Akhirnya gue lolos SMP juga. Hal pe

Akhirnya gue lolos SMP juga. Hal pertama yang ada di benak gue setelah lolos dari SMP adalah bagaimana caranya bisa masuk ke salah satu SMA Negeri yang ada di Bandar Lampung ini (Nenek gue udah paham soal ini).
Dengan harapan, kebodohan, kecemenan dan keanehan gue sewaktu SMP enggak ngikutin gue terus. Saat itu gue berharap agar menjadi pribadi yang lebih baik lagi (behh..). Bagaimana tidak? Saat SMP gue itu merasa kalau gue ini tidak ada gunanya, tidak ada artinya. Bahkan gue merasa kalau gue ini memang enggak ada bagi mereka.
Mungkin ini kali ya alasan kenapa sewaktu SMP kalau gue lagi jalan sering ditabrak. Dan lebih parahnya lagi, gue pernah kesiram cuka sama salah satu anak kelas sembilan (waktu itu gue baru kelas delapan) dan dia merasa kalau dia itu sebagai makhluk yang tidak berdosa di dunia ini, nyiram dan pergi.
“aduh, kok bisa tumpah gini kak?” kata gue, kaget.
Dia hanya berlalu begitu saja, tanpa ada satu kata pun yang keluar dari mulutnya.
Gue hanya bengong meratapi kejadian itu dan gue berpendapat kalau gue ini mungkin di mata dia hanya seperti jenis bunga-bungaan yang harus disiram.
Setelah melakukan beberapa pertimbangan, bokap gue nyuruh daftar di SMAN 10.
“udah daftar di 10 aja, dari pada pusing-pusing” usul bokap gue.
“kenapa harus di 10?”
“gak apa-apa, biar bisa dapat nilai 10 terus” kata bokap gue, nyeletuk.
Mendengar kata-kata itu, kepala gue langsung pusing tiga keliling (kenapa bukan tujuh). Gue merasa kalau bokap gue ini seperti sedang memberi alasan ke anak TK.
Tapi gue punya beberapa alasan untuk menolak daftar di SMA 10. Pertama: jaraknya terlalu jauh, kedua: otak gue terlalu bodoh dan ketiga: sekolahnya jauh dari pasar (Walaupun gue jarang ke pasar, tapi lumayanlah buat nambah alasan gue enggak mau sekolah di situ).
Tapi dengan semangat yang berapai-api, bokap gue kekeh nyuruh gue daftar di situ. Ya, apa boleh buat, sebagai anak yang saleh, gue nurut aja akan perintah dia. Nanti kalau ngelawan nasib gue bakal sama kaya maling kutang (Lho).
Temen gue si fahmi ngusulin gue “daftar di 4 aja pan” katanya.
“Emang kenapa kalau daftar di 10?” jawab gue.
Dengan gaya yang hampir menyerupai mbah surip fahmi meyakinkan gue “kalau di 10 itu temen kita Cuma dikit, nanti nggak bisa minta kunci jawaban lagi saat tes”
Mendengar kata-kata fahmi, hati gue tergugah untuk mengikuti dia. Tapi keyakinan dan pendirian gue tetep kokoh untuk daftar di 10, karena enggak mau mengecewakan sang bokap.
Setelah gue rayu dengan rayuan maut yang gue punya, akhirnya si fahmi luluh juga hatinya dan mau ikut gue daftar di 10 (huu, untung nggak jatuh cinta tu si fahmi sama gue).
Karena saat itu untuk masuk SMA ada tiga pilihan yang harus dipilih. Akhirnya gue dan fahmi sepakat untuk daftar di SMA 10, 4 dan 11.
“kenapa harus 11 pan? kurang bagus lagi sekolahannya.” kata fahmi, songong.
“gak kan apa-apa, lo tau parasut?” tanya gue, sok bijak
“tahu”
“nah, kita anggap SMA 11 itu sebagai parasut kita.”
