Gue paling males kalau udah liburan

Gue paling males kalau udah liburan sekolah. Hari libur adalah hari yang paling membahagiakan buat sebagian orang, tapi enggak buat gue. Bagi gue hari libur membuat gue menjadi manusia lumut. Gue hanya ngendok di rumah, sambil berpikir kapan gue bisa ngeluarin telur dari pantat. Tapi itu semua semakin diperparah saat bokap nyuruh gue untuk jaga toko baju khusus ibu-ibu yang dia punya.

Gue paling males kalau udah kaya gini. Menurut perhitungan gue, satu hari di toko sama saja seribu hari di kehidupan nyata. Di toko, gue seperti terisolasi. Gue enggak bisa ngapa-ngapain, gue hanya duduk manis di belakang meja.

“pan, bla bla bla bla PITIH bla bla bla bla” nenek gue mencoba berbicara dengan gue menggunakan bahasa padang. Dan gue enggak ngerti sama sekali bahasa padang. Tingkat kesulitan bahasa padang dua kali lipat susahnya dibanding bahasa inggris.

“iya nek.” Gue menjawab sok ngerti, padahal hanya satu kata yang gue ngerti dari apa yang dia omongin, PITIH (uang).

Nenek gue termasuk ke dalam kategori nenek okem, walaupun usianya sudah tujuh puluh lebih tapi dia selalu mempunyai semangat untuk pergi ke toko. Walaupun kerjaan dia hanya duduk dan tiduran (persis seperti yang gue lakukan) tapi dia begitu semangat menjalani rutinitas barunya. Dia merasa takut kalau harus ditinggal di rumah sendirian, makanya dia selalu ikut ke toko.

Hari itu gue udah dateng ke toko dari jam sebelas pagi, biasanya sih gue datangnya lebih siangan. Tapi berhubung bokap gue nyuruhnya pagi, ya sudah gue datangnya jam segitu. Di hari libur seperti ini, para pemburu fashion memang lagi rame-ramenya, toko gue pun menjadi salah satu incaran para ibu-ibu gaul ini dan ini merupakan kabar buruk untuk gue. Benar. semakin banyak pelanggan, berarti semakin banyak ibu-ibu. Semakin banyak ibu-ibu, maka semakin banyak pula sel-sel otak gue yang akan rusak. Inti dari segala inti: gue paling ogah kalau harus berhadapan sama ibu-ibu.

Dan bener aja, hanya butuh waktu satu jam, toko gue udah jadi kaya ragunan. Ibu-ibu membeludak. Berhubung karyawan bokap gue cuma ada dua dan konsumen yang dateng sudah tidak terhitung lagi, maka dengan berat hati gue terpaksa membantu melayani ibu-ibu ini.

“mas yang ini berapa?” Kata seorang konsumen, menunjuk sebuah baju gamis merah.
“oh, yang itu 250 bu.” Gue sok ngerti, padahal gak tahu harga aslinya berapa.
“mahal amat.”
“bisa kurang kok bu.” Gue bersikap sok baik, padahal hati gue udah ngegerutu dari tadi.

Ibu heboh ini terus saja bertanya harga-harga baju sama gue, otak gue udah mulai ruwet gara-gara manusia satu ini. Tapi berhubung gue berperan sebagai produsen yang baik, gue pun memberikan pelayanan yang full kepada ibu yang satu ini. Oh iya, ibu ini membawa seorang anak laki-laki, item. kurus. Kira-kira usianya baru dua tahun. Dari tadi gue perhatiin anak ini gak mau diem.

Dia gupek sendiri di atas gendongan sang ibu (ya iyalah, kalau di bawah diseret namanya) mungkin dia bosen merhatiin ibunya yang dari tadi muter-muter enggak karuan mencari baju yang cocok untuk badan gendutnya.

“mak.. empet,” anak tuyul itu ngomong dengan tidak jelas. Mungkin dia udah enggak sabar untuk pulang, terus netek sama ibunya.
“iya nak, bentar lagi ya.” Kata sang ibu, masih sambil memilih-milih baju.
“owek..owek (bener gak anak batita nangis kaya gini suaranya?)” anak tuyul itu nangis.

Sang ibu berusaha mendiamkan sang anak. Sang anak nangis makin kencang. Gue garuk-garuk kepala.
Di saat seperti ini mendengar anak kecil nangis itu rasanya seperti terdampar di gurun sahara 7 hari 7 malem. Panas.

“ai kenapa nangis.” Lagi-lagi gue mencoba sok baik dengan mencubit pelan pipi anak tuyul itu.
“OWEK..OWEK.” dia nangis makin kencang.

Ibunya masih berusaha menenangkan si tuyul kecil itu “cep..cep..cep diem nak, nanti disunat loh sama om ini” sambil nunjuk ke gue.

Gue hanya senyum jelek sambil berpikir apakah muka gue memang bener mirip tukang sunat. Gue mulai mencari akal untuk mendiamkan tuyul satu ini. Tapi di sini gak ada mainan yang bisa membuat dia tenang yang ada hanya sebuah lakban yang dari tadi nangkring di samping gue. Melihat lakban yang begitu menggoda, otak licik gue mulai mendapat ide gila. Bagaimana kalau mulut anak tuyul itu gue lakban aja ya biar diem.

Berhubung saat ini gue masih berperan sebagai produsen yang baik hati, maka ide gila itu urung gue lakukan. Mata gue mencari-cari lagi, akhirnya tanpa sengaja gue menemukan sebuah benda berbentuk bulat, berwarna hitam, terletak tepat di bawah meja. Bola. Gue menemukan bola, entah dari mana datengnya itu bola, gue enggak mikirin. Yang penting itu bola gue ambil dan gue berikan kepada si tuyul kecil itu. Berharap dia menyukainya.

