Aku memulai saat semuanya terasa be

Aku memulai saat semuanya terasa beku. Entah karena aku terlalu berlebihan ataukah semuanya memang serba menuntutku. Aku melihat saat hiruk pikuk tak peduli, Aku memulainya. Semua berawal tanpa sekedar pagi. terlihat berbeda memang ketika formulasi keadaan dan kebiasaan ini berbanding terbalik. Menerjang egois dan seperti menginstall ulang semua program di fikiranku. Segalanya akan ku tulis mulai hari ini.
Skenario kehidupan yang tak akan pernah kita mengerti. Mengapa persegi tidak bulat? mengapa siang malam tidak bersamaan? bagaimana mungkin seekor anak ayam menetas dari telur yang keluar dari dirinya sendiri? jawaban dari pertanyaan yang sama sekali tidak masuk akal. Pertanyaan yang sama halnya dengan Mengapa aku bertemu kau?
Saat satu per satu elang mulai terbang beriringan… saat proses pengembunan selesai. Saat itu pula semu bayangan terlihat jelas, terik dan gerahnya segala suasana.
OSPEK
Momok abadi yang setiap mahasiswa hadapi. Rasa malas acap kali menginjak kampus, kampus baru ku. Metamorfosis yang seperti datang tiba tiba. Seuntai cerita yang berbatu di tempat ini, tak pernah ku gambar sketsa semua ini yang berjalan bak halilintar saat siang. Aku melihat jauh.. teropong yang tak pernah bohong membumbung arah sekian kali. Masih asing memang, namun jiwa mu seperti telah hadir lama. Entah itu di mimpiku ataukah khayalan samar samar ku yang terlalu kupaksa jelas. Sosok yang teramat arif, senyum yang meneduhkan. Hanya sesederhana itu, Kau.
Hari pertama ospek
Bangun tidur lebih awal dari biasanya dan harus kusiapkan segala macam atribut aneh yang akan ku pakai nanti. Tanpa berfikir lama untuk sarapan aku langsung berangkat menuju kampus. Dengan hati yang tidak tenang dan tergesa gesa.
Greeekkk… Gerbang kampus sudah ditutup. Salah satu senior yang menunggu di depan gerbang berdiri tegak dan siap menghukum siapapun yang terlambat. Dan aku salah satu di antara yang terkena hukuman hari ini.
“Kenapa kalian terlambat? Ini baru hari pertama masuk”
“Rumah saya jauh kak” jawab seseorang yang ada di barisan paling depan
“Mentang mentang rumah jauh terus terlambat? Alasan!” Gertak salah senior yang lain
Akhirnya kami pun dihukum di depan mahasiswa baru yang lain.
“Zahra, mana Topi mu?” Tanya seorang kakak tingkat yang berbadan gemuk agak tinggi itu
Astaga, Topi yang ku buat sampai larut malam lupa ku bawa
Apakah ini hanya kebetulan atau sebuah garis takdir yang datang tiba tiba?
Peristiwa kecil ini mengantarkan aku untuk sedikit saja mulai mengenalmu.
Aku dihukum dan ditugaskan mencari salah satu senior kampus ini. Ya, aku mencari nama yang baru pertama ku dengar, Lalu lalang mahasiswa baru dan senior membuatku kikuk mencari. Suara teriakan maba yang sedang dihukum makin membuat aku harus berulang kali menghela nafas. Dan akhirnya saat sosok yang tak kuduga muncul, gerakan kaki dengan langkah pasti berjalan di depan dengan Co Card Senior yang sama persis dengan nama yang ku cari. Kau…
Iqbal Aldian Ghifary. Nama yang untuk pertama kali ku ucap setelah berulang kali lubuk ini menerjemahkan mu. Nama yang tak pernah ku fikir akan menjadi berjuta kali lipat ku sebut dalam perjalanan ku. Nama yang mengukir semu bayang menjadi kenyataan nan indah.
Saat satu demi satu senior berlagak memukau di depan mahasiswa baru, bertingkah sesuka dirinya. Berbicara tanpa memahami betapa repotnya junior yang menghadapi. Tampak sosok yang tenang. Kesederhanaan yang membuatnya bagaikan putih di antara laut hitam. Kearifan yang menghiasi jiwa nya, dan ketulusan yang melengkapi nya.
Hari Kedua Ospek
“Setiap kelompok ospek wajib menampilkan inagurasi di acara puncak besok, Hari terakhir. Dan setiap kelompok akan di dampingi oleh satu panitia. Berikut saya bacakan nama nama yang menjadi pendamping” Jelas panitia ospek.
Dan tiba saat kelompokku disebutkan
“Kelompok edelweis akan di dampingi kak Iqbal Aldian Ghifary, Silahkan menuju tempat yang telah disediakan”
Deg, detak jantung ini seperti berhenti tiba tiba mendengar nama itu, Kau. Satu lagi Kebetulan datang yang semakin membuatku mengenalmu. Tak seperti merpati, semakin lama eloknya sepudar warna beribu cahaya yang membuatnya luntur. Setiap momen kecil yang tak ingin ku abaikan. Setiap berjalannya seperempat detik yang tak ingin ku lewatkan sia sia. Detak jantung yang terhitung cepat saat melihat mu. Aku sudah cukup dewasa, Ayah. Ijinkan rasa ini bergulir meski tak tau dimana akan bermuara.
