ชื่อวิทยาศาสตร์ : Zingiber officina

ชื่อวิทยาศาสตร์ : Zingiber officinale Roscoe
ชื่อวงศ์ : Zingiberaceae
ชื่อสามัญ : Ginger
ชื่ออื่น : ขิงแกลง, ขิงแดง (จันทรบุรี), ขิงเผือก (เชียงใหม่), สะเอ (แม่ฮ่องสอน), ขิงบ้าน, ขิงแครง, ขิงป่า, ขิงเขา, ขิงดอกเดียว (ภาคกลาง), เกีย (จีนแต้จิ๋ว)
ลักษณะ : เป็นพืชล้มลุก มีเหง้าใต้ดิน เปลือกนอกสีน้ำตาลแกมเหลือง เนื้อในสีนวลมีกลิ่นหอมเฉพาะ แทงหน่อหรือลำต้นเทียมขึ้นเป้นกอประกอบด้วยกาบหรือโคนใบหุ้มซ้อนกัน ใบ เป็นชนิดใบเดี่ยว ออกเรียงสลับกันเป็นสองแถว ใบรูปหอกเกลี้ยงๆ กว้าง 105 - 2 ซม. ยาว 12 - 20 ซม. หลังใบห่อจีบเป็นรูปรางนำปลายใบสอบเรียวแหลม โคนใบสองแคบและจะเป็นกาบหุ้มลำต้นเทียม ตรงช่วงระหว่างกาบกับตัวใบจะหักโค้งเป็นข้อศอก ดอก สีขาว ออกรวมกันเป็นช่อรูปเห็ดหรือกระบองโบราณ แทงขึ้นมาจากเหง้า ชูก้านสูงขึ้นมา 15 - 25 ซม. ทุกๆ ดอกที่กาบสีเขียวปนแดงรูปโค้งๆ ห่อรองรับ กาบจะปิดแน่นเมื่อดอกยังอ่อน และจะขยายอ้าให้ เห็นดอกในภายหลัง กลีบดอกและกลีบรองกลีบดอก มีอย่างละ 3 กลีบ อุ้มน้ำ และหลุดร่วงไว โคนกลีบดอกม้วนห่อ ส่วนปลายกลีบผายกว้างออกเกสรผู้มี 6 อัน ผล กลม แข็ง โต วัดผ่าศูนย์กลางประมาณ 1 ซม.

การขยายพันธุ์ : ใช้เหง้า ปลูกในดินร่วนซุยผสมปุ๋ยหมัก หรือดินเหนียวปนทราย โดยยกดินเป็นร่องห่างกัน 30 ซม. ปลูกห่างกัน 20 ซม. ลึก 5 - 10 ซม. ขิงชอบขึ้นในที่ชื้นมีการระบายน้ำดี ถ้าน้ำขังอาจโดนโรคเชื้อรา
สรรพคุณ :
เหง้า: รสหวานเผ็ดร้อน ขับลม แก้ท้องอืด จุกเสียด แน่นเฟ้อ คลื่นไส้อาเจียน แก้หอบไอ ขับเสมหะ แก้บิด เจริญอากาศธาตุ สารสำคัญในน้ำมันหอมระเหย จะออกฤทธิ์กระตุ้นการบีบตัวของกระเพาะอาหารและลำไส้ ใช้เหง้าแก่ทุบหรือบดเป็นผง ชงน้ำดื่ม แก้อาการคลื่นไส้อาเจียน แก้จุกเสียด แน่นเฟ้อ เหง้าสด ตำคั้นเอาน้ำผสมกับน้ำมะนาว เติมเกลือเล็กน้อย จิบแก้ไอ ขับเสมหะ
ต้น : รสเผ็ดร้อน ขับลมให้ผายเรอ แก้จุกเสียด แก้ท้องร่วง
ใบ : รสเผ็ดร้อน บำรุงกำเดา แก้ฟกช้ำ แก้นิ่ว แก้ขัดปัสสาวะ แก้โรคตา ฆ่าพยาธิ
ดอก : รสเผ็ดร้อน แก้โรคประสาทซึ่งทำให้ใจขุ่นมัว ช่วยย่อยอาหาร แก้ขัดปัสสาวะ
ราก : รสหวานเผ็ดร้อนขม แก้แน่น แก้ศอเสมหะ เจริญอาหาร แก้ลม แก้เสมหะ แก้บิด
ผล : รสหวานเผ็ด บำรุงน้ำนม แก้ไข้ แก้คอแห้ง เจ็บคอ แก้ตาฟาง เป็นยาอายุวัฒนะ
ข้อควรระวัง : การใช้น้ำสกัดจากขิงที่เข้มข้นมากๆ จะให้ผลตรงข้ามคือ จะไประงับการบีบตัวของลำไส้ จนทำให้ลำไส้หยุดบีบตัว ดังนั้นการดื่มน้ำที่สกัดจากขิงไม่ควรใช้น้ำเข้มข้นมากเกินไป เพราะจะไม่ให้ผลในการรักษาตามที่ต้องการ