“ini kakak punya bola nih.” Gue berusaha merayu si tuyul agar tenang, sambil melempar-lemparkan bolanya ke atas, berharap si tuyul akan tertarik.

Si tuyul mulai tenang. Matanya sekarang mingikuti irama bola yang lagi gue lempar-lempar ke atas. Merasa mendapatkan sedikit kesempetan, gue langsung aja kasihin itu bola (malang) ke si tuyul. Dan dengan cepatnya, sekarang bola (malang) itu sudah berpindah tangan ke si tuyul.

Sekarang, si tuyul kesenengan. Ibunya memandang puas ke arah gue.
Dan, tekanan darah gue mulai turun.

Setelah urusan dengan si tuyul kecil selesai, gue kembali menawarkan baju ke ibunya. Tapi masalahnya, menawarkan baju ke ibu itu sama aja seperti mau nonjok jastin biber. Susah bener. Dari sekian banyak model baju yang ada, tidak ada satu pun yang menarik di mata dia. Gue mulai gak yakin kalau dia bakalan beli.
“bingung amat ya.” Kata ibu itu, sambil garuk-garuk gigi. “kalau gamis merah yang tadi cocok gak ya buat saya.”
“cocok kok bu,” kata gue, sotoy “bagus itu, kesannya mewah.”
“coba lihat ada warna apa aja.”
“banyak bu, bentar ya.”

Saat gue balik badan untuk mengambil barang pilihan ibu itu, tiba-tiba “PLAK”
“AAAHHH!!!.” kepala gue ada yang nyabit.

Gue pikir itu mungkin sebuah peluru nyasar dari polisi yang mencoba menembak seorang maling ayam, yang malah mengenai gue. Gue usap-usap kepala gue ternyata enggak berdarah. Gue balik badan. Dan gue melihat si tuyul kecil itu cekikikan gak karuan. Tangannya sudah tidak memegang bola lagi. Gue merasa ada yang ganjil di sini. Sekarang gue melirik ke arah ibunya, ternyata ibunya lagi senyum mesem ngelihat gue. Gue masih bengong karena kejadian ini.

“ih kok malah nimpuk abang nya si nak,” kata sang ibu “jangan gitu.”
“hehehe…” si tuyul malah cekikikan.
Gue baru tahu kalau kepala gue ditimpuk sama si tuyul kampret itu. DASAR TUYUL ITEM, GAK TAU DIRI LU!

Gue masih kesel sama tragedi tuyul item itu, bagaimana enggak? Gue udah capek-capek ngelayanin kemauan ibu gaul itu dengan lamanya plus dapet hadiah timpukan dari anaknya, si tuyul item. Tapi mereka pergi tanpa membeli satu pun barang dagangan di toko gue. Awas lo kesini lagi!

Keadaan di toko sekarang sudah kembali normal dan gue udah bisa santai-santai lagi. Konsumen yang masuk pun masih bisa ditanganin oleh dua orang karyawan besutan bokap gue, jadi gue gak perlu repot-repot lagi untuk bantuin ngelayanin. Bos gila.

Kalau lagi kaya gini, gue paling seneng melihat-lihat buku catetan toko, yang di dalamnya berisi pemasukan toko setiap harinya. Gue baru sadar, ternyata pemasukan yang diterima bokap gue dari berdagang setiap harinya bisa mencapai satu jutaan, bahkan lebih. Itu baru satu satu toko, sedangkan bokap gue punya lima toko (bukan nyombong lo!) jadi bisa dipastikan sehari ayah gue memperoleh keuntungan kurang lebih lima jutaan. Cukup buat ngegaji PNS selama dua bulan.

Rahasia kenapa bokap selalu menuntut gue agar bisa berdagang pun terkuak. Gara-gara buku catetan ajaib itu, gue semakin ingin mencoba berdagang. Agar bisa lebih dari bokap gue dan satu hal yang membuat gue mantap untuk bisa berdagang di suatu hari nanti adalah, kenyataan bahwa Nabi Muhammad SAW sekalipun adalah seorang pedagang. Dan berdagang adalah suatu pekerjaan terbaik dari yang terbaik. Dari berdagang pula nantinya gue akan bisa menciptakan lapangan pekerjaan buat orang banyak. Mantap.

Beberapa menit setelah hayalan gue menjadi pedagang (yang katanya) sukses berakhir, bokap gue dateng.

“udah laris berapa pan?” Bokap gue nanya.
“udah sejuta lebih tuh yah.” Jawab gue bangga, padahal yang dari tadi ngelarisin itu karyawan bokap bukan gue.
“alhamdulillah, dagang itu enak kan?” Lanjut bokap gue, kali ini dengan senyuman.
“Iya yah.” Jawab gue mantap.

Selang beberapa menit, gue memperhatikan gerak-gerik bokap udah mulai aneh. Gue ngelihat dia dari tadi sibuk ngerogoh-rogoh kantong baju sampai celananya, seperti mencari sesuatu yang berharga dalam hidupnya.

“Hp ayah gak ada.” Sepontan ayah gue panik.
“apa?” Gue ikutan panik, alis gue mengkerut kaya ikan cucut.
“aduh kayak mana ini,” bokap gue semakin terlihat panik “mana semua dokumen rahasia ada semua di Hp itu.”
“Haaah?”