Tiba saat Hari Terakhir ospek. Acara yang melelahkan, Wide Game. Aku harus berjalan berkilo kilo meter bersama maba yang lain. Di suguhi permainan yang tak sedikitpun mengasyikkan. Setiap permainan yang membuat muka dan badan kotor. Dan saat pos terakhir akan dilewati. Saat itu pula untuk ketiga kalinya aku melihatmu jelas. Nama yang lagi lagi kusebut dalam hati. Hanya akan mengagumi saat ikan koi lincah menyobek air. Saat sayap sayap langit tampak berterus terang tentang cerahnya hari ini. Semakin hilangnya gumpalan awan yang melukis seluruh biru. Dihiasi selarik warna putih yang kuharap adalah kau. Laksana muatan negatif yang membungkus inti atom semakin pekat semakin padat dan semakin pejal, seperti itulah layaknya nurani ini mengenalmu. Aku mengingat mu, apa kau mengingatku?
Hola Hoop
Permainan terakhir yang membuat tertawa, Untuk pertama kali nya permainan yang menyenangkan setelah 9 permainan terlewati. Padahal ini pos terakhir, Berarti di antara sekian pemainan hanya satu yang menarik bagi ku. Terlebih lagi saat sudah kembali ke area ospek. Panggung inagurasi yang telah berdiri di depan hall kampus membuat maba lega dan siap menampilkan inagurasi masing masing. Acara yang berlangsung menyenangkan, membuat hari terakhir ospek mengesankan. Namun tak sekejap pun aku melihat Kau…
25 September
Seminar nasional. Pukul 8 kurang 15 menit, aku tergesa gesa menyiapkan segala keperluanku sambil bergerak secepat mungkin dan melaju kendaraan dengan kecepatan kencang.
Aku berhenti di depan mall kota lalu melihat kanan kiri. Astaga aku tidak tau dimana seminar diadakan. Nama gedung yang masih asing di telingaku. Ponsel, Ya ponsel yang ku harap memberi info dan menolongku saat saat kritis ini. Moza teman yang pertama ku kenal saat di kampus, Dia membalas pesan singkat ku dan menunjukkan arah jalan menuju gedung.
Beberapa saat kemudian aku tiba di gedung. Moza masih setia menungguku di pintu masuk
“Cepat Ra, Seluruh dosen udah masuk”
Teriakan Moza yang membuat kaki ku gontai melangkah.
Lift menuju lantai 2
Aku dan Moza masuk dan ya Allah… Ia di depanku. Ia menatapku lalu tersenyum, Begitu sederhananya. Oksigen di dalam lift yang tiba tiba sejuk. Degup jantung yang mendadak lebih cepat. Segalanya terasa diputar dalam sebuah orkestra berisi nada dan iringan musik yang mendamaikan. Alunan di dalam lubuk ini yang bertuliskan puisi puisi indah.
Lift menuju lantai 2 sampai
Moza menyeretku agar berjalan lebih cepat. Kami jalan beriringan, Tanpa memedulikan samping kanan dan kiriku aku tak usai menatap nya dari belakang. Mengisi Absensi mahasiswa dan ia di sampingku ia menatapku kembali. Aku mencoba biasa dan hanya melihat dari bola mata yang tetap memandang buku absensi.
Ini kah sekelumit prolog dari cerita panjang? Yang menandai segala peristiwa sekilas saja? Namun makin ku tukas makin menjadi. Makin ku lupa makin teringat jelas.
Sebuah arloji yang tak bisa ku protes untuk berhenti. Rasa ini tak lagi benih, ia mulai tumbuh akar. Akar yang mulai menjalar ke permukaan tanah tempat ia berkembang. Yang mulai mencari unsur unsur hara untuk tumbuh. Meski ia tak pernah kusiram, Akar itu makin panjang dan makin kuat. aku bahkan ingin memangangnya di tengah mentari agar tak lagi hidup. Kau tau kenapa? Agar jiwa ini tak beradu di tengah pengharapan selain harapan harapan kepada-Nya. Agar rasa ini tak memberi kesempatan sedikitpun untuk dilukai. Namun rasa kagum pada mu yang mulai menjumput sendi sendi hati ku. Menorehkan sedikit sela di antara rimbun nya seluruh prasangka. Menopang seluruh rongga yang lama mencerca.
Angin malam lirih menyapa. Suara hati dingin mendera. Lupakan. Kata yang ku tulis besar besar di separuh otakku. Cukup seperti ini saja, cukup melihat air di tempatku berdiri tanpa harus mencari teratai untuk menutupi permukaan yang hampir menguap. Mengapa pula memilih lari saat ombak di dasar laut menyapu segala yang ingin dienyahkan. Tanpa mengambil secuil pun dari sebait kisah ini, Saat yang tepat memaknai perjalanan hidup ku yang teramat panjang.
3 tahun berisi kesibukan dan tak ada sedikit pun ruang untuk mencari mu. Bahkan untuk mengingat mu pun kadang aku tak ingin. Aku baru bergelar Ahli Madya, dan harus ku teruskan pendidikan ku. Akhirnya mulai saat itu juga ku tinggalkan kota dengan banyak kenangan manis dan pelajaran hidup itu. Mulai perlahan menutup kampus dengan banyak pengharapan dan merangkak menuju hari ku yang baru. Selamat tinggal kenangan indah, Semoga suatu saat aku kan mnemukan mu kembali…
2 tahun ku cicipi hawa perjalanan menuju Magister.
Saat banyak kebisingan yang menghalangi tiap ruas ruas jalan, Tiba saat nya Hari membahagiakan itu. Aku bergelar Magister dan dinobatkan sebagai mahasiswi coumlaude. Beberapa minggu kemudian aku bekerja di salah satu perusahaan obat di Kota ini.
—
“makan siang yuk Ra” Ajak Kenny kerabat kerja di tempat ku bekerja.
