Sepotong Senja Untuk PacarkuAlina t

Sepotong Senja Untuk Pacarku
Alina tercinta, Bersama surat ini kukirimkan padamu sepotong senja–dengan angin, debur ombak, matahari terbenam, dan cahaya keemasan. Apakah kamu menerimanya dalam keadaan lengkap? Seperti setiap senja di setiap pantai, tentu ada juga burung-burung, pasir yang basah, siluet batu karang, dan barangkali juga perahu lewat di jauhan. Maaf, aku tidak sempat menelitinya satu persatu. Mestinya ada juga lokan, batu yang berwarna-warni, dan bias cahaya cemerlang yang berkeretap pada buih yang bagaikan impian selalu saja membuat aku mengangankan segala hal yang paling mungkin kulakukan bersamamu meski aku tahu semua itu akan tetap tinggal sebagai kemungkinan yang entah kapan menjadi kenyataan. Kukirimkan sepotong senja ini untukmu Alina, dalam amplop yang tertutup rapat, dari jauh, karena aku ingin memberikan sesuatu yang lebih dari sekedar kata-kata. Sudah terlalu banyak kata di dunia ini Alina, dan kata-kata, ternyata, tidak mengubah apa-apa. Aku tidak akan menambah kata-kata yang sudah tak terhitung jumlahnya dalam sejarah kebudayaan manusia Alina. Untuk apa? Kata-kata tidak ada gunanya dan selalu sia-sia. Lagi pula siapakah yang masih sudi mendengarnya? Di dunia ini semua orang sibuk berkata-kata tanpa peduli apakah ada orang lain yang mendengarnya. Bahkan mereka juga tidak peduli dengan kata-katanya sendiri. Sebuah dunia yang sudah kelebihan kata-kata tanpa makna. Kata-kata sudah luber dan tidak dibutuhkan lagi. Setiap kata bisa diganti artinya. Setiap arti bisa diubah maknanya. Itulah dunia kita Alina. Kukirimkan sepotong senja untukmu Alina, bukan kata-kata cinta. Kukirimkan padamu sepotong senja yang lembut dengan langit kemerah-merahan yang nyata dan betul-betul ada dalam keadaan yang sama seperti ketika aku mengambilnya saat matahari hampir tenggelam ke balik cakrawala. Alina yang manis, Alina yang sendu, Akan kuceritakan padamu bagaimana aku mendapatkan senja itu untukmu. Sore itu aku duduk seorang diri di tepi pantai, memandang dunia yang terdiri dari waktu. Memandang bagaimana ruang dan waktu bersekutu, menjelmakan alam itu untuk mataku. Di tepi pantai, di tepi bumi, semesta adalah sapuan warna keemasan dan lautan adalah cairan logam meski buih pada debur ombak yang menghempas itu tetap saja putih seperti kapas dan langit tetap saja ungu dan angin tetap saja lembab dan basah, dan pasir tetap saja hangat ketika kuusapkan kakiku ke dalamnya. Kemudian tiba-tiba senja dan cahaya gemetar. Keindahan berkutat melawan waktu dan aku tiba-tiba teringat padamu. “barangkali senja ini bagus untukmu,” pikirku. Maka kupotong senja itu sebelum terlambat, kukerat pada empat sisi lantas kumasukkan ke dalam saku. Dengan begitu keindahan itu bisa abadi dan aku bisa memberikannya padamu. Setelah itu aku berjalan pulang dengan perasaan senang. Aku tahu kamu akan menyukainya karena kamu tahu itulah senja yang selalu kamu bayangkan untuk kita. Aku tahu kamu selalu membayangkan hari libur yang panjang, perjalanan yang