Dokumen rahasia? itu sebenarnya Hp apa berangkas. Bokap gue langsung pergi, menuju tempat yang diduga letak HP nya itu hilang. Gue belum pernah melihat wajah bokap sepanik itu sebelumnya, terakhir gue hanya melihat ekspresi bokap yang sangat tegang saat mau nyunatin anaknya ini.

Sepuluh menit kemudian, bokap gue belum balik lagi. Gue mulai yakin kalau Hp dia hilang. Tapi tiba-tiba terdengar suara dering telepon dari dalam laci meja toko. Gue langsung ngebuka itu laci, suaranya semakin keras. Gue rogoh-rogoh itu laci, ternyata gue nemuin tu Hp bokap gue yang (diduga) hilang. Gue liat Hp-nya ternyata ada panggilan masuk dari nyokap gue. Gue angkat Hp-nya.

“halo bu,” kata gue
“halo.” Kata nyokap di ujung sana “tolong ya bu balikin hape ini.”
“Haah,” gue kaget “halo bu, ini Ipan.”
“iya bu tolong ya balikin hape-nya,” suara nyokap mulai terdengar panik “penting itu bu hape-nya”

Gue semakin sedih karenya nyokap sekali pun tidak bisa membedakan suara anaknya dengan ibu-ibu perawan. Hanya ada dua kemungkinan saat ini. Kuping nyokap jadi budeg akibat kabar yang mengejutkan bahwa Hp bokap hilang atau memang bene

