang terbaik untukku.

Akan tetapi saat jatuh sakit seperti ini, aku ternyata tetap hanya dapat lari ke pangkuan ibuku dan menyerahkan hidupku yang sempat kurebut dari beliau ini. Dapat kulihat guratan kecemasan dari beliau saat melihat wajah pucat dan tak bertenagaku saat pertama menginjakkan kaki kurusku ke rumah pasca menderita penyakit ini.

Hingga akhirnya hadirlah aku di sini. Di sebuah ruang rumah sakit berisikan 6 bilik kamar untuk 6 pasien yang lumayan ribut juga ini. Dan walaupun aku lebih sering menutup bilik milikku, aku masih sempat melihat wajah-wajah pasien yang ada disekitarku. Dan seperti layaknya dunia yang beragam ini, mereka mempunyai keunikan sendiri-sendiri.

Pasien yang pertama adalah seorang laki-laki cukup muda. Mungkin sekitar berusia 30an. Aku tak tahu pasti apa penyakit yang dideritanya. Tapi apapun itu, aku rasa penyakitnya cukup parah hingga membuat dia tertahan untuk terus terbaring di kamar tidurnya dan terus mendapat bantuan dari keluarga dan kerabatnya untuk menjalankan aktivitasnya. Entah itu untuk buang air, makan, ataupun pindah tempat barang sejenak untuk membiarkan tempat tidurnya dirapikan. Tapi aku masih merasakan energy kehidupan yang cukup kuat dari matanya. Aku masih melihatnya. Aku sering melihatnya saat ruangan dibersihkan dan bilik terpaksa dibuka agar cahaya menjadi lebih masuk dipagi hari. Di saat itu, seringkali aku melihat beliau.

Pasien yang kedua juga cukup aneh. Dia jelas adalah seorang kakek-kakek tua yang sudah memiliki 6 orang anak yang sudah dewasa dan beberapa cucu. Mungkin beliau cukup pikun termakan usia. Tapi yang jelas, dari mendengar percakapannya dengan anak-anak yang menungguinya, dia adalah seorang figure yang dicintai keluarganya. Dan tentu saja, sangat kocak.

Pasien yang ketiga adalah seorang wanita kurus kering cukup ramah yang mungkin berusia cukup tua juga. Tapi aku kurang tahu apakah dia sudah memiliki suami atau belum. Karena selama di rumah sakit, yang menjaga dia adalah seorang perempuan lebih gemuk yang sudah bersuami. Aku tak tahu apa hubungan kekerabatannya, tapi yang jelas mereka sangat dekat. Aku tahu itu. Beliau berada di bilik tepat samping milikku dan beliau adalah yang paling sering mengajakkku bicara. Namun, sama seperti dengan sikapku terhadap semua orang di rumah sakit itu kecuali keluarga dan para perawat, aku menanggapinya dengan cukup dingin.

Pernah suatu ketika beliau bertanya padaku, “Pripun mas, sampun tambah sehat? Sampun dahar? Ibu ipun pundi?”, tanyanya dengan halus dan bertata krama tinggi.

Namun ternyata dengan mudahnya aku hanya menjawab, “sampun, mboten ngertos…”, jawabku tanpa basa-basi setitik pun. Namun, beliau tetap membalasnya dengan senyum. Aku hanya salah tingkah dan berballik arah.

Pasien yang keempat tak begitu mencolok. Dia seorang wanita muda dengan kepala yang dibalut dengan perban. Mungkin korban kecelakaan. Tapi hanya mungkin sih, aku tidak pernah menanyakan hal itu langsung padanya. Alasannya pun tidak jauh berbeda dengan alas an-alasan yang sebelumnya. Tapi masih ada satu aspek dari dirinya yang terlihat jelas di mataku, dia cantik….

Sangat cantik…..

Ingin sebenarnya bagiku untuk melukiskan kecantikannya dengan kata-kata yang puitis dan menyenangkan hati, tapi aku rasa itu tidak akan pernah cukup untuk menggambarkannya. Dia melebihi semua angan-anganku.

Pasien yang kelima, atau sebut saja yang terakhir, adalah seorang pria setengah baya juga. Aku sempat mendengarkan pembicaraan orang yang mengantarnya dengan pasien wanita yang ramah tadi. Rupanya, pasien pria itu sebenarnya adalah seorang asli Jakarta. “Iya bu, dia sebenarnya ke sini untuk maen ke tempat saya, bersendau gurau dengan para cucu-cucunya. Namun apa daya, dia malah jatuh sakit”, keluh sang pengantar pasien terakhir itu.

“Wah, semoga cepat sembuh ya mas, emang orang sakit tuh kayag geto, datangnya tiba-tiba banget… hhe”, balas sang pasien wanita ramah. Aku rasa mereka memang cukup hebat dalam hal berbasa-basi. Tidak seperti diriku yang cukup sangat tertutup.

***

Aku mencoba menikmati tiap lembar Koran yang disajikan untukku agar dapat mengetahui dunia ini. Tapi tetap saja, isinya tak lepas dari masalah politik tak penting yang isinya hanya memperlihatkan kebobrokan hukum Indonesia terhadap uang dunia. Memalukan. Walalupun aku juga tidak janji akan mampu menghadapinya jikalau aku juga menjadi seorang penegak hukum.