jauh, dan barangkali sepasang kursi malas pada sepotong senja di sebuah pantai di mana kita akan bercakap-cakap sembari memandang langit sambil berangan-angan sambil bertanya-tanya apakah semua ini memang benar-benar telah terjadi. Kini senja itu bisa kamu bawa ke mana-mana. Ketika aku meninggalkan pantai itu, kulihat orang-orang datang berbondong-bondong, ternyata mereka menjadi gempar karena senja telah hilang. Kulihat cakrawala itu berlubang sebesar kartu pos. Alina sayang, Semua itu telah terjadi dan kejadiannya akan tetap seperti itu. Aku telah sampai ke mobil ketika di antara kerumunan itu kulihat seseorang menunjuk-nunjuk ke arahku. “Dia yang mengambil senja itu! Saya lihat dia mengambil senja itu!” Kulihat orang-orang itu melangkah ke arahku. Melihat gelagat itu aku segera masuk mobil dan tancap gas. “Catat nomernya! Catat nomernya!” Aku melejit ke jalan raya. Kukebut mobilku tanpa perasaan panik. Aku sudah berniat memberikan senja itu untukmu dan hanya untukmu saja Alina. Tak seorang pun boleh mengambilnya dariku. Cahaya senja yang keemasan itu berbinar-binar di dalam saku. Aku merasa cemas karena meskipun kaca mobilku gelap tapi cahaya senja tentu cukup terang dilihat dari luar. Dan ternyata cahaya senja itu memang menembus segenap cahaya dalam mobilku,sehingga mobilku itu meluncur dengan nyala cemerlang ke aspal maupun ke angkasa. Dari radio yang kusetel aku tahu, berita tentang hilangnya senja telah tersebar ke mana-mana. Dari televisi dalam mobil bahkan kulihat potretku sudah terpampang. Aduh. Baru hilang satu senja saja sudah paniknya seperti itu. Apa tidak bisa menunggu sampai besok? Bagaimana kalau setiap orang mengambil senja untuk pacarnya masing-masing? Barangkali memang sudah waktunya dibuat senja tiruan yang bisa dijual di toko-toko,dikemas dalam kantong plastik dan dijual di kaki lima. Sudah waktunya senja diproduksi besar-besaran supaya bisa dijual anak-anak pedagang asongan di perempatan jalan. “Senja! Senja! Cuma seribu tiga!” Di jalan tol mobilku melaju masuk kota.Aku harus hati-hati karena semua orang mencariku. Sirene mobil polisi meraung-raung di mana-mana. Cahaya kota yang tetap gemilang tanpa senja membuat cahaya keemasan dari dalam mobilku tidak terlalu kentara. Lagi pula di kota, tidak semua orang peduli apakah senja hilang atau tidak. Di kota kehidupan berjalan tanpa waktu, tidak peduli pagi siang sore atau malam. Jadi tidak pernah penting senja itu ada atau hilang. Senja cuma penting untuk turis yang suka memotret matahari terbenam. Boleh jadi hanya demi alasan itulah senja yang kubawa ini dicari-cari polisi. Sirene polisi mendekat dari belakang. Dengan pengeras suara polisi itu memberi peringatan. “Pengemudi mobil Porsche abu-abu metalik nomor SG 19658 A, harap berhenti. Ini Polisi. Anda ditahan karena dituduh telah membawa senja. Meskipun tak ada aturan yang melarangnya, tapi berdasarkan…” Aku tidak sudi mendengarnya lebih lama lagi. Jadi kubilas dia sampai terpental keluar pagar tepi jalan. Kutancap gas dan menyelip-nyelip