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

Udah GUE ถ้าชายโรงเรียนวันหยุดมากที่สุด วันหยุดเป็นวันที่ทำให้ความสุขที่สุดบางอย่าง แต่ทำเบสบอล สำหรับ gue gue ทำวันหยุดมนุษย์มอ ฉันเพียง ngendok บ้าน ในขณะที่คิดเมื่อฉันสามารถ ngeluarin ไข่จากลากลับ แต่มันคือทั้งหมดเพิ่ม bokap nyuruh gue พิเศษเสื้อผ้าร้านค้าเพื่อให้มารดาที่มีฉันเป็นชายส่วนใหญ่ถ้าคุณรวย gini ตามการคำนวณของการ gue วันหนึ่งในร้านค้าเป็นเพียงพันวันในชีวิตจริง ที่ร้าน ฉันต้องการแยกต่างหาก ฉันสามารถ ngapa เบสบอล-ทำไม ฉันเพียงแค่นั่งหลังตารางหวาน"แพน blah blah blah blah blah blah blah บลา PITIH" คุณยายพยายามพูดคุยกับฉันใช้ภาษาของฟิลด์ และสมบูรณ์เข้าใจภาษาของเบสบอลฟิลด์ ระดับความยากของภาษาของฟิลด์สองเท่าของเขายากกว่าภาษาอังกฤษ"iya nek" ฉันเข้าใจ แต่ดัดจริตตอบคำเดียวที่ผมเข้าใจจากอะไรเขา omongin, PITIH (เงิน)ยายผมก็รวมอยู่ในประเภทยาย okem แม้ว่าอายุของเธอแล้ว seventy มากกว่าแต่เธอผมหลงไปร้าน แต่เพียงแค่นั่ง และ งานวาง (เหมือนค่ะ) เธอเพื่อหยัด อยู่ขั้นตอนการใหม่ของเธอ เธอกลัวว่า ถ้าควรซ้ายบ้านเดียว เพื่อเธอเสมอร่วมกับร้านค้าวันที่เรามองเข้าไปในร้านผมได้จากเอ็ดโมงในตอนเช้า มักจะยังคงไหลเข้ามากกว่าของ siangan gue แต่ apropos bokap gue nyuruhnya ยาตอนเช้า ฉันแล้วเวลามามากสำหรับการ ในวันหยุดเช่นนี้ นักล่าแฟชั่นแน่นอน rame ramenya ของที่ระลึกเป็นหนึ่งบางทีกอล Moms และนี้คือ ข่าวร้ายสำหรับฉัน ถูกต้อง ลูกค้ามากขึ้น จะหมายความ ว่า แม่มากขึ้น ขึ้นแม่ แล้วเซลล์สมองหลายฉันที่จะเสียหาย แกนหลักทั้งหมด: ผมโปรดมากที่สุดหากต้องเผชิญกับแม่เดียวกันและเอ bener มันใช้เวลาเพียงหนึ่งชั่วโมง ผมจึงอุดมไปด้วยร้านค้าของ ragunan แม่ membeludak เกี่ยวกับพนักงาน bokap gue เพียงสองและผู้บริโภคที่เรามีไม่เป็นของ ยัง เต็มใจให้มีการช่วยเหลือมารดานี้"มาสวิธีนี้? " ผู้บริโภค ชี้ไปที่เสื้อเสื้อแดง"โอ้ ที่ได้บุ 250" ฉันเข้าใจ แต่ snobs ไม่ทราบราคาวิธีเดิม"แพง""บุกกอาจได้น้อย" ฉันกำลังกำลังดี ขณะ snobs ตับผม ngegerutu ของเด็กมันแม่ Rookery ต่อขอราคาในเหมือนเสื้อผ้าฉัน ฉันได้เริ่มเป็นสมองที่ซับซ้อนเนื่องจากชายคนหนึ่งนี้ แต่เห็น ตามที่ผมได้ปฏิบัติเป็นโปรดิวเซอร์ของดี ฉันกำลังเคยให้บริการเต็มรูปแบบนี้ โอ้ ใช่ แม่กำลังเด็กผู้ชาย สินค้า ผอม ยุคใหม่ประมาณสองปี จากล่าสุด ผมเห็นบีเตือนเด็กคนนี้ไม่ต้องทำเบี้ยเขา gupek เองด้านบนของสลิงแม่ (ยา iyalah ถูกลากใต้ ถ้าพระ) บางทีเขาได้เบื่อ merhatiin แม่ของเธอที่ muter-muter จาก karuan เบสบอลสุดท้ายที่หาเสื้อผ้าที่พอดีกับร่างกายของ gendutnya"หมาก... empet "บุตร toyol มันคุยกับไม่ได้ชัดเจน บางทีเขาแล้วเบสบอลรอกลับบ้าน ให้แม่ netek เดียวกัน"ใช่ลูก bentar lagi ยา" กล่าวว่า แม่ ขณะที่การเลือกเสื้อผ้าของพวกเขายังคง"owek ... owek (bener gak เด็กเด็กที่หัดเดินร้องไห้ kaya gini เสียง?) "toyol มันร้องไห้แม่พยายามปลอบเด็ก เด็ก blubbering เมฆินทร์เหลืองกระชับ ฉันลบลบหัวของคุณในเวลาเช่นนี้จะได้ยินเสียงเด็กเล็ก ๆ ร้องไห้มัน ให้ความรู้สึกเหมือนถูกควั่นในซาฮาร่าทะเลทราย 7 วัน 7 malem ความร้อน"อายทำไมร้องไห้" อีก พยายามสกดีหยิกเบา ๆ แก้มของเด็ก toyol ที่"OWEK ... OWEK. "เขาถูก blubbering เมฆินทร์กระชับแม่ของเขายังคงพยายามปลอบ toyol ที่น้อย "cep... CEP ... CEP เบี้ยนาก circumcised ออม sama โละ "ในขณะที่ nunjuk ไป gue ในภายหลังฉันเป็นเพียงรอยยิ้มน่าเกลียดในขณะคิดไม่จริง bener gue หน้าคล้ายศิลปินนัต เริ่มต้นมองหาเหตุผลให้เงียบ toyol ในนี้ แต่ที่นี่ไม่มีเครื่องเล่นที่สามารถทำให้เขาเงียบสงบ มีเฉพาะเทปท่อที่สองจากสุดท้ายด้านของฉัน ดูเทปท่อเพื่อสมองคดเคี้ยวหยอก ฉันกำลังเริ่มจะบ้าคิด ถ้าเด็กปากเอที่ gue toyol ยาจะเบี้ยท่อเทปเห็นปัจจุบัน ยังคงทำหน้าที่เป็นโปรดิวเซอร์ของหัวใจดี แล้วคิดบ้าที่ช่วยทำด้วย ฉันค้นหาตาอีก ก็ บังเอิญได้พบวัตถุทรงกลม สีดำ อยู่ด้านล่างตาราง ลูก พบลูก ออกจาก datengnya ที่มีลูก ฉัน mikirin เบสบอล จึงเป็นสิ่งสำคัญที่ลูกผมใช้ และผมให้มัน toyol น้อย หวังว่า เธอชอบ"ก็พี่ใหญ่มีลูก nih " ฉันพยายามที่จะเกลี้ยกล่อม toyol เพื่อสงบสติอารมณ์ ขณะโยนโยน ลูกบอลของเขา หวัง toyol จะสนใจToyol เริ่มสงบลง ตาของเขาตอนนี้ mingikuti จังหวะลูกอีกฉันขว้างปาโยนขึ้น รู้สึกจะรับเข้า kesempetan บิต เอ gue โดยตรง kasihin ลูก (โชคร้าย) toyol และ มีความรวดเร็ว ลูก ตอนนี้ (โชคร้าย) แล้วเปลี่ยนมือ toyolตอนนี้ การ toyol kesenengan แม่มองอย่างพึงพอใจต่อ gueและ ความดันโลหิตเริ่มลดลงหลังจากเสร็จเรื่องกับ toyol เล็ก ไปนำเสนอเสื้อผ้าของแม่ของเธอ แต่ ปัญหา มีเสื้อผ้าให้ย่าเหมือนกับเอ nonjok jastin biber เหมา มันเป็นเรื่องยาก รุ่นหลายที่มีอยู่ผ้า มีไม่มีใครที่น่าสนใจในสายตาของเขา. ฉันเริ่มไม่แน่ใจว่าจะไปซื้อ"เง็ง" กล่าวว่า