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ชื่อวิทยาศาสตร์: ไพล officinale Roscoe
ชื่อวงศ์:
ชื่อสามัญ: วงศ์ขิงขิง
ชื่ออื่น: ขิงแกลง ขิงแดง (จันทรบุรี), ขิงเผือก (เชียงใหม่), สะเอ (แม่ฮ่องสอน), ขิงบ้าน ขิงแครง ขิงป่า ขิงเขา ขิงดอกเดียว (ภาคกลาง), เกีย (จีนแต้จิ๋ว)
ลักษณะ: เป็นพืชล้มลุกมีเหง้าใต้ดินเปลือกนอกสีน้ำตาลแกมเหลืองเนื้อในสีนวลมีกลิ่นหอมเฉพาะแทงหน่อหรือลำต้นเทียมขึ้นเป้นกอประกอบด้วยกาบหรือโคนใบหุ้มซ้อนกันใบเป็นชนิดใบเดี่ยวออกเรียงสลับกันเป็นสองแถว กว้าง 105-2 ซม ยาว 12-20 ซม หลังใบห่อจีบเป็นรูปรางนำปลายใบสอบเรียวแหลมโคนใบสองแคบและจะเป็นกาบหุ้มลำต้นเทียมตรงช่วงระหว่างกาบกับตัวใบจะหักโค้งเป็นข้อศอกดอกสีขาวออกรวมกันเป็นช่อรูปเห็ดหรือกระบองโบราณแทงขึ้นมาจากเหง้า 15 - 25 ซม ทุก ๆ ดอกที่กาบสีเขียวปนแดงรูปโค้ง ๆ ห่อรองรับกาบจะปิดแน่นเมื่อดอกยังอ่อนและจะขยายอ้าให้เห็นดอกในภายหลังกลีบดอกและกลีบรองกลีบดอกมีอย่างละ 3 กลีบอุ้มน้ำและหลุดร่วงไวโคนกลีบดอกม้วนห่อ 6 อันผลกลมแข็งโตวัดผ่าศูนย์กลางประมาณ 1 ซม

การขยายพันธุ์: ใช้เหง้าปลูกในดินร่วนซุยผสมปุ๋ยหมักหรือดินเหนียวปนทรายโดยยกดินเป็นร่องห่างกัน 30 ซม ปลูกห่างกัน 20 ซม ลึก 5-10 ซม ขิงชอบขึ้นในที่ชื้นมีการระบายน้ำดีถ้าน้ำขังอาจโดนโรคเชื้อรา
สรรพคุณ:
เหง้า: รสหวานเผ็ดร้อนขับลมแก้ท้องอืดจุกเสียดแน่นเฟ้อคลื่นไส้อาเจียนแก้หอบไอขับเสมหะแก้บิดเจริญอากาศธาตุสารสำคัญในน้ำมันหอมระเหยจะออกฤทธิ์กระตุ้นการบีบตัวของกระเพาะอาหารและลำไส้ ชงน้ำดื่มแก้อาการคลื่นไส้อาเจียนแก้จุกเสียดแน่นเฟ้อเหง้าสดตำคั้นเอาน้ำผสมกับน้ำมะนาวเติมเกลือเล็กน้อยจิบแก้ไอขับเสมหะ
ต้น: รสเผ็ดร้อนขับลมให้ผายเรอแก้จุกเสียดแก้ท้องร่วง
ใบ: รสเผ็ดร้อนบำรุงกำเดาแก้ฟกช้ำแก้นิ่วแก้ขัดปัสสาวะแก้โรคตาฆ่าพยาธิ
ดอก: รสเผ็ดร้อนแก้โรคประสาทซึ่งทำให้ใจขุ่นมัวช่วยย่อยอาหารแก้ขัดปัสสาวะ
ราก: รสหวานเผ็ดร้อนขมแก้แน่นแก้ศอเสมหะเจริญอาหารแก้ลมแก้เสมหะแก้บิด
ผล: รสหวานเผ็ดบำรุงน้ำนมแก้ไข้แก้คอแห้งเจ็บคอแก้ตาฟางเป็นยาอายุวัฒนะ
ข้อควรระวัง: การใช้น้ำสกัดจากขิงที่เข้มข้นมาก ๆ จะให้ผลตรงข้ามคือจะไประงับการบีบตัวของลำไส้จนทำให้ลำไส้หยุดบีบตัวดังนั้นการดื่มน้ำที่สกัดจากขิงไม่ควรใช้น้ำเข้มข้นมากเกินไปเพราะจะไม่ให้ผลในการรักษาตามที่ต้องการ