dengan lincah di jalanan. Dalam waktu singkat kota sudah penuh raungan sirene polisi. Terjadi kejar-kejaran yang seru.Tapi aku lebih tahu seluk-beluk kota, jalanan dengan cahaya yang bernmain warna, gang-gang gelap yang tak pernah tercatat dalam buku alamat, lorong-lorong rahasia yang hanya diperuntukkan bagi orang-orang di bawah tanah. Satu mobil terlempar di jalan layang, satu mobil lain tersesat di sebuah kampung, dan satu mobil lagi terguling-guling menabrak truk dan meledak lantas terbakar.Masih ada dua polisi bersepeda motor mengejarku. Ini soal kecil. Mereka tak pernah bisa mendahuluiku, dan setelah kejar-kejaran beberapa lama, mereka kehabisan bensin dan pengendaranya cuma bisa memaki-maki. Kulihat senja dalam saku bajuku. Masih utuh. Angin berdesir. Langit semburat ungu. Debur ombak menghempas ke pantai. Hanya padamulah senja ini kuserahkan Alina. Tapi Alina, polisi ternyata tidak sekonyol yang kusangka. Di segenap sudut kotak mereka telah siap siaga. Bahkan aku tak bisa membeli makanan untuk mengisi perutku. Bahkan di langit tanpa senja, helikopter mereka menyorotkan lampu di setiap celah gedung bertingkat. Aku tersudut dan akhirnya nyaris tertangkap. Kalau saja tidak ada gorong-gorong yang terbuka. Mobilku sudah kutinggal ketika memasuki daerah kumuh itu. Aku berlari di antara gudang, rumah tua,tiang serta temali. Terjatuh di atas sampah, merayapi tangga-tangga reyot, sampai seorang gelandangan menuntunku ke suatu tempat yang tak akan pernah kulupakan dalam hidupku. “Masuklah,” katanya tenang, “disitu kamu aman. Ia menunjuk gorong-gorong yang terbuka itu. Ada tikus keluar dari sana. Banya bacin dan pesing. Kutengok ke bawah. Kulihat kelelawar bergantungan. Aku ragu-ragu.Namun deru helikopter dengan lampu sorotnya yang mencari-cari itu melenyapkan keraguanku. “Masuklah, kamu tidak punya pilihan lain.” Dan gelandangan itu mendorongku. Aku terjerembab jatuh. Bau busuknya bukan main. Gorong-gorong itu segera tertutup dan kudengar gelandangan itu merebahkan diri di atasnya. Lampu sorot helikopter menembus celah gorong-gorong tapi tak cukup untuk melihatku. Kurabah senja dalam kantongku, cahayanya yang merah keemas-emasan membuat aku bisa melihat dalam kegelapan. Aku melangkah dalam gorong-gorong yang rupanya cukup tinggi juga. Kusibukkan kelelawar bergantungan yang entah mati entah hidup itu. Kulihat cahaya putih di ujung gorong-gorong. Air busuk mengalir setinggi lutut, namun makin ke dalam makin surut. Di tempat yang kering kulihat anak-anak gelandangan duduk-duduk maupun tidur-tiduran, mereka berserakan memeluk rebana dengan mata yang tidak memancarkan kebahagian. Aku berjalan terus melangkahi mereka dan coba bertahan. Betapa pun ini lebih baik daripada harus menyerahkan senja Alina. Di ujung gorong-gorong,di temapt cahaya putih itu, ada tangga menurun ke bawah. Kuikuti tangga itu. Cahaya semakin terang dan semakin benderang. Astaga. Kamu boleh tidak percaya Alina, tapi kamu akan terus membacanya. Tangga itu menuju ke mulut sebuah gua, dan tahukah