แม่ ขณะเกาขูดฟัน "ถ้าเสื้อคลุมสีแดงที่ล่าสุด gak ยาทำให้ฉัน"กล่าวว่า "บุกกเหมาะ " ก็ดี sotoy ผล ""ผมดูเป็นสีอะไร""มาก bu, bentar ใช่"เมื่อฉันอยู่เบื้องหลังหน่วยงานจะเลือกแม่ ทันใดนั้น "หินปูน"" AAAHHH ! " หัวผมไม่ nyabitผมคิดว่า มันอาจจะหลงจากตำรวจที่พยายามยิงขโมยไก่ ผู้แทนเกี่ยวกับ gue กวาดกวาด GUE gue หัวเปิดเบสบอลเลือด ผมอยู่ข้างหลังร่างกาย และเห็น karuan toyol น้อยไม่ giggling มือของเขาไม่ถือลูกอีกด้วย ฉันรู้สึกว่าไม่มีอะไรแปลกนี่ ตอนนี้ผม glanced ต่อแม่ของเธอ เปิดออกมาเป็น แม่ของเขายิ้มอีก mesem ngelihat gue ฉันยังคง dumbfounded เนื่องจากเหตุการณ์นี้" ih กกแทนบุตรศรี nimpuk พี่, " กล่าวว่า แม่ "อย่างนั้น""hehehe..." toyol แม้ gigglingผมทราบเพียงว่าฉัน ditimpuk หัวเดียว toyol shucks ก็ สินค้าพื้นฐาน TOYOL ฉันไม่รู้ลูเองฉันก็ยังเหมือนกับโศกนาฏกรรมเต่า kesel toyol สินค้าที่ วิธีเบสบอล ผมเบื่อและเหนื่อยกับการ ngelayanin แม่ของกอลมีความตั้งใจ ด้วยความยาวรวมของขวัญของเขาสน timpukan dapet สินค้า toyol แต่ปล่อยให้พวกเขาโดยไม่ต้องซื้อสินค้าในร้านค้าของฉัน ระวังการหล่อ ที่นี่อีกครั้งสภาพร้านตอนนี้เป็นปกติ และสามารถผมชชวลผ่อนคลายอีก ผู้บริโภคที่เข้าสู่ระบบก็ยังคงสามารถ ditanganin โดยพนักงานสองคนของ gue bokap โฮสต์ ดังนั้นฉันจะไม่ยุ่งอีกต่อไปให้ bantuin ngelayanin บอสที่บ้าKalau lagi kaya gini, gue paling seneng melihat-lihat buku catetan toko, yang di dalamnya berisi pemasukan toko setiap harinya. Gue baru sadar, ternyata pemasukan yang diterima bokap gue dari berdagang setiap harinya bisa mencapai satu jutaan, bahkan lebih. Itu baru satu satu toko, sedangkan bokap gue punya lima toko (bukan nyombong lo!) jadi bisa dipastikan sehari ayah gue memperoleh keuntungan kurang lebih lima jutaan. Cukup buat ngegaji PNS selama dua bulan.Rahasia kenapa bokap selalu menuntut gue agar bisa berdagang pun terkuak. Gara-gara buku catetan ajaib itu, gue semakin ingin mencoba berdagang. Agar bisa lebih dari bokap gue dan satu hal yang membuat gue mantap untuk bisa berdagang di suatu hari nanti adalah, kenyataan bahwa Nabi Muhammad SAW sekalipun adalah seorang pedagang. Dan berdagang adalah suatu pekerjaan terbaik dari yang terbaik. Dari berdagang pula nantinya gue akan bisa menciptakan lapangan pekerjaan buat orang banyak. Mantap.Beberapa menit setelah hayalan gue menjadi pedagang (yang katanya) sukses berakhir, bokap gue dateng.“udah laris berapa pan?” Bokap gue nanya.“udah sejuta lebih tuh yah.” Jawab gue bangga, padahal yang dari tadi ngelarisin itu karyawan bokap bukan gue.“alhamdulillah, dagang itu enak kan?” Lanjut bokap gue, kali ini dengan senyuman.“Iya yah.” Jawab gue mantap.Selang beberapa menit, gue memperhatikan gerak-gerik bokap udah mulai aneh. Gue ngelihat dia dari tadi sibuk ngerogoh-rogoh kantong baju sampai celananya, seperti mencari sesuatu yang berharga dalam hidupnya.“Hp ayah gak ada.” Sepontan ayah gue panik.“apa?” Gue ikutan panik, alis gue mengkerut kaya ikan cucut.“aduh kayak mana ini,” bokap gue semakin terlihat panik “mana semua dokumen rahasia ada semua di Hp itu.”“Haaah?”Dokumen rahasia? itu sebenarnya Hp apa berangkas. Bokap gue langsung pergi, menuju tempat yang diduga letak HP nya itu hilang. Gue belum pernah melihat wajah bokap sepanik itu sebelumnya, terakhir gue hanya melihat ekspresi bokap yang sangat tegang saat mau nyunatin anaknya ini.Sepuluh menit kemudian, bokap gue belum balik lagi. Gue mulai yakin kalau Hp dia hilang. Tapi tiba-tiba terdengar suara dering telepon dari dalam laci meja toko. Gue langsung ngebuka itu laci, suaranya semakin keras. Gue rogoh-rogoh itu laci, ternyata gue nemuin tu Hp bokap gue yang (diduga) hilang. Gue liat Hp-nya ternyata ada panggilan masuk dari nyokap gue. Gue angkat Hp-nya.“halo bu,” kata gue“halo.” Kata nyokap di ujung sana “tolong ya bu balikin hape ini.”“Haah,” gue kaget “halo bu, ini Ipan.”“iya bu tolong ya balikin hape-nya,” suara nyokap mulai terdengar panik “penting itu bu hape-nya”Gue semakin sedih karenya nyokap sekali pun tidak bisa membedakan suara anaknya dengan ibu-ibu perawan. Hanya ada dua kemungkinan saat ini. Kuping nyokap jadi budeg akibat kabar yang mengejutkan bahwa Hp bokap hilang atau memang bene