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ชื่อวิทยาศาสตร์: Zingiber officinale รอสโค
ชื่อวงศ์: พืชวงศ์ขิง
ชื่อสามัญ: ขิง
, ขิงแดง (จันทรบุรี), ขิงเผือก (เชียงใหม่), สะเอ (แม่ฮ่องสอน), ขิงบ้าน, ขิงแครง, ขิงป่า, ขิงเขา, ขิงขิงแกลง: ชื่ออื่น ดอกเดียว (ภาคกลาง), เกีย (จีนแต้จิ๋ว)
ลักษณะ: เป็นพืชล้มลุกมีเหง้าใต้ดินเปลือกนอกสีน้ำตาลแกมเหลืองเนื้อในสีนวลมีกลิ่นหอมเฉพาะ ใบเป็นชนิดใบเดี่ยวออกเรียงสลับกันเป็นสองแถวใบรูปหอกเกลี้ยง ๆ กว้าง 105-2 ซม ยาว 12-20 ซม ดอกสีขาว แทงขึ้นมาจากเหง้าชูก้านสูงขึ้นมา 15-25 ซม ทุกๆดอกที่กาบสีเขียวปนแดงรูปโค้ง ๆ ห่อรองรับกาบจะปิดแน่นเมื่อดอกยังอ่อนและจะขยายอ้าให้เห็นดอกในภายหลังกลีบดอกและกลีบรองกลีบดอกมีอย่างละ 3 กลีบอุ้มน้ำและหลุดร่วงไวโคนกลีบ ดอกม้วนห่อส่วนปลายกลีบผายกว้างออกเกสรผู้มี 6 อันผลกลมแข็งโตวัดผ่าศูนย์กลางประมาณ 1 ซมการขยายพันธุ์: ใช้เหง้าปลูกในดินร่วนซุยผสมปุ๋ยหมักหรือดินเหนียวปนทรายโดยยกดินเป็นร่องห่าง กัน 30 ซม ปลูกห่างกัน 20 ซม ลึก 5-10 ซม ถ้าน้ำขังรัตนาโดนโรคเชื้อราสรรพคุณ: เหง้า: รสหวานเผ็ดร้อนขับลมแก้ท้องอืดจุกเสียดแน่นเฟ้อคลื่นไส้อาเจียนแก้หอบไอขับเสมหะแก้บิดเจริญอากาศธาตุสารสำคัญในน้ำมันหอมระเหย ใช้เหง้าแก่ทุบหรือบดเป็นผงชงน้ำดื่มแก้อาการคลื่นไส้อาเจียนแก้จุกเสียดแน่นเฟ้อเหง้าสดตำคั้นเอาน้ำผสมกับน้ำมะนาวเติมเกลือเล็กน้อยจิบแก้ไอขับเสมหะต้น: รสเผ็ดร้อนขับลมให้ผายเรอแก้จุกเสียด แก้ท้องร่วงหาคน: รสเผ็ดร้อนบำรุงกำเดาแก้ฟกช้ำแก้นิ่วแก้ขัดปัสสาวะแก้โรคตาฆ่าพยาธิดอก: รสเผ็ดร้อนแก้โรคประสาทซึ่งทำให้ใจขุ่นมัวช่วยย่อยอาหารแก้ขัดปัสสาวะราก: รสหวานเผ็ดร้อนขมแก้แน่นแก้ศอเสมหะเจริญอาหารแก้ลมแก้ เสมหะแก้บิดผล: รสหวานเผ็ดบำรุงน้ำนมแก้ไข้แก้คอแห้งเจ็บคอแก้ตาฟางเป็นยาอายุวัฒนะข้อควรระวัง: การใช้น้ำสกัดจากขิงที่เข้มข้นมาก ๆ จะให้ผลตรงข้ามคือจะไประงับการบีบตัวของลำไส้จน ทำให้ลำไส้หยุดบีบตัว