Laki-laki Pemanggul GoniOleh: Budi

Laki-laki Pemanggul Goni
Oleh: Budi Darma
Setiap kali akan sembahyang, sebelum sempat menggelar sajadah untuk sembahyang, Karmain selalu ditarik oleh kekuatan luar biasa besar untuk mendekati jendela, membuka sedikit kordennya, dan mengintip ke bawah, ke jalan besar, dari apartemennya di lantai sembilan, untuk menyaksikan laki-laki pemanggul goni menembakkan matanya ke arah matanya.
Tidak tergantung apakah fajar, tengah hari, sore, senja, malam, ataupun selepas tengah malam, mata laki-laki pemanggul goni selalu menyala-nyala bagaikan mata kucing di malam hari, dan selalu memancarkan hasrat besar untuk menghancurkan.
Tubuh laki-laki pemanggul goni tidak besar, tidak juga kecil, dan tidak tinggi namun juga tidak pendek, sementara goni yang dipanggulnya selamanya tampak berat, entah apa isinya. Pada waktu sepi, laki-laki pemanggul goni pasti berdiri di tengah jalan, dan pada waktu jalan ramai, pasti laki-laki pemanggul goni berdiri di trotoir, tidak jauh dari semak-semak, yang kalau sepi dan angin sedang kencang selalu mengeluarkan bunyi-bunyian yang sangat menyayat hati.
Beberapa kali terjadi, ketika jalan sedang ramai dan laki-laki pemanggul goni menembakkan mata kepadanya, Karmain dengan tergesa-gesa turun, lalu mendekati semak-semak dekat trotoir, tetapi laki-laki pemanggul goni pasti sudah tidak ada lagi. Dan ketika Karmain bertanya kepada beberapa orang apakah mereka tadi melihat ada seorang laki-laki pemanggul goni, mereka menggeleng.
Apabila hari masih terang, beberapa kali laki-laki pemanggul goni membaur dengan orang-orang yang sedang menunggu bus, sambil menembakkan matanya ke arah Karmain. Tapi, ketika Karmain tiba di tempat orang-orang yang menunggu bus, laki-laki pemanggul goni sudah tidak ada, dan orang-orang pasti menggelengkan kepala apabila mereka ditanya apakah tadi mereka menyaksikan ada laki-laki pemanggul goni.
Pada suatu hari, ketika hari sudah melewati tengah malam dan Karmain sudah bangun lalu membersihkan tubuh untuk sembahyang, korden jendela seolah-olah terkena angin dan menyingkap dengan sendirinya. Maka Karmain pun bergegas mendekati jendela, dan menyaksikan di bawah sana, di tengah-tengah jalan besar, laki-laki pemanggul goni berdiri membungkuk mungkin karena goninya terlalu berat, sambil menembakkan matanya ke arah dirinya. Kendati lampu jalan tidak begitu terang, tampak dengan jelas wajah laki-laki pemanggul goni menyiratkan rasa amarah, dan menantang Karmain untuk turun ke bawah.
Karena sudah terbiasa menyaksikan laki-laki pemanggul goni bertingkah, dengan lembut Karmain berkata: ”Wahai, laki-laki pemanggul goni, mengapakah kau tidak naik saja, dan ikut bersembahyang bersama saya.” Kendati jarak antara jendela di lantai sembilan dan jalan besar di bawah sana cukup jauh, tampak laki-laki pemanggul goni mendengar ajakan lembut Karmain. Wajah laki-laki pemanggul goni tampak berkerut-kerut marah, dan matanya makin tajam, makin menyala, dan makin mengancam.