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ผมขี้เกียจมากที่สุดถ้าคุณมีวันหยุดของโรงเรียน วันหยุดเป็นวันที่มีความสุขที่สุดสำหรับบางคน แต่สำหรับฉันเบสบอล สำหรับผมวันหยุดทำให้ฉันเข้าไปในมอสคน ฉันเพียงแค่ ngendok ที่บ้านคิดว่าเมื่อฉันสามารถ ngeluarin ไข่จากก้น แต่มันเป็นสิ่งที่เลวร้ายมากขึ้นเมื่อ nyuruh พ่อของฉันร้านเสื้อผ้าพิเศษให้แม่เธอมี. ฉันขี้เกียจที่สุดถ้า gini ที่อุดมไปด้วยแล้ว ตามการคำนวณของฉันหนึ่งวันในการจัดเก็บเดียวกันพันวันในชีวิตจริง ในร้านที่ผมชอบแยก ฉันไม่สามารถรับทำอะไรผมก็นั่งอยู่หลังโต๊ะทำงาน. "กะทะ, bla bla bla bla bla bla bla bla PITIH" คุณยายของฉันพยายามที่จะพูดคุยกับผมโดยใช้สนามภาษา และผมก็เข้าใจภาษาสนามเบสบอล ระดับของความยากลำบากภาษาทุ่งหญ้าสองเท่ายากกว่าภาษาอังกฤษ. "ใช่ยาย." ผมตอบเสมือนเข้าใจขณะที่มีเพียงหนึ่งคำที่ผมเข้าใจจากสิ่งที่เขา omongin, PITIH (เงิน). คุณยายผมตกอยู่ในประเภทยาย okem แม้ว่า เขาได้แล้วเจ็ดสิบ แต่เธอมักจะมีจิตวิญญาณที่จะไปที่ร้าน แม้ว่างานที่เขาเพียงแค่นั่งและนอนลง (ตรงตามที่ฉันไม่ได้) แต่เธอก็ตื่นเต้นมากประจำใหม่ของเขา เธอเป็นคนกลัวที่จะถูกทิ้งไว้ที่บ้านคนเดียวดังนั้นเขามักจะเดินไปที่ร้าน. มันเป็นฉันได้ dateng ในการซื้อสินค้าจาก 11:00 ในตอนเช้าผมมักจะยังคงถือกำเนิด siangan มากขึ้น แต่เนื่องจากพ่อของฉันบอกเขาในตอนเช้ามันหายไปผม segitu ชั่วโมงที่ผ่านมา ในวันหยุดเช่นนี้แฟชั่นนักล่ามากขึ้นทำ ramenya ร้านของฉันกลายเป็นหนึ่งในเป้าหมายของแสลงแม่และนี่คือข่าวร้ายสำหรับฉัน จริงๆ ลูกค้ามากขึ้นหมายถึงคุณแม่มากขึ้น แม่มากขึ้นและมากขึ้นเพื่อให้เซลล์สมองของฉันจะได้รับความเสียหาย สาระสำคัญของหลักทั้งหมด:. ฉันส่วนใหญ่ต้องการที่จะต้องเผชิญกับมารดาเดียวกันและคุณคิดเช่นนั้นก็เพียงเอาชั่วโมงผมได้กลายเป็นที่อุดมไปด้วยร้านค้า ragunan แม่ membeludak เนื่องจากพนักงานของพ่อของฉันมีเพียงสองและผู้บริโภคที่มาไม่ได้นับอีกครั้งแล้วด้วยหัวใจที่หนักฉันถูกบังคับให้ช่วยทำหน้าที่คุณแม่เหล่านี้. "Mas นี้เป็นอย่างไร" ผู้บริโภคชี้ไปที่เสื้อแดง. กล่าวว่า"โอ้ว่า 250 bu. "ผมเข้าใจว่าในวันพรุ่งนี้ แต่ไม่ทราบว่าราคาเดิมเท่าใด"แพงมาก." "ไก่น้อยสามารถ bu." ฉันเป็นคนดีเก๊ก แต่หัวใจของฉันอยู่แล้ว ngegerutu กว่าก่อนหน้านี้. นี้แม่สีสันเก็บไว้ถามราคา เสื้อผ้าเดียวกันฉันสมองของฉันเริ่มขึ้นแล้วที่ซับซ้อนเพราะเหตุนี้ชายคนหนึ่ง แต่ตั้งแต่ผมทำหน้าที่เป็นผู้ผลิตที่ดีผมยังให้บริการเต็มรูปแบบกับแม่ของคนนี้ โอ้ใช่แม่ของเด็กผู้ชายคนหนึ่งแบกนี้รายการ บาง ประมาณว่าเขาเป็นเพียงสองปี ของเด็กเหล่านี้มี perhatiin ฉันไม่ต้องการที่จะปิดขึ้น. เขา gupek คนเดียวบนแขนของแม่ (Melepasmu ถ้าลากภายใต้ชื่อของเขา) เขาอาจจะเบื่อแม่ merhatiin ที่ได้รับเบสบอลเอาแน่เอานอน Muter-Muter หาเสื้อผ้าที่เหมาะสมสำหรับร่างกาย gendutnya. " หมาก .. โกรธ "มันมีการพูดคุยกับเด็ก tuyul ชัดเจน บางทีเขาอาจจะรอเบสบอลแล้วจะได้รับบ้านต่อ netek แม่เดียวกัน. "ใช่ลูกชายใช่ในนาที." กล่าวว่าแม่ที่ยังคงออกมาในขณะที่ยกเสื้อผ้า. "owek..owek (bener ไม่รวยเด็กวัยหัดเดิน gini เสียงร้องไห้?)" เด็ก tuyul ร้องไห้. แม่พยายามที่จะเงียบเด็ก เด็กร้องไห้แม้ดัง