Terik mentari yang membakar titik titik kecil pada tiap orang yang berjalan. Mengepulnya asap asap kota yang membumbung dan berisiknya deru kendaraan yang lewat menemani makan siang kali ini. Meski aku berada di dalam ruangan, tetapi aktivitas kota terlihat jelas melalui kaca pembatas di lantai 2 ini. Apalagi posisi tempat makan ku dan kenny yang tepat di pojok dan bebas melihat segala pemandangan di bawah.
“Bentar Ra, biar aku pesen makanan dulu kamu tunggu disini ya”
Kata kenny dan hanya aku jawab dengan anggukan dan senyuman tipis.
Detik detik menunggu yang terasa berkali lipat lama dari waktu biasanya. Dengan memandang ke jendela dan menyaksikan seluruh hiruk pikuk yang seakan mencuat terus menerus. Tiba tiba terdengar sua

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ฉันเริ่มต้นเมื่อทุกอย่างถูกแช่แข็ง อย่างใดอย่างหนึ่งเพราะฉันมากเกินไปหรือทุกอย่างเป็นทุกฟ้อง ผมเห็นเวลาที่ไม่คึกคักเรื่องผมเริ่มมัน ทั้งหมดเริ่มต้นโดยไม่ต้องตอนเช้า จะมีลักษณะที่แตกต่างกันเมื่อกำหนดรัฐและนิสัยเป็นสัดส่วนผกผัน crashing เห็นแก่ตัวและติดตั้งโปรแกรมทั้งหมดใน fikirankuฉันจะเขียนทุกอย่างตั้งแต่วันนี้.
สถานการณ์ชีวิตที่เราไม่เคยจะเข้าใจ ทำไมไม่ตารางรอบ เหตุผลที่ทั้งกลางวันและกลางคืนจะไม่เหมือนกันหรือไม่ วิธีที่สามารถเจี๊ยบฟักจากไข่ที่ออกมาจากตัวเองมา? ตอบคำถามที่จะทำให้ความรู้สึกที่ทุกคนไม่ คำถามเดียวกันว่าทำไมผมเห็นคุณ
เมื่อหนึ่งโดยหนึ่งในนกอินทรีเริ่มที่จะบินไปข้าง ... เมื่อกระบวนการการรวมตัวเสร็จสมบูรณ์ มันก็เป็นเงาที่ปรากฏอย่างชัดเจนมองเห็นได้พองและ gerahnya ทุกสถานการณ์.

ospek ระบาดยืนต้นที่ใบหน้าของนักเรียนทุกคน มักจะก้าวอย่างไม่เต็มใจในมหาวิทยาลัยวิทยาเขตใหม่ของฉัน การเปลี่ยนแปลงที่มาก็ สาระของเรื่องคือหินในสถานที่ผมไม่เคยวาดภาพร่างทั้งหมดทำงานเหมือนฟ้าผ่าในช่วงวันที่ ผมเห็นไกล .. กล้องส่องทางไกลที่ไม่เคยนอนทะยานต่อครั้งมากมาย คนแปลกหน้ายังคงเป็น แต่จิตวิญญาณของคุณเป็นมานานแล้วในปัจจุบัน ไม่ว่าจะเป็นในความฝันหรือจินตนาการของฉันที่มีลมอ่อนเกินไปฉันบังคับที่เห็นได้ชัดของฉัน ตัวเลขที่เป็นที่ฉลาดมากรอยยิ้มที่สงบ เพียงง่ายเหมือนที่คุณ.

ospek วันแรกฉันตื่นขึ้นมาเร็วกว่าปกติและฉันควรจะเตรียมความพร้อมทุกประเภทของคุณสมบัติแปลกที่ผมจะใช้ในภายหลัง โดยไม่ต้องคิดนานสำหรับอาหารเช้าฉันรีบเดินไปที่มหาวิทยาลัย หัวใจที่ไม่สงบและเหยง.
greeekkk ... ปิดประตูมหาวิทยาลัย หนึ่งอาวุโสที่รออยู่หน้าประตูยืนตรงและพร้อมที่จะลงโทษทุกคนที่ปลายและฉันคนเดียวที่ถูกระงับในวันนี้.
"ทำไมคุณปลาย วันแรกของใหม่ "
" บ้านของฉันไปกั๊ก "กล่าวว่าคนที่อยู่ในแถวหน้า
" mentang mentang บ้านไปเก็บไว้ปลาย เหตุผล "คำรามหนึ่งในผู้บริหารระดับสูงอื่น ๆ
ในที่สุดเราก็ลงโทษในด้านหน้าของนักเรียนใหม่ ๆ .
" Zahra ที่หมวกของคุณหรือไม่"ถามพี่เป็นระดับไขมันในร่างกายค่อนข้างสูง
Gee ผมทำหมวกจนกระทั่งตอนดึกฉันลืมที่จะใช้เวลา
นี้เป็นเพียงเรื่องบังเอิญหรือสายโชคชะตาก็มา
นี้เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นมีขนาดเล็กขับรถผมจะเริ่มต้นที่จะรู้ว่าคุณนิด ๆ หน่อย ๆ
ผมถูกลงโทษและการค้นหาที่ได้รับมอบหมายให้เป็นหนึ่งในมหาวิทยาลัยระดับสูง ใช่ฉันกำลังมองหาชื่อของครั้งแรกที่ผมได้ยินผ่านนักศึกษาใหม่และผู้สูงอายุทำเงอะงะมอง ร้องไห้นักเรียนใหม่จะถูกลงโทษมากขึ้นและทำให้ผมต้องถอนหายใจซ้ำแล้วซ้ำอีก และในที่สุดเมื่อร่างที่คาดว่าปรากฏการเคลื่อนไหวของขาด้วยขั้นตอนที่แน่นอนก่อนทำงานด้วยบัตรเดียวกันแน่นอนอาวุโสร่วมกับการค้นหาชื่อของฉัน คุณ ...
iqbal Aldian ghifaryชื่อเป็นครั้งแรกที่ผมพูดซ้ำ ๆ นี้หลังจากที่แปลหัวใจของคุณ ชื่อของฉันไม่เคยคิดว่ามันจะเป็นล้าน ๆ ครั้งที่ผมกล่าวถึงในการเดินทางของฉัน หลอกเงาแกะสลักชื่อลงในความเป็นจริงที่สวยงาม.