Aku masih menikmati koran itu hingga kulihat ada seorang laki-laki gagah dan ganteng datang. Oh iya, ini sudah masuk jam besuk ternyata, karena teman-temanku kebanyakan di Jogja, maka jam besuk terasa biasa bagiku.

Laki-laki itu ternyata mendatangi pasien cantik yang kubicarakan barusan. Dengan badannya yang tegap dan wajah seperti itu, aku merasa cukup yakin bahwa dia adalah pacar dari cewek itu. Apalagi dengan seikat bunga aster berwarna kuning di tangannya. Sudah jelas itu adalah lambang keromantisan dan kerinduannya terhadap pasien cewek itu. Aku hanya tersenyum sinis memandangnya. Bikin iri saja, seadainya saja Intan ada di sini….

Intan adalah nama cewekku. Dan dia adalah yang tercantik. Lebih cantik daripada pasien cewek itu. Lebih baik dari semua perawat di sini. Tapi yang jelas, tidak lebih pintar dariku saat ini, haha, semoga saja sih….

Namun, yang kulihat sekarang, justru adalah sebuah pemandangan yang tak kuduga sama sekali. Bunga aster berwarna kuning yang indah itu terlempar dan bercecer di lantai layaknya sampah yang siap disantap oleh kucing hitam vegetarian yang sedang tidak doyan untuk menyantap ikan. Dan satu kejutan lagi, tangan si pasien cewek dengan telak menerpa pipi kekar dari sang cowok parlente. PLAKK!! Kontan suara itu pun terdengar tanpa ada redaman suara dari tangan dan pipi mereka. Entah benar atau tidak, aku merasa semua orang diruangan itu melihat ke arah mereka. “Jahannam!! Pergi kau dari hadapanku lelaki berengsek! Pergi sana bersama lonte-lontemu yang lain! Aku sudah bukan mainanmu lagi yang bisa kau tipu setiap saat! PPERGIIII!!!!”, teriak wanita itu kuat-kuat. Cukup kuat untuk membuat sang cowok terpaku. Entah terpaku malu, kecewa, ataukah patah hati. Atau bisa juga karena merasa tak percaya kali ini rayuannya gagal.

Aku yang tadi sempat terpana dan terus melihat ke arah kejadian itu, kemudian memalingkan mukaku. Kuarahkan pandanganku kembali ke Koran yang kubaca tadi. Sambil menahan tawa di dalam hati, aku bergumam, “teryata, memang tidak semua yang terlihat ideal itu harus selalu jadi ideal.Mereka berdua sama-sama ganteng dan cantik, tapi tetap saja ada kekurangannya masing-masing. Sedang aku? Aku tidak terlalu ganteng, tapi cewekku cantik, idealkah itu? Yah… setidaknya sampai saat ini kami masih cukup langgeng. Cukup bagiku untuk mencintainya saja. Aku tak butuh yang lainnya, hehe….”.

Setelah hari ini cukup menikmati sebuah pertunjukkan yang sejujurnya tidak ingin aku lihat, ternyata aku mulai merasa ngantuk juga. Akhirnya, setelah melakukan ibadah shalat ‘isya dengan cara berbaring, aku memutuskan untuk tidur. Karena memang hanya itulah yang saat ini sanggup aku lakukan. Dan beginilah, lagi-lagi kuucapkan, SELAMAT MALAM DUNIA!

***

Pagi ini, kembali kubuka mataku. Shalat shubuh dengan cara tidur lagi. Dan aku kembali merenung dalam kebosanan yang pekat, gelap, dan tiada henti. Aku semakin tidak tahu apa yang harus kulakukan di tempat wangi, bersih, putih, namun memuakkan ini.

Dan seperti biasa, bilik perlahan dibuka untuk dirapikan oleh cleaning service pada tiap bagiannya. Dan alangkah kagetnya aku ketika melihat sudah ada dua bilik yang kosong. Di pojok selatan dekat pintu dan di sebelah utara tepat disampingku.

Yang tepat di sampingku adalah milik wanita kurus yang ramah kemarin. Sedang yang dipojok adalah tempat milik lelaki setengah baya yang kemarin tidak bisa berbuat apa-apa. Pikiranku pun mulai meraba-raba tentang apa yang terjadi. Ap

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

เช้านี้ตามปกติ ฉันโกหกอ่อนในโรงพยาบาล "แม่รัก" น้อย ไม่มากแตกต่างจากสถานการณ์วันน้อยกว่า 4 ตัวนี้ผอม ตั้งแต่ชินฉันจง โดยโรคที่อาจจะค่อนข้าง horrified ยินคนวาง โรคไข้เลือดออกถ้ามีเส้นวาด lurusnya ฉันจะไม่ให้ รู้ว่าทำไมก็พบโรคนี้น่ารำคาญ และคน เนื่องจากโรคนี้ ฉันทิ้งทุกอย่าง ไม่ว่าจะเป็นชีวิต asmaraku, kuliahku, organisasiku เพื่อน รวมทั้งแผนของชีวิตที่ฉันเคยไม่กี่สัปดาห์ที่ผ่านมา terakhirku และเลวร้ายที่สุด ทำงานที่นี่ ขณะ tersandar มีที่ฉันมีข้อผูกมัดของมืออาชีพ สำหรับเด็กเล็ก kupikul seharunya ของฉันอายุกับความรับผิดชอบอย่างเต็ม จริง ๆ ย่อมหลังจากสี่วันและเท่านั้น เป็นคนเดียวที่นี่เนื่องจากผู้ปกครอง ไม่ว่างดูแลครอบครัวและชีวิตในโลกจริงจะต้องจ่ายต้นทุนของโรงพยาบาลนี้มีราคาแพง แน่นอนผมรู้สึกเบื่อ นอกจากนี้ ร่างกายของฉันคือ limp พอให้เดินในพื้นที่โรงพยาบาลแม้ว่า ดังนั้น ฉันแค่ cooped ค่า limp บนเตียง ในแง่ที่ความจริง ในความเป็นจริง การละทิ้งน้ำใด ๆ ต้องมีความช่วยเหลือจากเทวดาเพียงแต่งในผู้หญิงทั้งหมดขาวที่มีเสมอฉัน น้อยตราบเท่าที่มีอยู่ในโรงพยาบาลตัวผมยังไม่ลูกหลานเด็กร่ำรวยมีการตอบสนองทั้งหมด kebutuhannnya คนและพ่อออกไปต่างประเทศก็ เราคนธรรมดาเพียง ในความเป็นจริง ฉันจะไปครอบครัวฉันร่อนเร่เป็น gudeg เมืองจาร์เพื่อแสวงหาความรู้ ดี ที่เป็นนรกของ awalku ความตั้งใจ แต่จะเปิดออกให้ดังนั้นค่าในยอร์กยาการ์ตา ฉันยิ่งเย็นกับเพื่อนใหม่ร่วมกัน นอกจากนี้ยัง มีตัวค่อนข้างเล็กให้ฉันประสบการณ์และรายได้ และแน่นอนว่า มีนางฟ้าที่สวยงาม และ ที่สุดจับหัวใจ แม้ว่า เขายังไม่ได้รับการวิทยาลัยยังสองปีในยุค bawahku แต่ผมคิด ว่า เขาเป็นดีสุดสำหรับฉันแต่เมื่อผู้ป่วยอยู่เช่นนี้ ฉันเห็นได้ชัดยังเท่าสามารถรันในตักของแม่ของฉัน และมอบชีวิตที่ได้ kurebut จากเขา สามารถเห็นรอยแผลเป็นจะกังวลเห็นหน้าเขาซีดและไม่ bertenagaku ที่เมื่อแรกก้าวเข้าไปในบ้านของ kurusku ลงจะทุกข์ทรมานจากโรคนี้จนเสฉันนี่ ในโรงพยาบาล ประกอบด้วย 6 ห้องห้องผู้ป่วย 6 ยุ่งดีเกินไป และแม้ว่าฉันปิดบ่อย ห้องเล็ก ๆ ฉัน ฉันยังได้เห็นใบหน้าของผู้ป่วยที่มี disekitarku เป็น เป็น befits ของโลกหลากหลาย มีเอกลักษณ์ของตัวเองผู้ป่วยแรกชายหนุ่มพอได้ บางทีรอบอายุ thirties ฉันไม่รู้แน่นอนเจ็บป่วยอะไรเขารับความเดือดร้อน แต่สิ่งที่มันเป็น ฉันคิดว่า เขาเจ็บป่วยรุนแรงมากพอที่จะให้เขาจัดต่อไปวางในห้องนอนของเขา และยังได้รับความช่วยเหลือจากครอบครัวและเพื่อน ๆ ทำกิจกรรมของ ไม่ว่าจะเป็นน้ำเสีย กิน หรือย้ายสถานที่สินค้าครู่ให้เตียงของเธอแต่งตัว แต่ยังรู้สึกพลังงานชีวิตที่แข็งแรงสวยจากดวงตาของเธอ ฉันยังเห็นว่า ฉันมักจะเห็นว่าเมื่อทำความสะอาดห้องพัก และมีบูธเปิดเพื่อให้แสงมากขึ้นกลายเป็นป้อนเช่น เมื่อวานนี้ ในขณะนั้น มักจะเห็นเขาผู้ป่วยที่มีทั้งยังค่อนข้างแปลก แน่นอนเขาปู่ย่าแล้ว 6 ปลูกลูกและหลานหลาย บางทีเขาก็ทาน senile อายุ แต่เขามีอะไรชัดเจน จากการได้ยินเขาพูดถึงเด็กที่นั่งแน่น เป็นรูปที่รักครอบครัว และแน่ นอน เฮฮามากผู้ป่วยสามผู้หญิงบางพอแห้งเก่ามิตรอายุได้พอเกินไปได้ แต่ฉันไม่รู้ว่าถ้าเธอมีสามี หรือไม่ เนื่องจากเป็นเวลานาน hospitalizations ซึ่งช่วยให้เขา เป็นผู้หญิงนั้นมนุษย์ได้ fatter ผมมีความคิดใดความสัมพันธ์ kekerabatannya ได้ชัดเจนจะดีมาก ฉันรู้ว่า เขาอยู่ในบูธติดเหมือง และกำลังพูดคุย mengajakkku บ่อย ๆ อย่างไรก็ตาม เพียงเช่นเดียวกับ sikapku กับทุกคนในครอบครัวและพยาบาลโรงพยาบาล ที่ผมตอบกับเย็นพอไม่เมื่อ เขาบอก "Pripun มาส sampun เพิ่มสุขภาพ Sampun dahar เงินกองทุนแม่ ipun ? เขาถาม ด้วย bertata มารยาทเรียบ และสูงแต่มันเปิดออกง่าย ๆ ผมแค่ตอบ "mboten, sampun ngertos..." ผมตอบโดยไม่ต้องเพิ่มเติมของ ADO Speck อย่างไรก็ตาม เขายังตอบ ด้วยรอยยิ้ม ฉันหัวเราะ และทิศทางของ berballikผู้ป่วยที่สี่ไม่โดดเด่นดังนั้น เธอเป็นสาวที่ มีหัว bandaged ด้วยผ้าพันแผล อาจประสบอุบัติเหตุ แต่จับพลัดจับผลู หรือ ไม่เคยถามมันตรงกับเขา เหตุผลไม่ต่างกันมากจากเชิงอันแก้ก่อน แต่มีแง่มุมหนึ่งของเธอชัดเจนมองเห็นในตาของฉัน เธอว่าสวยงาม...น่ารักมากต้องการให้สี ด้วยคำที่เป็นบทกวี และชื่นชอบความงาม แต่ผมคิดว่า มันจะไม่เพียงพอที่จะอธิบาย เขาเกินทั้งหมด angan-angankuผู้ป่วยห้า หรือเพียงเรียกสุดท้าย มีชายวัยกลางคนเช่นการ ผมมีโอกาสฟังพูดคุยของคนขับรถเขา ด้วยผู้ป่วยหญิงที่เป็นมิตร เห็นได้ชัด ผู้ป่วยชายจริงพื้นเมืองจาการ์ตา "ใช่แม่ เธอไว้จริง maen เพื่อฉันเพลส bersendau ความจริงจากหลานของเธอ แต่พลังงานอะไร แต่ เขาได้ป่วย "lamented แนะนำผู้ป่วยล่าสุด"ดี หวังเป็นเรือนยามาส emang tuh kayag geto ป่วยคน ถูก hewn ทันทีจริง ๆ... hhe ", countered ผู้ป่วยหญิงเป็นมิตร ผมคิดว่า ไม่สวยดีในแง่ของการพูดคุยเล็กน้อย ไม่เพียงพอเช่นเองมากปิด***ฉันพยายามที่จะเพลิดเพลินกับแผ่นของกระดาษที่นำเสนอจะสามารถรู้ว่าโลก แต่ยังคง เนื้อหาไม่สามารถแยกออกจากประเด็นทางการเมืองที่ไม่สำคัญซึ่งแสดงเฉพาะที่ติดอยู่ในกิเลสของกฎหมายของอินโดนีเซียต่อโลกการเงิน อาย Walalupun ฉันยังสัญญาว่า จะไม่สามารถจัดการกับมันถ้ายังเป็นการบังคับใช้กฎหมายผมยังคงเพลิดเพลินกับหนังสือพิมพ์จนกระทั่งผมเห็นมีคนหล่อ และหรูหรามาพร้อมกัน โอ้ ใช่ มันมีลงมันปรากฎว่า besuk ชั่วโมงเนื่องจากส่วนใหญ่ของเพื่อนของฉันในยอร์กยาการ์ตา แล้ว besuk ชั่วโมงรู้สึกไรกับฉันคนเปิดออกมาจะสวยผู้ป่วยที่มา kubicarakan เมื่อกี้นี้ กับเธอดี และใบหน้าเช่นว่า ฉันรู้สึกสวยมั่นใจว่า เขาเป็นแฟนของสาวก็ คนเดียวให้ มีพวงของ daisies สีเหลืองในมือของเขา ได้ชัดเจนก็แห่งโรแมนติก และความปรารถนาต่อผู้ป่วยที่เจี๊ยบ ผมเพียงยิ้มลลดตาเขา ทำ envy เพชรเท่านั้นที่ seadainya อยู่ที่นี่...