ฉันเกาหัวของฉัน. ขณะนี้ได้ยินเด็กเล็กร้องไห้มันลิ้มรสเช่นติดอยู่ในทะเลทรายซาฮารา 7 วัน 7 Malem ร้อน. "ai ทำไมร้องไห้." อีกครั้งฉันพยายามเก๊กอย่างใดอย่างหนึ่งโดยการจับแก้มช้า tuyul ว่า. "OWEK..OWEK." เธอร้องไห้แม้ดัง. แม่ของเธอก็ยังคงพยายามที่จะสงบ tuyul น้อย "cep..cep .. CEP ลูกชายเบี้ยเลี้ยง, เข้าสุหนัตภายหลัง Loh อ้อมเดียวกันนี้ "ในขณะที่เขาชี้ให้ฉัน. ฉันแค่รอยยิ้มที่น่าเกลียดสงสัยว่าใบหน้าของฉันเป็นเหมือน bener excisors ผมเริ่มที่จะมองหาวิธีที่จะเงียบ tuyul นี้ แต่ที่นี่มีไม่ได้เป็นของเล่นที่สามารถทำให้เขาสงบว่ามีเพียงเทปที่ได้รับการนั่งอยู่ข้างฉัน เทปพันสายไฟดูจะมีเสน่ห์เพื่อให้สมองคดเคี้ยวผมเริ่มได้รับความคิดที่บ้า เกิดอะไรขึ้นถ้าปากลูกของฉันเป็น tuyul เทปท่อเขียนยาให้เบี้ยเลี้ยง. เพราะวันนี้ฉันยังคงมีบทบาทในฐานะผู้ผลิตของชนิดแล้วความคิดที่บ้าที่ฉันไม่สามารถทำได้ ตาของฉันสืบค้นอีกครั้งในที่สุดก็บังเอิญผมพบวัตถุทรงกลมสีดำอยู่ด้านล่างของตาราง ลูกบอล ผมพบว่าลูกออกมาจากที่ไหน datengnya ลูกฉันคิดเกี่ยวกับเบสบอล สิ่งที่สำคัญคือลูกผมและผมมอบให้กับ tuyul เล็ก ๆ น้อย ๆ หวังว่าเขาจะชอบมัน. "พี่ชายนี้มีลูกยา." ผมพยายามที่จะเกลี้ยกล่อม tuyul ความสงบในขณะที่ขว้างลูกบอลขึ้นไปหวัง tuyul จะสนใจใน. tuyul สงบลง ดวงตาของเขาตอนนี้จังหวะ mingikuti อีกครั้งฉันโยนลูกบอลขว้างปาขึ้นไป รู้สึกว่าได้รับ kesempetan เล็ก ๆ น้อย ๆ ฉันทันทีเขียนลูก kasihin (แย่) ถึง tuyul และด้วยความรวดเร็วในขณะนี้ลูก (แย่) มันมีการเปลี่ยนแปลงแล้วมือ tuyul. ตอนนี้ tuyul kesenengan แม่ของเธอมองความพึงพอใจต่อฉัน. และความดันโลหิตของฉันเริ่มที่จะลดลง. หลังจากความสัมพันธ์ที่มีขนาดเล็ก tuyul เสร็จผมอีกครั้งให้กับเสื้อผ้าของแม่ของเขา แต่ปัญหาที่นำเสนอเสื้อผ้าแม่เดียวกันเช่นเดียวกับยินดี nonjok Jastin Biber bener ยาก ในหลาย ๆ รูปแบบของเสื้อผ้าที่นั่นไม่มีใครน่าสนใจให้กับเขา ผมเริ่มไม่แน่ใจว่าเขาจะไปซื้อ. "สับสนดังนั้นใช่." แม่กล่าวว่าในขณะที่เกาฟัน "ถ้าเสื้อคลุมสีแดงของการแข่งขันไม่ได้ดังนั้นสำหรับฉัน." "เหมาะกับปูจริงๆ" กล่าวว่าผม sotoy "มันเป็นเรื่องดีที่การแสดงผลที่หรูหรา." "ดูมีสีใด ๆ ." "bu หลายช่วงเวลาที่ใช่." เมื่อฉัน หันไปรอบ ๆ ที่จะรับทางเลือกแม่ก็ "ปลัก" "aaahhh !!!." nyabit หัวของฉันไม่มี. ฉันคิดว่ามันอาจจะเป็นกระสุนจากตำรวจที่พยายามจะยิงขโมยไก่ที่แม้กระทั่งเกี่ยวกับฉัน ผมถูหัวของฉันเปลี่ยนเบสบอลเลือด ฉันหันไปรอบ ๆ และฉันเห็น tuyul เล็ก ๆ น้อย ๆ ไม่ได้หัวเราะอย่างบ้าคลั่ง มือของเขาไม่ได้ถือลูกบอลอีกครั้ง ผมก็รู้สึกว่ามีอะไรบางอย่างแปลก ๆ ที่นี่ ตอนนี้ผมเหลือบมองไปที่แม่ของเขาจะเปลี่ยนเป็นรอยยิ้มของเธออีกครั้ง Mesem ngelihat ฉัน ผมตะลึงเพราะเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นนี้. "IH พี่ชายของเขาว่าทำไม nimpuk แม้ลูกชาย" แม่บอกว่า "ทำ." "อิอิอิ ... " tuyul แม้หัวเราะคิกคัก. ฉันพบเพียงแค่เห็นว่าหัวของฉันที่ tuyul แย่จัง ditimpuk มัน รายการ Tuyul พื้นฐาน, SELF-LU เอกภาพ GAK! ฉันยังคงโศกนาฏกรรมรายการ tuyul kesel เดียวกันวิธีที่จะไม่? ฉันเหนื่อยแล้วแขวนเต็มใจของแม่ที่มีความยาว ngelayanin บวก dapet timpukan ของขวัญจากลูกชายของเขารายการ tuyul แต่พวกเขาทิ้งไว้โดยไม่ต้องซื้อสินค้าใด