”Baiklah, laki-laki pemanggul goni, kalau kau tak sudi naik dan sembahyang bersama saya, tunggulah saya di bawah. Saya akan sembahyang dulu. Sejak saya masih kecil sampai dengan saatnya ibu saya akan meninggal, ibu saya selalu mengingatkan saya untuk sembahyang dengan teratur lima kali sehari. Fajar sembahyang satu kali. Itulah sembahyang subuh. Tengah hari sembahyang satu kali. Itulah sembahyang lohor. Sore satu kali, itulah sembahyang ashar. Senja satu kali. Itulah sembahyang maghrib. Malam satu kali. Itulah sembahyang isya. Lima kali sehari. Dan kalau perlu, enam kali sehari, tambahan sekali setelah saya bangun lewat tengah malam dan akan tidur lagi. Itulah sembahyang tahajud. Dan kamu selalu mengawasi saya, seolah-olah kamu tidak tahu apa yang patut aku lakukan dan apa yang tidak patut aku lakukan.”
Dengan tenang Karmain menutup korden, namun karena sekonyong-konyong angin bertiup keras, korden menyingkap kembali. Laki-laki pemanggul goni tetap berdiri di tengah jalan, tetap menampakkan wajah penuh kerut menandakan kemarahan besar, dan tetap menembakkan matanya dengan nyala mengancam. Di sebelah sana, dekat trotoir di sebelah sana, semak-semak bergoyang-goyang keras tertimpa angin, dan mengirimkan bunyi-bunyi yang benar-benar menyayat hati.
Karmain melayangkan pandangannya ke depan, ke gugusan apartemen-apartemen besar, dan tampaklah semua lampu di apartemen sudah padam, sejak beberapa jam yang lalu. Lampu yang masih menyala hanyalah lampu-lampu di gang-gang yang menghubungkan apartemen-apartemen itu, sementara lampu merah di tiang tinggi di sebelah sana itu, berkedip-kedip seperti biasa, seperti biasa menjelang hari menjadi gelap, atau mendung, atau hujan lebat.
Seperti biasa pula, lampu di tempat pemberhentian bus menyala, sebetulnya terang, tetapi tampak redup. Selebihnya sepi, kecuali angin yang tetap menderu-deru. Karmain pindah ke kamar lain, yang korden jendelanya ternyata juga terbuka, kemudian melihat jauh ke sana. Di sana itu, ada laut, dan meskipun gelap, terasa benar bahwa laut benar-benar sedang gelisah.
Sembahyang selesailah, lalu Karmain mendekati jendela, dan laki-laki pemanggul goni masih di sana, masih menunjukkan wajah marah, masih menembakkan pandangan mengancam. Maka Karmain turunlah. Dan ketika Karmain tiba di tepi jalan, laki-laki pemanggul goni tidak ada. Angin masih bertiup keras. Seekor anjing hitam, besar dan tinggi tubuhnya, mengawasi Karmain sekejap, kemudian menyeberang jalan, dan di tengah jalan berhenti lagi sebentar, mengawasi Karmain lagi, lalu lari ke arah kegelapan. Lalu terdengar lolongan-lolongan anjing, lolongan kesakitan, lolongan pada saat-saat meregang nyawa.
Dulu, ketika masih kecil, Karmain bersahabat karib dengan Ahmadi, Koiri, dan Abdul Gani, semuanya dari kampung Burikan. Dan di kampung Burikan tidak ada satu orang pun yang memelihara anjing, dan anjing dari kampung-kampung lain pun tidak pernah berkeliaran di kampung Burikan. Terceritalah, ketika mereka sedang berjalan-jalan di kampung Barongan, mereka tertarik untuk mencuri buah mangga di pekarangan rumah seseorang yang terkenal karena anjingnya sangat galak. Belum sempat mereka memanjat pohon mangga, dengan sangat mendadak ada seekor anjing hitam, tinggi dan besar tubuhnya, menyalak-nyalak ganas, kemudian mengejar mereka.
Sebulan kemudian, anjing hitam bertubuh tinggi dan besar mati, setelah terperangkap oleh racun hasil ramuan Ahmadi, Koiri, dan Abdul Gani.
Karmain menunggu beberapa saat, sambil berkata lembut dan perlahan-lahan: ”Wahai, laki-laki pemanggul goni, di manakah kau sekarang. Marilah kita bertemu, dan berbicara.”
Karena tidak ada kejadian apa-apa lagi, Karmain berjalan menuju semak-semak, dan, meskipun tiupan angin sudah meredup, semak-semak masih bergerak-gerak, menciptakan bunyi-bunyi yang menyayat hati.
Karmain kembali ke lantai sembilan, masuk ke dalam apartemen, kemudian mencari berkas-berkas lama yang sudah lama tidak ditengoknya. Setelah membuka-buka sana dan sini, Karmain menemukan album lama. Ada foto ibunya ketika masih muda, seorang janda yang ditinggal oleh suaminya karena pada hari raya Idul Adha, suaminya tertembak ketika sedang berburu babi hutan bersama teman-temannya di hutan Medaeng. Ada lima pemburu, termasuk dia, ayah Karmain. Mereka berlima masuk hutan bersama-sama, kemudian melihat seekor babi hutan berlari kencang, menabrak beberapa semak-semak. Untuk mengejar babi hutan itu, mereka berpisah, masing-masing lari ke berbagai arah. Siapa di antara empat temannya yang dengan tidak sengaja menembak ayah Karmain, atau justru dengan sengaja menembaknya, tidak ada yang tahu.
Karmain terpaku pada foto ibunya sampai lama, kemudian, tanpa sadar, dia terisak-isak. Dulu ibunya pernah bercerita, bahwa pada waktu-waktu tertentu akan ada laki-laki pemanggul goni, mengunjungi orang-orang berdosa. Pekerjaan laki-laki pemanggul goni adalah mencabut nyawa, kemudian memasukkan nyawa korbannya ke dalam goni. Ibunya juga bercerita, beberapa hari sebelum suaminya tertembak, pada tengah malam laki-laki pemanggul goni datang, mengetuk-ngetuk pintu, kemudian pergi tanpa meninggalkan jejak.
”Pada hari Idul Adha,” kata ibu Karmain dahulu, sebelum ayahnya pergi berburu. ”Tuhan menguji kesetiaan Nabi Ibrahim. Anaknya, Ismail, harus disembelih oleh ayahnya, oleh Nabi Ibrahim sendiri.”
Karmain tertidur, dan ketika terbangun, waktu sembahyang fajar sudah tiba. Dan setelah Karmain membersihkan tubuh, siap untuk sembahyang, korden jendela menyingkap lagi. Laki-laki pemanggul goni berdiri di tengah jalan lagi, wajahnya menunjukkan kemarahan lagi, dan matanya menyala-nyala, menantang lagi.
”Baiklah, laki-laki pemanggul goni, harap kamu jangan lari lagi.”
Dengan sangat tergesa-gesa Karmain turun, langsung ke pinggir jalan, dan laki-laki pemanggul goni sudah tidak ada.
Ketika Karmain tiba kembali di apartemennya, ternyata laki-laki pemanggul goni sudah ada di dalam, duduk di atas sajadah, melantunkan ayat-ayat suci, sementara goninya terletak di sampingnya.
Setelah selesai berdoa, tanpa memandang Karmain, laki-laki pemanggul goni berkata lembut: ”Karmain, kamu sekarang sudah menjadi orang penting. Kamu sudah menjelajahi dunia, dan akhirnya kamu di sini, di negara yang terkenal makmur. Bahwa kamu tidak mau kembali ke tanah airmu, bukan masalah penting. Tapi mengapa kamu tidak pernah lagi berpikir tentang makam ayahmu? Tidak pernah berpikir lagi tentang makam ibumu. Makam orangtuamu sudah lama rusak, tidak terawat, tanahnya tenggelam tergerus oleh banjir setiap kali hujan datang, dan kamu tidak pernah peduli.”
Laki-laki pemanggul goni berhenti sebentar, kemudian bertanya:
”Apakah kamu beserta sahabat-sahabatmu, Ahmadi, Koiri, dan Abdul Gani, pernah tersesat di hutan Gunung Muria?”
”Ya.”
”Tahukah kamu ke mana sahabat-sahabatmu itu pergi?”
”Tidak.”