เพชรคือ ชื่อของ cewekku และเธอเป็นสวยงาม สวยงามมากขึ้นกว่าผู้ป่วยที่เจี๊ยบ ดีกว่าทั้งหมดพยาบาลที่นี่ แต่แน่ นอน ไม่ฉลาดจากฉันที่ในขณะนี้ ฮาฮา หวังนรก. ...อย่างไรก็ตาม ที่ผมเคยเห็นตอนนี้ ได้สายตาที่ไม่ kuduga เลย Daisies สีเหลืองมีความสวยงามมันจะโยนออก และ bercecer บนชั้นเหมือนขยะสามารถพร้อมเมื่อใช้แมวดำเจไม่ติดยาเสพติดการรับประทานปลา และหนึ่งแปลกใจอีกครั้ง มือของผู้ป่วยกับตีดินถล่มสาวแก้ม parlente burly คน PLAKK !! เสียงของเงินสดได้ยินโดยไม่ลดทอนเสียงจากมือและแก้ม ว่าจริง หรือ ไม่ ฉันรู้สึกทุกคน diruangan มันมองไปทางนั้น "นี่!! ไปคุณจากคน berengsek ไปกับ lonte lontemu อื่น ผมไม่ mainanmu เพิ่มเติมได้ในครั้งเดียวตลอดเวลา PPERGIIII !!!, "ร้องผู้หญิงแข็งแกร่งแข็งแรง แข็งแกร่งพอจะทำให้ผู้ชาย nailed ว่า ติดกาวให้อับอาย ผิดหวัง หรือฮาร์ตเบรกโฮเท หรืออาจเกิดจากความรู้สึกพิศวง rayuannya ครั้งนี้ล้มเหลวฉันสุดท้ายได้ตะลึง และยังคงมองไปเหตุการณ์ นั้นเปิด mukaku Kuarahkan สายตาของฉันกลับไปยังหนังสือพิมพ์ที่ผมได้อ่าน ยึดถือหัวเราะในใจของเขา ฉัน muttered, "teryata มันไม่ทั้งหมดที่มีลักษณะเหมาะที่จะต้องให้เหมาะ จะเท่า ๆ กันหล่อ และสวย แต่กระนั้น มีข้อเสียของแต่ละ กำลังฉัน ผมไม่ได้หล่อมาก แต่ cewekku idealkah สวย มัน ...ดีที่อย่างน้อยถึงเราในปัจจุบันยังค่อนข้างยาวนาน พอจะรักเขาเท่านั้น ไม่ต้องเพิ่มเติม hehe... "หลังจากวันนี้เพียงแค่สนุกกับการแสดงที่ค่อนข้างตรงไปตรงมาไม่ต้องการให้ผมเห็น เป็นดังปรากฎว่า ผมเริ่มรู้สึกง่วงนอนเช่นกัน สุดท้าย หลัง Isha ' บริการอธิษฐานใช้โกหก ฉันตัดสินใจไปนอน เนื่องจากมันไม่เป็นอะไรผมได้ทำในขณะนี้ และดังนั้น อีกครั้งฉัน พูด อวยโลก***เช้านี้ กลับ kubuka ตา Shubuh อธิษฐานการนอนด้วยกัน ฉันกลับคอกที่ในความเบื่อหนา สีดำ และ incessant ผมไม่คิดจะทำในสถานที่สะอาด หอม ขาว แต่นี้เป็น sickeningและตามปกติ บูธช้าเปิดไปที่ spruced ค่าบริการทำความสะอาดในแต่ละส่วนของ และ kagetnya ฉันเมื่อฉันเห็นมีถูกอยู่แล้วสองห้องว่าง มุมใกล้ประตูทางใต้ และทางเหนือ ของ disampingku ขวาถัดไปด้านขวาผมได้ผู้หญิงผอมดีเมื่อวานนี้ การ dipojok เป็นที่คุณสมบัติของชายวัยกลางคนเมื่อวานไม่สามารถทำอะไร ใจของฉันเริ่ม fumble เกี่ยวกับสิ่งที่เกิดขึ้น AP