เป็นหนึ่งโดยหนึ่งวางตัวระดับสูงในด้านหน้าของนักศึกษาใหม่ที่สวยงามที่พวกเขาทำหน้าที่เป็นที่พอใจของเธอพูดโดยไม่เข้าใจวิธีการที่ยากก็คือการเผชิญหน้ากับจูเนียร์ ตัวเลขที่ดูเหมือนเงียบสงบ ความเรียบง่ายที่ทำให้มันเหมือนสีขาวบนทะเลสีดำ ภูมิปัญญาที่ประดับจิตวิญญาณของเขาและความจริงใจที่เติมเต็มของเธอ.

วันที่สอง ospek "แต่ละกลุ่มจะ ospek แสดงเปิดในเหตุการณ์ในวันพรุ่งนี้วันสุดท้าย และแต่ละกลุ่มจะมาพร้อมกับคณะกรรมการผมอ่านรายชื่อดังต่อไปนี้เป็นเพื่อน "อธิบาย ospek คณะกรรมการ.
และมาถึงเมื่อกลุ่มของฉันกล่าวถึง
" กลุ่ม Edelweiss จะมาพร้อมกับกั๊ก iqbal Aldian ghifary โปรดไปที่พื้นที่ที่มีให้ "
องศาเช่นการหยุดการเต้นของหัวใจก็เคยได้ยินชื่อ มันคุณ หนึ่งบังเอิญขึ้นมามากขึ้นที่จะรู้ว่าผมเป็น ไม่ชอบนกพิราบอีกนับพัน sepudar งดงามของแสงที่ทำให้สีจาง ทุกช่วงเวลาเล็ก ๆ น้อย ๆ ที่ฉันไม่ต้องการที่จะไม่สนใจ ในไตรมาสที่สองของทุกคนไปโดยที่ฉันไม่ต้องการที่จะพลาดในไร้สาระ การเต้นของหัวใจอย่างรวดเร็วเมื่อเทียบกับที่สายตาของคุณ ผมอายุมากพอที่พ่อ ให้รสชาติกลิ้ง แต่ไม่ทราบว่าจะนำไปสู่​​.
มาถึงเมื่อ ospek วันสุดท้าย เหตุการณ์หลบหนีเกมกว้าง ฉันได้ไปเดินกิโลเมตรกับนักเรียนใหม่ ๆ เกม suguhi ที่ไม่น่าตื่นเต้นเลย ทุกเกมที่ทำให้ใบหน้าสกปรกและร่างกาย และเมื่อโพสต์ล่าสุดจะถูกข้ามไป มันก็เป็นครั้งที่สามที่ผมเห็นอย่างชัดเจน อีกครั้งเรียกชื่อของฉันอีกครั้งในตับ เพียง แต่จะชื่นชมเมื่อว่องไวฉีกน้ำอมก๋อยปีกปีกเมื่อท้องฟ้าสว่างตรงไปตรงมาเกี่ยวกับวันนี้ การสูญเสียของเมฆรอบสีฟ้า หวังสีขาวตกแต่ง selarik เป็นคุณ ประจุลบที่ล้อมเช่นนิวเคลียสจะได้รับมากขึ้นแออัดและหนาแน่นมากขึ้นของแข็งเช่นนั้นก็เหมือนกับการขนส่งมโนธรรม ผมจำได้ว่าคุณทำคุณจำผมได้ไหม

Hola ห่วงเกมสุดท้ายที่จะทำให้หัวเราะเพื่อความสนุกสนานเกมแรกของเขาหลังจากที่ 9 เกมพลาด ในขณะที่โพสต์ล่าสุดหมายความว่าในทุกเกมเพราะเพียงคนเดียวที่สนใจของฉัน มากขึ้นดังนั้นเมื่อมันกลับไป ospek พื้นที่ ขั้นตอนการเข้ารับตำแหน่งที่ได้ยืนอยู่หน้าห้องโถงของมหาวิทยาลัยทำให้ maba โล่งใจและพร้อมที่จะแสดงการเข้ารับตำแหน่งตามลำดับเหตุการณ์ความสนุกสนานที่เกิดขึ้นทำให้ ospek วันสุดท้ายที่น่าประทับใจ แต่ไม่ได้เป็นช่วงเวลาเดียวที่ผมเห็นคุณ ...

25 กันยายนการสัมมนาระดับชาติ ประมาณ 15 นาทีที่ 8:00 ผมเตรียมทุกความต้องการของฉันเหยงในขณะเคลื่อนย้ายให้เร็วที่สุดเท่าที่เป็นไปได้และขับรถไปที่ก้าวอย่างรวดเร็ว.
ฉันหยุดอยู่ด้านหน้าของห้างสรรพสินค้าและมองเมืองซ้ายขวาGee ผมไม่ทราบว่าการสัมมนาครั้งนี้จัดขึ้น อาคารยังคงเป็นชื่อที่ไม่คุ้นเคยในหูของฉัน โทรศัพท์มือถือใช่โปรดให้ฉันข้อมูลและช่วยให้ฉันเมื่อเวลาที่สำคัญนี้ moza เพื่อนคนแรกที่ฉันรู้ในวิทยาลัยเขาได้รับการตอบกลับข้อความของฉันและแสดงให้เห็นถึงทิศทางของถนนอาคาร.