kamu ketika aku keluar dari gua itu aku ada di mana? Di tempat persisi sama dengan tempat di mana aku mengambil senja itu untukmu Alina. Sebuah pantai dengan senja yang bagus:ombak,angin,dan kepak burung?tak lupa cahaya keemasan dan bias ungu pada mega-mega yang berarak bagaikan aliran mimpi. Cuma saja tidak ada lubang sebesar kartu pos. Jadi, meskipun persis sama,tapi bukan tempat yang sama. Aku berjalan ke tepi pantai. Tenggelam dalam guyuran alam yang perawan. Nyiur tentu saja, matahari, dan dasat lautan yang bening dengan lidah ombak yang berdesis-desis. Tak ada cottage , tak ada barbeque, tak ada marina. “semua itu memang tidak perlu. Senja yang bergetar melawan takdir membiaskan cahaya keemasan ke tepi semesta. Aku sering malu sendiri melihat semua itu. Alina, apakah semua itu mungkin diterjemahkan dalam bahasa?” Sambil duduk di tepi pantai aku berpikir-pikir, untuk apakah semua ini kalau tidak ada yang menyaksikannya? Setelah berjalan ke sana ke mari aku

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ชิ้นส่วนของทไวไลท์สำหรับแฟนของฉันผู้เดินทางของรัก พร้อมกับจดหมายนี้ ผมได้ส่งทั้งหลายชิ้นของทไวไลท์กับลม คลื่น แสงแดด และแสงทอง คุณยอมรับในสถานะของความสมบูรณ์หรือไม่ เช่นทไวไลท์ทุกทุกหาด แน่นอน ยังมีรูปเงาดำของปะการัง ทรายเปียก นก และบางทียังเรือผ่าน jauhan ขออภัย ฉันไม่ได้ไปตรวจสอบทีหนึ่ง มันควรจะมี เกินไป อคติสีสัน และแสงสดใส berkeretap lokan ร็อคในขยะเหมือนฝันเพียงเสมอทำให้ฉันปรารถนาในทุกสิ่งที่มักจะทำกับคุณแม้ว่าจะรู้ว่าทั้งหมดจะยังคงเป็นไปได้อย่างใดอย่างหนึ่งเมื่อจะกลายเป็น จริง ส่งตัวเย็นนี้คุณ Alina ในซองที่ปิดผนึก จากระยะไกล เนื่องจากอยากให้คุณบางสิ่งบางอย่างมากกว่าแค่คำ มากเกินไปแล้วคำในโลกนี้ผู้เดินทาง และคำ มันเปิดออก ไม่เปลี่ยนแปลงอะไร ฉันจะไม่เพิ่มคำที่มีอยู่มากมายในประวัติศาสตร์ของวัฒนธรรมมนุษย์ผู้เดินทาง เพื่ออะไร คำพูดลม ๆ แล้ง ๆ เสมอ และอวกาศ หรือ ใครเป็นยังยินดีที่จะได้ยินมัน ในโลกนี้ทุกคนไม่ว่างพูดด้วยไม่ว่า มีคนได้ยินก็ พวกเขายังไม่ได้รำคาญกับคำพูดของเขาเอง โลกที่มีมากเกินคำโดยไม่มีความหมายอยู่แล้ว คำได้แล้วล้น และไม่จำเป็นอีกต่อไป แต่ละคำสามารถถูกแทน ความรู้สึกเปลี่ยนความหมาย นั่นคือโลกของเราผู้เดินทาง ส่งชิ้นส่วนของสนธยาคุณ Alina คำรักไม่ ผมส่งทั้งหลายชิ้นของอาทิตย์อ่อนฟ้าเปิดจริงและต้องมีในสถานการณ์เดียวกันเป็นเมื่อฉันรับมันเป็นดวงอาทิตย์จมหลังฟ้า อลีนาหวาน wistful อลีนาจะ kuceritakan ทั้งหลาย การเจ็บทไวไลท์เพื่อให้คุณ ช่วงบ่ายที่ฉันนั่งคนเดียวบนชายหาด มองโลกที่ประกอบด้วยเวลา ดูวิธีเวลาถูกพันธมิตร incarnating มันธรรมชาติไปตา บนชายหาด ที่ขอบของโลก จักรวาลสีทองของเดอะสโตรกส์ และทะเล โลหะเหลวแม้ froth ของเซิร์ฟ crashing ในยังคงสีขาวเป็นผ้าฝ้ายและท้องฟ้ายังคงสีม่วงและลมยังชุ่มชื่น และเปียก และทรายก็อบอุ่นเมื่อ kuusapkan เท้าของฉันลงไป แล้วก็ค่ำ และเบาสั่น ความงามของการดิ้นรนกับเวลาและก็ความคิดของคุณ "บางทีก็สวัสดี คุณ ฉันคิดว่า แล้ว kupotong ทไวไลท์ก่อนที่จะสายเกินไป kukerat สี่ด้านของ kumasukkan แล้วในกระเป๋า มีความงามดังกล่าวที่สามารถตกแต่ง และฉันจะให้คุณ หลังจากนั้น ฉันเดินหน้าแรกกับความรู้สึกของความสุข ฉันรู้ว่า คุณจะรักมัน เพราะคุณรู้ว่า นั่นคือทไวไลท์ที่คุณจินตนาการสำหรับเราเสมอ ฉันรู้ว่า คุณจินตนาการวันหยุดยาว เดินทางไกล เสมอ และบางทีคู่นั่งเก้าอี้บนพระอาทิตย์บนชายหาดที่เราจะสนทนาขณะมองท้องฟ้าในขณะที่ฝันในขณะที่สงสัยว่า ถ้า ทั้งหมดนี้ได้เกิดขึ้นจริง ๆ ทไวไลท์ที่คุณสามารถนำมันทุก เมื่อฉันชายหาด ฉันเห็นผู้คนมาเป็นเบือ จะเปลี่ยนพวกเขาเป็นความโกลาหลการเนื่องจากหายยามอาทิตย์อัสดง ผมเห็นขอบฟ้าได้ perforated ของโปสการ์ดอลี อนิจจา ทั้งหมดที่เกิดขึ้นและสิ่งที่เกิดขึ้นจะอยู่ที่วิธีการ ผมเคยขึ้นรถของฉันเมื่อระหว่างฝูงชน เห็นคนชี้ไปที่ฉัน "เขาเอาคืนนั้น ผมเห็นเขาใช้ทไวไลท์เป็น" ผมเคยเห็นคนเหล่านั้นก้าวไปฉัน ดู gelagat มันทันทีป้อนก๊าซรถยนต์และ tancap "ตาม nomernya หมายเหตุ nomernya " ผมหลุดออกมาบนทางหลวง Kukebut รถไม่ มีความรู้สึกตกใจ แล้วข้าพเจ้าตั้งใจให้มันสำหรับคุณและทไวไลท์สำหรับคุณผู้เดินทางเท่านั้น ไม่ควรใช้มันจากฉัน อาทิตย์แสงทอง berbinar binar ในกระเป๋าได้ ฉันรู้สึกกังวล เพราะแม้ว่ารถของฉันแก้วไฟ มืดแต่ทไวไลท์ค่อนแน่นอนแสงมองเห็นจากภายนอก และมันเปิดออกแสงค่ำแน่นอนถูกเจาะไฟทั้งหมดในรถ เพื่อรถถูก coasting พร้อมเรืองแสงที่ยอดเยี่ยมยางมะตอย หรือเข้าไป ในพื้นที่ จากวิทยุ kusetel ฉันรู้ว่า ข่าวเกี่ยวกับการหายตัวไปของทไวไลท์ที่ลุกลามทุก จากโทรทัศน์ใน รถแม้แต่ เห็น potretku แล้วปูน Ouch ล่าสุด หายไปหนึ่งสนธยาคนเดียวเป็น paniknya เช่นนั้น อะไรไม่สามารถรอจนถึงวันพรุ่งนี้หรือไม่ ถ้าทุกคนใช้แฟนของเธอเพื่อค่ำคืนละ บางทีเวลามีจริงทำทไวไลท์โคลนสามารถขายในร้านค้า บรรจุในถุงพลาสติก และขายที่ห้าฟุต ถึงเวลารับเด็กทไวไลท์ขายขนาดใหญ่ที่ผลิต hawkers ที่ "ทไวไลท์ ทไวไลท์ เพียงหนึ่งพันสาม" บนมอเตอร์เวย์ ขับรถของฉันรถป้อนเมือง ฉันต้องระวังเพราะทุกคน mencariku ไซเรนส์ wailing รถตำรวจทุก อยู่เมือง resounding ที่เรืองแสง โดยสนธยาจะได้แสงสีทองจากภายในรถไม่สบายเกินไป นอกจากนี้ คนที่ไม่ดูแลถ้าทไวไลท์หายไป หรือไม่ ไปในเมืองไม่ มีเวลา ไม่เที่ยงเช้าบ่ายหรือกลางคืน จึงไม่สำคัญค่ำคืนจะมี หรือไม่ ทไวไลท์เพียงสำคัญสำหรับนักท่องเที่ยวที่ชอบการถ่ายรูปพระอาทิตย์ตก อาจจะเพียงเพื่อเหตุผลที่ผมนำมานี้ทไวไลท์ขอสำหรับตำรวจ ไซเรนส์ตำรวจที่กำลังจากด้านหลัง กับลำโพงที่ตำรวจให้คำเตือน "โปรแกรมควบคุมของพอร์ชรถสีเทาโลหะเลข SG 19658 A กรุณาหยุด ตำรวจอยู่ คุณถูกจับกุมเนื่องจากผู้ถูกกล่าวหาได้รับมา ถึงแม้ว่าไม่มีกฎที่ห้ามมัน แต่ตาม..." ฉันไม่ยอมฟังอีกต่อไป ดังนั้น kubilas ออกกรอบเด้งปิดเขาจนถึงขอบถนน Kutancap แก๊สและบีบ-nyelip มีคล่องตัวในการ ในช่วงเวลาสั้นๆ เมืองแล้วเต็มของ wailing ตำรวจเรนส์ ไปอยู่สนุก romp แต่ดีกว่ารู้ ins และมือตกของเมือง ถนนที่ มี bernmain แสงสี สนามมืดที่ไม่เคยบันทึกในสมุดรายชื่อ hallways ลับที่มีวัตถุประสงค์เฉพาะสำหรับคนใต้ดิน มีออกรถหนึ่งในอาชีพ รถอื่น ๆ ก็หายไปในหมู่บ้าน และรถชนเข้ากับรถบรรทุกและ terguling guling ระเบิดแล้วไฟอีก มียังสองตำรวจคนนั้นได้ไล่ฉันผ่านการปั่นจักรยานมอเตอร์ นี่คือปัญหาขนาดเล็ก พวกเขาไม่เคย mendahuluiku และหลัง romp บางยาว เรียกใช้ออกจากก๊าซ และผู้ขับขี่ความสามารถเท่านั้น cussing เห็นทไวไลท์ในกระเป๋าเสื้อของฉัน ยังคงเหมือนเดิม ลม rustled ท้องฟ้าเป็นสีม่วง ท่อง crashing บนชายหาด ห้องเย็นนี้ฉันมี padamulah อาลีน่า แต่ ไกล่ ตำรวจ kusangka ที่ sekonyol เห็นได้ชัดว่าไม่ ในมุมของกล่อง จะได้พร้อม แม้ฉันไม่สามารถซื้ออาหารเพื่อเติมเต็มท้องของฉัน แม้ในท้องฟ้าโดยสนธยา เฮลิคอปเตอร์ของ shone ไฟในทุกสถานทูตหลายอาคาร จนมุม และจน เกือบจับ ถ้าเดียวที่มี น้ำไม่มีเปิด รถอยู่ kutinggal เมื่อป้อน slums ถูก