ๆ ในร้านของฉัน ข้อควรระวังแท้จริงที่นี่อีกครั้ง! สถานการณ์ในร้านค้าในขณะนี้คือกลับมาเป็นปกติแล้วและฉันสามารถใช้มันง่ายอีกครั้ง ผู้บริโภคที่ยังคงสามารถใส่ ditanganin โดยพนักงานสองคนที่ทำโดยพ่อของฉันดังนั้นผมจึงไม่จำเป็นต้องกังวลอีกต่อไปที่จะ bantuin ngelayanin บอสบ้า. ถ้าเรา gini ที่อุดมไปด้วยผมดูมีความสุขมากที่สุด catetan ร้านหนังสือที่มีการจัดเก็บรายการทุกวัน ฉันเพิ่งตระหนักก็จะเปิดออกรายได้พ่อของฉันได้รับจากการซื้อขายในแต่ละวันอาจถึงล้านมากยิ่งขึ้น นั่นเป็นเพียงหนึ่งในร้านขณะที่พ่อของฉันมีห้าร้านค้า (ไม่ nyombong แท้จริง) ดังนั้นเราจึงสามารถมั่นใจได้กำไรวันหนึ่งพ่อของฉันประมาณห้าล้าน เพียงแค่สร้างจู๋ ngegaji สองเดือน. ความลับว่าทำไมพ่อของฉันมักจะเรียกร้องให้เริ่มซื้อขายได้รับการเปิดเผย เพราะหนังสือเล่ม catetan มีมนต์ขลังมากขึ้นผมอยากจะลองกับการค้า จะเป็นมากกว่าพ่อของฉันและอีกสิ่งหนึ่งที่ทำให้ผมมุ่งมั่นที่จะเริ่มซื้อขายในวันเดียวคือความจริงที่ว่าศาสดามูฮัมหมัดเป็นพ่อค้าแม้ว่า และการค้าเป็นงานที่ดีที่สุดของที่ดีที่สุด จากการค้าของฉันยังจะสามารถที่จะสร้างงานให้กับคนจำนวนมาก มั่นคง. ไม่กี่นาทีหลังจากที่จินตนาการของฉันจะเป็นผู้ประกอบการค้า (ผู้ที่กล่าวว่า) ประสบความสำเร็จจบ dateng พ่อของฉัน. "แล้วขายกระทะอะไร?" Nanya พ่อของฉัน. "แล้วล้าน tuh ดี." ผมตอบอย่างภาคภูมิใจ แต่ผู้ที่ได้รับการ ngelarisin ว่าพนักงาน ไม่ได้เป็นพ่อของฉัน. "Alhamdulillah การค้าเป็นเรื่องง่ายใช่มั้ย?" ดำเนินการต่อพ่อของฉันในครั้งนี้ด้วยรอยยิ้ม. "ใช่ใช่." ผมตอบอย่างมั่นคง. หลังจากไม่กี่นาทีผมสังเกตเห็นท่าทางพ่อเริ่มต้นแล้วที่แปลก ฉัน ngelihat เขาได้รับการว่าง ngerogoh-ขุดขึ้นมาในกระเป๋ากางเกงของเขาเช่นการหาสิ่งที่มีคุณค่าในชีวิต. "พ่อไม่ได้มี Hp." sepontan พ่อของฉันตื่นตระหนก. "คืออะไร?" ผมทำตามความหวาดกลัวผมเหี่ยวย่นคิ้วที่อุดมไปด้วยมาร์ลิน. " ที่ไหนอุ๊ยนี้เรือคายัค "พ่อของฉันหวาดกลัวที่มองเห็นได้มากขึ้น" ซึ่งเอกสารทั้งหมดเป็นความลับที่มีอยู่ทั้งหมดใน Hp ว่า. " "Haaah?" เอกสารลับ? มันเป็นจริงสิ่งที่ berangkas Hp พ่อของฉันเดินตรงไปยังสถานที่ที่ต้องสงสัยว่า HP ที่หายไป ฉันไม่เคยเห็นมันมาก่อนใบหน้าพ่อ sepanik ของสุดท้ายที่ฉันเพียงแค่เห็นการแสดงออกบนพ่อของฉันเครียดมากเมื่อไป nyunatin เด็กคนนี้. สิบนาทีต่อมาพ่อของฉันไม่ได้กลับมาอีกครั้ง ผมเริ่มที่จะเชื่อว่าเขา HP ที่หายไป แต่จู่ ๆ เสียงโทรศัพท์เรียกเข้าจากภายในร้านค้าลิ้นชักโต๊ะ ฉันทันที ngebuka ลิ้นชักเสียงของเธอที่กำลังเติบโตดัง ผมขุด-ขุดลิ้นชักก็จะเปิดออกฉัน nemuin เฉิงตู Hp พ่อของฉันที่ (อ้างว่า) หายไป ดินฉันจะเปิด Hp โทรของเขามาจาก nyokap ของฉัน ผมยก Hp ของเขา. "สวัสดีแหม่ม" ผมพูด"สวัสดี". nyokap คำที่ปลายอีกด้าน "โปรดยา bu balikin โทรศัพท์นี้." "เฮ้อ" ฉันรู้สึกประหลาดใจ "สวัสดีแหม่ม, Ipan นี้." "ใช่แหม่มโปรดใช่ balikin โทรศัพท์มือถือของเขา "เสียงเริ่มเสียง nyokap แตกตื่น" bu สำคัญที่โทรศัพท์ของเขา " ฉันได้รับ karenya เศร้า nyokap ครั้งเดียวไม่สามารถแยกแยะความแตกต่างของเสียงเด็กที่มีมารดาบริสุทธิ์ มีเพียงสองเป็นไปได้ในขณะที่มี หูหนวก Nyokap เพื่อให้เป็นผลมาจากข่าวที่น่าตกใจว่าพ่อ Hp สูญหายหรือประโยชน์แน่นอน