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

เช้าวันนี้ตามปกติผมนอนอยู่ในโรงพยาบาลที่อ่อนแอ "แม่ที่รัก" อย่างน้อยนี้เป็นไม่มากเกินไปแตกต่างจากสถานการณ์ของฉันประมาณสี่วันนับตั้งแต่หน้าแข้งร่างกายบางได้รับผลกระทบจากโรคอาจจะค่อนข้างตกใจที่จะได้ยินจากคนธรรมดาไข้เลือดออก. ถ้าเส้นตรงจะถูกวาดเกินไปที่จริงผมไม่ทราบจริงๆว่าทำไมจู่ ๆ มาถึงผมพบว่าโรคนี้สาปแช่งและความโชคร้าย เพราะโรคนี้ผมทิ้งทุกอย่าง ไม่ว่าจะเป็นชีวิตรักของฉันที่วิทยาลัยของฉัน, องค์กรของฉันเพื่อนของฉันเช่นเดียวกับแผนชีวิตต่างๆที่มีฉันทำเหล่านี้ไม่กี่สัปดาห์ที่ผ่านมา และที่เลวร้ายที่สุดการทำงานของฉัน! ในความเป็นจริงจะมีภาระผูกพัน propped ผมมืออาชีพซึ่งเป็นเด็กหนุ่มอายุของฉันมันจะทนอยู่ในความรับผิดชอบ ที่น่าผิดหวังจริงๆ. หลังจากสี่วันและก็จะอยู่คนเดียวที่นี่เพราะพ่อแม่และครอบครัวยุ่งกับชีวิตของพวกเขาอยู่ในโลกแห่งความจริงที่จะสามารถจ่ายค่าโรงพยาบาลมีราคาแพงอย่างเห็นได้ชัดผมก็เบื่อ นอกจากนี้ร่างกายของฉันปวกเปียกพอที่จะเพียงแค่เดินในพื้นที่ของโรงพยาบาลว่า เป็นผลให้ผมได้ จำกัด อยู่เพียงการเดินโซซัดโซเซอยู่บนเตียงในแง่ความจริงว่า ในความเป็นจริงเพียงแค่พี่ที่ฉันจะต้องได้รับความช่วยเหลือจากหญิงเทวดาแต่งตัวทั้งหมดในสีขาวมักจะมีสำหรับฉันอย่างน้อยตราบเท่าที่มีอยู่ในโรงพยาบาล. ตัวผมเองยังไม่ได้สืบเชื้อสายเด็กที่อุดมไปด้วยที่ kebutuhannnya ทั้งหมดจริงโดยความมั่งคั่งของพ่อแม่ผม และออกเดินทางไปต่างประเทศในเวลาใดก็ได้ เราเพียงแค่คนธรรมดา ในความเป็นจริงแม้ฉันที่เหลือครอบครัวที่จะย้ายไปยังเมืองที่อบอุ่นของ Jogjakarta เพื่อที่จะแสวงหาความรู้ ดีอย่างน้อยก็ไม่ตั้งใจแรกของฉัน แต่มันเปิดออกมาเป็นเช่นนั้นจนกว่า Jogja ผมสนุกสนานมากยิ่งขึ้นกับการใช้ชีวิตร่วมกันเพื่อนใหม่ของฉัน ยังมีองค์กรขนาดเล็กที่ให้ฉันประสบการณ์มากพอและกำไร และแน่นอนการปรากฏตัวของนางฟ้าที่สวยงามและมีเสน่ห์ที่ถูกจับในที่สุดหัวใจของฉัน แม้ว่าเขาจะไม่ได้รับการเรียนที่วิทยาลัยและยังคงอยู่ภายใต้ฉันสองปี แต่ผมคิดว่าเขาเป็นคนที่ดีที่สุดสำหรับฉัน. แต่เมื่อพวกเขาล้มป่วยเช่นนี้ผมก็ยังคงเป็นเพียงสามารถที่จะวิ่งไปตักแม่ของฉันและให้ชีวิตของฉันที่มี kurebut ของเขานี้ ฉันจะได้เห็นความวิตกกังวลของจังหวะของเขาเมื่อเขาเห็นใบหน้าที่ซีดและไม่ bertenagaku ครั้งแรกที่เท้าชุด kurusku บ้านหลังจากที่ทุกข์ทรมานจากโรคนี้. จนกระทั่งในที่สุด hadirlah ฉันอยู่ที่นี่ ในห้องของโรงพยาบาลที่มีห้องพัก 6 คูหา 6 ผู้ป่วยจะมีเสียงดังเกินไปอย่างเป็นธรรม และถึงแม้ว่าฉันมักจะปิดบูธของฉันฉันยังคงสามารถเห็นใบหน้าของผู้ป่วยที่มีรอบ ๆ ตัวผม และเช่นเดียวกับโลกที่มีความหลากหลายที่พวกเขามีเอกลักษณ์ของตัวเองของพวกเขา. ผู้ป่วยรายแรกเป็นชายหนุ่มที่เป็นธรรม อาจจะเกี่ยวกับยุค 30 ผมไม่แน่ใจว่าสิ่งที่เจ็บป่วยของเธอ แต่สิ่งที่เป็นผมคิดว่าโรคที่รุนแรงพอที่จะทำให้เขาเป็นเชลยจะยังคงนอนอยู่ในห้องนอนและยังคงได้รับการสนับสนุนจากครอบครัวและเพื่อน ๆ ที่จะดำเนินการกิจกรรม