สักครู่ต่อมาผมมาถึงที่อาคาร moza ยังคงนับถือรอที่ทางเข้า
"ราอย่างรวดเร็วอาจารย์ทั้งหมดแล้วป้อน "
ร้อง moza ที่ทำให้เท้าของฉันย้ายช้า.

ลิฟท์ไปชั้นที่ 2 และ moza ข้าพเจ้าจึงเข้าไปและพระเจ้าใช่ ... มันที่ด้านหน้าของฉัน เขามองมาที่ผมและยิ้มเพื่อให้ง่าย ออกซิเจนในลิฟท์ก็เย็น หัวใจเต้นเร็วขึ้นอย่างฉับพลัน ทุกอย่างที่เล่นในวงออเคสตราให้เสียงคลอดนตรีและการเจรจาต่อรองสายพันธุ์อยู่ในส่วนลึกของบทกวีที่สวยงามนี้ที่อ่านบทกวี.
ลิฟท์ไปชั้น 2
moza ลากไปทำงานได้เร็วขึ้น มือของเราที่อยู่ในมือโดยไม่คำนึงถึงด้านขวาและด้านซ้ายของฉันหลังจากที่ฉันได้รับการจ้องมองที่ของเธอจากด้านหลัง การเข้าร่วมของนักเรียนและเติมเต็มในครั้งต่อไปที่เขามองมาที่ผมอีกครั้ง ฉันพยายามมองตามปกติและมีเพียงออกมาจากดวงตายังคงมองไปที่หนังสือเข้าร่วม
.ไม่บิตของบทของเรื่องนี้ยาวหรือไม่ ซึ่งนับเป็นเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นทั้งหมดได้อย่างรวดเร็วหรือไม่ แต่ยิ่งฉันกลายเป็นมากขึ้นและกล่าวว่า ฉันลืมที่จะจำมากขึ้นและชัดเจนมากขึ้น.
นาฬิกาที่ฉันไม่สามารถที่จะหยุดการประท้วง ความรู้สึกนี้ไม่ได้เป็นเมล็ดพันธุ์ที่เขาเริ่มที่จะเติบโตราก รากเริ่มต้นที่จะแพร่กระจายไปยังพื้นผิวดินที่จะพัฒนา ที่เริ่มมองหาองค์ประกอบของสารอาหารที่จะเติบโตแม้ว่าเขาจะไม่เคยรดน้ำรากของอีกต่อไปและมีประสิทธิภาพมากขึ้น ฉันยังอยาก memangangnya กลางของดวงอาทิตย์ที่ไม่มีชีวิต คุณจะรู้ว่าทำไม จิตวิญญาณที่ไม่ได้ปะทะกันท่ามกลางความคาดหวังอื่นใดหวังความหวังของเธอ ที่ความรู้สึกของการไม่ให้มีโอกาสน้อยที่จะทำร้ายนี้ แต่ความรู้สึกของความกลัวที่เริ่มต้นของข้อต่อของคุณ menjumput หัวใจของฉันรอยบากขัดจังหวะเล็กน้อยในระหว่างอคติทั้งหมดของเธอเขียวชอุ่ม หมีโพรงทั้งด่ายาว.
คืนลมเบา ๆ ทักทาย ตีมโนธรรมเย็น ลืม คำที่ผมเขียนสมองขนาดใหญ่ที่ดีในช่วงครึ่งปี ค่อนข้างชอบอยู่คนเดียวนี้เพียงแค่มองไปที่ที่ฉันยืนอยู่ในน้ำได้โดยไม่ต้องค้นหาบัวเพื่อให้ครอบคลุมพื้นผิวระเหยเกือบทำไมไม่เลือกที่จะหนีไปเป็นคลื่นบนพื้นมหาสมุทรที่ต้องการที่จะกวาดทุกหล่อ โดยไม่ได้รับหนึ่งส่วนน้อยนิดของคู่เรื่องนี้เป็นเวลาที่เหมาะสมเพื่อให้ความรู้สึกของการเดินทางของชีวิตของฉันเป็นเวลานานมาก.
3 ปี busyness และไม่ได้มีร่องรอยของห้องพักที่จะพบคุณ แม้จะจำคุณยังบางครั้งฉันไม่ต้องการที่จะ ฉันเพียงแค่เชื่อมโยงผู้เชี่ยวชาญระดับและฉันมีเพื่อดำเนินการต่อการศึกษาของฉันในที่สุดช่วงเวลาที่ฉันเริ่มที่จะออกจากเมืองที่มีจำนวนมากของความทรงจำหวานและบทเรียนชีวิตที่ ค่อยๆปิดมหาวิทยาลัยที่มีจำนวนมากของความหวังและคลานต่อวันใหม่ของฉัน ความทรงจำที่สวยงามลาหวังว่าวันหนึ่งฉัน mnemukan มัน mu
2 ปีที่ผ่านมา ... ฉันลิ้มรสการเดินทางทางอากาศไปยังนาย.
เมื่อเสียงดังมากที่บล็อกส่วนถนนแต่ละเมื่อมันมาถึงมันเป็นวันที่มีความสุข ผมถือเป็นนักเรียนปริญญาโทและเป็นชื่อ coumlaude ไม่กี่สัปดาห์ต่อมาผมได้รับการทำงานในหนึ่งใน บริษัท ยาเสพติดในเมืองนี้
-..