”Mereka saya ambil. Saya tahu, kalau mereka tidak saya ambil, pada suatu saat kelak dunia akan gaduh. Gaduh karena, kalau tetap hidup, mereka akan mengacau, membunuh, dan menyebarkan nafsu besar untuk berbuat dosa. Saya tidak mengambil kamu karena kasihan. Kamu habis

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ผู้ถือชายอิน
โดย: Budi Darma
เวลาที่คุณอธิษฐานทุกคนก่อนที่พวกเขาจะแผ่ออกพรมสวดมนต์อธิษฐาน karmain วาดเสมอโดยกองกำลังขนาดใหญ่ผิดปกติที่จะเข้าใกล้หน้าต่างเปิดม่านเล็กน้อยและหันลงไปที่ถนนใหญ่จากอพาร์ตเมนต์ของเขาอยู่บนพื้น เก้าที่จะเป็นพยานคนหามปอยิงตาของเขาที่มีต่อตา.
ไม่ขึ้นอยู่กับว่ายามเช้าเที่ยงบ่ายเย็นกลางคืนหรือหลังเที่ยงคืนสายตาของผู้ถือชายปอเสมอที่เห็นได้ชัดเช่นแมวตาในตอนกลางคืน และมักจะ exudes ความปรารถนาดีที่จะทำลาย.
ร่างของชายผู้ถือผ้าใบไม่ใหญ่ไม่เล็กเกินไปและไม่สูง แต่ไม่สั้นเกินไปในขณะที่ผ้าม่าน dipanggulnya ตลอดดูเหมือนหนักสิ่งที่เนื้อหา ในเวลาเหงาหามชายผ้าใบแน่นอนยืนอยู่กลางถนนและในเวลาของถนนที่คึกคักแน่นอนคนที่ยืนอยู่บนถือทางเท้าผ้าใบไม่ไกลจากพุ่มไม้ซึ่งหากทิ้งร้างและลมแข็งแรงเสมอเปล่งเสียง อกหักมาก.
บางครั้งมันเกิดขึ้นเมื่อสถานที่แออัดและเป็นผู้ถือชายยิงปอดวงตาของเธอ karmain ด้วยความเร่งรีบลงแล้วเดินเข้ามาใกล้พุ่มไม้ที่อยู่ใกล้ฟุตบาท แต่ปอชายถือ-แน่นอนไม่ได้มีอีกต่อไป และเมื่อถาม karmain บางคนถ้าพวกเขาได้เห็นใด ๆ หามคนปอพวกเขาส่าย.
เมื่อเวลากลางวันหลายครั้งถือชายปอปะปนกับคนที่กำลังรอรถบัสยิงตาของเขาที่มีต่อ karmain , แต่เมื่อมาถึงที่ karmain สถานที่ของผู้ที่รอรถบัส, หามคนปอหายไปและคนที่จะต้องส่ายหัวของพวกเขาเมื่อพวกเขาถูกถามว่าพวกเขาไม่มีพยานหามชายปอ.
ในวันหนึ่งเมื่อวันที่ แล้วที่ผ่านมาเที่ยงคืนและ karmain ขึ้นแล้วและทำความสะอาดร่างกายสำหรับการสวดมนต์, ผ้าม่านหน้าต่างเช่นถ้าสัมผัสกับลมและเปิดเผยตัวเอง Karmain แล้วก็รีบวิ่งไปที่หน้าต่างและเฝ้ามองลงไปที่นั่นในช่วงกลางของถนนสายหลักที่ผู้ชายยืนโน้มถือกระสอบปอหนักเกินไปบางทีอาจเป็นเพราะในขณะที่เขายิงตาของเขาที่มีต่อเธอ . แม้จะมีไฟถนนไม่สดใสใบหน้ามองเห็นได้ชัดเจนของปอถือชายหมายถึงความรู้สึกของความโกรธและความท้าทายในการ karmain ลงไป
เพราะมีคุ้นเคยกับการเห็นคนที่ทำหน้าที่ปอถือเบา ๆ karmain กล่าวว่า "โอ้มนุษย์ หามปอทำไมคุณไม่เพียงแค่ขึ้นไปและมาอธิษฐานกับฉัน. "แม้จะมีระยะห่างระหว่างหน้าต่างบนชั้นที่เก้าและถนนที่มีขนาดใหญ่ลงไปที่นั่นสวยไกลก็จะปรากฏขึ้นหามชายปอได้ยิน karmain เชิญนุ่ม ถือใบหน้าชายปอลักษณะเหี่ยวย่นโกรธและตาของเขาเป็นที่คมชัดสว่างมากขึ้นและอันตรายมากขึ้น.