“maksudnya?” fahmi mulai penasaran.
“Di saat nama kita nanti enggak keluar di SMA 10 dan 4. Kita masih bisa selamat dengan masuk ke SMA 11. Ya, seharusnya secara otomatis kita bisa masuk ke 11″ jelas gue, sok songong.
Selama empat hari sebelum tes masuk SMA dimulai, gue telah mempersiapkan diri gue dengan membaca segala sesuatu yang berbau pelajaran. Bahkan tanpa sengaja gue pernah membaca buku tentang s*x education. Gue kira sebelumnya kalau buku itu adalah buku biologi, soalnya di bagian sampulnya itu terdapat gambar seorang pria dengan bagian organ dalam tubuh yang kelihatan (sejenis leak mungkin orang ini). Saat gue baca buku itu, gue merasa kalau efek yang akan terjadi sama diri gue bukan untuk tiga tahun ke depan, melainkan untuk tiga tahun setelah pernikahan.
Waktu tes telah tiba, gue dan fahmi dengan percaya diri menuju ketempat pertempuran, yang akan menentukan nasib kita nanti masuk SMA yang mana.
“waktunya telah tiba sob” gue mencoba meyakinkan.
“bener sob, kita harus tuntaskan hari ini juga” tegas fahmi.
Enggak tahu kenapa, gue merasa kalau kata-kata terakhir yang keluar dari mulut fahmi seperti kata-kata orang yang mau mencabuli anak SD.
Dengan gaya yang sok cool, kami pun masuk ke dalam SMA 10 melewati koridor-koridor kelas yang sebagian telah penuh oleh peserta lain yang mungkin sejak subuh menantikan saat ini. Berhubung kelas gue dan fahmi berbeda, kita pun berpisah.
Saat gue memasuki ruangan tes, semua mata peserta lain memandang ke arah gue. Entah apa yang membuat mereka tertarik sama gue, tetapi gue merasa kalau ada yang aneh sama gue. Mungkin karena gue lupa pake bedak tadi pagi.
Tidak lama setelah gue duduk, bel pertanda ujian dimulai berdering. Sebagian peserta sibuk mempersiapkan alat tulisnya, sebagian lagi ada yang sok-sokan jadi mbah dukun. Mulut mereka tengah berkomat-kamit, entah apa yang mereka baca, yang jelas itu membuat gue jadi pengen ikutan (latah gue nggak ilang-ilang).
Di saat tegang, Gue mencoba menenangkan diri gue sendiri.
“jangan takut pan, lo harus berani! kan elo masih punya parasut”
Saat lembar soal telah dibagikan oleh pengawas, antung gue semakin berdetak enggak karuan. Bibir yang tadinya merah merekah, seketika menjadi hitam pucat (nah lho).
Ditambah lagi, karakter si guru pengawas yang begitu killer. Beberapa kali dia sempat mengancam, kalau dia enggak segan-segan akan mengambil lembaran siswa yang ketahuan nyontek.
“siapa yang berani berbuat curang, saya akan langsung mengambil lembar jawaban kalian”
Suara itu begitu mantap terniang di telinga gue. Gue buka lembar soal dengan perlahan-lahan, berharap soal yang ada di dalamnya tidak sulit. Tapi harapan dan kenyataan itu selalu bergerak berlawanan. Gue mau pingsan melihat soal tes yang begitu ribetnya. Karena kebetulan atau tidak, halaman pertama dari soal itu adalah pelajaran matematika.
Pelajaran yang mereka suka, tapi gue tidak suka. Saat mau pingsan, gue masih mikir, kalau gue pingsan di sini enggak ada yang mau ngegotong gue nanti. Akhirnya gue putuskan kalau pingsannya nanti saja kalau sudah nyampe rumah.