"ราอาหารกลางวันจุ๊บ" kenny เชิญญาติทำงานในสถานที่ทำงานของฉัน
แสงแดดที่แผดเผาไหม้ที่จุดจุดเล็ก ๆ ในแต่ละคนที่เดินmengepulnya ควันควันเป็นลูกคลื่นและเสียงคำรามเมืองของยานพาหนะท​​ี่ผ่านมากับอาหารกลางวันเวลานี้ แต่ผมอยู่ในห้อง แต่กิจกรรมของเมืองที่สามารถมองเห็นได้อย่างชัดเจนผ่านกระจกกั้นบนชั้น 2 นับประสาตำแหน่งที่ฉันกินที่ถูกต้องและ kenny ในมุมและดูสถานที่ท่องเที่ยวทั้งหมดอยู่ภายใต้การฟรี.
"ขณะที่รา,ฉันจะข้อความที่คุณรอที่นี่อาหารครั้งแรกใช่ "
เคนนีกล่าวว่าและฉันก็ตอบด้วยการพยักหน้าและรอยยิ้มจาง.
วินาทีวินาทีเพื่อรอสิ่งที่ดูเหมือนหลายครั้งนานกว่าเวลาปกติ ด้วยการไปที่หน้าต่างและเฝ้าดูทั้งบ้าคลั่งราวกับว่าติดอย่างต่อเนื่อง เสือก็ฟัง

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ผมเริ่มต้นช่วงเวลาที่ทุกอย่างดูเหมือนแช่แข็ง หรือ เพราะฉันกำลังพูดเกินจริงเกินไป หรือพวกเขาทั้งหมดจริง ๆ ฟ้องผม ผมเห็นวุ่นวายไม่ ฉันเริ่มมัน ทั้งหมดเริ่มต้นไม่เพียงตอนเช้า มีลักษณะแตกต่างกันเมื่อเหล่านี้กำหนดสถานการณ์และประเพณีเกี่ยวกับการกลับหัวกลับหางกัน Crashing เช่นเห็นแก่ตัว และติดตั้งทั้งหมดที่ผมคิดอยู่ในโปรแกรม ทุกอย่างจะได้กูเขียนเริ่มต้นวันนี้
สถานการณ์ของชีวิตที่เราไม่เคยจะเข้าใจ ทำไมปัดเหลี่ยมไม่ ทำไมไม่วันและกลางคืนพร้อมกัน วิธีได้ลูกเจี๊ยบที่ฟักจากไข่ที่ออกมาจากตัวเอง คำตอบของคำถามก็ไม่ได้รู้สึก เหมือนกันคือในกรณีของคำถามที่ทำไมฉันได้?
เมื่อหนึ่งงเริ่มบินไปมือ...เมื่อเสร็จสิ้นกระบวนการควบแน่น ก็ยังเงาหลอกจะเห็นได้อย่างชัดเจน blistering และ gerahnya ทุกสถานการณ์

อีเทอร์นอล OSPEK Scourge แต่ละหน้านักเรียน รู้สึกขี้เกียจมักก้าวในมหาวิทยาลัย วิทยาเขตใหม่ เปลี่ยนแปลงดังกล่าวมาก็ สาระของเรื่องร็อคกี้ในสถานที่นี้ อ่างอาบไม่เคยฉันกิ๊กทั้งหมดนี้เดินน้ำของสายฟ้าช่วงเวลาของวัน ผมดูห่างไกล กล้องสองตาที่ไม่เคยโกหกของสูงขึ้นต่อเวลา umpteen คนแปลกหน้ายังไม่แน่นอน แต่จิตใจมันมีอยู่นาน ไม่ว่าอยู่ในฝัน หรือลวงตาคลุม faint ฉัน เกินไป kupaksa ล้าง รูปรอยยิ้มเย็นมาก arif เพียงเป็นง่าย ๆ เป็นว่า คุณ ospek วันแรก

ตื่นเร็วกว่าปกติ และจะต้องลงทุกแอททริบิวต์แปลกซึ่งจะในชีวิตของฉันในภายหลัง ไม่ต้องคิดยาวสำหรับอาหารเช้าผมทันทีไปมหาวิทยาลัย ด้วยใจที่ไม่ได้เงียบสงบ และนำ gesa
Greeekkk ... ประตูปิด อาวุโสหนึ่งที่รออยู่หน้าประตู ยืนสูงและพร้อมที่จะลงโทษคนที่มาสาย และฉันหนึ่งของโทษประหารได้วันนี้
"เหตุใดคุณสาย เป็นวันแรกของรายการใหม่ "
" ของฉันบ้านกักซีมาก "ตอบคนในแถวหน้า
Mentang mentang บ้านไป" ต่อสาย เหตุผล" Bullying เป็นอาวุโสอื่น ๆ
ในที่สุด เราทำหน้าอื่นเฟรชเมน.
"ซาห์รา ที่หมวกของคุณ"ขอเป็นระดับไขมันร่างกายเก่าอยู่ค่อนข้างสูงที่
พุทโธ่ หมวกของฉันจะขึ้นสายลืมฉันนำ
นี่แค่เรื่องบังเอิญหรือรายการของที่ให้มาก็เหตุการณ์นี้น้อย?
ฉันไดรฟ์สำหรับเริ่มต้นน้อยเพียง mengenal.
ผมถูกลงโทษ และถูกกำหนดให้หาหนึ่งมหาวิทยาลัยอาวุโส ใช่ ฉันกำลังมองสำหรับชื่อใหม่ ฟังครั้งแรกของฉัน ผ่านทางวิชาฯ เป็นรุ่นพี่ทำให้ผมมองป้ำ ๆ เสียงร้องของ maba กำลัง punished เพิ่มเติมทำได้ซ้ำ ๆ heaved ลม และในที่สุด เมื่อตัวเลขของ kuduga ซึ่งไม่ปรากฏ การเคลื่อนไหวต้องก้าวเท้าเดินหน้าด้วยว่าอาวุโสบัตรเดียวกับค้นหาชื่อของฉัน คุณ...