ไม่ว่าจะเป็นฉี่กินหรือย้ายไปสักครู่เพื่อให้เตียงเรียบร้อย แต่ผมก็ยังรู้สึกว่าพลังชีวิตที่แข็งแกร่งพอออกมาจากดวงตาของเขา ฉันยังคงเห็นมัน ฉันมักจะเห็นมันเมื่อห้องพักที่มีการทำความสะอาดและห้องที่ถูกบังคับให้เป็นเปิดกว้างมากขึ้นเพื่อให้แสงที่เข้ามาตอนเช้า ในขณะที่ผมเห็นเขามักจะ. ผู้ป่วยที่ทั้งสองยังค่อนข้างแปลก เขาได้อย่างชัดเจนเป็นปู่เก่าที่มีอยู่แล้ว 6 ลูกที่โตและลูกหลานหลาย บางทีเขาอาจจะเป็นวัยชราค่อนข้าง แต่เห็นได้ชัดจากการฟังการสนทนาของเธอกับเด็กที่อยู่กับเขาเขาเป็นตัวเลขที่รักครอบครัวของเขา และแน่นอนตลกมาก. ผู้ป่วยที่สามเป็นผู้หญิงสวยที่เหมาะสำหรับผู้ที่ผอมแห้งอาจจะค่อนข้างเก่าแก่เกินไป แต่ผมไม่ทราบว่าถ้าเธอแล้วมีสามีหรือไม่ เพราะในขณะที่อยู่ในโรงพยาบาลซึ่งทำให้เขาอ้วนผู้หญิงที่แต่งงานแล้ว ผมไม่ทราบว่าสิ่งที่ความสัมพันธ์ที่มี แต่เห็นได้ชัดว่าพวกเขามีความใกล้ชิด ฉันรู้ว่า เขาอยู่ในบูธขวาถัดจากเหมืองและเขาก็เป็นส่วนใหญ่มักจะพูดคุย mengajakkku อย่างไรก็ตามเช่นเดียวกับทัศนคติของฉันที่มีต่อทุกคนที่โรงพยาบาลจนกว่าครอบครัวและพยาบาลที่ฉันตอบสนองกับความหนาวเย็นสวย. กาลครั้งหนึ่งเขาถามฉันว่า "มั Pripun, เพิ่ม sampun มีสุขภาพดี? Sampun Dahar? เงินกองทุนแม่ ipun? "เขาถามด้วยมารยาทที่ราบรื่นและสูง. แต่มันก็ฉันก็ตอบว่า" sampun, mboten ngertos ... "ผมพูดโดยไม่ต้องน้อยนิดเบื้องต้น แต่เขาก็ยังคงตอบด้วยรอยยิ้ม ฉันเพียงแค่อย่างเชื่องช้าและทิศทาง berballik. ผู้ป่วยที่ไม่ได้โดดเด่นเพื่อให้สี่ เธอเป็นหญิงสาวที่มีหัวของเธอห่อด้วยผ้าพันแผล อาจจะตกเป็นเหยื่ออุบัติเหตุ แต่มันจะเป็นไปได้อยู่แล้วผมไม่เคยถามคำถามว่าโดยตรงกับเขา เหตุผลที่ไม่ได้แตกต่างกันมากกับเหตุผลที่ก่อนหน้านี้ แต่ยังคงมีแง่มุมหนึ่งของตัวเองที่มองเห็นได้ในสายตาของฉันเธอสวย .... มากสวย ... .. ต้องการให้ฉันไปอธิบายคำพูดที่เกิดขึ้นจริงความงามของเธอเป็นที่ชื่นชอบและบทกวี แต่ผมคิดว่ามันจะไม่เพียงพอที่จะอธิบายมัน เขาทั้งหมดเกินจินตนาการของฉัน. ผู้ป่วยที่ห้าหรือเรียกว่าหลังเป็นชายวัยกลางคนยัง ผมฟังการสนทนาของผู้คนที่ขับรถที่มีผู้ป่วยหญิงที่เป็นมิตรก่อนหน้านี้ เห็นได้ชัดว่าผู้ป่วยชายที่เป็นจริงชาวจาการ์ต้า "ใช่แหม่มเขาเป็นจริงที่นี่เพื่อเล่นไปยังสถานที่ของฉัน bersendau เหน็บกับลูกหลานของเขา แต่อนิจจาเพียงแค่เขามีอาการป่วย "ไม่วายแนะนำหลังไปยังผู้ป่วย." ดีรับเป็นอย่างดี Mas ยา emang ป่วย tuh kayag ชายน้อยมาถึงในทันทีจริงๆ ... HHE "ตอบของผู้ป่วยหญิงที่เป็นมิตร ผมคิดว่าพวกเขาจะค่อนข้างดีในการพูดคุยเล็ก ซึ่งแตกต่างจากตัวเองค่อนข้างมากปิด. *** ฉันพยายามที่จะเพลิดเพลินไปกับแผ่นกระดาษของแต่ละที่ทำหน้าที่ให้ฉันเพื่อที่จะทราบโลกนี้ แต่ยังคงไม่สามารถแยกออกจากประเด็นทางการเมืองไม่ได้เป็นสิ่งสำคัญที่จะแสดงเฉพาะความชั่วช้าของกฎหมายอินโดนีเซียกับโลกเงิน ที่น่าอาย อย่างไรก็ตามฉันไม่สัญญาว่าจะสามารถที่จะจัดการกับมันถ้าผมยังเป็นการบังคับใช้กฎหมาย. ฉันยังคงเพลิดเพลินกับกระดาษจนผมเห็นมีชายคนหนึ่งมาห้าวและรูปหล่อ โอ้ใช่มันได้เข้าเยี่ยมชมชั่วโมงก็จะเปิดออกเพราะส่วนใหญ่ของเพื่อนของฉันในยอกยาการ์ก็รู้สึกปกติเวลาเยี่ยมสำหรับฉัน. ผู้ชายคนนั้นจะกลายเป็นผู้ป่วยสวยมาที่ผมพูดถึงเพียงแค่ตอนนี้ มีร่างกายที่แข็งแกร่งและใบหน้าเช่นเดียวกับที่ผมรู้สึกค่อนข้างมั่นใจว่าเขาเป็นแฟนของหญิงสาว นอกจากนี้ยังมีช่อดอกเดซี่สีเหลืองอยู่ในมือของเธอ มันเห็นได้ชัดว่ามันเป็นสัญลักษณ์ของความโรแมนติกและความปรารถนาสำหรับผู้ป่วยสาว ฉันเพียงแค่ยิ้มประชดเขา อิจฉาคนเดียว seadainya เพียง Intan นี่ .... เพชรเป็นชื่อของแฟนสาวของฉัน และเธอก็สวยที่สุด สวยกว่าผู้ป่วยหญิงสาว ดีกว่าพยาบาลทั้งหมดที่นี่ แต่เห็นได้ชัดว่าไม่ฉลาดกว่าค่ะวันนี้ฮ่า ๆ หวังว่าต่อไป .... แต่ผมเห็นตอนนี้มันเป็นภูมิทัศน์ที่ไม่ได้คิดเลย ดอกเดซี่สีเหลืองสวยงามและ bercecer ถูกโยนลงบนพื้นเหมือนขยะพร้อมที่จะกินแมวดำมังสวิรัติที่ไม่ได้ติดยาเสพติดที่จะกินปลา และที่น่าแปลกใจอีกหนึ่งในมือของผู้ป่วยหญิงสาวที่มีบดที่ตีแก้มผู้ชายร่างกำยำ parlente PLAKK !! เสียงเงินสดก็ได้ยินเสียงโดยไม่ลดทอนเสียงของมือและแก้มของพวกเขา ไม่ว่าจะเป็นจริงหรือไม่ผมก็รู้สึกว่าทุกคนในห้องที่พวกเขากำลังมองหาที่ "นรก !! หายไปจากฉันเหวี่ยงคน! ไปที่นั่นกับโสเภณี-lontemu อื่น ๆ ! ฉันไม่ได้ของเล่นอื่นที่คุณสามารถปลอมได้ตลอดเวลา! PPERGIIII !!!! "ผู้หญิงร้องไห้ให้แน่น ที่แข็งแกร่งพอที่จะทำให้คนติดกาว ทั้งที่ติดกาวอายผิดหวังหรือเสียใจ หรืออาจเป็นเพราะพวกเขารู้สึกไม่เชื่อ rayuannya ครั้งนี้ล้มเหลว. ผมที่ได้มีเก็บไว้ตะลึงและกำลังมองหาที่เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นแล้วหันใบหน้าของฉัน Kuarahkan จ้องมองกลับไปที่หนังสือพิมพ์ที่ผมอ่านก่อนหน้านี้ ในขณะที่ถือเสียงหัวเราะในหัวใจของฉันที่ฉันพึมพำ "teryata ก็ไม่ได้ทั้งหมดที่มีลักษณะที่เหมาะที่ควรจะ ideal.Mereka มีทั้งหล่อและสวยงาม แต่ยังมีข้อเสียของแต่ละ สำหรับฉัน? ฉันไม่หล่อมาก แต่สาวของฉันเป็นที่งดงามมันเหมาะมันได้หรือไม่ ดี ... อย่างน้อยจนถึงขณะนี้เรายังคงค่อนข้างยาวนาน พอที่ผมจะรักเขาคนเดียว ฉันไม่ต้องการอีกฮิฮิ .... ". หลังจากที่วันนี้ค่อนข้างสนุกกับการแสดงที่ตรงไปตรงมาไม่ได้ต้องการให้ฉันไปดูก็จะเปิดออกผมเริ่มที่จะรู้สึกง่วงนอนเช่นกัน ในที่สุดหลังจากอธิษฐาน 'Isha โดยใช้วิธีการโกหกฉันตัดสินใจที่จะนอนหลับ เพราะมันเป็นเพียงแล้วที่ฉันสามารถทำได้ในเวลานี้ และนี้อีกครั้งผมพูดว่าโลก NIGHT ดี! *** เช้าวันนี้ผมเปิดตาของฉันกลับ สวดมนต์เช้านอนอีกครั้ง และผมก็กลับไปคิดในความเบื่อหนาแน่นมืดและไม่หยุดยั้ง ฉันยังไม่ทราบว่าจะทำอย่างไรในกลิ่นหอมสะอาดสีขาว แต่น่าสะอิดสะเอียนนี้. และตามปกติห้องเปิดช้าไปทำความสะอาดโดยการบริการทำความสะอาดในแต่ละส่วน และสิ่งที่น่าแปลกใจที่ผมมีตอนที่ผมเห็นมีสองห้องที่ว่างเปล่า ในมุมทิศใต้ของประตูและทางทิศเหนืออยู่ข้างผม. ด้านขวาเป็นผู้หญิงบางคนที่เป็นของเมื่อวานนี้ที่เป็นมิตร เป็นมุมเป็นสถานที่ที่เป็นของชายวัยกลางคนที่เมื่อวานนี้ไม่สามารถทำอะไร ใจของฉันเริ่มที่จะควานเกี่ยวกับสิ่งที่เกิดขึ้น Ap