Waktu yang diberikan untuk menyelesaikan semua penyiksaan itu adalah 120 menit. Selama itu juga keringat gue mulai berkucuran, hidung gue kembang kempis dan perut gue keroncongan (apa hubungannya). Gue coba mengingat semua yang telah gue pelajari sebelumnya, tapi semakain gue mencoba untuk mengingat, semankin pikiran gue digerayangin oleh hal-hal negatif yang bersumber dari buku s*x education yang sebelumnya gue baca dengan khusyuk.
Tanpa terasa, waktu tes tinggal 15 menit lagi. Dan lembar jawaban yang gue pegang 75% masih bersih mengkilap.
“hebattt, waktu tinggal 15 menit lagi dan gue baru ngejawab 9 soal” gue mulai panik.
Seketika itu juga, khayalan-khayalan aneh gue mulai menguasai pikiran gue. Gue berhayal kalau pengawas datang menghampiri gue dan memberikan kunci jawaban ke gue. Lebih parah lagi, gue juga sempet berkhayal kalau malaikat jibril datang kepada gue dan membisikan gue jawaban dari soal-soal itu.
Tapi khayalan tinggallah khayalan. Setelah gue merasa kalau tidak ada jalan lain, gue pun mulai mengisi bagian yang masih kosong dengan cap-cip-cup. Dan luar biasa hanya dengan 5 menit, lembar jawaban gue telah penuh dengan cap-cip-cup.
Setelah ngumpul soal, gue pun keluar dan duduk di depan kelas. Saat itu pikiran gue masih kosong, bahkan roh gue kalau bisa kabur, bakalan kabur itu dari diri gue. Tidak lama setelah lamunan gue berjalan, tiba-tiba si fahmi datang menghampiri gue.
“Cabut yuk” kata dia, dengan nada yang sedikit lesu.
Saat itu gue ngelihat muka fahmi hampir sama dengan ekspresi orang-orang yang ada di pengungsian bencana alam. Gue yakin kalau si fahmi memiliki penderitaan yang sama kaya gue. Tanpa sepata kata pun, kami berdua pergi meninggalkan SMA 10. Setiap orang yang melihat ekspresi kita pasti mereka langsung berpikir kalau kita ini baru saja diusir dari panti asuhan karena saat makan selalu minta nambah.
Setelah penantian selama seminggu, akhirnya pengumuman masuk SMA keluar juga. Gue harap-harap cemas menantikan hasil yang bakal gue terima nantinya. Malam itu gue berdoa.
“ya allah apabila engkau berkehendak, maka masukanlah aku ke salah satu SMA negeri yang aku pilih. Dan apabila aku tidak masuk kemana-mana, maka aku ikhlas dengan takdirmu ya allah”
Keesokan paginya, gue membeli koran dan melihat di daftar siswa yang keterima di SMA 10. Saat gue mencari-cari nama gue, hasilnya alhamdulillah, gue enggak keterima beneran.
Harapan gue mulai sirna, apalagi setelah gue tahu kalau nama gue enggak ada juga di daftar siswa yang keterima di SMA 4.
satu-satunya harapan gue untuk masuk SMA negeri tinggal SMA 11 saja. Gue cari-cari nama gue di bagian SMA 11, dari atas ke bawah dari bawah ke atas, gue terus mencari nama gue. Sampai akhirnya gue terkejut, nama gue tidak ada dimana-mana.
Rasanya ingin sekali gue teriak.
“HOORREEE!!”
Ehh salah.. “TIIDAAKKK”
Disaat hati gue lagi gundah, tiba-tiba Hp gue berdering dan saat gue lihat ternyata fahmi menelpon gue.
“hallo, ada apa mi?” dengan nada seperti orang kena TBC.
“lo udah ngelihat pengumuman di koran” tanya dia diujung sana.
“udah mi” jawab gue dengan terpaksa.
“terus hasilnya kaya mana?”