"สิทธิทั้งหมดถือเด็กชายผ้าใบถ้าคุณไม่เต็มใจที่จะไปขึ้นและอธิษฐานกับฉันรอฉันที่ด้านล่าง ข้าพเจ้าจะอธิษฐานแรก ตั้งแต่ผมยังเป็นเด็กจนกว่าจะถึงเวลาที่แม่ของฉันกำลังจะตายแม่ของฉันมักจะทำให้ผมนึกถึงที่จะอธิษฐานห้าครั้งต่อวันเป็นประจำ อธิษฐานรุ่งอรุณครั้งหนึ่ง ที่สวดมนต์ตอนเช้า อธิษฐานเที่ยงเพียงครั้งเดียว นั่นคือการสวดมนต์เที่ยง บ่ายวันหนึ่งที่อธิษฐาน ASR Dusk ครั้งหนึ่ง ที่สวดมนต์ตอนเย็น คืนหนึ่งเวลา นั่นคือการสวดมนต์ Isha ห้าครั้งต่อวัน และถ้าจำเป็นหกครั้งต่อวันเมื่อหลังจากที่ผมตื่นขึ้นมาตอนเที่ยงคืนพิเศษและจะไปนอนอีกครั้ง ที่ tahajud สวดมนต์ และคุณก็จะเก็บตาบนฉันเป็นถ้าคุณไม่ได้รู้ว่าสิ่งที่ฉันควรทำและสิ่งที่ไม่ควรทำ. "
ด้วยความเงียบสงบ karmain ปิดม่าน แต่ก็เพราะลมพัดอย่างหนักเผยให้เห็นผ้าม่านด้านหลัง ชายหามปอยังคงยืนอยู่กลางถนนยังเผยให้เห็นริ้วรอยใบหน้าเต็มหมายถึงความโกรธที่ดีและคงที่ดวงตาของเขายิงด้วยเปลวไฟที่คุกคาม ที่นั่นใกล้ฟุตบาทในด้านอื่น ๆ พุ่มไม้ไหวกระทบอย่างหนักจากลมและเสียงส่งอกหักจริงๆ.
karmain จ้องมองไปข้างหน้ากับคลัสเตอร์พาร์ทเมนท์ขนาดใหญ่และดูเถิดไฟทั้งหมดที่อยู่ใน อพาร์ทเม้นได้รับการดับตั้งแต่ไม่กี่ชั่วโมงที่ผ่านมา ไฟถูกเผาไหม้ยังคงเป็นเพียงไฟในตรอกซอกซอยที่เชื่อมต่อพาร์ทเมนท์ในขณะที่แสงสีแดงที่เสาสูงที่นั่นกระพริบตามปกติตามปกติก่อนที่จะกลายเป็นวันที่มืดหรือที่มีเมฆมากหรือฝนตกหนัก
ตามปกตินอกจากนี้ยังมีโคมไฟป้ายรถประจำทางสว่างสดใสจริง แต่ปรากฏเป็นสีทึบ ส่วนที่เหลือทิ้งร้างยกเว้นหอนลมคงที่ Karmain ย้ายไปอยู่อีกห้องหนึ่งซึ่งเป็นม่านหน้าต่างที่เปิดอยู่แล้วมองไกลไปถึงที่นั่น มีมันคือมีทะเลและแม้ว่ามืดมันให้ความรู้สึกที่เหมาะสมที่ทะเลที่เป็นจริงที่ถูกตื่นเต้น.