Aldian Ghifary ชา ชื่อของมหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์ครั้งแรกกล่าวว่า หลังจากซ้ำนี้แปลไปยังน้ำตก ชื่อของฉันไม่เคยคิดจะเป็นไปได้ล้านครั้งมากกว่าเรียกฉันเดิน เงาหลอกชื่อสลักเป็นจริง
ช่วงเวลางดงามหนึ่ง riveting วางตัวหน้าเฟรชเมนอาวุโส สังเกตวิธีเขาทำ พูดโดยไม่เข้าใจว่า fuss จูเนียร์ที่ใบหน้า รูปบรรยากาศดู ความเรียบง่ายที่ทำให้เหมือนสีขาวระหว่างทะเลดำ ภูมิปัญญาที่ประดับพระวิญญาณและความจริงใจที่เติมเต็มของวันที่สองของ Ospek

"แต่ละกลุ่ม ospek บังคับแสดงนอกที่การประชุมสุดยอดวันพรุ่งนี้ วันสุดท้าย และแต่ละกลุ่มจะใช้คณะกรรมการหนึ่ง นี่ผมอ่านชื่อชื่อเป็น การพิทักษ์ ".
ospek กรรมการล้าง และมาเป็น kelompokku ที่กล่าวถึง
" กลุ่มจะใช้กักซี edelweis Ghifary ชา Aldian กรุณารู้สึกฟรีเพื่อที่ให้ "
องศาเซลเซียส มันได้เช่นหยุดเต้นทันทีฟังชื่อ คุณ เป็นโอกาสอย่างหนึ่งขึ้นมาทำให้ฉัน mengenal ไม่เหมือนนกพิราบ อีกต่อไป eloknya sepudar สีพันของแสงที่ทำให้หรอ ทุกช่วงเวลาเล็กน้อยไม่อยากจะละเว้น แต่ละไตรมาสผ่านไป: ไม่ต้องนางสาว sia sia ของฉัน หัวใจเต้นเร็วเมื่อคุณดูหมู่อังกฤษ ฉันได้รับสวยโตขึ้น พ่อ ให้คิดเลื่อนแต่ไม่ทราบว่าจะเป็นการ
มาถึงในวันสุดท้ายของ ospek งานอาบเหงื่อต่างน้ำ เกมมากมาย ผมเดิน berkilo กิโลเมตรพร้อม maba ในเกม suguhi ที่ไม่น่าตื่นเต้น เกม ที่ทำให้ใบหน้าสกปรก และการ โพสต์ล่าสุดจะถูกข้าม ยังมีเวลาที่สามที่ผมเห็นคุณชัดเจน ชื่ออื่นที่ฉันเรียกอีกในตับ เพิ่งไปชมหนังสือปลาที่ประสบความสำเร็จในการฉีกขาดค่าน้ำ ปีกฟ้าดูเหมือนจะ มาทำความสะอาดเกี่ยวกับ cerahnya วันนี้ การสูญเสียทั้งจิตรกรรม ลัสสีน้ำเงิน Selarik สีขาวตกแต่งหวังเป็นคุณ เป็นประจุลบที่ตัดนิวเคลียสเข้มข้นมากขึ้นหนาแน่น และเพิ่มเติม pejal, befits เช่นนั้นจิตสำนึกนี้ mengenal ผมจำได้ว่า ทั้งหลาย สิ่งที่เป็นคุณ mengingatku ?

Hola ห่วงเกมสุดท้ายที่ทำให้หัวเราะ เป็นครั้งแรกที่เกมที่น่าตื่นเต้นของเธอหลังจาก 9 เกมเกิน แต่เป็นการลงรายการบัญชีล่าสุด มันหมายความ ว่า ในหมู่ผู้ใช้มากมายที่ดึงดูดใจฉัน นอกจากนี้ เมื่อกลับไปยังพื้นที่ของ ospek นอกเวทีที่ได้ยืนอยู่หน้าหอประชุมวิทยาเขตทำให้ maba เบา และพร้อมที่จะแสดงของนอก เหตุการณ์เอาสถานที่ ทำ ospek วันสุดท้ายที่น่าประทับใจ แต่ว่าทันทีผมเห็นคุณ...


25 กันยายนสัมมนาแห่งชาติ 8 น้อยกว่า 15 นาที ผมเข้า gesa เตรียม keperluanku ทั้งหมดในขณะที่การย้ายอย่างรวดเร็วที่สุดและขับรถยานพาหนะด้วยความเร็วกระชับ
ฉันหยุดหน้าเดอะมอลล์ และเห็นเมืองซ้ายขวา พุทโธ่ อย่าได้จัดงานสัมมนา ชื่อของอาคารที่ยังต่างประเทศในหูของฉัน โทรศัพท์ ใช่โทรศัพท์ของฉันโปรดให้ข้อมูล และช่วยฉันในช่วงเวลาสำคัญนี้ ครั้งแรกเพื่อน Moza รู้ในวิทยาลัย เขาย่อในข้อความตอบกลับของฉัน และบ่งชี้ทิศทางของถนนกับอาคาร
ช่วงหลังพอไปถึงอาคาร Moza ยังคงซื่อสัตย์รอฉันห้อง
"ด่วน Ra ขาเข้าทั้งหมด "
ได้อาจารย์ Moza เสียงร้องซึ่งทำให้ขาของฉันอย่างช้า ๆ เดินเข้าไปหาชั้นลิฟท์.