“ya kaya gitu, saat korannya mau nyetak nama gue, tiba-tiba tintanya habis. Ya udah nama gue jadi enggak ada” di saat keadaan seperti ini, gue masih sempet-sempetnya menyombongkan diri.
“kalau begitu kita sama dong” terang fahmi. “tut-tut-tut”. Fahmi memutuskan pembicaraan.
Nada yang keluar saat itu seperti lagu anak-anak, ingin sekali rasanya gue meneruskan liriknya “siapa hendak turut…” tapi sayangnya gue enggak hafal lagu itu.
Setelah mendengar kata-kata fahmi, Gue merasa kalau fahmi mempunyai beban hidup yang berat kayak gue. Tapi semua berubah, saat fahmi mengirim sms ke gue dengan nada seperti orang yang baru dapat hadiah. “HOREE, gue enggak diterima di SMA negeri” begitu singkat dan jelas sms yang dia kirim, membuat gue berasumsi kalau si fahmi udah jadi stres gara-gara ini semua.
Rasa sedih, kecewa dan

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ในที่สุดผมก็หนี SMP เกินไป สิ่งแรกที่อยู่ในใจของฉันหลังจากที่ผ่านมาจากโรงเรียนมัธยมเป็นวิธีการที่จะได้เป็นส่วนหนึ่งของการ SMA อยู่ในบันดาลัมปุ (ยายฉันรู้อยู่แล้วว่าเกี่ยวกับเรื่องนี้).
ด้วยความหวัง, ความไม่รู้และความไม่ชอบมาพากลของ kecemenan ของฉันในช่วง ngikutin เบสบอลจูเนียร์ของฉัน อย่างต่อเนื่อง ในเวลาที่ฉันหวังว่าจะเป็นคนที่ดีขึ้นอีกครั้ง (behh .. ) มาได้อย่างไร? ในระดับมัธยมศึกษาตอนต้นที่ผมรู้สึกว่าผมมีการใช้งานที่ไม่มีความหมาย ในความเป็นจริงผมรู้สึกว่าผมเป็นเบสบอลแน่นอนมีสำหรับพวกเขา.
เวลานี้อาจจะใช่เหตุผลที่ว่าทำไมในระดับมัธยมศึกษาตอนต้นเมื่อฉันถูกตีอีกครั้งถนนบ่อย และที่เลวร้ายยิ่งฉันน้ำส้มสายชู kesiram ที่หนึ่งครั้งแรก (ในเวลานั้นเกรดใหม่แปด) และเขารู้สึกว่าเขาเป็นสิ่งมีชีวิตที่เป็นผู้บริสุทธิ์ในโลกนี้น้ำพืชและไป.
"โอ้ทำไมหก gini kak ? "ผมพูดว่าประหลาดใจ.
เธอเพิ่งผ่านไปโดยไม่มีคำเดียวที่ออกมาจากปากของเขา.
ฉันตะลึงเพียงเสียใจเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นและผมเชื่อว่าผมมีอาจจะอยู่ในสายตาของเขาเช่นเดียวกับชนิดของดอกไม้ที่จะต้องมีการรดน้ำ.
หลังจากที่ ทำพิจารณาบางรายการที่พ่อของฉัน nyuruh ที่ SMAN 10
"แล้วในรายการของ 10 เขียนจากหวิว" พ่อของฉันพูดว่า
"ทำไม 10?"
"มันโอเคผมจะสามารถที่จะทำคะแนน 10 ต่อเนื่อง" กล่าวว่า พ่อของฉัน nyeletuk.
ได้ยินคำพูดเหล่านั้นฉันทันทีหัววิงเวียนสามท่องเที่ยว (ทำไมไม่เจ็ด) ผมรู้สึกว่าพ่อของผมเป็นเหมือนที่ได้รับเหตุผลที่เด็กอนุบาล.