สวดมนต์เสร็จสิ้นแล้ว karmain เข้าหาหน้าต่างและหามคนผ้าใบยังคงมียังคงแสดงให้เห็นใบหน้าโกรธยังคงยิงสายตาคุกคาม Karmain แล้วลงมา และเมื่อมาถึง karmain ที่ขอบของถนนคนหามปอไม่มี ลมยังคงพัดอย่างหนัก สุนัขสีดำ, ร่างกายขนาดใหญ่และสูงปริวรรต karmain ทันทีแล้วข้ามถนนและในช่วงกลางของถนนหยุดชั่วคราวอีกครั้งดู karmain อีกครั้งจากนั้นก็วิ่งไปสู่ความมืด จากนั้นก็มาสุนัขที่ยิ่งใหญ่ยิ่งใหญ่ยิ่งใหญ่ในความเจ็บปวดยิ่งใหญ่ในช่วงเวลาของความทุกข์ทรมาน.
ในอดีตที่ผ่านมาเมื่อมันก็ยังคงมีขนาดเล็ก karmain ชุมกับมาห์มูด Koiri และอับดุล Gani ทั้งหมดจากหมู่บ้าน Burikan และในหมู่บ้าน Burikan ไม่มีใครที่มีสุนัขและสุนัขของหมู่บ้านอื่น ๆ ก็ไม่เคยเดินเตร่ในหมู่บ้าน Burikan Terceritalah เมื่อพวกเขาเดินไปรอบ ๆ ในหมู่บ้าน Barongan ที่พวกเขามีความกระตือรือร้นที่จะขโมยมะม่วงในบ้านของคนในบ้านที่มีชื่อเสียงเพราะสุนัขจะรุนแรงมาก พวกเขาไม่ได้มีเวลาที่จะปีนต้นมะม่วงที่มีมากอย่างฉับพลันมีสุนัขสีดำความสูงและขนาดใหญ่เห่าดุร้ายของเขาแล้วไล่พวกเขา.
เดือนต่อมาสุนัขสีดำเป็นตายสูงและขนาดใหญ่หลังจากที่ถูกขังอยู่โดยผลยาพิษมาห์มูด Koiri, . และอับดุล Gani
karmain รอในขณะที่เขาพูดเบา ๆ และค่อยๆ: "โอ้หามคนผ้าใบที่มีคุณ ขอพบและพูดคุย. "
ตั้งแต่มีอุบัติการณ์ของสิ่งอื่นไม่มี karmain เดินไปทางพุ่มไม้และแม้ว่าลมได้จางพุ่มไม้ยังคงเคลื่อนไหวสร้างเสียงอกหัก.
karmain กลับ ไปยังชั้นที่เก้าเข้าไปในอพาร์ตเมนต์แล้วมองหาไฟล์เก่าที่มีมานานแล้ว ditengoknya หลังจากที่พลิกผ่านที่นั่นและที่นี่ karmain หาอัลบั้มเก่า มีรูปถ่ายของแม่ของเขาเมื่อเขาเป็นหนุ่มม่ายที่ถูกทิ้งโดยสามีของเธอเพราะ Eid al-Adha สามีของเธอถูกยิงในขณะที่การล่าหมูป่ากับเพื่อนของเขาในป่า Medaeng คือ มีห้าล่ารวมทั้งพ่อของเธอเป็น karmain ห้าของพวกเขาเข้าไปในป่าด้วยกันแล้วเห็นหมูป่าวิ่งชนเข้ากับพุ่มไม้ ที่จะจับหมูป่าที่พวกเขาแยกทางวิ่งในทิศทางที่แตกต่างกันในแต่ละ ใครในหมู่เพื่อนทั้งสี่ที่ตั้งใจยิง karmain พ่อหรือแม้กระทั่งจงใจยิงไม่มีใครรู้ว่า.
karmain จับจ้องอยู่ที่ภาพของแม่ของเขาจนมากแล้วไม่รู้ตัวเขาสะอื้น แม่ครั้งแรกที่เคยบอกผมว่าในบางช่วงเวลาจะมีปอชายถือ, เยี่ยมชมคนบาป ปอชายถือเป็นงานที่สละชีวิตแล้วใส่ไว้ในชีวิตของพวกเขาผ้าใบ แม่ของเธอยังบอกผมว่าไม่กี่วันก่อนที่สามีของเธอถูกยิงในเวลาเที่ยงคืนคนหามปอมาเคาะประตูแล้วทิ้งไว้โดยไม่ทิ้งร่องรอย.