ผมวิ่งระหว่างคลังสินค้า อายุบ้าน เสาเป็น temali อยู่เหนือบันไดขยะ สาธารณตระเวน จนกว่ากุ๊ยนำฉันไปที่ไม่มีวันลืมในชีวิต "โธ่," เธอกล่าวอย่างเงียบ ๆ "คุณได้ปลอดภัย เขาชี้ไปที่เปิดท่อระบายน้ำที่ มีหนูมาออกจากที่นั่น ยา bacin และ pesing Kutengok ลง เห็นค้างคาวที่ถูกระงับ ผมรี ๆ รอ ๆ อย่างไรก็ตาม เสียงคำรามของ helicopters กับไฟ sorotnya สำหรับการตัดออก keraguanku ดู "มาใน คุณมีทางเลือกอื่นไม่" และตูดของที่ผลักดันผม ผม terjerembab อยู่ กลิ่นของ busuknya แทนหลัก ท่อระบายน้ำที่ถูกปิดทันที และข้าพเจ้าได้ยินจรจัดมันลงบนมัน เฮลิคอปเตอร์ searchlights เจาะรอยแตกของท่อน้ำทิ้งแต่ไม่พอที่จะเห็นฉัน ทไวไลท์ Kurabah ใน kantongku ไฟสีแดงจะทำ keemas emasan สามารถเห็นในมืด ฉันก้าวในท่อระบายน้ำที่เห็นได้ชัดค่อนข้างสูงเช่น Kusibukkan ค้างคาวถูกระงับอยู่ตายหรืออาศัยอยู่ ผมเห็นแสงสีขาวที่ปลายของท่อน้ำทิ้ง น้ำเน่าไหล knee-deep แต่เมฆินทร์เป็นเมฆินทร์ subsided ในแห้งผมเคยเห็นเด็กจรจัดนั่ง หรือนอนลง พวกเขากอด tambourine ด้วยตากระจายที่ส่งความสุข ฉันไปบนข้ามพวกเขา และพยายามที่จะอยู่รอด วิธีนี้จะใดดีกว่ากว่าทไวไลท์ควรส่งผู้เดินทาง ที่ปลายของราง แสงขาว temapt มีบันไดน้อยที่ด้านล่าง บันไดเห็นมัน ไฟกำลังสว่าง และสดใสมากขึ้น พุทโธ่ คุณอาจไม่เชื่อว่าผู้เดินทาง แต่คุณจะยังอ่านได้ บันไดที่หัวเป็นปากถ้ำ และคุณรู้ว่าเมื่อฉันได้รับออกมาจากถ้ำผมไม่ ในสถานการ persisi เหมือนกับสถานที่ที่ฉันเอาพระอาทิตย์ตกที่คุณ Alina ชายหาดกับเย็นดี: คลื่น ลม และปีกนก? ไม่ลืมเดินเส้นทแยงสีทองของแสง และสีม่วงในร็อคร็อคเช่นกระแสของความฝันได้ หลุมไม่เพียงบัตรลง. ดังนั้น แม้ว่าตรงเหมือนกัน แต่ไม่ของเดียวกัน ฉันเดินไปขอบของชายหาด ดื่มด่ำกับธรรมชาติเราเป็นเทวราชา ปาล์มโกรฟของ ดวงอาทิตย์ และทะเลใสกับลิ้น dasat คลื่น berdesis-desis ไม่คอทเทจ บาร์บีคิวไม่ ไม่มีมารีน่า "ทั้งหมดมันไม่ได้จำเป็น ทไวไลท์ที่สั่นสะเทือนกับชะตากรรมของแสงทอง membiaskan ไปขอบของจักรวาล ฉันมักจะอายตัวเองเห็นมันทั้งหมด ผู้เดินทาง ทำทั้งหมดที่สามารถแปลเป็นภาษาหรือไม่" ขณะนั่งอยู่ริมชายหาด ผมวัตถุประสงค์ การดำเนินการทั้งหมดนี้ถ้าใครดู หลังจากเดินชมมีให้ฉัน

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ชิ้น Dusk
เพื่อแฟนของฉันอลีนาที่รักร่วมกับจดหมายฉบับนี้ผมส่งคุณค่ำต่อลมคลื่นพระอาทิตย์ตกและแสงสีทอง คุณยอมรับมันอยู่ในสภาพที่สมบูรณ์หรือไม่? เหมือนค่ำบนชายหาดทุกแน่นอนนอกจากนี้ยังมีนกทรายเปียกหินเงาและบางทีอาจจะยังเรือผ่านในระยะไกล ขอโทษนะฉันไม่ได้มีเวลาที่จะตรวจสอบหนึ่งโดยหนึ่ง นอกจากนี้ยังควรหอยหินที่มีสีสันและมีอคติแสงที่ยอดเยี่ยมซึ่ง berkeretap บนฝาเหมือนฝันเสมอทำให้ฉันฝันของทุกสิ่งที่ส่วนใหญ่มีแนวโน้มที่จะทำกับคุณ แต่ฉันรู้ว่ามันจะยังคงเป็นไปได้ว่าในบางจุดกลายเป็นความจริง ผมส่งชิ้นส่วนช่วงเย็นวันนี้ลีนาในซองปิดผนึกจากระยะไกลเพราะผมต้องการที่จะให้สิ่งที่มากกว่าเพียงแค่คำพูด สำหรับคำพูดมากเกินไปในโลกอลีนาและคำว่าเห็นได้ชัดว่าไม่ได้เปลี่ยนแปลงอะไร ฉันจะไม่เพิ่มคำที่ได้รับนับไม่ถ้วนในประวัติศาสตร์ของวัฒนธรรมของมนุษย์อลีนา สำหรับสิ่งที่? คำพูดที่ไม่มีจุดหมายและมักจะอยู่ในไร้สาระ อย่างไรก็ตามที่ยังคงต้องการที่จะได้ยิน? ทุกคนในโลกนี้ไม่ว่างที่จะพูดโดยไม่คำนึงถึงว่ามีคนอื่น ๆ ที่ได้ยินมัน ในความเป็นจริงพวกเขายังไม่ได้เกี่ยวข้องกับคำพูดของเขา โลกที่มีส่วนเกินของคำไม่มีความหมาย คำล้นและไม่จำเป็น แต่ละคำจะถูกแทนที่วิธี ความหมายแต่ละคนสามารถเปลี่ยนแปลงความหมาย