แต่ผมมีเหตุผลบางอย่างที่จะปฏิเสธรายการใน SMA 10 ครั้งแรก: ระยะทางที่อยู่ไกลเกินไปที่สอง: สมองของฉันคือโง่เกินไปและโรงเรียนที่สามคือการห่างไกลจากตลาด (ถึงแม้ว่าผมจะไม่ค่อยไป ตลาด แต่ถูกสำหรับเหตุผลที่ฉันต้องการ nambah โรงเรียนเบสบอลมี).
แต่ด้วยจิตวิญญาณของ berapai ยิงพ่อของฉันหัวเราะ nyuruh ฉันรายการมี ใช่สิ่งที่อาจจะทำให้เป็นเด็กหน้าตาดีฉันจะตามบัญชาเขาเขียน ต่อมาเมื่อชะตากรรมของฉันจะเป็น ngelawan เดียวกันขโมยที่อุดมไปด้วยเสื้อชั้นในสตรี (ทำไม).
เทเมนฉัน Fahmi ngusulin ฉัน "รายการใน 4 เขียนกระทะ" เขากล่าว.
"จริงเหรอถ้ารายการที่ 10 ได้หรือไม่" ผมตอบ.
ด้วยรูปแบบที่เกือบจะคล้ายกับแชมป์เชื่อ Surip fahmi ฉัน "ในยุค 10 เมื่อเพื่อนของเราเพียงเล็กน้อยจะไม่ได้ถามอีกครั้งในระหว่างการทดสอบที่สำคัญคำตอบ"
fahmi ได้ยินคำเหล่านี้หัวใจของฉันก็ถูกย้ายไปตามเขา แต่ความเชื่อของฉันและการจัดตั้ง tetep แข็งไปยังรายการที่ 10 เพราะไม่ต้องการที่จะผิดหวังที่พ่อของเขา.
หลังจากที่ผมเจ้าชู้กับสิ่งยั่วยวนร้ายแรงที่ฉันมีในที่สุด fahmi ละลายยังต้องการที่จะทำตามหัวใจของฉันและในรายการของ 10 (ฮูโชคดีที่ไม่ได้อยู่ในความรักเฉิงตู fahmi ฉันเดียวกัน).
ขณะที่มันกำลังจะเข้าสู่โรงเรียนมัธยมมีสามตัวเลือกให้เลือก และในที่สุดผมก็เห็นด้วยที่จะ fahmi รายการใน SMA 10, 4 และ 11
"ทำไมต้อง 11 กระทะ? sekolahannya ดีพออีกต่อไป "กล่าวว่า fahmi, songong.
"Gak มันอะไรดูเถิดร่มชูชีพเอกภาพ?" ถามผมฉลาดลา
ออก ""
"nah เราคิดว่ามันเป็นร่มชูชีพ SMA 11 ของเรา. '
'หมายถึงอะไร "เริ่มต้น fahmi อยากรู้อยากเห็น.
"ในขณะที่เราชื่อต่อมาออกมาในทีมเบสบอลโรงเรียนมัธยม 10 และ 4 เรายังสามารถไปโรงเรียนได้อย่างปลอดภัยด้วย 11. ใช่มันควรโดยอัตโนมัติที่เราจะได้ไปที่ 11" ผมพูดว่าเสมือน songong.
ในช่วงสี่วันก่อนที่จะมีการทดสอบเข้าโรงเรียนมัธยม เริ่มต้นที่ผมต้องเตรียมความพร้อมให้ฉันไปอ่านทุกอย่างกลิ่นบทเรียน แม้บังเอิญผมเคยอ่านหนังสือเกี่ยวกับการศึกษาของ * x ผมคิดว่าก่อนที่จะว่าหนังสือเล่มนี้เป็นหนังสือของชีววิทยาส่วนหนึ่งเป็นเพราะมีหน้าปกเป็นภาพของคนที่มีอวัยวะในส่วนหนึ่งของร่างกายที่มองเห็น (ประเภทของการรั่วไหลอาจจะเป็นคนนี้) เมื่อฉันอ่านหนังสือเล่มนี้ผมรู้สึกว่าผลเช่นเดียวกันที่จะเกิดขึ้นกับตัวเองฉันไม่สามปีถัดไป แต่สำหรับสามปีหลังจากแต่งงาน.