"ในวันที่ Eid al-Adha" กล่าวว่า karmain แม่ก่อนที่พ่อของเธอไปล่าสัตว์ "พระเจ้าทรงทดสอบความสัตย์ซื่อของอับราฮัม ลูกชายของเขาอิสมาอิลที่จะฆ่าพ่อของเขาโดยอับราฮัมตัวเอง. "
karmain หลับและเมื่อฉันตื่นขึ้นมาเวลาอธิษฐานรุ่งอรุณได้มา และหลังจาก karmain ทำความสะอาดร่างกายพร้อมสำหรับการสวดมนต์, ผ้าม่านหน้าต่างปล่องอีกครั้ง หามชายผ้าใบยืนอยู่ในท้องถนนอีกครั้งใบหน้าของเขาแสดงให้เห็นความโกรธอีกครั้งและตาของเขาเห็นได้ชัดท้าทายอีกครั้ง.
"สิทธิทั้งหมดเด็กชายถือปอหวังว่าคุณไม่ได้ทำงานอีกต่อไป."
ด้วยความรีบร้อนมาก karmain ลงตรง ริมถนนและปอชายถือเป็นไม่ได้มี.
karmain เมื่อกลับมาที่อพาร์ตเมนต์ของเขาเห็นได้ชัดปอถือชายแล้วภายในนั่งอยู่บนเสื่อสวดมนต์ท่องโองการศักดิ์สิทธิ์ขณะที่กระสอบอยู่ข้าง.
หลังจากที่ เสร็จสิ้นการอธิษฐาน karmain ไม่ว่าผู้ถือชายปอพูดเบา ๆ "karmain ขณะนี้คุณได้กลายเป็นคนที่สำคัญ คุณสำรวจโลกและในที่สุดคุณอยู่ที่นี่เป็นที่รู้จักในประเทศที่เจริญรุ่งเรือง ที่คุณไม่ต้องการที่จะกลับไปยังบ้านเกิดของคุณไม่ได้เป็นปัญหาที่สำคัญ แต่ทำไมคุณไม่เคยอีกครั้งคิดเกี่ยวกับหลุมฝังศพของคุณพ่อ? ไม่เคยคิดอีกครั้งเกี่ยวกับหลุมฝังศพแม่ของคุณ . หลุมฝังศพของพ่อแม่ได้หักยาวคงไม่ดีกัดเซาะที่ดินจมอยู่ใต้น้ำจากน้ำท่วมเมื่อใดก็ตามที่ฝนมาและคุณจะไม่ได้รับการดูแล "
ชายผู้ถือผ้าใบหยุดชั่วคราวแล้วถามว่า:
"คุณร่วมกันกับเพื่อน ;, มาห์มูด Koiri และ อับดุล Gani ไม่เคยได้รับหายไปในป่าของภูเขาโมริยาห์ "?
"ใช่."
"คุณรู้ไหมที่เพื่อน ๆ ก็ไป"?
"ไม่ใช่"
"พวกเขากำลังใช้เวลาของฉัน ฉันรู้ว่าถ้าพวกเขาไม่ได้ผมใช้เวลาที่จุดในอนาคตบางโลกจะเกะกะ Gaduh เพราะถ้ายังมีชีวิตอยู่ก็จะกรูขึ้น, ฆ่าและปรับใช้ความอยากอาหารขนาดใหญ่สำหรับบาป ผมไม่นำคุณออกจากความสงสาร คุณหมด