2
ฉัน และ Moza เข้า และโอพระเจ้า... เขาก่อนฉัน เขามองผม และ ยิ้ม ให้ใส่เพียง ออกซิเจนในลิฟต์ก็เย็นได้ หัวใจพลันที่ตีได้เร็วขึ้น ทุกความรู้สึกที่เล่นในวงดนตรีประกอบด้วยเสียงและดนตรีไพเราะที่กระทบยอด สายพันธุ์ในระดับความลึกของบทกวีนี้ยอดเยี่ยมได้กลอนที่อ่าน
ลิฟท์ชั้น 2 จนถึง
Moza menyeretku เพื่อทำงานได้เร็วขึ้น ของเรามือถนนมือ โดยไม่ต้องเป็นห่วงถัดไปของฉันทางซ้าย และขวาหลัง จากที่ฉันถูกจ้องเธอจากด้านหลัง กรอกข้อมูลนักเรียนขาด และเขาจะอยู่ข้างฉันเธอมองฉันอีก พยายามปกติ และเพียงแค่มองจากตาถาวรที่พักที่จองเข้า
มันเป็นบิตของช่วงของขายาวเรื่อง เหตุการณ์ทั้งหมดอย่างรวดเร็วเป็นเครื่องที่ แต่มากยิงของฉันมากขึ้นเป็นการ เมฆินทร์ฉันลืมจดจำมากขึ้นชัดเจนด้วย
นาฬิกาข้อมือราคาที่ปฏิเสธของฉันไม่สามารถหยุด คิดว่า นี้ไม่มีเมล็ด เธอเริ่มเติบโตราก รากจะเริ่มแพร่กระจายไปยังพื้นผิวของดินที่ปลูก องค์ประกอบธาตุอาหารเริ่มมองการเติบโต แม้ว่าเขาไม่เคย kusiram เมฆินทร์ได้รากยาว และมีประสิทธิภาพมากขึ้น แม้ชอบไป memangangnya กลางแดดนั้นจะไม่มีชีวิตอยู่ คุณรู้หรือไม่ว่าทำไม ในใบสั่งที่ไม่มีวิญญาณ คุณพบกลางหวังมากกว่าความคาดหวังความหวังเขา คิดนี้ไม่ให้โอกาสเพียงน้อยนิดที่จะเจ็บ แต่ความรู้สึกของ awe ที่ menjumput พระองค์เริ่มต้นรอยต่อหัวใจของฉัน ทำให้ล่าช้าเล็กน้อยระหว่างลัชเธออคติทั้งหมด Propping ค่าช่องทั้งยาว lampooned.
เย็นลมเบา ๆ พูดสวัสดี เย็นเสียงต้อนรับของคนตี ลืม คำพูดของฉันจะถูกเขียนในสมองของฉันครึ่งหนึ่ง ค่อนข้างชอบนี้ตามลำพัง เพียงดูที่ตำแหน่งของฉันในน้ำยืนหาบัวครอบคลุมพื้นที่ที่เกือบได้หายไปไม่ ทำไมจะยังเลือกเวลาของคลื่นบนพื้นมหาสมุทรกวาดทั้งหมดต้องการ dienyahkan โดยไม่ต้องมีบิตของเรื่องนี้ sebait ในขณะที่ทำการเดินทางของชีวิตเราคิด shockingly long.
3 ปีประกอบด้วยความวุ่นวายและไม่ห้องเพียงน้อยนิดเพื่อแสวงหาทั้งหลาย สำหรับการพิจารณาใด ๆ ของพระองค์บางครั้งไม่อยาก ฉันเพิ่งมีเรื่องเชื่อมโยงผู้เชี่ยวชาญ และควรทำการศึกษาของฉัน เนื่องจากสัมมนาเมืองลาของฉัน มีความทรงจำที่หวานและบทเรียนชีวิต ช้าปิดวิทยาเขตด้วยหวังมากตระเวนไปวันใหม่ของฉัน ลาก่อน ทรงจำที่สวยงาม ฉันหวังว่าสักวันหนึ่งหมู่ mnemukan กาฬ
กลับของฉันรสปี 2 วันเดินทาง...ไปค่ะแบบ
ขณะมาก noise บล็อกทุกถนนเมนต์ ช่วงเวลาของเขามาสำหรับวันมาถึง ฉันมีชื่อ Magister และมงกุฎเป็น Coed coumlaude ไม่กี่สัปดาห์หลังจากที่ฉันกำลังทำงานในบริษัทยาในเมืองนี้
—
"อาหารกลางวันอีกหรา" เคนนีคิดญาติทำงานในสถานที่ของฉันของงาน
ซัน scorching ที่ไหม้เล็ก ๆ จุดในทุกคนที่ทำงาน Mengepulnya-เมืองหน้าผาควันและเสียงคำรามของผ่านการ berisiknya รถไปกับอาหารกลางวันเวลานี้ ถึงแม้ว่าผมขวาง แต่การเมืองจะมองเห็นได้อย่างชัดเจนผ่านกำแพงแก้วบนชั้น 2 นอกจากนี้ตำแหน่งของฉันและเคนนีถูกมุม และเที่ยวทั้งหมดด้านล่างขึ้น
"Bentar Ra ผมก่อน คุณรออาหาร pesen นี่ใช่ "
เคนนีและเฉพาะตอบ ด้วยการพยักหน้าและยิ้มแบบนั้น
วินาทีรอวินาทีที่รู้สึก berkali พับระยะเวลาจะนาน กับหน้าต่างและดูความอึกทึกของอย่างต่อเนื่องดูเหมือนติด ก็แต่เพียงแห่งเสือ