นั่นคือโลกที่เราอลีนา ผมส่งชิ้นส่วนของสนธยาอลีนาไม่คำพูดของความรัก ผมส่งชิ้นส่วนของสนธยาท้องฟ้าสีแดงจริงและมีจริงๆนุ่มอยู่ในสภาพเดียวกับเมื่อฉันหยิบมันขึ้นเมื่อดวงอาทิตย์จะจมอยู่เบื้องหลังเกือบขอบฟ้า หวานอลีนา, อลีนากำลังเศร้าฉันจะบอกคุณว่าฉันได้รับค่ำสำหรับคุณ บ่ายวันนั้นผมนั่งอยู่คนเดียวบนชายหาดที่มองโลกซึ่งประกอบด้วยเวลา ดูที่วิธีการพื้นที่และพันธมิตรเวลาธรรมชาติรวบรวมมันตาของฉัน บนริมทะเลบนขอบของโลกจักรวาลคือเฉดสีทองและน้ำทะเลเป็นโลหะเหลวแม้ว่าโฟมบนคลื่นกระแทกก็ยังคงเป็นสีขาวเป็นผ้าฝ้ายและท้องฟ้ายังคงสีม่วงและลมยังชื้นและเปียกและทรายก็ยังคงอบอุ่นเมื่อ kuusapkan ขาของฉันเป็นมัน แล้วก็มืดและแสงสั่น ความงามของการดิ้นรนกับเวลาและผมก็คิดว่าคุณ "เย็นวันนี้อาจจะเป็นสิ่งที่ดีสำหรับคุณ" ผมคิดว่า ดังนั้นผมจึงตัดมันก่อนที่จะพลบค่ำสายเกินไป kukerat ทั้งสี่ด้านบนแล้วลื่นลงในกระเป๋าของเขา วิธีการที่จะสามารถเสริมความงามนิรันดร์และฉันจะให้มันอยู่กับคุณ หลังจากนั้นฉันก็มีความสุขที่บ้าน ฉันรู้ว่าคุณจะรักมันเพราะคุณรู้ว่าคุณจินตนาการสนธยาเสมอสำหรับเรา ฉันรู้ว่าคุณเคยคิดเสมอวันหยุดยาวเดินทางที่ยาวนานและบางทีคู่ของเก้าอี้นอนบนชิ้นส่วนของพลบค่ำบนชายหาดที่เราจะดำเนินการเกี่ยวกับการสนทนาในขณะที่มองท้องฟ้าในขณะที่ฝันสงสัยว่าทั้งหมดนี้จริงๆ ได้เกิดขึ้น สนธยาตอนนี้คุณสามารถใช้มันทุกที่ เมื่อผมออกจากชายหาดที่ผมเห็นคนเข้ามาใน droves, เปลี่ยนไปเป็นความโกลาหลเพราะมืดก็หายไป ผมเห็นเส้นขอบฟ้าเป็นกลวงสำหรับโปสการ์ด อลีนาที่รักสิ่งที่เกิดขึ้นและสิ่งที่จะอยู่ที่วิธีการที่ ฉันไปที่รถเมื่อฝูงชนที่เห็นคนชี้มาที่ผม "เขาเอาสนธยามัน! ผมเห็นเขาถ่ายทำในเย็นวันนั้น! "ผมเห็นคนก้าวต่อฉัน เห็นว่าผมได้ทันทีในรถและขั้นตอนที่เกี่ยวกับก๊าซ "nomernya บันทึก! บันทึกหมายเลขสำหรับคุณ! "ฉันกระโดดลงบนทางหลวง Kukebut รถของฉันโดยไม่รู้สึกหวาดกลัว ผมตั้งใจที่จะให้ในเย็นวันนั้นสำหรับคุณและสำหรับคุณคนเดียวอลีนา ไม่มีใครควรจะเอามันไปจากฉัน แสงยามเย็นที่โกลเด้นได้รับการสว่างขึ้นในกระเป๋า ผมรู้สึกกังวลเพราะแม้ว่ากระจกรถของฉันที่มืด แต่ก็ค่อนข้างแสงยามเย็นที่สดใสมองจากด้านนอก และปรากฎแสงตอนเย็นได้แน่นอนเจาะแสงในรถของฉันเพื่อให้รถของฉันได้รับการเลื่อนเปลวไฟที่ยอดเยี่ยมไปยังสนามบินและขึ้นไปบนท้องฟ้า ของ kusetel วิทยุผมทราบข่าวการสูญเสียของสนธยาได้แพร่กระจายทุกที่ โทรทัศน์ในรถมองเห็นได้แม้ภาพของฉันได้รับการแสดง อุ๊ยตาย ใหม่หายหวาดกลัวอยู่คนเดียวตอนเย็นหนึ่งเช่นเดียวกับที่ สิ่งที่ไม่สามารถรอจนถึงวันพรุ่งนี้? เกิดอะไรขึ้นถ้าทุกคนใช้เวลาพลบค่ำของแฟนสาวของเขาแต่ละคน? บางทีมันอาจจะถูกสร้างขึ้นเวลาพลบค่ำเทียมที่สามารถขายในร้านค้าที่บรรจุในถุงพลาสติกและขายบนทางเท้า มันเป็นเวลาพลบค่ำอย่างหนาแน่นผลิตเพื่อที่จะขายแผงลอยเด็กที่สี่แยก "สนธยา! ทไวไลท์! เพียงหนึ่งพันสาม! "ในทางเข้าทางหลวง city.I ขับรถรถของฉันจะต้องระมัดระวังเพราะทุกคนที่กำลังมองหา ไซเรนตำรวจร่ำไห้ทุกที่ ไฟเมืองก็ยังคงดังก้องโดยไม่ทำให้แสงสนธยาทองของรถของฉันไม่ชัดเจนเกินไป อย่างไรก็ตามในเมืองทุกคนไม่ใส่ใจว่ามืดหายไปหรือไม่ ในเมืองที่มีการเดินของชีวิตไม่คำนึงถึงเวลาเช้าไม่เที่ยงช่วงบ่ายหรือเย็น ดังนั้นค่ำที่สำคัญไม่เคยมีอยู่หรือหายไป Dusk เพียงที่สำคัญสำหรับนักท่องเที่ยวที่ชื่นชอบการถ่ายภาพพระอาทิตย์ตก มันอาจจะเป็นด้วยเหตุผลเพียงว่าผมดำเนินการช่วงเย็นวันนี้ตามหาตำรวจ ไซเรนตำรวจใกล้เข้ามาจากด้านหลัง ตำรวจกับลำโพงเตือน "คนขับรถปอร์เช่รถโลหะสีเทาจำนวน 19 SG 658 A, โปรดหยุด ตำรวจนี้ คุณถูกจับเพราะถูกกล่าวหาว่านำค่ำ ถึงแม้จะมีกฎกับมันไม่ได้ แต่ขึ้นอยู่กับ ... "ฉันไม่ต้องการที่จะได้ยินมันอีกต่อไป ดังนั้น kubilas ให้เขาตีกลับออกรั้วริมถนน ก๊าซ Kutancap และการทอผ้าอย่างว่องไวบนท้องถนน ในช่วงเวลาสั้น ๆ ในเมืองที่เต็มไปด้วยเสียงไซเรนตำรวจ เกิดขึ้นวิ่งเล่น seru.Tapi ที่ฉันอยากจะรู้ ins ลึกหนาบางของเมืองถนนที่มีสีอ่อน bernmain ตรอกซอกซอยที่มืดไม่เคยถูกบันทึกไว้ในสมุดที่อยู่ที่ทางเดินลับมีเฉพาะสำหรับคนใต้ดิน รถยนต์คันหนึ่งถูกโยนลงบนสะพานลอย, รถอื่น ๆ หายไปในหมู่บ้านและรถยนต์อีกหนึ่งตีรถบรรทุกกลิ้งไปมาและระเบิด terbakar.Masih แล้วมีตำรวจสองนายบนรถจักรยานยนต์ไล่ นี้เป็นเรื่องเล็ก ๆ พวกเขาไม่เคยได้ก่อนที่ฉันและหลังจากการไล่ล่าบางครั้งที่พวกเขาวิ่งออกมาจากก๊าซและไรเดอร์เท่านั้นที่สามารถสาปแช่ง ผมเห็นทไวไลท์ในกระเป๋าเสื้อของฉัน ยังคงเหมือนเดิม ลม rustled ท้องฟ้าสีม่วง คลื่นกระแทกลงบนชายหาด เฉพาะช่วงเย็นวันนี้ผมให้เจ้าอลีนา อลีนา แต่ตำรวจไม่ได้โง่ที่ฉันคิดว่า ที่มุมทั้งกล่องที่พวกเขาได้เตรียมไว้ ฉันจะไม่ได้ซื้ออาหารเพื่อเติมเต็มท้องของฉัน แม้จะอยู่ในท้องฟ้าโดยไม่ต้องพลบค่ำเฮลิคอปเตอร์ที่พวกเขาส่องไฟในอาคารทุกรอยแยก ฉันมุมและในที่สุดก็จับได้เกือบ ถ้าเพียง แต่มีท่อระบายน้ำเปิด ผมออกจากรถของฉันอยู่แล้วเมื่อเข้าสู่พื้นที่ชุมชนแออัด ฉันวิ่งระหว่างโกดัง, บ้านเก่าเสาและเสื้อผ้า ลงบนขยะปีนบันไดง่อนแง่นกับชายจรจัดนำฉันไปสถานที่ที่ฉันจะไม่ลืมในชีวิตของฉัน "มา" เขากล่าวอย่างใจเย็น "คุณปลอดภัยมี เขาชี้ไปที่ท่อระบายน้ำเปิดที่ มีหนูออกจากที่นั่นได้ Banya เน่าเสียและปัสสาวะ ผมมองลง ผมเห็นค้างคาวห้อย ฉันสงสัยเสียงคำราม ragu.Namun ของเฮลิคอปเตอร์ที่มีสปอตไลที่กำลังมองหาที่จะขจัดความสงสัย "Come on, คุณไม่มีทางเลือกอื่น." และคนจรจัดผลักดันให้ฉัน ฉันล้มลง กลิ่นเหม็นไม่ได้เล่น culverts ถูกปิดทันทีและผมได้ยินคนจรจัดนอนลงบนมัน เฮลิคอปเตอร์ปอตไลท์เจาะท่อระบายน้ำ แต่ไม่พอที่จะเห็น Kurabah พลบค่ำในกระเป๋าของฉันแสง keemas สีแดงสีทองทำให้ฉันจะได้เห็นในที่มืด ผมก้าวเข้าไปในท่อระบายน้ำจะเห็นได้ชัดค่อนข้างสูงเช่นกัน ค้างคาว Kusibukkan แขวนอยู่หรือตายก็รู้ว่าใคร ผมเห็นแสงสีขาวในตอนท้ายของท่อระบายน้ำที่ ฟาวล์น้ำไหลเข่าลึก แต่มากขึ้นเข้าไปในดาวน์มากขึ้น ผมเห็นในที่แห้งและเด็กจรจัดนั่งหรือนอน, พวกเขาจะนอนกอดกลองด้วยดวงตาที่ไม่แผ่ความสุข ผมก็ยังคงที่จะก้าวเหนือพวกเขาและพยายามที่จะอยู่รอด ไม่ว่าวิธีการนี้จะดีกว่าที่มีค่ำมือลีนา ในตอนท้ายของท่อระบายน้ำที่อยู่ในแสงไฟสีขาว temapt มีบันไดลง ผมทำตามบันได กลายเป็นแสงสว่างและสดใสมากขึ้น พุทโธ่ คุณอาจไม่เชื่อลีนา แต่คุณจะยังคงที่จะอ่านมัน บันไดที่นำไปสู่ปากถ้ำและคุณจะรู้ว่าเมื่อฉันได้รับออกจากถ้ำที่ฉันได้หรือไม่? ในความแม่นยำเท่ากับสถานที่ที่ฉันจะเอามันคุณลีนาค่ำ มีหาดที่มีช่วงเย็นที่ดี: คลื่นลมและพนังนกอย่าลืมแสงสีทองและเมฆสีม่วงอคติถูกลอยเหมือนกระแสของความฝันได้หรือไม่ มันเป็นเพียงว่ามีหลุมไม่มีโปสการ์ด ดังนั้นถึงแม้จะเหมือนกัน แต่ไม่ได้อยู่ในสถานที่เดียวกัน ฉันเดินไปที่ริมน้ำ แช่อยู่ในธรรมชาติบริสุทธิ์สาด Nyiur แน่นอนแสงแดดและน้ำทะเลใส Dasat ด้วยลิ้นร้อนคลื่น มีกระท่อมไม่มี, บาร์บีคิวไม่มีไม่มีท่าจอดเรือ "มันไม่จำเป็น ทไวไลท์สั่นกับชะตากรรมหักเหแสงสีทองที่ขอบของจักรวาล ผมมักจะละอายใจของตัวเองเห็นมัน อลีนาไม่ว่าจะอาจจะมีการแปลเป็นภาษาได้หรือไม่ "นั่งอยู่บนชายหาดที่ผมคิดว่าถ้าทั้งหมดนี้คือว่าไม่มีใครที่เห็นมันได้หรือไม่ หลังจากที่เดินไปมาให้ฉัน