เมื่อทดสอบได้มาถึงผมและ fahmi ด้วยความมั่นใจไปยังสถานที่ของการต่อสู้ซึ่งจะเป็นตัวกำหนดชะตากรรมของเรา ซึ่งต่อมาได้เข้าโรงเรียนมัธยม
"เวลาที่มีมาร้องไห้" ผมพยายามที่จะโน้มน้าวให้.
"bener ร้องไห้เราจะต้องเสร็จสิ้นในวันนี้นอกจากนี้ยังมี" มั่น fahmi.
ผมไม่ทราบว่าทำไมผมรู้สึกว่าคำพูดสุดท้ายจากปากเช่นคำ fahmi คนที่ต้องการทำร้ายเด็กในโรงเรียนประถมศึกษา.
ด้วยรูปแบบเก๊กเย็นเราเดินเข้าไปใน SMA 10 ผ่านทางเดินชั้นที่ได้รับการเติมเต็มบางส่วนจากคนอื่น ๆ ที่อาจจะมองไปข้างหน้าเพื่อตั้งแต่รุ่งอรุณของวันนี้ ตั้งแต่ผมเรียนและ fahmi แตกต่างกันเราแยก.
เมื่อผมเข้ามาในห้องทดสอบทุกสายตามองไปที่คนอื่น ๆ Gue ฉันสงสัยว่าสิ่งที่ทำให้พวกเขาสนใจที่ฉัน แต่ฉันรู้สึกว่ามีบางสิ่งบางอย่างที่แปลกที่ผม อาจจะเป็นเพราะฉันลืมที่จะใช้ผงเช้า.
ไม่นานหลังจากที่ผมนั่งลงเสียงระฆังดังขึ้นเข้าสู่ระบบการทดสอบเริ่มต้น ผู้เข้าร่วมส่วนใหญ่กำลังยุ่งอยู่กับการเตรียมความพร้อมสำหรับเครื่องมือที่เขาเขียนในส่วนที่ไม่มีการอำพรางเพื่อให้หมอ Mbah ปากของพวกเขาพึมพำกลางไม่ว่าจะเป็นสิ่งที่พวกเขาอ่านซึ่งเห็นได้ชัดว่ามันทำให้ฉันจึงต้องการที่จะติดตาม (ผมไม่ได้พูด ilang-ilang).
ในช่วงเวลาที่เครียดฉันพยายามที่จะสงบลงของตัวเอง.
"อย่ากระทะกลัวที่แท้จริงจะต้องกล้าหาญ! elo ก็ยังคงมีร่มชูชีพ "
เมื่อหนังสือเล่มเล็กที่ได้รับการจัดจำหน่ายโดยผู้บังคับบัญชาผม Antung ตีเบสบอลที่ผิดปกติมากขึ้น ริมฝีปากที่มีสีแดงสีดำทันทีกลายเป็นซีด (nah คุณรู้).
นอกจากนี้ยังมีลักษณะของผู้บังคับบัญชาครูเพื่อให้นักฆ่า หลายต่อหลายครั้งที่เขาขู่ว่าถ้าเธอเบสบอลจะไม่ลังเลที่จะใช้แผ่นนักเรียนจับโกง.
"ที่กล้าที่จะโกงฉันทันทีจะใช้คำตอบของคุณแผ่น"
เสียงเป็น terniang มั่นคงในหูของฉัน ฉันเปิดหนังสือเล่มเล็กโดยช้าหวังว่าปัญหาที่มีอยู่ในนั้นไม่ยาก แต่ความหวังและความเป็นจริงก็มักจะย้ายที่อยู่ตรงข้าม ผมอยากจะเป็นลมที่คำถามทดสอบสายตาเพื่อ ribetnya โดยบังเอิญหรือไม่ที่หน้าแรกของเรื่องนี้มันเป็นคณิตศาสตร์.
บทเรียนที่พวกเขาต้องการ แต่ฉันไม่ชอบ เมื่อจะผ่านออกมาผมยังคิดว่าถ้าฉันเป็นลมเบสบอลที่นี่ยินดี ngegotong ฉันในภายหลัง ในที่สุดผมก็ตัดสินใจว่าลมต่อมาเมื่อมันกลับบ้าน nyampe.
เวลาที่กำหนดจะเสร็จสมบูรณ์ทั้งหมดทรมานที่ 120 นาที ในช่วงเวลานั้นผมก็เริ่มเหงื่อ berkucuran ดอกไม้จมูกของฉันกิ่วและกระเพาะอาหารของฉันเสียงดังก้อง (ว่าจะทำอย่างไร) ฉันพยายามที่จะจำทั้งหมดที่ฉันได้เรียนรู้มาก่อน แต่ semakain ฉันพยายามที่จะจำได้ว่าผมคิดว่า semankin digerayangin โดยสิ่งที่เป็นลบที่มาจากหนังสือ s * x ศึกษาที่ก่อนหน้านี้ผมอ่านที่มีความอ่อนน้อมถ่อมตน.
โดยไม่ต้องเห็นได้ชัดเวลาทดสอบอยู่ 15 นาทีอีกต่อไป , และคำตอบที่ฉันถือแผ่นสุทธิ 75% ยังคงเงา.
"hebattt เวลา 15 นาทีที่อยู่อาศัยอีกต่อไปและเมื่อเร็ว ๆ นี้ผมจะช่วยตอบคำถาม 9" ผมเริ่มที่จะหวาดกลัว.
ทันทีจินตนาการแปลก ๆ ผมเริ่มที่จะโทใจของฉัน ฉัน berhayal ถ้าผู้บังคับบัญชามาให้ฉันและให้ฉันคำตอบที่สำคัญ เลวยังฉันยัง sempet จินตนาการว่าแองเจิลกาเบรียลมาหาผมและกระซิบในคำตอบของฉันคำถามที่ว่า.
แต่อยู่กับจินตนาการจินตนาการ เมื่อผมรู้สึกว่าไม่มีทางอื่นผมเริ่มที่จะเติมในช่องว่างด้วยหมวกชิปถ้วย และที่น่าอัศจรรย์ใจเพียง 5 นาทีกระดาษคำตอบของฉันได้รับเต็มไปด้วยหมวกชิปถ้วย.
หลังจากที่ได้รับร่วมกันเกี่ยวกับการที่ผมออกมาและนั่งอยู่หน้าชั้นเรียน ในเวลานั้นใจของฉันเป็นที่ว่างเปล่าแม้ว่าจิตวิญญาณของฉันสามารถวิ่งหนีก็จะหนีออกจากตัวฉัน ไม่นานหลังจากที่ภวังค์ของฉันเดินก็ fahmi มาฉัน.
"ถอดจุ๊บ" เขากล่าวด้วยน้ำเสียงที่เป็นเพียงเล็กน้อยเซื่องซึม.
ในเวลาที่ฉัน ngelihat ล่วงหน้า fahmi เกือบจะเหมือนกับการแสดงออกของคนที่อยู่ในภัยพิบัติผู้ลี้ภัย ผมเชื่อว่าความทุกข์ใจเดียวกัน Fahmi มีฉันที่อุดมไปด้วย Sepata โดยไม่มีคำว่าเราทั้งซ้าย SMA 10 ทุกคนที่เห็นการแสดงออกของเราอย่างแน่นอนพวกเขาทันทีคิดว่าเราได้รับเพียงแค่ขับออกจากสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าเพราะในอาหารมื้อเย็นมักจะขอให้เพิ่ม.
หลังจากที่รอคอยเป็นเวลาหนึ่งสัปดาห์ในที่สุดก็ประกาศของโรงเรียนมัธยมออกเช่นกัน ผมใจจดใจจ่อรอคอยผลที่ผมจะได้รับในภายหลัง คืนนั้นฉันอธิษฐาน
"โอ้อัลลอถ้าคุณจะแล้วฉัน masukanlah ประเทศเข้าไปในโรงเรียนมัธยมที่ผมเลือก และถ้าผมไม่ได้ไปทุกที่ดังนั้นฉันจริงใจกับโชคชะตาของยาอัลลอ "
เช้าวันรุ่งขึ้นฉันจะซื้อหนังสือพิมพ์และมองไปที่รายชื่อของนักเรียนในโรงเรียนมัธยม keterima 10. เมื่อผมค้นหาชื่อของฉันขอบคุณพระเจ้าผลผม keterima เบสบอลจริง
ความคาดหวังของผมเริ่มที่จะหายไปโดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อผมรู้ว่าทีมเบสบอลชื่อของฉันคือยังอยู่ในรายชื่อของนักเรียนในโรงเรียนมัธยม keterima 4.
เพียงหวังว่าฉันมีชีวิตอยู่เพื่อใส่ประชาชน SMA SMA 11 เท่านั้น ฉันค้นหาชื่อของฉันในการ SMA 11 จากบนลงล่างจากล่างขึ้นบนผมยังคงมองหาชื่อของฉัน จนในที่สุดผมตกใจชื่อของฉันไม่ได้อยู่ทุกที่.
มันรู้สึกกังวลฉันร้องไห้.
"HOORREEE !!"
Ehh ผิด .. "TIIDAAKKK"
ในขณะที่หัวใจของฉันมีความสุขอีกครั้งก็ Hp ผมดังขึ้นและเมื่อฉันเห็นจะเปลี่ยนสาย fahmi ฉัน.
"สวัสดีสิ่งไมล์?" ในโทนเช่นการติดต่อกับวัณโรค.
"แท้จริงแล้วประกาศ ngelihat ในหนังสือพิมพ์" เธอถามที่มุม.
"udah ไมล์" ผมตอบอย่างไม่เต็มใจ.
"ยังคงที่ผลอุดมไปด้วย?"
"ใช่อุดมไปด้วยดังนั้น เมื่อหนังสือพิมพ์จะ nyetak ชื่อของฉันก็หมึกหมด เบสบอลใช่แล้วเพราะชื่อของฉัน "ในสถานการณ์ปัจจุบันเช่นนี้ก็ยังคุยโว sempet-sempetnya.
"จากนั้นเราแต่ละดง" ไฟ fahmi "ตุตันคาเมน-จุ๊จุ๊-" Fahmi หยุด.
เสียงที่ออกมาเมื่อมันชอบเพลงเด็กผมอยากจะลิ้มรสเนื้อเพลงต่อไป "ผู้ที่ต้องการมีส่วนร่วม ... " แต่โชคร้ายที่ฉันเบสบอลจำเพลง.
หลังจากที่ได้ยินคำ fahmi ผมรู้สึกว่า fahmi มีภาระสด ผมชอบน้ำหนัก แต่ทั้งหมดเปลี่ยนแปลงเมื่อ fahmi texted กับผมในโทนสีเหมือนเป็นคนใหม่สามารถเป็นของขวัญ "ไชโยผมได้รับในประเทศเบสบอลโรงเรียนมัธยม" ดังนั้นในระยะสั้นและข้อความที่ชัดเจนว่าเขาส่งทำให้ฉันคิดว่า fahmi แล้วจึงเน้นเพราะของมันทั้งหมด.
ความเจ็บปวดความผิดหวังและ